ΣΕΒ: O Λύκος σε ρόλο Κοκκινοσκουφίτσας
Η Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, η τροποποίηση του καταστατικού του που έχει σαν στόχο την ενοποίηση της συνδικαλιστικής έκφρασης όλων των εργοδοτών και ιδίως η πολιτικοϊδεολογική παρέμβαση του προέδρου του ΣΕΒ, κωδικοποιούν μια νέα στρατηγική των εργοδοτών, η οποία κυοφορείτο εδώ και καιρό.
Ο πρόεδρος του ΣΕΒ προσπάθησε να φιλοτεχνήσει ένα νέο κοινωνικό προφίλ της ελληνικής εργοδοσίας, ενώ με μεγάλη έπαρση μίλησε για το ρόλο της πρωτοπορίας που αποδίδουν οι επιχειρηματίες στον εαυτό τους. Προσπάθησε επίσης να τραβήξει μια γραμμή με το παρελθόν της κρατικοδίαιτης ανάπτυξης η οποία τάχα δεν είναι επιθυμητή, καθώς και με την λογική της διαπλοκής με το κράτος που σήμερα αποτελεί δήθεν βαρίδι για τις επιχειρήσεις. Τόνισε τέλος την ανάγκη να σηκώσουν οι κοινωνικοί εταίροι, μέσα από μια κοινωνική συμμαχία, το βάρος της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής. Όλα αυτά τα διάνθισε με κορώνες περί δημιουργικότητας των επιχειρήσεων σε αντιδιαστολή με το τέλμα της πολιτικής.
Με λίγα λόγια ο πρόεδρος του ΣΕΒ προσπάθησε, μάταια βέβαια, να αποστασιοποιηθεί από την μέχρι σήμερα αρνητική εικόνα, από το βάρος μιας εγωιστικής - κερδοσκοπικής πρακτικής του κεφαλαίου που φορτώνει διαρκώς βάρη στην κοινωνία και αυγαταίνει το ατομικό καπιταλιστικό κέρδος. Η αναφορά του δε, ότι η κερδοφορία των επιχειρήσεων είναι κέρδος για τη κοινωνία, που επιχειρεί να καθαγιάσει το καπιταλιστικό κέρδος και να βαφτίσει τις ανάγκες του κεφαλαίου σε ανάγκες της κοινωνίας, απλά συγκρούεται με τη ζοφερή κοινωνική πραγματικότητα.
Η πολιτική αυτή του ΣΕΒ αντανακλά εν μέρει τις αλλαγές που έχουν γίνει στο εσωτερικό των ελληνικών επιχειρήσεων, όπου συνυπάρχουν οι παραδοσιακοί - φθίνοντες κλάδοι και οι νέοι κλάδοι βιομηχανίας που διασυνδέονται με τη νέα τεχνολογία και το ξένο κεφάλαιο και οι οποίοι έχουν πάρει κεφάλι. Αντανακλά επίσης την μεγάλη μετατόπιση στον τομέα των υπηρεσιών.
Αντικατοπτρίζει ακόμη τους νέους όρους με τους οποίους γίνεται η κεφαλαιακή συσσώρευση σήμερα, η οποία αρχικά στηρίχθηκε στις άμεσες επιδοτήσεις του κράτους και στο κεφάλαιο της κοινωνικής ασφάλισης, το οποίο έτσι αποδεκατίστηκε - ενώ σήμερα γίνεται με τον «αέρα» του χρηματιστηρίου και τις πλάτες ενός πανίσχυρου τραπεζικού συστήματος.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες επιχειρηματίες δεν είναι επιδοτούμενοι. Υπάρχουν τεράστια κοινοτικά κεφάλαια που αφειδώς παρέχονται, υπάρχει η διαδικασία των συμπράξεων με το δημόσιο, υπάρχουν οι πολυποίκιλες επιδοτήσεις για φθηνή εργασία μέσω των διαφόρων προγραμμάτων απασχόλησης και εκπαίδευσης, υπάρχει το καθεστώς των γενναίων φοροαπαλλαγών και οι κρατικές επεμβάσεις για την μείωση του εργατικού κόστους με τις εισοδηματικές πολιτικές λιτότητας και τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις. Απλά έχει αλλάξει η μορφή της κρατικής στήριξης και των επιδοτήσεων. Παλιότερα οι επιχειρήσεις κρατικοποιούσαν τα χρέη τους κερδίζοντας, ενώ σήμερα κερδίζουν ιδιωτικοποιώντας δημόσιο πλούτο.
Η στάση αυτή του ΣΕΒ αποτελεί μια μεγαλύτερη προσαρμογή στην νεοφιλελεύθερη διαχείριση της οικονομίας που απαιτεί την συρρίκνωση της λειτουργίας του κράτους και την άμεση διείσδυση του ιδιωτικού κεφαλαίου σε επιχειρήσεις και λειτουργίες του δημοσίου τομέα και ιδίως σε αυτές που αφορούν στην κοινή ωφέλεια, στο κοινωνικό κράτος και στα δημόσια αγαθά.
Όσο για την κοινωνική συμμαχία που επιδιώκει ο ΣΕΒ με την εργασία πρόκειται στην ουσία για προσπάθεια υποταγής των συνδικάτων στις απαιτήσεις που θέτει το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο. Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ είναι απόλυτα αφερέγγυος αναφερόμενος σ' αυτά τα ζητήματα, όταν απαγορεύει την συνδικαλιστική δράση στην επιχείρησή του. Αλλά το θέμα δεν είναι προσωπικό. Αφορά το σύνολο της εργοδοσίας που το τελευταίο διάστημα έχει εξαπολύσει επίθεση στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα με απολύσεις συνδικαλιστών σε πολλούς χώρους και με απαράδεκτες επεμβάσεις στις λειτουργίες των συνδικάτων. Όσο και αν προσπαθεί, πάντως, ο πρόεδρος του ΣΕΒ να πείσει ότι δεν υπάρχει δεξιά και αριστερά, ότι δεν υπάρχουν αντιθέσεις, ότι τα συμφέροντα εργοδοτών - εργαζομένων είναι κοινά, όλα αυτά θα καταρρέουν, διότι αποτελούν προπαγανδιστικές πομφόλυγες. Η πραγματικότητα είναι ότι όσο μεγαλύτερο είναι το κέρδος του κεφαλαίου τόσο μεγαλύτερη είναι η ζημιά για τους εργαζόμενους και την κοινωνία, που θα μεταφράζεται πάντα σε τεράστιες ανισότητες, ανεργία, φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό. Αυτή η κατάσταση όσο και αν επιχειρείται να συγκαλυφθεί με τη ρητορεία του εκσυγχρονισμού ή της μεταρρύθμισης ή της προόδου θα είναι πάντα μια κοινωνική οπισθοδρόμηση.
Οι εξελίξεις στο χώρο του ΣΕΒ, πάντως, επιτάσσουν στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα να διαφοροποιήσει ριζικά τη στρατηγική του, να οξύνει την ταξική αντιπαράθεση με την οργανωμένη εργοδοσία, να αποκαλύψει πιο πειστικά τις απόπειρες απόκτησης ενός κοινωνικού προφίλ από τον ΣΕΒ που δεν του αναλογεί, να αναδείξει ιδεολογικά τον στενά ταξικό ρόλο που, παρά τις περί αντιθέτου διακηρύξεις, εξακολουθεί να παίζει ο ΣΕΒ.
Τα συνδικάτα και θα διαλεχτούν και θα συγκρουστούν με την αντίπαλη εργοδοτική πλευρά. Δεν πρέπει, όμως, να χάνουν ποτέ από το μυαλό τους την εξής απλή αλήθεια: ότι δεν υπάρχουν κοινωνικοί εταίροι αλλά κοινωνικοί αντίπαλοι.
Του Αλέκου Καλύβη
Σημειώνουμε ότι την ομιλία του προέδρου του ΣΕΒ, μπορείτε να την διαβάσετε από το site του ΣΕΒ:
http://www.fgi.org.gr/Uploads/pdf/GS_DASKALOPOULOS_2007_1.pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου