NO VOX!

Εργατική Πρωτομαγιά χθες και οι λέξεις της ημέρας είναι αγώνας, δικαιώματα, ισότητα, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια. Βγαίνουμε στους δρόμους για να ακουστεί η φωνή μας.
Υπάρχουν όμως και εκείνοι που δεν έχουν φωνή. Και είναι πάρα πολλοί. Δύο περιστατικά αυτές τις μέρες έφεραν στην επικαιρότητα τέτοιους ανθρώπους κι όμως η φωνή τους πάλι δεν ακούστηκε. Άλλοι μιλούν για εκείνους.
Το πρώτο περιστατικό είναι η εξέγερση στις φυλακές. Οι ποινικοί κρατούμενοι, καλοί, κακοί, άτυχοι κι αδικημένοι ή σκληροί κι αδίστακτοι, παραμένουν άνθρωποι και μια κοινωνία ανθρώπων οφείλει να μην το ξεχνάει. Αυτοί λοιπόν βγήκαν στις ταράτσες με αφορμή τον άγριο ξυλοδαρμό του Γ. Δημητράκη (τι δειλία να είσαι μπάτσος, να έχεις κόντρα με τους αναρχικούς και να εκδικείσαι χτυπώντας αυτόν που είναι μόνος στο κελί). Ζήτησαν εκείνοι που όλοι προσπαθούμε να ξεχάσουμε ότι υπάρχουν να μην τους χτυπάνε, να μην κοιμούνται έξι σε κελιά που είναι για δύο, να έχουν γιατρούς και στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής. Βγήκαν στις ταράτσες για να ακουστούν, αλλά μέσα από το φίλτρο των δελτίων ειδήσεων τα αιτήματα χάθηκαν και κυριάρχησε η ανησυχία στους νομοταγείς πολίτες: "Να ηρεμήσουν τα πράγματα στις φυλακές, να μην κινδυνέψουμε απ' τους φονιάδες και τα καθάρματα". Ο φανταστικός υφυπουργός μάλιστα που συναντήθηκε μαζί τους είπε ότι τα αιτήματά τους είναι υπερβολικά και ότι μια ευνομούμενη πολιτεία δεν διαπραγματεύεται με εγκληματίες (μπορεί απλώς να τους έχει σε δυο-τρία υπουργεία). Τα αιτήματα όμως δεν αναφέρθηκαν, τουλάχιστον σε εκείνο το δελτίο. Χωρίς φωνή οι έγκλειστοι.
Το δεύτερο περιστατικό είναι οι αντιδράσεις για τον ξενώνα ψυχικώς πασχόντων στον Εύοσμο. Πρωταγωνιστές κάποιοι νοικοκυραίοι που φοβούνται "τους τρελούς". Χωρίς φωνή οι ψυχικά ασθενείς που φοβούνται τους νοικοκυραίους. Οι πρώτοι, ρατσιστές κι αμόρφωτοι, δεν μπορούν να δεχτούν τίποτα το διαφορετικό. Είναι οι ίδιοι που μισούν τους ξένους και τους ομοφυλόφιλους, που μεγαλώνουν παιδιά μέσα στον φόβο βγάζοντάς τα στον δρόμο και στην τηλεόραση με μαύρες σημαίες και πανό ενάντια στους άρρωστους συνανθρώπους τους που ψάχνουν μια θέση στην κοινότητα. Παιδάκια ρατσιστές και μισαλλόδοξα από το νηπιαγωγείο χωρίς να φταίνε. Μεγαλωμένα μέσα στο μίσος και την παράνοια.
Αυτή τη φρίκη παρακολουθούν από τα παράθυρα του ξενώνα ορισμένοι από τους ασθενείς που έχουν ήδη εγκατασταθεί. Εκείνοι έχουν δει πολλά, ψυχιατρεία, άσυλα, τον εγκλεισμό και τη φυλακή. Τους υποσχεθήκαμε, ως κοινωνία, ότι θα βρουν τη θέση που δικαιούνται στις γειτονιές μας, στον δρόμο, στα μαγαζιά, στα καφενεία. Ότι θα τους λέμε καλημέρα. Αντ' αυτού, άλλο ένα χτύπημα. Αυτή τη φορά ο εκπρόσωπος της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου έγινε λίγο η φωνή τους. Εξέφρασε τουλάχιστον τη φωνή της λογικής μέσα στον παραλογισμό των "ψυχικώς υγειών". Και πάλι όμως η δική τους πραγματικότητα έμεινε χωρίς φωνή. Άλλωστε τα προβλήματα στον χώρο της ψυχικής υγείας είναι πολλά και οι επιπτώσεις είναι πάντοτε στη ζωή των ασθενών και των εργαζομένων που δουλεύουν μαζί τους.
Να προσπαθήσουμε λοιπόν να ακούμε και τους ψιθύρους και να τους κάνουμε φωνή και σύνθημα και διεκδίκηση. Καλούς μας αγώνες.
Της Φίλιως Τσουκαλά
Δημοσιεύθηκε στην Αυγή στις 2.5.2007