Απεργία 15 Μάη: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ

Του Αλέκου Καλύβη, Αναπλ.Προέδρου της ΓΣΕΕ

Η απεργία της 15ης Μαΐου, καθώς και οι εξελίξεις στο εσωτερικό της ΓΣΕΕ πυροδοτούν το ενδιαφέρον όσων ασχολούνται με το συνδικαλιστικό κίνημα.
Το συμφωνημένο πλαίσιο της απεργιακής κινητοποίησης είναι ένα καλό πλαίσιο διεκδικήσεων.
Διατυπώνει το αίτημα της αποκατάστασης της ζημιάς από τα δομημένα ομόλογα με το σχέδιο νόμου που υποβλήθηκε. Ωστόσο, σωστά, δεν περιορίζεται σε αυτό το αίτημα, διότι τα ομόλογα είναι μόνο η τελευταία πράξη του έργου που παίζεται τόσα χρόνια και αφορά τη διαρκή λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλισμένων.
Για αυτό το λόγο τίθεται η απαίτηση μας να δημιουργηθεί ένα ειδικό αποθεματικό, με αντίστροφη πορεία εισροών από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις επιχειρήσεις, μέσω ειδικής φορολόγησης των εισηγμένων επιχειρήσεων στο χρηματιστήριο και των χρηματιστηριακών πράξεων.
Και πάλι δεν στεκόμαστε μόνο στο θέμα των αποθεματικών, διότι έχει μεν μεγάλη αξία το ζήτημα της αξιοποίησης αυτών των πόρων που αποταμιεύονται, αλλά υπάρχουν και τα χρήματα που έπρεπε να μπαίνουν στο σύστημα αλλά δεν μπαίνουν. Διότι υπάρχει η τεράστια εισφοροδιαφυγή των 4,5 δισ. ευρώ το χρόνο, υπάρχουν οι χαριστικές πράξεις για τις υποχρεώσεις των τραπεζών ή για τους οφειλέτες του ΙΚΑ που επιβαρύνουν υπέρογκα το ΙΚΑ και ακυρώνουν την οικονομική του βιωσιμότητα. Υπάρχει επίσης και ο χώρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και ιδιαίτερα το αίτημα για ουσιαστική αύξηση των συντάξεων.
Άρα λοιπόν η κινητοποίηση στην ουσία ανοίγει σαν βεντάλια όλο το ζήτημα του ασφαλιστικού, το ζήτημα της βιωσιμότητάς του, το θέμα της υπεράσπισης του Δημοσίου και κοινωνικού χαρακτήρα τη ασφάλισης, το θέμα των δικαιωμάτων, όπως και αιτήματα για την αμοιβή και την απασχόληση που έχουν επιπτώσεις άλλωστε και στο ασφαλιστικό σύστημα.
Ένα ουσιαστικό μήνυμα ακόμα της απεργίας είναι προς την κυβέρνηση, αλλά και προς όλους τους θέλοντες να κυβερνήσουν και φυσικά στον κ. Αλμούνια, τους οποίους και προειδοποιεί: μη διανοηθείτε να σκεφτείτε οποιαδήποτε αντιασφαλιστική αλλαγή. Δεν έχει κανένας, από όσους ζημίωσαν τα αποθεματικά των ταμείων, το ηθικό και πολιτικό δικαίωμα να ζητήσει οποιαδήποτε χειροτέρευση των ασφαλιστικών όρων. Μακριά λοιπόν τα χέρια σας από τα δικαιώματά μας, τα οποία όχι μόνο δεν πρέπει να συρρικνωθούν αλλά, αντίθετα, να διευρυνθούν.
Μια σημαντική επίσης πλευρά που αναδείχτηκε με αφορμή το θέμα των ομολόγων και εν γένει των αποθεματικών είναι το πώς αυτό το τεράστιο κοινωνικό κεφάλαιο που συγκεντρώνεται θα αξιοποιηθεί υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης και όχι για άλλους λόγους, όπως έγινε μέχρι σήμερα. Διότι η μέχρι τώρα αξιοποίησή του έγινε με στόχο την υποβοήθηση της ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού. Είτε ως μέρος της πρωταρχικής συσσώρευσης του καπιταλισμού στην περίοδο της αγροτοβιομηχανικής ανάπτυξης με τις υποχρεωτικές χαμηλότοκες καταθέσεις από το 1950 και μετά είτε στην περίοδο της χρηματιστηριακής και εικονικής του ανάπτυξης από το 1995 και μετά. Το καπιταλιστικό σύστημα στην ουσία αξιοποίησε αυτό το κοινωνικό κεφάλαιο για τη δική του αναπαραγωγή και μετέφερε την κρίση στο ασφαλιστικό σύστημα.
Επειδή όμως, μέσα στον καπιταλισμό ούτε μπορούμε αυτά τα χρήματα να τα βάλουμε στο σεντούκι ούτε να τα ρισκάρουμε στους τζογαδόρικους μηχανισμούς, πρέπει να βρεθούν νέοι τρόποι εξασφαλισμένης αξιοποίησής τους. Ένας τρόπος είναι τα ειδικά ομόλογα ασφαλιστικού σκοπού, τα οποία μπορεί να είναι άμεσα διαπραγματεύσιμα με το κράτος, ωστόσο η συζήτηση πρέπει να συνεχιστεί όσον αφορά το νέο θεσμικό πλαίσιο διοίκησης, εποπτείας και επενδυτικής συμπεριφοράς των ταμείων.
Ας πάμε λίγο όμως στα εσωτερικά της ΓΣΕΕ. Το τελευταίο διάστημα η ΓΣΕΕ αντιμετωπίζει μια εσωτερική κρίση λόγω της στάσης της ΔΑΚΕ που ανέστειλε την λειτουργία της στο προεδρείο. Η ηγεσία της ΔΑΚΕ χρησιμοποιεί αληθοφανή επιχειρήματα και επικαλείται υπαρκτά προβλήματα. Ξεχνά όμως να μας πει ότι είναι συνυπεύθυνη για το καθεστώς μη λειτουργίας της ΓΣΕΕ και αποδυνάμωσης του αντιπροσωπευτικού προεδρείου. Οι πραγματικοί λόγοι όμως αυτής της στάσης της ΔΑΚΕ είναι κυρίως πολιτικοί, διότι ήθελε πιο ανοιχτά να διευκολύνει την κυβέρνηση και αναζητούσε τη δικαιολογία. Από την άλλη πλευρά η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ πολλές φορές παρ' ότι στέκεται πιο αγωνιστικά σε ορισμένα ζητήματα σε σχέση με το παρελθόν, εντούτοις όλο και περισσότερο μπαίνει στον πειρασμό να εκπέμπει ένα λόγο που φαίνεται αιχμάλωτος της τακτικής του ΠΑΣΟΚ.
Η κρίση στη ΓΣΕΕ είναι κρίση διαρκείας. Απλά εναλλάσσονται οι μορφές της. Η κρίση αυτή είναι αποτέλεσμα της χειραγώγησης του συνδικαλιστικού κινήματος από το δικομματισμό, ο οποίος δυστυχώς βάζει συνεχώς το μακρύ του χέρι μέσα στα συνδικάτα.
Τα συνδικάτα πρέπει επιτέλους να απαλλαγούν και από το συμβιβασμό και από τις διασπαστικές πρακτικές.
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, τα συνδικάτα, πρέπει να κατακτήσουν την αυτονομία τους, τον ταξικό προσανατολισμό τους, τη δημοκρατική τους λειτουργία και κυρίως να "κάνουν βουτιά" στους εργαζόμενους με την έννοια της επαφής και της συναπόφασης των ίδιων των εργαζομένων.
Η απεργία της 15/5 δεν πρέπει να επηρεαστεί από αυτό το εσωτερικό πρόβλημα. Η μαζικότητα και ο δυναμισμός της θα δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση και στους κάθε λογής νεοφιλελεύθερους ότι οι εργαζόμενοι δεν θα επιτρέψουν να "πειραχτεί έστω και μία τρίχα" από το ασφαλιστικό. Υπάρχει όμως ακόμη ένα μήνυμα και προς τα συνδικάτα: αρκετά πια με τη γραφειοκρατία, τις εξαρτήσεις και το συμβιβασμό. Είναι καιρός πια να πορευτούμε με αυτόνομα, ταξικά, μαζικά και ενωτικά συνδικάτα.

Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ της 11.5.2007