Πλαστικές σφαίρες στη διάθεση των ΜΑΤ, αναμένουν την εντολή Πολύδωρα

...Με σφαίρες από καουτσούκ, πλαστικά σφαιρίδια και χρωμοσφαίρες βρίσκονται ήδη στις αποθήκες της Διεύθυνσης Αστυνομικών Επιχειρήσεων Αττικής στην Καισαριανή και αναμένεται το «πράσινο φως» της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Δικαιοσύνης για να χρησιμοποιηθούν από τα ΜΑΤ... (Newsroom ΔΟΛ – 10.5.2007)

Η απόπειρα της εξουσίας να «νουθετήσει» και να έχει «φρόνιμους» υπηκόους περνά εκτός από τον ιδεολογικό «προσηλυτισμό» - καθορισμό της «ετικέτας» του «καλού» φορολογούμενου πολίτη και μέσα από τον εκφοβισμό. Βέβαια κανένας δεν είναι πεισμένος ότι το σύστημα λειτουργεί άψογα και με αγανάκτιση διαπιστώνει συνεχώς ρωγμές που «βρωμίζουν» ακόμα και τον στενό προσωπικό του ορίζοντα. Έτσι, για παράδειγμα, οι αμέτρητες οικογενειακές στερήσεις και η εξανέμιση των οικογενειακών οικονομιών για "να περάσει το παιδί" στο πανεπιστήμιο ώστε να «ανέλθει» κοινωνικά, έρχονται αντιμέτωπες με την χυδαία πραγματικότητα της ημιαπασχολίσιμης γενιάς πτυχιούχων των 700€. Ή ακόμα, η αντίφαση ανάμεσα στο μέτρημα ένα-ένα των «ενσήμων» για τα συντάξιμα και η διαπίστωση (αφελής!) ότι τελικά οι εισφορές γίνονται μέρος της «παγκοσμιοποιημένης» μετακίνησης κεφαλαίων, σουάπς, Χέντζ φάουντς και αναλώνονται σε διαδοχικές "έξυπνες" «προμήθειες».

Αυτές οι ρωγμές εξεγείρουν, ίσως σε επίπεδο καφενείου αρχικά, αλλά εν δυνάμει κατεβάζουν συστηματικά αγανακτισμένους στους δρόμους. Έτσι, πολίτες, εργαζόμενοι, φοιτητές, έρχονται σε σύγκρουση με το «αδιέξοδο» του ότι πρέπει να νικήσουν «υπέρτερους αντιπάλους» που αποκαλύπτονται "ως δια μαγείας" μπροστά στα μάτια τους. Έτσι μηχανισμοί εξουσίας κινητοποιούνται εναντίον τους είτε αυτοί είναι σε πρώτο χρόνο οι γνωστοί κατασταλτικοί ενώ οι τηλεοπτικοί συκοφάντες ακολουθούν σε δεύτερο χρόνο. Όμως για αυτούς, πρόκειται για κατάθεση ψυχής, άρση της απομόνωσης και διαρραγή της ατομικότητά τους, ενίσχυση της (γενικά υποχωρούσης) συλλογικότητας, συγγραφή ιστορίας. Η εμπειρία της σύγκρουσης και της συμμετοχής είναι απελευθερωτική.

Φυσικά, όλα αυτά δεν είναι καινούργια πράγματα, παρακάτω παρατίθεται απόσπασμα από μια διάλεξη του Χέμπερτ Μαρκούζε στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, τον Ιούλιο του 1967 που παραμένει εκπληκτικά επίκαιρη και αποκαλυπτική.

«…Θα ήθελα να πω δυο λόγια τουλάχιστον για το δικαίωμα της αντίστασης, γιατί ανακαλύπτω με κατάπληξη, πόσο λίγοι έχουν συνειδητοποιήσει, ότι η αναγνώριση αυτού του δικαιώματος – δηλαδή της «civil disobedience» «πολιτικής ανυποταγής», - ανήκει στα αρχαιότερα και ιερότερα στοιχεία του δυτικού πολιτισμού. Η ιδέα, ότι υπάρχει ένα δίκαιο, που στέκει υψηλότερα από το θετικό δίκαιο, είναι τόσο παλιά, όσο κι ο ίδιος ο πολιτισμός μας. Ιδού λοιπόν η διαμάχη ανάμεσα σε δυο δίκαια: Οιαδήποτε αντιπολίτευση, που ξεπερνά την ιδιωτική σφαίρα, είναι υποχρεωμένη να την αντιμετωπίσει. Γιατί η «καθεστηκυία» τάξη κατέχει το νόμιμο μονοπώλιο της ισχύος, του κράτους, και το θετικό δικαίωμα, το χρέος μάλιστα, να μεταχειριστεί τη βία, για την αυτοάμυνά της. Όποιος της αντιστέκεται, αναγνωρίζει και ασκεί ένα ανώτερο δικαίωμα. Αναγνωρίζει ότι το χρέος της αντίστασης, είναι η κινητήρια δύναμη στην ιστορική ανάπτυξη της ελευθερίας και ασκεί την «πολιτική ανυποταγή» ως «δυνάμει» απελευθερωτική νόμιμη βία. Χωρίς αυτό το δικαίωμα της αντίστασης, χωρίς την επέμβαση αυτού του υψηλότερου δικαίου εναντίον του ισχύοντος δικαίου, θα βρισκόμαστε σήμερα στο επίπεδο της πιο πρωτόγονης βαρβαρότητας. Έτσι, η βία εμφανίζεται με δυο πολύ διαφορετικές μορφές: τη θεσμοθετημένη βία της καθεστηκυίας τάξης* και τη βία της αντίστασης, που παραμένει, ανάγκα, παράνομη απέναντι στο θετικό δίκαιο. Είναι καθαρός παραλογισμός, να μιλάμε για νομιμότητα της αντίστασης: Κανένα κοινωνικό σύστημα, ακόμη και το πιο φιλελεύθερο, δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τη βία που στρέφεται εναντίον του. Επομένως οι δύο αυτές μορφές του Δικαίου εκπληρώνουν δύο εντελώς αντίθετες λειτουργίες. Υπάρχει η βία της καταδυνάστευσης και υπάρχει η βία της απελευθέρωσης· υπάρχει η βία της βιοάμυνας και υπάρχει η βία της επίθεσης. Κι οι δυο αυτές μορφές της βίας ήταν και θα παραμένουν ιστορικές δυνάμεις. Έτσι, η αντιπολίτευση είναι τοποθετημένη εξ αρχής στο χώρο της βίας. Το ένα δίκαιο στέκει απέναντι στο άλλο - όχι απλώς σαν αφηρημένη διασφάλιση, αλλά σαν δράση…

*…αλλά κι όταν ακόμη μένουν (οι διαδηλώσεις) στα πλαίσια της νομιμότητας, είναι και πάλι εκτεθειμένες στη θεσμοθετημένη βία, που καθορίζει αυτόνομα το πλαίσιο της νομιμότητας και μπορεί να το περιορίσει σ' ένα ασφυκτικό ελάχιστο σημείο όπως π.χ. όταν χρησιμοποιεί νόμους ως «απαγορεύεται η καταπάτηση ξένης ιδιοκτησίας» ή «απαγορεύεται η είσοδος εις ιδιοκτησίαν του κράτους», ή «διατάραξη της κυκλοφορίας», της «νυκτερινής ησυχίας» κτλ. Έτσι, από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορεί να γίνει παράνομο ό,τι ήταν νόμιμο, όταν μια εντελώς ειρηνική διαδήλωση διαταράσσει τη νυχτερινή ησυχία ή μπαίνει εκούσια ή ακούσια σε ξένη ιδιοκτησία κτλ. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, οι συγκρούσεις με την θεσμοθετημένη βία μοιάζουν αναπόφευκτες - εκτός αν καταντήσει η αντιπολίτευση αθώα ιεροτελεστία προορισμένη να καθησυχάζει τη συνείδηση, και να μαρτυρεί ότι υπάρχουν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες μέσα στο πλαίσιο του καθεστώτος…

…Η απελευθέρωση της συνείδησης - αυτό σημαίνει τώρα κάτι πιο πολύ από απλές συζητήσεις. Σημαίνει στ' αλήθεια - και πρέπει να σημαίνει στην κατάσταση που βρισκόμαστε - διαδήλωση, κυριολεκτικά: να δείξεις, να δηλώσεις, ότι εδώ συμπορεύεται ολόκληρος ο άνθρωπος και διακηρύσσει τη βούλησή του να ζήσει σ' έναν κόσμο ειρηνεμένο και ανθρώπινο. Η καθεστηκυία τάξη έχει επιστρατευθεί εναντίον αυτής της πραγματικής δυνατότητας, εναντίον αυτού του ενδεχόμενου.»

Μ.Κ. 10.5.2007