Ο John Holloway στο G8: Η Μουσική μας, ο Χρόνος μας
Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας που έκανε ο John Holloway σε συναυλία στο λιμάνι του Rostock στα πλαίσια των διαδηλώσεων αντί των G8 στις 3 Ιουνίου 2007.
Το Μέρος μας, ο Χρόνος μας
του John Holloway
(Ευχαριστίες στις/τους Dorothea Härlin, Lars Stubbe, Nestor Lopez, Raquel Gutiérrez και Vittorio Sergi.)
Το μέρος μας. Αυτό είναι το μέρος μας. Όχι το δικό τους, το δικό μας. Το δικό μας είναι ένας χώρος χωρίς σύνορα, χωρίς ορισμούς. Αυτοί έχουν το δικό τους μέρος, εκεί πέρα, πίσω από σιδερένιους φράκτες, αγκαθένια σύρματα, που περιστοιχίζεται από χιλιάδες αστυνομικούς. Εκεί είναι το μέρος που οι εγκληματίες των λαών ανήκουν, μέσα στη φυλακή που τους φτιάξαμε. Οι πολιτικοί ηγέτες του κόσμου κινούνται μόνο όταν συνοδεύονται από αστυνομικούς και σωματοφύλακες, πίσω από ψηλά τείχη, προστατευμένοι από όπλα κι ελικόπτερα. Δεν μπορούν να κινηθούν ελεύθερα, γιατί μας φοβούνται.
Ο χρόνος μας. Αυτός είναι ο χρόνος μας. Όχι ο δικός τους, ο δικός μας. Ο χρόνος της έντασης, ο χρόνος του πάθους, ο χρόνος των ονείρων, ο χρόνος της ρήξης του χρόνου. Ο χρόνος στον οποίο αρνούμαστε κάθε συνέχεια, ο χρόνος για να ξαναφτιάξουμε ένα νέο κόσμο. Θα χορεύουμε ως την αυγή και πιο μετά αν θέλουμε. Ο δικός τους ο χρόνος είναι ο χρόνος του ρολογιού που χτυπά τα δευτερόλεπτα του θάνατου, ο χρόνος της συνέχειας που λέει «υπακούστε σήμερα, υπακούστε αύριο». Ο χρόνος τους είναι το χρονοδιάγραμμα των σχεδίων τους να καταστρέψουν την ανθρωπότητα.
Η μουσική μας, ο χορός μας. Αυτή είναι η μουσική μας, αυτός είναι ο χορός μας. Όχι η δικιά τους, η δικιά μας. Δεν έχουν μουσική, η μόνη μουσική που ξέρουν είναι η μουσική που παίζουν δυνατά για να καταπνίξουν τις κραυγές των ανθρώπων που βασανίζουν στο Guantanamo και στα στρατόπεδα φυλακών σ’ όλο τον κόσμο. Ο μόνος χορός που ξέρουν είναι η παρέλαση των στρατιωτών τους που ποδοπατούν τον κόσμο.
Το μέρος μας, ο χρόνος μας, η μουσική μας, ο χορός μας. Είμαστε το κέντρο του κόσμου.
Αυτό είναι σημαντικό να το θυμόμαστε. Ιδιαίτερα αυτή τη θλιβερή εποχή. Ιδιαίτερα όταν έχουν εξαπολύσει τον Τέταρτο Παγκόσμιο Πόλεμο εναντίον μας, τον πόλεμο όλων των κρατών εναντίον όλων των λαών. Ιδιαίτερα όταν το κεφάλαιο γιορτάζει τα όργιά του. Ιδιαίτερα όταν η βίαια καταπίεση αυτών που θέλουν να δημιουργήσουν ένα διαφορετικό κόσμο έχει γίνει η πρακτική ρουτίνας όλων των κρατών. Προσπαθούν να μας υποτάξουν. Να μας κάνουν ανεγκέφαλα ρομπότ. Να μας κάνουν σαν αυτούς.
Μας θέλουν να είμαστε σαν αυτούς. Φαντασθείτε να είμαστε σαν αυτούς, να βρομάμε απανθρωπιά – μόνο η σκέψη μας αρρωσταίνει. Αυτό είναι το εντελώς τελευταίο πράγμα πάνω στη γη που θέλουμε. Με κάθε δυνατό μέσο, με κτηνωδίες, με εκμαυλισμούς, με εξαγορά συνειδήσεων, προσπαθούν να μας κάνουν να είμαστε σαν αυτούς, να δρούμε σαν αυτούς. Αυτός είναι ο πραγματικός εχθρός, όχι αυτοί αλλά το να γίνουμε σαν αυτούς. Πόσες επαναστάσεις έχουν έτσι τελειώσει στο παρελθόν, με τους επαναστατημένους ηγέτες να γίνονται νέοι δυνάστες! Πόσα επαναστατικά κινήματα έχουν τελματώσει στο βάλτο της βίαιης ανοησίας του ενός στρατού που αντιμετωπίζει έναν άλλο στρατό, με όλες τις σκέψεις για την ανθρώπινη χειραφέτηση να χάνονται μετά! Αν γίνουμε σαν κι αυτούς, θα έχουμε χάσει.
Η ασυμμετρία λοιπόν είναι το κλειδί των αγώνων μας. Καμία συμμετρία. Πάνω από όλα, καμία συμμετρία. Το όπλο μας είναι ότι δεν ενεργούμε σαν αυτούς, δεν μιλάμε σαν αυτούς, δεν μοιάζουμε με αυτούς, ούτε είμαστε κατανοητοί σε αυτούς.
Εναντίον των τειχών και των φρακτών τους, βάζουμε το χώρο μας χωρίς σύνορα. Εναντίον των ρολογιών τους, το χρόνο μας της έντασης και της χαλάρωσης. Εναντίον του θόρυβου της κενότητάς τους, τη μουσική μας. Εναντίον των παρελάσεών τους, το χορό μας.
Εναντίον της ιεραρχίας τους, την οριζοντιότητά μας. Εναντίον των κρατών τους, τις συνελεύσεις μας. Εναντίον της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τους, τον αυτο-προσδιορισμό μας. Εναντίον των θεσμών τους, την οργάνωσή μας. Εναντίον της βαρβαρότητας της βίας τους, τη δημιουργικότητα μιας αυτο-άμυνας που είναι ριζωμένη μέσα στη λαϊκή υποστήριξη. Εναντίον της αστυνομίας τους, τους κλόουν μας (... ή;)
Εναντίον της αυτο-ικανοποίησής τους, την οργή μας. Εναντίον του θάνατού τους, τη ζωή μας. Εναντίον των χρημάτων τους, την αξιοπρέπειά μας. Εναντίον της καταστροφής τους, τη δημιουργικότητά μας. Εναντίον της εργασίας τους, την πράξη μας.
Εναντίον της σεξουαλικής διμορφίας τους, την πολύμορφη διαστροφή μας. Εναντίον των ορισμών τους, το ξεχείλισμά μας. Εναντίον του πεζού λόγου τους, την ποίησή μας. Εναντίον των ουσιαστικών τους, τα ρήματά μας. Εναντίον του στόμφου τους, το γέλιο μας. Εναντίον της υπεροψίας τους, τη γνώση μας ότι εξαρτώνται από εμάς. Εναντίον της μονιμότητάς τους, την κατανόησή μας ότι εμείς τους φτιάχνουμε κι ότι, αν δεν τους φτιάξουμε αύριο, δεν θα υπάρχουν αύριο. Εναντίον των διαταγών τους, την ανυπακοή μας. Εναντίον των ελέγχων τους, τον κόσμο μας που δεν μπορούν να ελέγξουν, που ποτέ δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν.
Το μέρος μας, ο χρόνος μας, η μουσική μας, ο χορός μας. Αυτή τη στιγμή είμαστε το κέντρο του κόσμου. Ας το χαρούμε!
(Ευχαριστίες στις/τους Dorothea Härlin, Lars Stubbe, Nestor Lopez, Raquel Gutiérrez και Vittorio Sergi.)
Το μέρος μας. Αυτό είναι το μέρος μας. Όχι το δικό τους, το δικό μας. Το δικό μας είναι ένας χώρος χωρίς σύνορα, χωρίς ορισμούς. Αυτοί έχουν το δικό τους μέρος, εκεί πέρα, πίσω από σιδερένιους φράκτες, αγκαθένια σύρματα, που περιστοιχίζεται από χιλιάδες αστυνομικούς. Εκεί είναι το μέρος που οι εγκληματίες των λαών ανήκουν, μέσα στη φυλακή που τους φτιάξαμε. Οι πολιτικοί ηγέτες του κόσμου κινούνται μόνο όταν συνοδεύονται από αστυνομικούς και σωματοφύλακες, πίσω από ψηλά τείχη, προστατευμένοι από όπλα κι ελικόπτερα. Δεν μπορούν να κινηθούν ελεύθερα, γιατί μας φοβούνται.
Ο χρόνος μας. Αυτός είναι ο χρόνος μας. Όχι ο δικός τους, ο δικός μας. Ο χρόνος της έντασης, ο χρόνος του πάθους, ο χρόνος των ονείρων, ο χρόνος της ρήξης του χρόνου. Ο χρόνος στον οποίο αρνούμαστε κάθε συνέχεια, ο χρόνος για να ξαναφτιάξουμε ένα νέο κόσμο. Θα χορεύουμε ως την αυγή και πιο μετά αν θέλουμε. Ο δικός τους ο χρόνος είναι ο χρόνος του ρολογιού που χτυπά τα δευτερόλεπτα του θάνατου, ο χρόνος της συνέχειας που λέει «υπακούστε σήμερα, υπακούστε αύριο». Ο χρόνος τους είναι το χρονοδιάγραμμα των σχεδίων τους να καταστρέψουν την ανθρωπότητα.
Η μουσική μας, ο χορός μας. Αυτή είναι η μουσική μας, αυτός είναι ο χορός μας. Όχι η δικιά τους, η δικιά μας. Δεν έχουν μουσική, η μόνη μουσική που ξέρουν είναι η μουσική που παίζουν δυνατά για να καταπνίξουν τις κραυγές των ανθρώπων που βασανίζουν στο Guantanamo και στα στρατόπεδα φυλακών σ’ όλο τον κόσμο. Ο μόνος χορός που ξέρουν είναι η παρέλαση των στρατιωτών τους που ποδοπατούν τον κόσμο.
Το μέρος μας, ο χρόνος μας, η μουσική μας, ο χορός μας. Είμαστε το κέντρο του κόσμου.
Αυτό είναι σημαντικό να το θυμόμαστε. Ιδιαίτερα αυτή τη θλιβερή εποχή. Ιδιαίτερα όταν έχουν εξαπολύσει τον Τέταρτο Παγκόσμιο Πόλεμο εναντίον μας, τον πόλεμο όλων των κρατών εναντίον όλων των λαών. Ιδιαίτερα όταν το κεφάλαιο γιορτάζει τα όργιά του. Ιδιαίτερα όταν η βίαια καταπίεση αυτών που θέλουν να δημιουργήσουν ένα διαφορετικό κόσμο έχει γίνει η πρακτική ρουτίνας όλων των κρατών. Προσπαθούν να μας υποτάξουν. Να μας κάνουν ανεγκέφαλα ρομπότ. Να μας κάνουν σαν αυτούς.
Μας θέλουν να είμαστε σαν αυτούς. Φαντασθείτε να είμαστε σαν αυτούς, να βρομάμε απανθρωπιά – μόνο η σκέψη μας αρρωσταίνει. Αυτό είναι το εντελώς τελευταίο πράγμα πάνω στη γη που θέλουμε. Με κάθε δυνατό μέσο, με κτηνωδίες, με εκμαυλισμούς, με εξαγορά συνειδήσεων, προσπαθούν να μας κάνουν να είμαστε σαν αυτούς, να δρούμε σαν αυτούς. Αυτός είναι ο πραγματικός εχθρός, όχι αυτοί αλλά το να γίνουμε σαν αυτούς. Πόσες επαναστάσεις έχουν έτσι τελειώσει στο παρελθόν, με τους επαναστατημένους ηγέτες να γίνονται νέοι δυνάστες! Πόσα επαναστατικά κινήματα έχουν τελματώσει στο βάλτο της βίαιης ανοησίας του ενός στρατού που αντιμετωπίζει έναν άλλο στρατό, με όλες τις σκέψεις για την ανθρώπινη χειραφέτηση να χάνονται μετά! Αν γίνουμε σαν κι αυτούς, θα έχουμε χάσει.
Η ασυμμετρία λοιπόν είναι το κλειδί των αγώνων μας. Καμία συμμετρία. Πάνω από όλα, καμία συμμετρία. Το όπλο μας είναι ότι δεν ενεργούμε σαν αυτούς, δεν μιλάμε σαν αυτούς, δεν μοιάζουμε με αυτούς, ούτε είμαστε κατανοητοί σε αυτούς.
Εναντίον των τειχών και των φρακτών τους, βάζουμε το χώρο μας χωρίς σύνορα. Εναντίον των ρολογιών τους, το χρόνο μας της έντασης και της χαλάρωσης. Εναντίον του θόρυβου της κενότητάς τους, τη μουσική μας. Εναντίον των παρελάσεών τους, το χορό μας.
Εναντίον της ιεραρχίας τους, την οριζοντιότητά μας. Εναντίον των κρατών τους, τις συνελεύσεις μας. Εναντίον της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τους, τον αυτο-προσδιορισμό μας. Εναντίον των θεσμών τους, την οργάνωσή μας. Εναντίον της βαρβαρότητας της βίας τους, τη δημιουργικότητα μιας αυτο-άμυνας που είναι ριζωμένη μέσα στη λαϊκή υποστήριξη. Εναντίον της αστυνομίας τους, τους κλόουν μας (... ή;)
Εναντίον της αυτο-ικανοποίησής τους, την οργή μας. Εναντίον του θάνατού τους, τη ζωή μας. Εναντίον των χρημάτων τους, την αξιοπρέπειά μας. Εναντίον της καταστροφής τους, τη δημιουργικότητά μας. Εναντίον της εργασίας τους, την πράξη μας.
Εναντίον της σεξουαλικής διμορφίας τους, την πολύμορφη διαστροφή μας. Εναντίον των ορισμών τους, το ξεχείλισμά μας. Εναντίον του πεζού λόγου τους, την ποίησή μας. Εναντίον των ουσιαστικών τους, τα ρήματά μας. Εναντίον του στόμφου τους, το γέλιο μας. Εναντίον της υπεροψίας τους, τη γνώση μας ότι εξαρτώνται από εμάς. Εναντίον της μονιμότητάς τους, την κατανόησή μας ότι εμείς τους φτιάχνουμε κι ότι, αν δεν τους φτιάξουμε αύριο, δεν θα υπάρχουν αύριο. Εναντίον των διαταγών τους, την ανυπακοή μας. Εναντίον των ελέγχων τους, τον κόσμο μας που δεν μπορούν να ελέγξουν, που ποτέ δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν.
Το μέρος μας, ο χρόνος μας, η μουσική μας, ο χορός μας. Αυτή τη στιγμή είμαστε το κέντρο του κόσμου. Ας το χαρούμε!
Δημοσιεύθηκε στον ιστοχώρο http://thrymmata.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου