ΘΕΛΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑΤΗΝ ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ;
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο, πως η συνδικαλιστική πυκνότητα στη χώρα μας είναι πάρα πολύ χαμηλή έως ισχνή, ιδιαίτερα στον Ιδιωτικό Τομέα, αφού εκεί από το σύνολο των εργαζομένων μόνο το 15% συμμετέχουν σε κάποια συνδικαλιστική οργάνωση.
Ποιες είναι αιτίες; Πολλές μπορεί να αναφέρει κανείς.
Δεν θα αναφερθώ σε όσα λέγονται ή και γράφονται κατά καιρούς, όπως:
Η υποχώρηση των συλλογικών αξιών με την επικράτηση των αρχών του νεοφιλελευθερισμού υπέρ των ατομικών λύσεων, ο έλεγχος των συνδικάτων από τα κόμματα και η υποταγή τους σε κομματικούς σκοπούς και επιδιώξεις, ο σεχταρισμός αρκετών συνδικάτων, οι μακρόχρονες θητείες ιδίων συνδικαλιστών και γενικά οι γερασμένες ηγεσίες, η προνομιακή μεταχείριση και ασυνέπεια των συνδικαλιστών. Η αναρρίχηση και επικράτηση στην κορυφή της πυραμίδας των συνδικάτων, συνδικαλιστών κατά βάση από Δημόσιες Επιχειρήσεις με ασφαλείς εργασιακές σχέσεις, άεργων συνδικαλιστών κατά βάση επαγγελματικών κομματικών στελεχών ή και εν γένει συνδικαλιστών με πολύχρονη αποχή από το εργασιακό τους περιβάλλον, αποτέλεσε και την αποκοπή της ηγεσίας από τον κόσμο της εργασίας και τα καθημερινά προβλήματά τους, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα. Η στρεβλή ανάπτυξη του ιδίου του συνδικαλιστικού κινήματος με το διαχωρισμό των εργαζομένων σε δημόσιους, Ιδιωτικούς και σε ΔΕΚΟ, με τον κατακερματισμό και τη πολυδιάσπασή του κ.ο.κ. οι οποίες, άλλος συμμερίζεται περισσότερο, άλλος λιγότερο ή και καθόλου.
Θα σταθώ όμως μόνο σε μία αιτία, κατά την γνώμη μου πολύ σοβαρή και κρίσιμη:
Έχει να κάνει με την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και ειδικότερα με τις δομικές αλλαγές στη λειτουργία των επιχειρήσεων και Οργανισμών.
Το μεγαλύτερο μέρος των εργασιών, στις μεγάλες επιχειρήσεις και Οργανισμούς παραχωρήθηκε και παρέχεται πλέον από τρίτα πρόσωπα, με αποτέλεσμα μέσα στην ίδια την επιχείρηση να υπάρχουν εργαζόμενοι στην ίδια εργασία με διαφορετικά δικαιώματα και το σπουδαιότερο οι περισσότεροι να ανήκουν και σε διαφορετικούς εργοδότες.
Αυτό συνετέλεσε ήδη στην συρρίκνωση των επιχειρησιακών σωματείων και ταυτόχρονα την ακύρωση όλων των διμερών συμφωνιών που κατά καιρούς έχουν υπογράψει τα σωματεία αυτά.
Εάν συμφωνούμε ότι στην χώρα μας τα περισσότερα και μεγαλύτερα συνδικάτα έχουν δομηθεί κατά βάση σε επίπεδο επιχείρησης, -επιχειρησιακά σωματεία- τότε είναι παραλογισμός ή αφέλεια να μιλάει κανείς για ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ, αν πρώτα δεν αλλάξει η δομή των ίδιων των Συνδικάτων.
ΔΟΜΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ:
Ο συνδικαλισμός στην χώρα μας έχει αναπτυχθεί και δομηθεί μέσα από τον διαχωρισμό των εργαζομένων, σε δημοσίους υπαλλήλους, σε εργαζόμενους των Δ.Ε.Κ.Ο. και σε εργαζόμενους του Ιδιωτικού Τομέα, γεγονός που οδήγησε στην δημιουργία δύο Συνομοσπονδιών, στην δημιουργία αντίστοιχων Ομοσπονδιών σε κάθε δημόσια επιχειρήσει (Δ.Ε.Κ.Ο) και από εκεί και πέρα σε κάθε υπο-κλάδο και την δική του Ομοσπονδία, σε κάθε πόλη και το δικό του Εργατικό Κέντρο.
Μόνο στον κλάδο ΤΡΟΦΙΜΩΝ –ΠΟΤΩΝ για παράδειγμα, δρουν 12 Ομοσπονδίες, οι οποίες διαφοροποιούν τους εργαζόμενους ανάλογα με το προϊών που παράγουν και τους κατατάσσουν σε 17 διαφορετικές κλαδικές συμβάσεις!!!!
Παράλληλα και μέσα στον αχταρμά δημιουργήθηκαν και αναπτύχθηκαν παραφυάδες συνδικάτα, με ψευδεπίγραφους τίτλους «κλαδικό σωματείο» γενικά εργαζομένων ή γενικά Ιδιωτικών Υπαλλήλων, ανεξαρτήτως ειδικότητας ή κλάδου, χωρίς να έχουν καμία δυνατότητα παρέμβασης παρά μόνο την δημιουργία αντιπροσώπων.
Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα σήμερα να «λειτουργούν» 73 Ομοσπονδίες και 83 Εργατικά Κέντρα στην Γ.Σ.Ε.Ε., καθώς και 46 Ομοσπονδίες και 51 Νομαρχιακά Τμήματα στην ΑΔΕΔΥ, όταν στην ΓΕΡΜΑΝΙΑ για παράδειγμα, υπάρχει μόνο μία Συνομοσπονδία με 8 κλαδικές Ομοσπονδίες!!
Θα πρέπει να αλλάξουμε σελίδα και να μπει ένα τέλος στο καθεστώς αυτό.
Έχει παρέλθει ο καιρός να μιλάει κανείς σήμερα με όρους του παρελθόντος.
Όταν το συνεχίζουμε και δεν βλέπουμε τις τεράστιες αλλαγές που ταχύτατα αναπτύσσονται, τότε όχι μόνο δεν διαδραματίζουμε κανένα ρόλο, αλλά τείνουμε να γίνουμε και γραφικοί ή, στην καλύτερη περίπτωση, να «εκφράζουμε» τους λίγους που έχουν τη δυνατότητα να είναι σε κάποιο σωματείο.
Σήμερα δεν μπορεί να μιλάει κανείς για δημοσίους υπαλλήλους, όταν στους δημόσιους οργανισμούς και υπηρεσίες υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι με άλλου είδους και ευτελείς σχέσεις εργασίας.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για εργαζόμενους στις Δ.Ε.Κ.Ο. όταν παράλληλα και μέσα στις επιχειρήσεις αυτές, υπάρχουν κατά χιλιάδες εργαζόμενοι με διαφορετικούς όρους και χωρίς να ανήκουν στην ίδια επιχείρηση.
Καθώς επίσης δεν μπορούμε να μιλάμε και για εργαζόμενους ίδιας επιχείρησης, όταν σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις, ελαχιστοποιείται το μόνιμο προσωπικό και αντικαθίσταται από εργαζόμενους, οι οποίοι κατά βάση ανήκουν σε άλλους εργοδότες και με άλλες μορφές απασχόλησης.
Να κοιταχτούμε στα μάτια και ας πούμε την αλήθεια.
Με την συγκεκριμένη δομή των συνδικάτων δεν μπορούμε να εκπροσωπήσουμε τίποτα άλλο εκτός από το μόνιμο προσωπικό στους Δημόσιους Οργανισμούς και Υπηρεσίες, το μόνιμο προσωπικό στις Επιχειρήσεις των Δ.Ε.Κ.Ο., το μόνιμο προσωπικό στις Ιδιωτικές Επιχειρήσεις.
Είμαστε μακριά και απέχουμε από τους χιλιάδες εργαζόμενους, μακριά από την αυριανή πλειοψηφία, που εργάζονται δίπλα μας, μέσα στις επιχειρήσεις και οργανισμούς με επισφαλείς σχέσεις και χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
Το μεγάλο στοίχημα είναι οι νέοι όροι που θα πρέπει να τεθούν.
ΣΚΕΨΕΙΣ & ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ
ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ:
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα εάν παρέχουν την εργασία τους σε δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς ή σε δημόσιες επιχειρήσεις ή σε Ιδιωτικές επιχειρήσεις, είναι όλοι εργαζόμενοι με εξαρτημένη σχέση εργασίας είναι ενιαίοι και αδιαίρετοι.
Ενιαία και αδιαίρετη θα πρέπει να είναι και η συνδικαλιστική τους έκφραση.
Συνεπώς θα πρέπει να καταργηθεί η συνδικαλιστική δομή που διαχωρίζει τους εργαζόμενους σε Δημοσίους Υπαλλήλους, σε Ιδιωτικούς Υπαλλήλους και σε εργαζόμενους στις Δ.Ε.Κ.Ο. και να δημιουργηθεί νέα που θα ενώνει τους εργαζόμενους.
Για το λόγο αυτό:
ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΟΠΟΙΗΘΟΥΝ
ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ:
Οι ελάχιστοι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι, όταν ταυτόχρονα είναι πολυδιασπασμένοι και διαιρεμένοι σε 119 «κλαδικές Ομοσπονδίες», το μόνο που καταφέρνουν, είναι να αναπαράγουν και να συντηρούν την συγκεκριμένη κατάσταση στα συνδικάτα. Σπάνια ακούγεται η φωνή τους, παραχαράζεται η θέλησή τους, αλλοιώνονται οι συσχετισμοί αφού στις περισσότερες Ομοσπονδίες δεν εκφράζονται όλοι οι συνδυασμοί και δεν εκλέγουν αντιπροσώπους για την Τριτοβάθμια Οργάνωση.
Αυτοί οι όροι μπορούν και πρέπει να αντιστραφούν.
1ον Ομοσπονδίες:
Θα πρέπει να γίνει λόγος για αυστηρό περιορισμό των Ομοσπονδιών και για ενοποιήσεις σε μεγάλους κλάδους, ανεξάρτητα από την ιδιότητα των εργαζομένων Δημόσιο, Δ.Ε.Κ.Ο., ή Ιδιωτικό.
Για παράδειγμα, γιατί όχι μία Ομοσπονδία στις ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ, τραίνα, καράβια, αεροπλάνα, λεωφορεία, φορτηγά κ.τ.λ.
Γιατί όχι μία Ομοσπονδία στις ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, εφορίες, υπάλληλοι γραφείων, κ.τ.λ.
Γιατί όχι μία Ομοσπονδία στον ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟ–ΤΟΥΡΙΣΜΟ Τρόφιμα, Ύπνο, Διασκέδαση.
Γιατί όχι μία Ομοσπονδία στην ΕΝΕΡΓΕΙΑ, πετρέλαια, νερό, ηλεκτρισμό, κ.τ.λ.
2ον Εργατικά Κέντρα, Νομαρχιακά Τμήματα:
Τίποτα δεν έχουν να χωρίσουν οι εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό Τομέα με τους εργαζόμενους στο Δημόσιο που εργάζονται στην περιφέρεια, αντίθετα με την οργανωτική ενότητά τους πολλά έχουν να κερδίσουν.
Για το λόγο αυτό, τα 83 Εργατικά Κέντρα της ΓΣΕΕ, μαζί με τα 51 Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ, θα πρέπει στους αντίστοιχους Νομούς να ενοποιηθούν σε ΕΝΙΑΙΑ ΚΕΝΤΡΑ και όχι περισσότερα από ένα για κάθε Νομό.
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ:
Στηρίζουμε και ενθαρρύνουμε το τρίπτυχο, επιχειρησιακά σωματεία, όμοιο- επαγγελματικά σωματεία και κλαδικά σωματεία.
Δεν στηρίζουμε, αποθαρρύνουμε και αποτρέπουμε την ίδρυση ανομοιογενών σωματείων τα οποία δεν αναφέρονται σε επιχείρηση ή σε ειδικότητα ή σε συγκεκριμένο κλάδο.
Αναδιάρθρωση Επιχειρησιακών Σωματείων:
Με την αλλαγή της δομής των επιχειρήσεων και την παραχώρηση των εργασιών σε τρίτα πρόσωπα τα οποία δεν ανήκουν στην επιχείρηση για την οποία παρέχουν την εργασία τους, αλλά σε διαφορετικούς εργοδότες:
• Έχουν αποδεκατιστεί τα επιχειρησιακά σωματεία αφού οι νέοι εργαζόμενοι έχουν άλλον εργοδότη και δεν έχουν δικαίωμα εγγραφής στο επιχειρησιακό σωματείο.
• Έχουν αφανιστεί όλες οι κατακτήσεις αφού οι διμερείς συμβάσεις και συμφωνίες δεν ισχύουν για όλους τους εργαζόμενους.
• Έχει περιοριστεί ο διεκδικητικός χαρακτήρας των επιχειρησιακών σωματείων.
Πρόταση:
Θα πρέπει να βρεθεί τρόπος (με τροποποιήσεις των καταστατικών) και να δοθεί η δυνατότητα εγγραφής στα επιχειρησιακά σωματεία, όλων των εργαζομένων στην επιχείρηση ανεξαρτήτως μορφής απασχόλησης, (αορίστου χρόνου, ορισμένου χρόνου, μερικής απασχόλησης, εποχικής απασχόλησης, δελτίου παροχής υπηρεσιών, προγραμμάτων stage κλπ).
Ανεξάρτητα εάν για την εργασία που παρέχουν στην επιχείρηση μεσολαβεί ενδιάμεσος εργοδότης, ανεξάρτητα εάν ανήκουν στον ενδιάμεσο εργοδότη ή είναι ενοικιαζόμενοι στην επιχείρηση, ανεξάρτητα από το «είδος συμφωνίας» με τον ενδιάμεσο εργοδότη και το τρόπο ασφάλισής τους, τέλος ανεξάρτητα από κάθε επινόηση που τους «θέτει εκτός επιχείρησης» για την οποία παρέχουν την εργασία τους.
Με την εγράφή τους στο επιχειρησιακό σωματείο, το σωματείο θα πρέπει να απαιτήσει την εφαρμογή της ίσης αμοιβής για ίδια εργασία όλων των εργαζομένων στην επιχείρηση, ανεξάρτητα από τη μορφή απασχόλησης και εάν μεσολαβεί άλλος εργοδότης.
Αναβάθμιση Ομοιο-επαγγελματικών Σωματείων:
ΝΟΜΟΣ 1876/1990
«Συλλογικές Συμβάσεις εργασίας»
Σύμφωνα με το άρθρο 10 του νόμου αυτού, όταν ένα επάγγελμα ή ειδικότητα, ρυθμίζεται και από κλαδική συλλογική σύμβαση, τότε η σύμβαση που υπερισχύει είναι αυτή της κλαδικής, ακόμα και στην περίπτωση που η ομοιοεπαγγελματική υπερτερεί της κλαδικής!!!
Επειδή παραδοσιακά όλα τα δικαιώματα των επαγγελμάτων, ρυθμίστηκαν και κατοχυρώθηκαν μέσα από τις ομοιοεπαγγελματικές τους συμβάσεις, με τον τρόπο αυτό αρκετά από τα δικαιώματα αυτά έχουν ακυρωθεί στην πράξη. Μαζί με αυτό έχει απαξιωθεί και ο ρόλος των επαγγελματικών σωματείων.
Ενδεικτικά αναφέρω μόνο μια Ομοσπονδία, η οποία στις κλαδικές συμβάσεις που υπογράφει, ορισμένες ειδικότητες υπολείπονται των ομοιο-επαγγελματικών συμβάσεων, με αποτέλεσμα μόνο μια ειδικότητα να ζημιώνεται έως και 200 € μηνιαίως !!!!
Πρόταση:
Θα πρέπει να απαλειφθεί η διάταξη από το άρθρο 10 του Ν. 1876/90 και να αντικατασταθεί με τον όρο:
Στις περιπτώσεις που επαγγέλματα ρυθμίζονται από περισσότερες, της μίας συλλογικής σύμβασης εργασίας, σωρευτικά υπερισχύει η καλύτερη.
Το αίτημα αυτό, αφενός αποκαθιστά αδικίες ενδεχομένως και σκοπιμότητες θα συμβάλει στην ανάπτυξη και μαζικότητα των σωματείων αυτών.
ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ
ΝΟΜΟΣ 1767/88
«Συμβούλια Εργαζομένων. Κύρωση της 135 Διεθνής Σύμβασης Εργασίας»
Με το νόμο αυτό οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα να συγκροτούν συμβούλια εργαζομένων, όταν στην επιχείρηση απασχολούνται πάνω από 20 εργαζόμενοι.
Υπενθυμίζω ότι η κύρωση της 135 Δ.Σ.Ε. ήταν ένα από τα αιτήματα της αριστεράς και αφού το 1988 κυρώθηκε με νόμο, στο εξής τα συμβούλια αυτά λοιδορήθηκαν από συνδικαλιστές και στη συνέχεια απαξιώθηκαν.
Η απαξίωση έγινε εκ του ασφαλούς και από συνδικαλιστές όπου στο χώρο τους είχαν ήδη επιχειρησιακό σωματείο, χωρίς να παίρνουν υπόψη, άλλους εργαζόμενους εκείνους που στο χώρο εργασίας τους δεν υπήρχε σωματείο.
Για όσους ακόμα πιστεύουν, πως τα συμβούλια εργαζομένων δεν είναι απαραίτητα και πως αυτά θα ελέγχονται από την εργοδοσία, ας απαντήσουν στο ερώτημα.
Στον κλάδο Βιομηχανίας Τροφίμων-Ποτών, δραστηριοποιούνται 1363 επιχειρήσεις και απασχολούν 69.411 μόνιμους εργαζόμενους και σχεδόν άλλους τόσους με άλλες μορφές και σε εργολάβους.
Από τις επιχειρήσεις αυτές μόνο στις 84 υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο, ενώ στις υπόλοιπες οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο έλεος των εργοδοτών!!!
Εάν και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις, σε αυτές που δεν υπάρχει σωματείο, είχε συγκροτηθεί συμβούλιο εργαζομένων, θα ήταν άσχημα για τους εργαζομένους;
Θα ζημιωνόταν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα;
Η γνώμη μου περί εργοδοτικών συνδικάτων & συμβουλίων εργαζομένων είναι μόνο αυτά που δεν υπάρχουν. Οι μεγαλύτερη εργοδοτική παρέμβαση γίνεται στις επιχειρήσεις αυτές που δεν υπάρχει ούτε σωματείο, ούτε συμβούλιο εργαζομένων.
Πιστεύω πως η συγκρότηση συμβουλίων εργαζομένων σε κάθε επιχείρηση, άνω των 20εργαζομένων, ιδιαίτερα εκεί που δεν υπάρχει σωματείο, θα συμβάλει ουσιαστικά στην ανάπτυξη και μαζικότητα των συνδικάτων.
Επίσης στις επιχειρήσεις που δεν υπάρχει σωματείο, έχουν να διαδραματίσουν και σπουδαίο ρόλο, αφού μπορούν και πρέπει να απαιτήσουν την εφαρμογή των δικαιωμάτων τους που απορρέουν από τις συλλογικές συμβάσεις και την εργατική νομοθεσία τα οποία σήμερα καταπατούνται.
Το μόνο αρνητικό που έχουν τα συμβούλια αυτά, είναι ότι δεν εκλέγουν αντιπροσώπους για την ΓΣΕΕ, από εδώ κατά την γνώμη μου απορρέει και η απαξίωσή τους.
Τέλος ο γράφων του κειμένου, εργάζεται σε μια μεγάλη βιομηχανική επιχείρηση του κλάδου ΤΡΟΦΙΜΩΝ – ΠΟΤΩΝ, όπου στην επιχείρηση αυτή, υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο και συμμετέχουν σε αυτό το σύνολο των εργαζομένων, από την πρώτη στιγμή το 1988 συγκροτήθηκε συμβούλιο εργαζομένων, καθώς και επιτροπή υγιεινής & ασφάλειας. Το κάθε ένα από αυτά ασχολείται με το δικό του αντικείμενο μεταξύ τους συνεργάζονται αρμονικά, χωρίς ωστόσο μέχρι σήμερα να υπάρξει μεταξύ τους κάποιο πρόβλημα
Τα παραπάνω δεν επιδιώκουν να αποτελέσουν πρόταση. Σκοπός του κειμένου είναι να δώσει ερεθίσματα και προβληματισμούς για να καταλήξει σε μία ολοκληρωμένη πρόταση.
Του Κώστα Νικολάου, μέλους της διοίκησης της ομοσπονδίας "Τροφίμων-Ποτών"
Ποιες είναι αιτίες; Πολλές μπορεί να αναφέρει κανείς.
Δεν θα αναφερθώ σε όσα λέγονται ή και γράφονται κατά καιρούς, όπως:
Η υποχώρηση των συλλογικών αξιών με την επικράτηση των αρχών του νεοφιλελευθερισμού υπέρ των ατομικών λύσεων, ο έλεγχος των συνδικάτων από τα κόμματα και η υποταγή τους σε κομματικούς σκοπούς και επιδιώξεις, ο σεχταρισμός αρκετών συνδικάτων, οι μακρόχρονες θητείες ιδίων συνδικαλιστών και γενικά οι γερασμένες ηγεσίες, η προνομιακή μεταχείριση και ασυνέπεια των συνδικαλιστών. Η αναρρίχηση και επικράτηση στην κορυφή της πυραμίδας των συνδικάτων, συνδικαλιστών κατά βάση από Δημόσιες Επιχειρήσεις με ασφαλείς εργασιακές σχέσεις, άεργων συνδικαλιστών κατά βάση επαγγελματικών κομματικών στελεχών ή και εν γένει συνδικαλιστών με πολύχρονη αποχή από το εργασιακό τους περιβάλλον, αποτέλεσε και την αποκοπή της ηγεσίας από τον κόσμο της εργασίας και τα καθημερινά προβλήματά τους, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα. Η στρεβλή ανάπτυξη του ιδίου του συνδικαλιστικού κινήματος με το διαχωρισμό των εργαζομένων σε δημόσιους, Ιδιωτικούς και σε ΔΕΚΟ, με τον κατακερματισμό και τη πολυδιάσπασή του κ.ο.κ. οι οποίες, άλλος συμμερίζεται περισσότερο, άλλος λιγότερο ή και καθόλου.
Θα σταθώ όμως μόνο σε μία αιτία, κατά την γνώμη μου πολύ σοβαρή και κρίσιμη:
Έχει να κάνει με την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και ειδικότερα με τις δομικές αλλαγές στη λειτουργία των επιχειρήσεων και Οργανισμών.
Το μεγαλύτερο μέρος των εργασιών, στις μεγάλες επιχειρήσεις και Οργανισμούς παραχωρήθηκε και παρέχεται πλέον από τρίτα πρόσωπα, με αποτέλεσμα μέσα στην ίδια την επιχείρηση να υπάρχουν εργαζόμενοι στην ίδια εργασία με διαφορετικά δικαιώματα και το σπουδαιότερο οι περισσότεροι να ανήκουν και σε διαφορετικούς εργοδότες.
Αυτό συνετέλεσε ήδη στην συρρίκνωση των επιχειρησιακών σωματείων και ταυτόχρονα την ακύρωση όλων των διμερών συμφωνιών που κατά καιρούς έχουν υπογράψει τα σωματεία αυτά.
Εάν συμφωνούμε ότι στην χώρα μας τα περισσότερα και μεγαλύτερα συνδικάτα έχουν δομηθεί κατά βάση σε επίπεδο επιχείρησης, -επιχειρησιακά σωματεία- τότε είναι παραλογισμός ή αφέλεια να μιλάει κανείς για ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ, αν πρώτα δεν αλλάξει η δομή των ίδιων των Συνδικάτων.
ΔΟΜΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ:
Ο συνδικαλισμός στην χώρα μας έχει αναπτυχθεί και δομηθεί μέσα από τον διαχωρισμό των εργαζομένων, σε δημοσίους υπαλλήλους, σε εργαζόμενους των Δ.Ε.Κ.Ο. και σε εργαζόμενους του Ιδιωτικού Τομέα, γεγονός που οδήγησε στην δημιουργία δύο Συνομοσπονδιών, στην δημιουργία αντίστοιχων Ομοσπονδιών σε κάθε δημόσια επιχειρήσει (Δ.Ε.Κ.Ο) και από εκεί και πέρα σε κάθε υπο-κλάδο και την δική του Ομοσπονδία, σε κάθε πόλη και το δικό του Εργατικό Κέντρο.
Μόνο στον κλάδο ΤΡΟΦΙΜΩΝ –ΠΟΤΩΝ για παράδειγμα, δρουν 12 Ομοσπονδίες, οι οποίες διαφοροποιούν τους εργαζόμενους ανάλογα με το προϊών που παράγουν και τους κατατάσσουν σε 17 διαφορετικές κλαδικές συμβάσεις!!!!
Παράλληλα και μέσα στον αχταρμά δημιουργήθηκαν και αναπτύχθηκαν παραφυάδες συνδικάτα, με ψευδεπίγραφους τίτλους «κλαδικό σωματείο» γενικά εργαζομένων ή γενικά Ιδιωτικών Υπαλλήλων, ανεξαρτήτως ειδικότητας ή κλάδου, χωρίς να έχουν καμία δυνατότητα παρέμβασης παρά μόνο την δημιουργία αντιπροσώπων.
Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα σήμερα να «λειτουργούν» 73 Ομοσπονδίες και 83 Εργατικά Κέντρα στην Γ.Σ.Ε.Ε., καθώς και 46 Ομοσπονδίες και 51 Νομαρχιακά Τμήματα στην ΑΔΕΔΥ, όταν στην ΓΕΡΜΑΝΙΑ για παράδειγμα, υπάρχει μόνο μία Συνομοσπονδία με 8 κλαδικές Ομοσπονδίες!!
Θα πρέπει να αλλάξουμε σελίδα και να μπει ένα τέλος στο καθεστώς αυτό.
Έχει παρέλθει ο καιρός να μιλάει κανείς σήμερα με όρους του παρελθόντος.
Όταν το συνεχίζουμε και δεν βλέπουμε τις τεράστιες αλλαγές που ταχύτατα αναπτύσσονται, τότε όχι μόνο δεν διαδραματίζουμε κανένα ρόλο, αλλά τείνουμε να γίνουμε και γραφικοί ή, στην καλύτερη περίπτωση, να «εκφράζουμε» τους λίγους που έχουν τη δυνατότητα να είναι σε κάποιο σωματείο.
Σήμερα δεν μπορεί να μιλάει κανείς για δημοσίους υπαλλήλους, όταν στους δημόσιους οργανισμούς και υπηρεσίες υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι με άλλου είδους και ευτελείς σχέσεις εργασίας.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για εργαζόμενους στις Δ.Ε.Κ.Ο. όταν παράλληλα και μέσα στις επιχειρήσεις αυτές, υπάρχουν κατά χιλιάδες εργαζόμενοι με διαφορετικούς όρους και χωρίς να ανήκουν στην ίδια επιχείρηση.
Καθώς επίσης δεν μπορούμε να μιλάμε και για εργαζόμενους ίδιας επιχείρησης, όταν σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις, ελαχιστοποιείται το μόνιμο προσωπικό και αντικαθίσταται από εργαζόμενους, οι οποίοι κατά βάση ανήκουν σε άλλους εργοδότες και με άλλες μορφές απασχόλησης.
Να κοιταχτούμε στα μάτια και ας πούμε την αλήθεια.
Με την συγκεκριμένη δομή των συνδικάτων δεν μπορούμε να εκπροσωπήσουμε τίποτα άλλο εκτός από το μόνιμο προσωπικό στους Δημόσιους Οργανισμούς και Υπηρεσίες, το μόνιμο προσωπικό στις Επιχειρήσεις των Δ.Ε.Κ.Ο., το μόνιμο προσωπικό στις Ιδιωτικές Επιχειρήσεις.
Είμαστε μακριά και απέχουμε από τους χιλιάδες εργαζόμενους, μακριά από την αυριανή πλειοψηφία, που εργάζονται δίπλα μας, μέσα στις επιχειρήσεις και οργανισμούς με επισφαλείς σχέσεις και χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
Το μεγάλο στοίχημα είναι οι νέοι όροι που θα πρέπει να τεθούν.
ΣΚΕΨΕΙΣ & ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ
ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ:
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα εάν παρέχουν την εργασία τους σε δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς ή σε δημόσιες επιχειρήσεις ή σε Ιδιωτικές επιχειρήσεις, είναι όλοι εργαζόμενοι με εξαρτημένη σχέση εργασίας είναι ενιαίοι και αδιαίρετοι.
Ενιαία και αδιαίρετη θα πρέπει να είναι και η συνδικαλιστική τους έκφραση.
Συνεπώς θα πρέπει να καταργηθεί η συνδικαλιστική δομή που διαχωρίζει τους εργαζόμενους σε Δημοσίους Υπαλλήλους, σε Ιδιωτικούς Υπαλλήλους και σε εργαζόμενους στις Δ.Ε.Κ.Ο. και να δημιουργηθεί νέα που θα ενώνει τους εργαζόμενους.
Για το λόγο αυτό:
ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΟΠΟΙΗΘΟΥΝ
ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ:
Οι ελάχιστοι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι, όταν ταυτόχρονα είναι πολυδιασπασμένοι και διαιρεμένοι σε 119 «κλαδικές Ομοσπονδίες», το μόνο που καταφέρνουν, είναι να αναπαράγουν και να συντηρούν την συγκεκριμένη κατάσταση στα συνδικάτα. Σπάνια ακούγεται η φωνή τους, παραχαράζεται η θέλησή τους, αλλοιώνονται οι συσχετισμοί αφού στις περισσότερες Ομοσπονδίες δεν εκφράζονται όλοι οι συνδυασμοί και δεν εκλέγουν αντιπροσώπους για την Τριτοβάθμια Οργάνωση.
Αυτοί οι όροι μπορούν και πρέπει να αντιστραφούν.
1ον Ομοσπονδίες:
Θα πρέπει να γίνει λόγος για αυστηρό περιορισμό των Ομοσπονδιών και για ενοποιήσεις σε μεγάλους κλάδους, ανεξάρτητα από την ιδιότητα των εργαζομένων Δημόσιο, Δ.Ε.Κ.Ο., ή Ιδιωτικό.
Για παράδειγμα, γιατί όχι μία Ομοσπονδία στις ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ, τραίνα, καράβια, αεροπλάνα, λεωφορεία, φορτηγά κ.τ.λ.
Γιατί όχι μία Ομοσπονδία στις ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, εφορίες, υπάλληλοι γραφείων, κ.τ.λ.
Γιατί όχι μία Ομοσπονδία στον ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟ–ΤΟΥΡΙΣΜΟ Τρόφιμα, Ύπνο, Διασκέδαση.
Γιατί όχι μία Ομοσπονδία στην ΕΝΕΡΓΕΙΑ, πετρέλαια, νερό, ηλεκτρισμό, κ.τ.λ.
2ον Εργατικά Κέντρα, Νομαρχιακά Τμήματα:
Τίποτα δεν έχουν να χωρίσουν οι εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό Τομέα με τους εργαζόμενους στο Δημόσιο που εργάζονται στην περιφέρεια, αντίθετα με την οργανωτική ενότητά τους πολλά έχουν να κερδίσουν.
Για το λόγο αυτό, τα 83 Εργατικά Κέντρα της ΓΣΕΕ, μαζί με τα 51 Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ, θα πρέπει στους αντίστοιχους Νομούς να ενοποιηθούν σε ΕΝΙΑΙΑ ΚΕΝΤΡΑ και όχι περισσότερα από ένα για κάθε Νομό.
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ:
Στηρίζουμε και ενθαρρύνουμε το τρίπτυχο, επιχειρησιακά σωματεία, όμοιο- επαγγελματικά σωματεία και κλαδικά σωματεία.
Δεν στηρίζουμε, αποθαρρύνουμε και αποτρέπουμε την ίδρυση ανομοιογενών σωματείων τα οποία δεν αναφέρονται σε επιχείρηση ή σε ειδικότητα ή σε συγκεκριμένο κλάδο.
Αναδιάρθρωση Επιχειρησιακών Σωματείων:
Με την αλλαγή της δομής των επιχειρήσεων και την παραχώρηση των εργασιών σε τρίτα πρόσωπα τα οποία δεν ανήκουν στην επιχείρηση για την οποία παρέχουν την εργασία τους, αλλά σε διαφορετικούς εργοδότες:
• Έχουν αποδεκατιστεί τα επιχειρησιακά σωματεία αφού οι νέοι εργαζόμενοι έχουν άλλον εργοδότη και δεν έχουν δικαίωμα εγγραφής στο επιχειρησιακό σωματείο.
• Έχουν αφανιστεί όλες οι κατακτήσεις αφού οι διμερείς συμβάσεις και συμφωνίες δεν ισχύουν για όλους τους εργαζόμενους.
• Έχει περιοριστεί ο διεκδικητικός χαρακτήρας των επιχειρησιακών σωματείων.
Πρόταση:
Θα πρέπει να βρεθεί τρόπος (με τροποποιήσεις των καταστατικών) και να δοθεί η δυνατότητα εγγραφής στα επιχειρησιακά σωματεία, όλων των εργαζομένων στην επιχείρηση ανεξαρτήτως μορφής απασχόλησης, (αορίστου χρόνου, ορισμένου χρόνου, μερικής απασχόλησης, εποχικής απασχόλησης, δελτίου παροχής υπηρεσιών, προγραμμάτων stage κλπ).
Ανεξάρτητα εάν για την εργασία που παρέχουν στην επιχείρηση μεσολαβεί ενδιάμεσος εργοδότης, ανεξάρτητα εάν ανήκουν στον ενδιάμεσο εργοδότη ή είναι ενοικιαζόμενοι στην επιχείρηση, ανεξάρτητα από το «είδος συμφωνίας» με τον ενδιάμεσο εργοδότη και το τρόπο ασφάλισής τους, τέλος ανεξάρτητα από κάθε επινόηση που τους «θέτει εκτός επιχείρησης» για την οποία παρέχουν την εργασία τους.
Με την εγράφή τους στο επιχειρησιακό σωματείο, το σωματείο θα πρέπει να απαιτήσει την εφαρμογή της ίσης αμοιβής για ίδια εργασία όλων των εργαζομένων στην επιχείρηση, ανεξάρτητα από τη μορφή απασχόλησης και εάν μεσολαβεί άλλος εργοδότης.
Αναβάθμιση Ομοιο-επαγγελματικών Σωματείων:
ΝΟΜΟΣ 1876/1990
«Συλλογικές Συμβάσεις εργασίας»
Σύμφωνα με το άρθρο 10 του νόμου αυτού, όταν ένα επάγγελμα ή ειδικότητα, ρυθμίζεται και από κλαδική συλλογική σύμβαση, τότε η σύμβαση που υπερισχύει είναι αυτή της κλαδικής, ακόμα και στην περίπτωση που η ομοιοεπαγγελματική υπερτερεί της κλαδικής!!!
Επειδή παραδοσιακά όλα τα δικαιώματα των επαγγελμάτων, ρυθμίστηκαν και κατοχυρώθηκαν μέσα από τις ομοιοεπαγγελματικές τους συμβάσεις, με τον τρόπο αυτό αρκετά από τα δικαιώματα αυτά έχουν ακυρωθεί στην πράξη. Μαζί με αυτό έχει απαξιωθεί και ο ρόλος των επαγγελματικών σωματείων.
Ενδεικτικά αναφέρω μόνο μια Ομοσπονδία, η οποία στις κλαδικές συμβάσεις που υπογράφει, ορισμένες ειδικότητες υπολείπονται των ομοιο-επαγγελματικών συμβάσεων, με αποτέλεσμα μόνο μια ειδικότητα να ζημιώνεται έως και 200 € μηνιαίως !!!!
Πρόταση:
Θα πρέπει να απαλειφθεί η διάταξη από το άρθρο 10 του Ν. 1876/90 και να αντικατασταθεί με τον όρο:
Στις περιπτώσεις που επαγγέλματα ρυθμίζονται από περισσότερες, της μίας συλλογικής σύμβασης εργασίας, σωρευτικά υπερισχύει η καλύτερη.
Το αίτημα αυτό, αφενός αποκαθιστά αδικίες ενδεχομένως και σκοπιμότητες θα συμβάλει στην ανάπτυξη και μαζικότητα των σωματείων αυτών.
ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ
ΝΟΜΟΣ 1767/88
«Συμβούλια Εργαζομένων. Κύρωση της 135 Διεθνής Σύμβασης Εργασίας»
Με το νόμο αυτό οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα να συγκροτούν συμβούλια εργαζομένων, όταν στην επιχείρηση απασχολούνται πάνω από 20 εργαζόμενοι.
Υπενθυμίζω ότι η κύρωση της 135 Δ.Σ.Ε. ήταν ένα από τα αιτήματα της αριστεράς και αφού το 1988 κυρώθηκε με νόμο, στο εξής τα συμβούλια αυτά λοιδορήθηκαν από συνδικαλιστές και στη συνέχεια απαξιώθηκαν.
Η απαξίωση έγινε εκ του ασφαλούς και από συνδικαλιστές όπου στο χώρο τους είχαν ήδη επιχειρησιακό σωματείο, χωρίς να παίρνουν υπόψη, άλλους εργαζόμενους εκείνους που στο χώρο εργασίας τους δεν υπήρχε σωματείο.
Για όσους ακόμα πιστεύουν, πως τα συμβούλια εργαζομένων δεν είναι απαραίτητα και πως αυτά θα ελέγχονται από την εργοδοσία, ας απαντήσουν στο ερώτημα.
Στον κλάδο Βιομηχανίας Τροφίμων-Ποτών, δραστηριοποιούνται 1363 επιχειρήσεις και απασχολούν 69.411 μόνιμους εργαζόμενους και σχεδόν άλλους τόσους με άλλες μορφές και σε εργολάβους.
Από τις επιχειρήσεις αυτές μόνο στις 84 υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο, ενώ στις υπόλοιπες οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο έλεος των εργοδοτών!!!
Εάν και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις, σε αυτές που δεν υπάρχει σωματείο, είχε συγκροτηθεί συμβούλιο εργαζομένων, θα ήταν άσχημα για τους εργαζομένους;
Θα ζημιωνόταν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα;
Η γνώμη μου περί εργοδοτικών συνδικάτων & συμβουλίων εργαζομένων είναι μόνο αυτά που δεν υπάρχουν. Οι μεγαλύτερη εργοδοτική παρέμβαση γίνεται στις επιχειρήσεις αυτές που δεν υπάρχει ούτε σωματείο, ούτε συμβούλιο εργαζομένων.
Πιστεύω πως η συγκρότηση συμβουλίων εργαζομένων σε κάθε επιχείρηση, άνω των 20εργαζομένων, ιδιαίτερα εκεί που δεν υπάρχει σωματείο, θα συμβάλει ουσιαστικά στην ανάπτυξη και μαζικότητα των συνδικάτων.
Επίσης στις επιχειρήσεις που δεν υπάρχει σωματείο, έχουν να διαδραματίσουν και σπουδαίο ρόλο, αφού μπορούν και πρέπει να απαιτήσουν την εφαρμογή των δικαιωμάτων τους που απορρέουν από τις συλλογικές συμβάσεις και την εργατική νομοθεσία τα οποία σήμερα καταπατούνται.
Το μόνο αρνητικό που έχουν τα συμβούλια αυτά, είναι ότι δεν εκλέγουν αντιπροσώπους για την ΓΣΕΕ, από εδώ κατά την γνώμη μου απορρέει και η απαξίωσή τους.
Τέλος ο γράφων του κειμένου, εργάζεται σε μια μεγάλη βιομηχανική επιχείρηση του κλάδου ΤΡΟΦΙΜΩΝ – ΠΟΤΩΝ, όπου στην επιχείρηση αυτή, υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο και συμμετέχουν σε αυτό το σύνολο των εργαζομένων, από την πρώτη στιγμή το 1988 συγκροτήθηκε συμβούλιο εργαζομένων, καθώς και επιτροπή υγιεινής & ασφάλειας. Το κάθε ένα από αυτά ασχολείται με το δικό του αντικείμενο μεταξύ τους συνεργάζονται αρμονικά, χωρίς ωστόσο μέχρι σήμερα να υπάρξει μεταξύ τους κάποιο πρόβλημα
Τα παραπάνω δεν επιδιώκουν να αποτελέσουν πρόταση. Σκοπός του κειμένου είναι να δώσει ερεθίσματα και προβληματισμούς για να καταλήξει σε μία ολοκληρωμένη πρόταση.
Του Κώστα Νικολάου, μέλους της διοίκησης της ομοσπονδίας "Τροφίμων-Ποτών"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου