"Στην εργασιακή ζούγκλα αν δεν διεκδικείς το μέγιστο, θα αποτύχεις!"

Η Στάβυ Σαλουφάκου, πρώτη γυναίκα πρόεδρος του ΕΚΑ, δίνει το στίγμα της για τα προβλήματα.

Στα συνδικάτα η γυναίκα πρέπει να αποδείξει ότι αξίζει, ο άνδρας απλώς να μην αποτύχει, διαπιστώνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του μεγαλύτερου Εργατικού Κέντρου της χώρας, αυτού της Αθήνας.

Το συγκοινωνιακό και η στήριξη των μονογονεϊκών οικογενειών, ιδίως αυτών με αρχηγούς γυναίκες, ακόμη και οι χώροι πρασίνου απασχολούν κατά προτεραιότητα την πρόεδρο του ΕΚΑ Στάβυ Σαλουφάκου

Η Στάβυ Σαλουφάκου αναδείχτηκε στη θέση αυτή τον περασμένο μήνα, μία διάκριση που δύσκολα συναντά κανείς στα συνδικάτα, με βάση την έως τώρα εμπειρία. Στην πρώτη γραμμή των προτεραιοτήτων της θέτει την αντιμετώπιση της μαύρης-ανασφάλιστης εργασίας, την υγιεινή και ασφάλεια και το συγκοινωνιακό της πρωτεύουσας. Ως γυναίκα θεωρεί ότι οι κοινωνικές υποδομές, οι ελεύθεροι χώροι, το περιβάλλον κ.ά. θα πρέπει να μπουν πιο ψηλά στην ατζέντα των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ειδικά για την Αθήνα εντοπίζει τη γυναίκα στις ηλικίες 45-55 ετών ως τα μεγαλύτερα θύματα.

Αναλυτικά η συνέντευξη με την πρόεδρο του ΕΚΑ κυρία Στάβυ Σαλουφάκου, έχει ως εξής:

* ΕΡ.: Ποιες είναι οι προτεραιότητές σας για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των εργαζομένων της πρωτεύουσας;

Οχι αίμα για τον εύκολο πλουτισμό

* Στάβυ Σαλουφάκου: Στόχος μας είναι η διασφάλιση δημοκρατικών εργασιακών σχέσεων και η καταπολέμηση της μαύρης εργασίας. Το στοίχημα είναι να μην υπάρχει ούτε ένας εργαζόμενος ανασφάλιστος. Στην εργασιακή ζούγκλα που βιώνουμε είναι ουτοπικό, αλλά αν δεν διεκδικείς το μέγιστο είναι σίγουρο ότι θα αποτύχεις. Επίσης θα αναδείξουμε τα ζητήματα υγιεινής και ασφάλειας γιατί πιστεύουμε ότι η ζωή μας είναι ανεκτίμητη για να τη θυσιάζουμε στη μιζέρια, τον «ωχαδελφισμό» και τον εύκολο πλουτισμό κάποιων σε βάρος μας.

Ελπίζουμε ακόμη να πείσουμε τους συναδέλφους μας για την ανάγκη ανάπτυξης καταναλωτικού κινήματος, που συντελεί στην προστασία του οικογενειακού εισοδήματος και συμβάλλει στην καλύτερη ποιότητα ζωής.

* ΕΡ.: Με δεδομένο ότι τα Εργατικά Κέντρα δεν συνάπτουν συλλογικές συμβάσεις, τι προσφέρει αυτή η συνδικαλιστική δομή;

* ΑΠ.: Τον εργαζόμενο, εκτός των αποδοχών του, που προσδιορίζονται από τις συλλογικές συμβάσεις, τον αφορούν εξίσου τα ζητήματα περιβάλλοντος, κοινωνικής πρόνοιας, λειτουργίας των θεσμών, προάσπισης των δικαιωμάτων του. Τα Εργατικά Κέντρα με τη συνάθροιση όλων των εργαζομένων σ' ένα νομό, ανεξαρτήτως επαγγελματικής εκπαίδευσης, επιπέδου γνώσεων και προσδιορισμού εργοδότη, χαλυβδώνουν την εργατική αλληλεγγύη και δημιουργούν διαύλους αλληλοενημέρωσης. Επίσης έχουν την ευθύνη συνδικαλιστικής κάλυψης των ασυνδικάλιστων εργαζομένων.

Σας υπενθυμίζω τις παρεμβάσεις του ΕΚΑ για το συγκοινωνιακό και τους ελεύθερους χώρους στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, αλλά και το ρόλο του στην ανάπτυξη του φιλειρηνικού αντιπολεμικού κινήματος.

* ΕΡ.: Η γυναικεία ματιά ποιο εργασιακό πρόβλημα εντοπίζει, το οποίο «παραβλέπεται» από τους άντρες συναδέλφους σας;

* ΑΠ.: Πιθανόν αντιμετωπίζει από μια άλλη οπτική γωνία, λόγω των υποσυνείδητων καταβολών ρόλων που για χρόνια αποκλειστικά τής ανήκαν, την αναγκαιότητα ενίσχυσης κοινωνικών υποδομών, όπως παιδικούς σταθμούς, ελεύθερους χώρους δημιουργίας και πρασίνου, κέντρα υγείας κ.ά. Θέτει δηλαδή προτεραιότητα στη διεκδίκηση δημιουργίας δικτύου κοινωνικής προστασίας των εργαζομένων.

Σε καμία όμως περίπτωση δεν σημαίνει ότι και οι άνδρες συνάδελφοί μας δεν έχουν τις ίδιες ανησυχίες, αμφισβητήσεις, διεκδικήσεις, ότι δεν είμαστε όλοι μαζί στον ίδιο αγώνα για μια κοινωνία ισότητας, δημοκρατίας, δικαιοσύνης.

* ΕΡ.: Αν δεχθούμε ότι στη χειρότερη μοίρα βρίσκονται οι μετανάστες, οι άνεργες γυναίκες και οι αρχηγοί μονογονεϊκών οικογενειών, έχετε κάποιο σχέδιο γι' αυτές τις περιπτώσεις;

* ΑΠ.: Το συνδικαλιστικό κίνημα από την αρχή προσπάθησε να επιβάλει όρους που θα έδιναν τη δυνατότητα ομαλής ένταξης του συνόλου των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Αυτή η στάση ωριμότητας και αλληλεγγύης των ελληνικών συνδικάτων συνέβαλε καθοριστικά να περιοριστούν σημαντικά φαινόμενα ξενοφοβίας και ρατσισμού.

Αμεση διεκδίκησή μας είναι η απογραφειοκρατικοποίηση των διαδικασιών έκδοσης κάρτας παραμονής και εργασίας, ώστε οι συνάδελφοί μας να μην πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης και να μην αναγκάζονται να ζουν στην παρανομία.

Στο ΕΚΑ λειτουργεί γραφείο ενημέρωσης μεταναστών, ώστε γνωρίζοντας τα δικαιώματά τους να ζουν καλύτερα και να ενθαρρυνθούν να συμμετέχουν στα συνδικάτα.

Σε ό,τι αφορά τις άνεργες γυναίκες, το ποσοστό ανεργίας τους στο Λεκανοπέδιο είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτό των ανδρών. Το πρόβλημα παίρνει διαστάσεις τρόμου για τις ηλικίες από 45-55 ετών. Αυτό που αδιαπραγμάτευτα διεκδικούμε είναι η δημιουργία θέσεων πλήρους και σταθερής απασχόλησης. Αυτό πρέπει να είναι το μοντέλο εργασίας στην εποχή μας.

Η θέσπιση αντικινήτρων για επιχειρήσεις που απολύουν προσωπικό και κινήτρων για όσες δημιουργούν θέσεις εργασίας, η αναβάθμιση του ΟΑΕΔ, η επανένταξη των μακροχρόνια ανέργων στην εργασία είναι άμεση ανάγκη. Βέβαια μόνο αισιόδοξοι δεν μπορούμε να είμαστε για την πιθανότητα άσκησης τέτοιου είδους πολιτικής όταν κλέβουν από τους ανέργους ακόμα και το επίδομα ανεργίας. (Ο νόμος προβλέπει 66% των αμοιβών του ανειδίκευτου εργάτη και το καταβαλλόμενο δεν είναι ούτε 50%.)

Οι μονογονεϊκές οικογένειες

Οι μονογονεϊκές οικογένειες αντιμετωπίζουν έντονα προβλήματα κοινωνικού αποκλεισμού, και συνήθως εγκλωβίζονται στο φαύλο κύκλο της ανεργίας, της φτώχειας και της κοινωνικής απομόνωσης. Στο 90% αυτών αρχηγός είναι η μητέρα. Δεν υπάρχει εθνική πολιτική-στρατηγική στήριξης των μονογονεϊκών οικογενειών. Δεν υπάρχει επαρκές νομοθετικό πλαίσιο. Υπάρχουν διάσπαρτα μέτρα αναπολεσματικά, που καμία σχέση δεν έχουν με αυτά που ισχύουν στις ευρωπαϊκές χώρες. Χρειάζεται άμεσα η χάραξη προσδιορισμένης πολιτικής, οικονομικής και ψυχολογικής στήριξης, καθώς επίσης και παρεμβάσεων ένταξης στην εργασία, μια και στις περισσότερες των περιπτώσεων η οικογενειακή κατάσταση είναι η βασική αιτία ανεργίας.

* ΕΡ.: Γυναίκα και συνδικάτα είναι έννοιες συμβατές;

* ΑΠ.: Ζωή χωρίς ανάσα γίνεται; Τα συνδικάτα για να είναι αποτελεσματικά χρειάζονται όλους τους εργαζομένους. Το πρόβλημα είναι ότι οι γυναίκες έχουν πολλαπλή απασχόληση και όσο κι αν το νομοθετικό πλαίσιο τεκμηριώνει την ισότητα στην οικογένεια, την εργασία, την κοινωνική δράση, στην πράξη η μέση Ελληνίδα διατηρεί στο ακέραιο τις ευθύνες που είχε πάντα.

Αλλά και μέσα στα συνδικάτα υπάρχει μια προκατάληψη. Η γυναίκα πρέπει να αποδείξει ότι αξίζει, ενώ οι άνδρες συνάδελφοί μας απλώς να μην αποτύχουν. Ευτυχώς η νοοτροπία στις νέες γενιές αλλάζει. Αυτό είναι καλό για το συνδικαλιστικό κίνημα, γιατί τα συνδικάτα χωρίς νέους και γυναίκες δεν μπορούν να έχουν φρεσκάδα, όραμα, ταξική ταυτότητα. Δεν φτάνει η νοσταλγία του ένδοξου παρελθόντος. Στο συνδικαλιστικό κίνημα χρειαζόμαστε να γράφουμε νέες λαμπρές σελίδες, σήμερα και αύριο.

Συνέντευξη στον Χρήστο Μέγα, Δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία την 21.7.2007