Ασφάλιση και εργασία μετεκλογικά στο μάτι του κυκλώνα
Με ανοιχτό ακόμη το θέμα της ημερομηνίας των εκλογών το οποίο η κυβέρνηση κρατά ως επτασφράγιστο μυστικό, η πολιτική και κοινωνική μας ζωή κινείται με ό,τι βγάλει η συγκυρία και ο καιρός, που τελευταία είναι καταστροφές οι οποίες μεγεθύνονται από την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού. Με την ιδιωτικοποίηση ενός ακόμη τμήματος του ΟΤΕ και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου η κυβέρνηση κλείνει τον κύκλο των "μεταρρυθμίσεών" της, ενώ αναμένεται να εξαγγείλει κάποιες μικροπαροχές τον Σεπτέμβρη για να βελτιώσει το κοινωνικό της προφίλ.
Τα συνδικάτα ετοιμάζονται για τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης όπου θα επαναληφθεί για μία ακόμη φορά η διαμαρτυρία των εργαζομένων, διαμαρτυρία η οποία, όμως, είτε επειδή δεν έχει την αναλογούσα δύναμη, είτε γιατί η κάθε κυβέρνηση έχει ερμητικά κλειστά τα αυτιά της, δεν εισακούγεται.
Η κυβέρνηση ολοκληρώνει στην πρώτη της θητεία έναν κύκλο παρεμβάσεων ο οποίος, με πρόσχημα τις δήθεν μεταρρυθμίσεις, ενίσχυσε σημαντικά την ισχύ και τα δικαιώματα του κεφαλαίου στη χώρα μας. Προώθησε ακόμη περισσότερο την πολιτική Σημίτη η οποία αξιοποίησε την ΟΝΕ ως μοχλό και στόχο εκτεταμένων νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων, με πολύ αρνητικές συνέπειες για τους εργαζόμενους.
Το δημοσιονομικό πρόβλημα ήταν η δαμόκλειος σπάθη στην προ-ΟΝΕ εποχή του κ. Σημίτη. Η δημοσιονομική εξυγίανση, λόγω απογραφής, λειτούργησε ως προκρούστεια κλίνη στην μετά-ΟΝΕ εποχή του κ. Καραμανλή. Και στις δύο φάσεις ίδιοι είναι οι κερδισμένοι, ίδιοι είναι και οι χαμένοι. Οι εργαζόμενοι είδαν για μία ακόμη φορά τη θέση τους να υποβαθμίζεται δραματικά, με μέτρα μάλιστα που έχουν μακροχρόνιο ορίζοντα και συνέπειες.
Μήπως όμως όλα αυτά αποτελούν μεν μία άσχημη παρένθεση που όμως έκλεισε και τώρα έχουν να κερδίζουν οι εργαζόμενοι; Ούτε λόγος να γίνεται περί αυτού. Η επόμενη περίοδος αναμένεται ακόμη πιο θερμή. Το ασφαλιστικό θα είναι το πρώτο ζήτημα στην μετεκλογική ατζέντα, το οποίο μάλιστα θα επιχειρήσουν να το ανοίξουν αμέσως μετά τις εκλογές.
Αυτό που δεν θέλουν ούτε η Ν.Δ. ούτε το ΠΑΣΟΚ είναι να κυριαρχήσει ως θέμα προεκλογικά το ασφαλιστικό. Διότι οι δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί από την παρούσα κυβέρνηση πρέπει, κατά την κυβέρνηση, να παραμείνουν κρυφές ενώ και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο εκδηλώνει μία απόλυτα υπάκουη στάση στα κοινοτικά κελεύσματα, δεν θα ήθελε να εκτεθεί πριν τις εκλογές.
Οι διαφαινόμενες τάσεις δείχνουν, πάντως, ότι το Δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και τα ασφαλιστικά δικαιώματα θα χτυπηθούν:
α) από την πλήρη εφαρμογή του νόμου Ρέππα που αποτελεί διαχρονικό και δικομματικό εργαλείο ανατροπών, ιδίως στην επικουρική ασφάλιση και τα βαρέα και ανθυγιεινά.
β) Από την προώθηση της εθνικής σύνταξης η οποία θα χτυπήσει τον αναδιανεμητικό χαρακτήρα του συστήματος και θα το σπρώξει σε μία κεφαλαιοποιητική λογική που είναι η λογική των ιδιωτικών σχημάτων ασφάλισης.
γ) Από την υπονόμευση της οικονομικής βιωσιμότητας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης με τη διαρκή αποστέρηση πόρων που του αναλογούν, με την διαιώνιση της ανασφάλιστης εργασίας και την διαρκή καταλήστευση των αποθεματικών του.
δ) Από την κατάργηση του καθεστώτος της πρόωρης συνταξιοδότησης ώστε να εξισωθεί ο μέσος όρος πραγματικού χρόνου συνταξιοδότησης που σήμερα είναι τα 61,5 έτη, στα 65 χρόνια που είναι τα γενικά όρια ηλικίας.
Αυτές οι παρεμβάσεις για όσους παρακολουθούν λίγο τα τεκταινόμενα είναι σχέδιο σίγουρο ότι θα πραγματοποιηθούν, ενώ δεν αποκλείονται και κάποιες πιο άμεσες και ακόμη πιο σκληρές επεμβάσεις.
Στον τομέα των εργασιακών σχέσεων η στρατηγική της Λισσαβώνας, η λεγόμενη flexicurity (ευελιξία και ασφάλεια) και η πράσινη βίβλος για το εργατικό δίκαιο θα είναι το βαρύ πυροβολικό ώστε να απορυθμιστεί πλήρως η εργασία, να απελευθερωθούν οι εργοδότες από κάθε κανόνα προστασίας του εργαζομένου και να μειώσουν περαιτέρω το κόστος εργασίας.
Η δράση του συνδικαλιστικού κινήματος αντικειμενικά ατονεί κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Δυστυχώς στη χώρα μας αυτή η ατονία, για άλλους λόγους, είναι σχεδόν μόνιμη και δεν εμφανίζεται μόνο παραμονές εκλογών.
Παρ' όλα αυτά είναι ανάγκη σήμερα τα συνδικάτα να παρέμβουν στην ατζέντα των εκλογών όχι για να κρίνουν τα κόμματα αλλά για να κρίνουν πολιτικές. Πρέπει να καλέσουν τα κόμματα να πάρουν θέση, χωρίς υπεκφυγές και αποπροσανατολισμούς, στα εργατικά αιτήματα: στο ασφαλιστικό, στο εισόδημα, στα εργασιακά, στην καταπολέμηση της ανεργίας, ώστε ο εργαζόμενος που είναι ο τελικός κριτής να έχει ένα πιο καθαρό τοπίο μπροστά του.
Η διαδήλωση της Θεσσαλονίκης έχει για φέτος αυτήν την πρόσθετη αξία και γι' αυτό απαιτείται και η μεγάλη μαζικότητά της αλλά και ένα πλαίσιο επιχειρημάτων, στόχων και αιτημάτων που θα αποκαλύπτουν την ουσία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Του Αλέκου Καλύβη, αν.προεδρ. της ΓΣΕΕ. Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ την 14.7.2007
Τα συνδικάτα ετοιμάζονται για τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης όπου θα επαναληφθεί για μία ακόμη φορά η διαμαρτυρία των εργαζομένων, διαμαρτυρία η οποία, όμως, είτε επειδή δεν έχει την αναλογούσα δύναμη, είτε γιατί η κάθε κυβέρνηση έχει ερμητικά κλειστά τα αυτιά της, δεν εισακούγεται.
Η κυβέρνηση ολοκληρώνει στην πρώτη της θητεία έναν κύκλο παρεμβάσεων ο οποίος, με πρόσχημα τις δήθεν μεταρρυθμίσεις, ενίσχυσε σημαντικά την ισχύ και τα δικαιώματα του κεφαλαίου στη χώρα μας. Προώθησε ακόμη περισσότερο την πολιτική Σημίτη η οποία αξιοποίησε την ΟΝΕ ως μοχλό και στόχο εκτεταμένων νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων, με πολύ αρνητικές συνέπειες για τους εργαζόμενους.
Το δημοσιονομικό πρόβλημα ήταν η δαμόκλειος σπάθη στην προ-ΟΝΕ εποχή του κ. Σημίτη. Η δημοσιονομική εξυγίανση, λόγω απογραφής, λειτούργησε ως προκρούστεια κλίνη στην μετά-ΟΝΕ εποχή του κ. Καραμανλή. Και στις δύο φάσεις ίδιοι είναι οι κερδισμένοι, ίδιοι είναι και οι χαμένοι. Οι εργαζόμενοι είδαν για μία ακόμη φορά τη θέση τους να υποβαθμίζεται δραματικά, με μέτρα μάλιστα που έχουν μακροχρόνιο ορίζοντα και συνέπειες.
Μήπως όμως όλα αυτά αποτελούν μεν μία άσχημη παρένθεση που όμως έκλεισε και τώρα έχουν να κερδίζουν οι εργαζόμενοι; Ούτε λόγος να γίνεται περί αυτού. Η επόμενη περίοδος αναμένεται ακόμη πιο θερμή. Το ασφαλιστικό θα είναι το πρώτο ζήτημα στην μετεκλογική ατζέντα, το οποίο μάλιστα θα επιχειρήσουν να το ανοίξουν αμέσως μετά τις εκλογές.
Αυτό που δεν θέλουν ούτε η Ν.Δ. ούτε το ΠΑΣΟΚ είναι να κυριαρχήσει ως θέμα προεκλογικά το ασφαλιστικό. Διότι οι δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί από την παρούσα κυβέρνηση πρέπει, κατά την κυβέρνηση, να παραμείνουν κρυφές ενώ και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο εκδηλώνει μία απόλυτα υπάκουη στάση στα κοινοτικά κελεύσματα, δεν θα ήθελε να εκτεθεί πριν τις εκλογές.
Οι διαφαινόμενες τάσεις δείχνουν, πάντως, ότι το Δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και τα ασφαλιστικά δικαιώματα θα χτυπηθούν:
α) από την πλήρη εφαρμογή του νόμου Ρέππα που αποτελεί διαχρονικό και δικομματικό εργαλείο ανατροπών, ιδίως στην επικουρική ασφάλιση και τα βαρέα και ανθυγιεινά.
β) Από την προώθηση της εθνικής σύνταξης η οποία θα χτυπήσει τον αναδιανεμητικό χαρακτήρα του συστήματος και θα το σπρώξει σε μία κεφαλαιοποιητική λογική που είναι η λογική των ιδιωτικών σχημάτων ασφάλισης.
γ) Από την υπονόμευση της οικονομικής βιωσιμότητας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης με τη διαρκή αποστέρηση πόρων που του αναλογούν, με την διαιώνιση της ανασφάλιστης εργασίας και την διαρκή καταλήστευση των αποθεματικών του.
δ) Από την κατάργηση του καθεστώτος της πρόωρης συνταξιοδότησης ώστε να εξισωθεί ο μέσος όρος πραγματικού χρόνου συνταξιοδότησης που σήμερα είναι τα 61,5 έτη, στα 65 χρόνια που είναι τα γενικά όρια ηλικίας.
Αυτές οι παρεμβάσεις για όσους παρακολουθούν λίγο τα τεκταινόμενα είναι σχέδιο σίγουρο ότι θα πραγματοποιηθούν, ενώ δεν αποκλείονται και κάποιες πιο άμεσες και ακόμη πιο σκληρές επεμβάσεις.
Στον τομέα των εργασιακών σχέσεων η στρατηγική της Λισσαβώνας, η λεγόμενη flexicurity (ευελιξία και ασφάλεια) και η πράσινη βίβλος για το εργατικό δίκαιο θα είναι το βαρύ πυροβολικό ώστε να απορυθμιστεί πλήρως η εργασία, να απελευθερωθούν οι εργοδότες από κάθε κανόνα προστασίας του εργαζομένου και να μειώσουν περαιτέρω το κόστος εργασίας.
Η δράση του συνδικαλιστικού κινήματος αντικειμενικά ατονεί κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Δυστυχώς στη χώρα μας αυτή η ατονία, για άλλους λόγους, είναι σχεδόν μόνιμη και δεν εμφανίζεται μόνο παραμονές εκλογών.
Παρ' όλα αυτά είναι ανάγκη σήμερα τα συνδικάτα να παρέμβουν στην ατζέντα των εκλογών όχι για να κρίνουν τα κόμματα αλλά για να κρίνουν πολιτικές. Πρέπει να καλέσουν τα κόμματα να πάρουν θέση, χωρίς υπεκφυγές και αποπροσανατολισμούς, στα εργατικά αιτήματα: στο ασφαλιστικό, στο εισόδημα, στα εργασιακά, στην καταπολέμηση της ανεργίας, ώστε ο εργαζόμενος που είναι ο τελικός κριτής να έχει ένα πιο καθαρό τοπίο μπροστά του.
Η διαδήλωση της Θεσσαλονίκης έχει για φέτος αυτήν την πρόσθετη αξία και γι' αυτό απαιτείται και η μεγάλη μαζικότητά της αλλά και ένα πλαίσιο επιχειρημάτων, στόχων και αιτημάτων που θα αποκαλύπτουν την ουσία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Του Αλέκου Καλύβη, αν.προεδρ. της ΓΣΕΕ. Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ την 14.7.2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου