Με τα παιδιά μας οδηγό; Γιατί όχι;

(φιλοξενούμενο κείμενο)

Πάνε κάτι ώρες που γυρίσαμε από την πρώτη σου διαδήλωση -για την Πάρνηθα και για όλα τα δάση του κόσμου τούτου- και ακόμα, τώρα που κοιμάσαι, σ' ακούω να επαναλαμβάνεις στο τηλέφωνο, στις γιαγιάδες και στους παππούδες: "κανένα τούβλο στην Πάρνηθα", και να το χαίρεσαι -ο παππούς να δεις...

Πάνε κάτι ώρες που γυρίσαμε από την πρώτη σου διαδήλωση (μια άλλη, η μεγάλη αντιπολεμική τρία χρόνια πριν, δεν πιάνεται: ήσουνα στο καρότσι, άσε που δεν τη θυμάσαι) και αναλογίζομαι σε πόσες ακόμη θα χρειαστεί να πας... Σκέφτομαι όμως, ονειρεύομαι θα πεις, πως ίσως αυτή εδώ, η πρώτη σου, να αποδειχθεί σημαδιακή. Γιατί, ξέρεις, είδα πολλούς μπαμπάδες και μαμάδες με τα πιτσιρίκια τους να φωνάζουν "κανένα τούβλο στην Πάρνηθα" και είδα πολύ, μα πάρα πολύ κόσμο (και νέους και νέες) που, φαίνονται αυτά, δεν κατεβαίνει σε διαδηλώσεις -ή, έστω, δεν κατεβαίνει τα τελευταία 10-15-20 χρόνια... Και, για πρώτη μου φορά, ένιωσα πως οι "συνήθεις διαδηλωσάκηδες" -έτσι δεν μας λέει απαξιωτικά ο κύριος υπουργός;- ήταν μειοψηφία! Και άκουσα, αυτή τη νέα πλειοψηφία, να δίνει τον τόνο -όχι τόσο με δικά της συνθήματα, όσο με τη δική της σιωπή, τη δική της επιδοκιμασία (ή αποδοκιμασία) στα συνθήματα, το δικό της χαμόγελο σε ό,τι ακουγόταν από τους οργανωμένους. Και άκουσα, με ικανοποίηση, στο τέλος να ανακοινώνουν από μια ντουντούκα πως κυκλοφορούν κάτι sms και -άγνωστο ποιοι, κάτι blogger λέει- καλούν σε συγκέντρωση την Κυριακή, στις 7, στο Σύνταγμα και νάμαστε όλοι εκεί. Και σ' άκουσα να λες: "να 'ρθουμε και την Κυριακή, μου άρεσε". Και θα το πεις και στους φίλους σου στον παιδικό... Βρε, λες, μια κοινωνία πολιτών να βγει μέσα από τις στάχτες; -τσιμπήθηκα...

Και έπειτα σκέφτηκα, ονειρεύτηκα θα πεις, πως αυτή η αριστερά που ονειρευόμαστε να γίνει αντάξια του "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" (με τον τόνο να μπαίνει σ' αυτό το διαζευκτικό "ή", διάολε) μπορεί και να γεννηθεί μέσα από τις στάχτες της Πάρνηθας, του Πηλίου, των δασών, των ελαφιών και της ανάσας μας. Σκέφτηκα -ναι, ονειρεύτηκα- πως αυτή η αριστερά μπορεί να γεννηθεί σαν οι πολίτες αποφασίσουν να ξαναβρεθούν στο δημόσιο χώρο και να του δώσουν τη δική τους φωνή σαρώνοντας και τις αριστερούλικες γραφειοκρατίες που κατακερματίζουν τ' όνειρο (όταν δεν το ψευτίζουν ή δεν το συντηρητικοποιούν). Γιατί, χρόνια τώρα, μένοντας μακριά επειδή -αυτή δεν είναι η επωδός;- "βαρεθήκαμε να μας καπελώνουν", ποιο το αποτέλεσμα; Και μας καπελώνουν και είναι τρεις και ο κούκος. Οπότε, και ο κάθε υπουργός του Καραμανλή μπορεί να λέει τα δικά του, βέβαιος πως δεν θα αντιδράσει κανείς... Ενώ, αν είμαστε όλοι εκεί, στο Σύνταγμα, έτσι γι' αρχή, πάνε όλοι οι σχεδιασμοί τους -το παιχνίδι περνάει σε μας...

Κοιμάσαι τώρα και 'γω σκέφτομαι, ονειρεύομαι θα πουν. Οραματίζομαι, θα πω. Γιατί όχι; Όταν νιώθεις πως δεν πάει άλλο δεν είναι που ενεργοποιείσαι; Ε, πάει άλλο, βρε προ 20ετίας σύντροφοι που σας ξαναείδα λίγες ώρες πριν; Πάει άλλο, για όλους εσάς που δεν ήρθατε και που μπορεί να μην ήσασταν και σύντροφοι αλλά ψυχανεμίζεστε την ανάγκη μιας δημοκρατικής και ανθρώπινης αριστεράς που θα ξεκαθαρίσει μια και καλή πως πρόοδος δεν σημαίνει ατέρμων και άνευ όρων και ορίων ανάπτυξη, πως πάνω από τα κέρδη δεν πρέπει νάναι μόνον οι άνθρωποι αλλά και οι πέτρες, τα δέντρα, οι θάμνοι, τα ελάφια, οι πηγές -αυτά χωρίς τα οποία δεν θα υπάρχουμε ούτε εμείς ούτε τα κέρδη;... Εντάξει, μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, και δουλειά πολύ θα χρειαστεί αλλά, από κάπου πρέπει να γίνει μια αρχή, κάπως πρέπει να αρχίσουν να αλλάζουν οι συσχετισμοί -μέσα στην αριστερά για να αλλάξουν και μέσα στην κοινωνία... Και όποιος, από την οργανωμένη σήμερα αριστερά, την ανανεωτική και σοσιαλιστική λέω εγώ, το κατανοήσει ταχύτερα και καλύτερα -και, κυρίως, πολιτικά, όχι επικοινωνιακά και σε επίπεδο τίτλου- θα μείνει και μέσα στο παιχνίδι, θα δώσει και τον τόνο. Γιατί το παιχνίδι πρέπει να οργανωθεί -πώς το έλεγε εκείνο το παλιό σύνθημα; "Οι ιδέες θέλουν οργάνωση για να ζήσουν" -ε, αφού δεν μας κάνει (που δεν μας κάνει) αυτή που υπάρχει, ας αλλάξουμε (την) οργάνωση...

Κοιμάσαι τώρα, λίγες ώρες μετά την πρώτη σου διαδήλωση. Εγώ ξέρω ότι δεν ήμασταν πολλοί -δουλειές, απόγευμα εργάσιμης, άσε δικαιολογίες υπάρχουν πολλές- αλλά έρχεται και η Κυριακή και έπειτα, εσύ δεν το ξέρεις και μας είδες πολλούς: "οι αστυνομικοί ήταν πολλοί αλλά οι διαδηλωτές ήταν περισσότεροι" έλεγες όλος χαρά στον παππού (τη δικιά του χαρά νάξερες...). Δεν σε διόρθωσα. Όχι για να μη στο χαλάσω -άλλωστε, πιστεύω ακράδαντα πως "Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά" [1]- αλλά επειδή θέλω να πιστεύω πως έτσι θάναι, πως, από 'δω και πέρα, κάθε σου διαδήλωση θάναι και πιο μεγάλη, και πως όσο μεγαλώνει τόσο θα χτίζει, θα δημιουργεί -συνειδήσεις, πολιτικά σχέδια, προοπτικές, άλλες πραγματικότητες, δεν τολμώ να ονοματίσω κάτι μεγαλύτερο. Εύχομαι μόνο να μπορέσουμε -και να μπορέσετε- να φανούμε αντάξιοι του ποιητή, ν' αναφωνήσουμε και εμείς: "Την ομορφιά ποτές μου δεν την πρόδωσα" [2]

Λίγες ώρες μετά τη διαδήλωση για την Πάρνηθα, είπα να γράψω εδώ ένα γράμμα στον σχεδόν 5χρονο γιο μου -άλλωστε, τα ιστολόγια δεν ξεκίνησαν ως κάτι σαν ανοιχτά ημερολόγια όπου καταχωρούμε πράματα που θα τα βρούμε κρεμασμένα και χρόνια μετά;...

[1] Μανώλης Αναγνωστάκης: "Στο παιδί μου"

[2] Γιάννης Ρίτσος: "Επιλογικό"

Αντιγραφή από το blog "Λεξίδια για σημαντικές αιτίες" του Λάμπρου Τσουκνίδα