Μαχητικότητα, πολυχρωμία και αμηχανία

Την ώρα που συνεδρίαζαν στο Χάιλιγκενταμ κλεισμένοι πίσω από τα συρμάτινα τείχη οι ηγέτες των G8, λίγα χιλιόμετρα μακριά, στο Ρoστόκ εκτυλίσσονταν οι εργασίες της αντισυνόδου, με δεκάδες πάνελ, ομάδες εργασίας, χάπενιγκ και συναυλίες. Το πολύχρωμο πλήθος ενάντια- ή για μια άλλη- παγκοσμιοποίηση είχε στην ατζέντα του τα ίδια ακριβώς θέματα με τους απέναντι, "αυτούς που χαράζουν την πολιτική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης". Προστασία του κλίματος, φτώχεια στην Αφρική, ανισότητες. Οι συζητήσεις ήταν υψηλού επιπέδου και γεμάτες πάθος - αλλά με εμφανή τη δυστοκία να καταλήξουν στη διατύπωση μιας άλλης πρότασης.
Οι συμμετέχοντες στην εντυπωσιακή παλέτα των εκδηλώσεων είχαν μια κοινή βάση - συμφωνούν για ποιους λόγους θεωρούν επικίνδυνη για τον πλανήτη την πολιτική των G8: τους ενώνει η αγωνία τους για την καταστροφή του περιβάλλοντος, η άρνησή τους στους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν, η δραστηριοποίησή τους ενάντια στην πείνα στην Αφρική, ενάντια στις αήθεις και άδικες πρακτικές των μεγάλων πολυεθνικών τόσο στον τομέα της παραγωγής όσο και του εμπορίου, ενάντια στις πολιτικές που βοηθούν τους πλούσιους να γίνουν πλουσιότεροι και τους φτωχούς φτωχότεροι. Τις κοινές απόψεις απηχούσε το τεράστιο πανό με γοτθικούς χαρακτήρες: "τα συρματοπλέγματα δεν προστατεύουν κανέναν από τα αέρια του θερμοκηπίου". Τους χωρίζουν όμως οι διαφορετικές προτεραιότητές τους και οι μέθοδοι που θεωρούν ως τις πιο πρόσφορες για να προωθήσουν τις απόψεις τους. Για τον ειδικό εντεταλμένο του ΟΗΕ για το δικαίωμα στην τροφή, Ζαν Ζιγκλέρ, κεντρικό ομιλητή στο πρώτο πάνελ της αντισυνόδου, το ζητούμενο είναι να εξαφανιστούν μια για πάντα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Παγκόσμια Τράπεζα. "Ξέρουμε τι δεν θέλουμε, το πού θα πάμε θα μας το πούνε τα πόδια μας", ήταν η άποψή του για τη διαμόρφωση της παγκοσμιοποίησης.

Για την εκπρόσωπο της γερμανικής ΓΣΕΕ στην αντισύνοδο Ανελί Μπούντεμπαχ ένας τρόπος αγώνα για μια δικαιότερη παγκοσμιοποίηση είναι σήμερα μια διεθνής καμπάνια των συνδικάτων "για αξιοπρεπή δουλειά και αξιοπρεπή ζωή". Πολλοί συνδικαλιστές όμως αντιπροτείνουν μια πανευρωπαϊκή απεργία, κάτι που η Μπούντεμπαχ θεωρεί ακόμη πρόωρο και εφικτό μόνο σε ένα άλλο κοινωνικό κλίμα.

Για τους ακτιβιστές από τη Σενεγάλη και άλλες παράκτιες χώρες της Αφρικής προτεραιότητα έχει η μάχη για την κατάργηση των συμφωνιών για ποσοστώσεις στην αλιεία, οι οποίες καταδικάζουν στην ανεργία τους ψαράδες και στην πείνα τις οικογένειές τους. Αντίθετα, πολλές οικολογικές οργανώσεις ζητούν ακόμη αυστηρότερους περιορισμούς στην αλιεία, καθώς πολλά είδη του θαλάσσιου βασιλείου απειλούνται με εξαφάνιση.

Η Σουνίτα Ναρέν, διευθύντρια του Κέντρου Επιστήμης και Περιβάλλοντος στο Νέο Δελχί θεωρεί ότι βραχυπρόθεσμα έχει νόημα για τις αναπτυσσόμενες χώρες το εμπόριο ρύπων -καθώς έτσι χρηματοδοτούνται δράσεις για το περιβάλλον σε πολύ φτωχές χώρες. Ο Ελμαρ Αλτφάτερ, αντίθετα, "πατέρας" του γερμανικού κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και έγκριτος οικονομολόγος και κοινωνιολόγος, θεωρεί ότι το χρηματιστήριο ρύπων, όπως λειτουργεί στο πλαίσιο του πρωτοκόλλου του Κιότο, "δεν είναι δίκαιο σύστημα". "Με αμφισβητούμενης σοβαρότητας προγράμματα στον Τρίτο Κόσμο δεν μπορεί να εξαγοράζει κανείς το δικαίωμα να θερμαίνει στις βιομηχανικές χώρες περαιτέρω τον πλανήτη" και επιμένει ότι η προστασία του περιβάλλοντος είναι πολύ σημαντική υπόθεση για να την αφήσει κανείς στους μηχανισμούς της αγοράς, οι οποίοι "είναι μέρος του προβλήματος κι όχι η λύση".

της Κάκιας Μπάλλη. Δημοσιεύθηκε στην Αυγή της 10.6.2007