30.4.07

Συνδικάτα: με τα ίδια μέλη απο΄το 80


Μπορεί η φετινή Πρωτομαγιά να βρίσκει σε κατάσταση εγρήγορσης το συνδικαλιστικό κίνημα λόγω του σκανδάλου με τα "δομημένα" ομόλογα, ωστόσο η κατάσταση που επικρατεί στα Συνδικάτα αποτυπώνεται στη λαϊκή παροιμία "είναι στραβό το κλίμα το τρώει και ο γάιδαρος".
Ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι βρίσκονται έξω από τα συνδικάτα, αποδεικνύοντας ότι το υπ'αριθμόν ένα πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι η συνεχώς διευρυμένη τα τελευταία χρόνια απομαζικοποίηση.
Και μόνο το στοιχείο που αναφέρει ο επιστημονικός συνεργάτης του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ Γ. Κουζής σύμφωνα με το οποίο σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα τα συνδικάτα αριθμούν περίπου τα ίδια μέλη από τη δεκαετία του '80, ενώ η συνδικαλιστική πυκνότητα έχει υποχωρήσει δραματικά φθάνοντας από το 41% στο 28%, είναι αποκαλυπτικό του προβλήματος που αντιμετωπίζει σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα.
Το πρόβλημα της επιταχυνόμενης απομαζικοποίησης των Συνδικάτων εδράζεται σε αντικειμενικές και υποκειμενικές αιτίες. Στην πρώτη περίπτωση η νεοφιλελεύθερη επέλαση στην οικονομία οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση μια σειρά από υπηρεσίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα, εκεί όπου παραδοσιακά (τουλάχιστον στη χώρα μας) τα συνδικάτα διατηρούσαν σοβαρές δυνάμεις. Στη δεύτερη, μια σειρά νέοι κυρίως εργαζόμενοι που απασχολούνται στον ολοένα και περισσότερο διευρυμένο τομέα των υπηρεσιών, δεν συνδικαλίζονται, κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο της εργοδοσίας, ενώ τα Συνδικάτα αδυνατούν να παρέμβουν, να βρουν επαφή μαζί τους.
Το πρόβλημα τα τελευταία χρόνια προσλαμβάνει δραματικές διαστάσεις, καθώς είναι κυριολεκτικά μετρημένοι (υπολογίζονται σε λίγο πάνω από 20) οι συνδικαλιστές που είναι σε ηλικία κάτω των 45 ετών. Την ίδια στιγμή τα συνδικάτα δεν δείχνουν τη διάθεση να προσεγγίσουν τη νέα γενιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση (κυρίως της ΓΣΕΕ) στο θέμα της παιδείας και των αγώνων κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16. Σε πλήρη ευθυγράμμιση με τους κομματικούς φορείς η πλειοψηφία της Συνομοσπονδίας (ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) περιορίστηκε σε τυπική συμπαράσταση και αυτή έγινε τις περισσότερες φορές με το ζόρι και κάτω από την πίεση του κινήματος των νέων, αλλά και της στάσης (ΟΛΜΕ-ΑΔΕΔΥ) άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων...
του Ανδρέα Πετρόπουλου
Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ στις 27.4.2007

28.4.07

Κάλεσμα για συμμετοχή στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση

Η Αυτόνομη Παρέμβαση καλεί όλους τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν στην απεργία της Πρωτομαγιάς και τις απεργιακές συγκεντρώσεις των Εργατικών Κέντρων και Νομαρχιακών Παραρτημάτων της ΑΔΕΔΥ, σ’ όλη την Ελλάδα.
Στην Αθήνα καλεί τους εργαζόμενους στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ στο Πεδίο Άρεως στις 11 π.μ. Προσυγκέντρωση θα γίνει στις 10 π.μ. στη συμβολή Ιουλιανού και Πατησίων.
Στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες που οι εργαζόμενοι δέχονται διαδοχικές επιθέσεις σε όλους τους τομείς με αιχμή το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα που διαχρονικά καταληστεύεται και υπονομεύεται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, είναι επιτακτική ανάγκη να δώσουμε όλοι και όλες το αγωνιστικό μας παρόν.

Αφίσα της Α.Π. γιά τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων

Στο Πεδίο του Άρεως απαγορεύεται η δεδροφύτευση!

Παράλογο; Δεν απαντάει, άρα λογικό…
Την Κυριακή 29/4/2007, φυτεύουμε ξανά το Πεδίο του Άρεως! Σε μια τσιμεντούπολη όπως η Αθήνα, θα περίμενε κανείς ότι η δεντροφύτευση ενθαρρύνεται και επιβραβεύεται. Λάθος. Όταν την 1η Απριλίου η Επιτροπή Αγώνα για την Προστασία του Πεδίου του Άρεως, οργάνωσε δεντροφύτευση έξω από την παράνομη είσοδο του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου, δέχθηκε επίθεση από δυνάμεις των ΜΑΤ. Τρία μέλη της συνελήφθησαν –μεταξύ τους και η διαμερισματική σύμβουλος της Ανοιχτής Πόλης, Μαρίνα Βήχου– τα δε όργανα της τάξης, με υπερβάλλοντα ζήλο ξερίζωναν τα μόλις φυτεμένα δεντράκια.
Ο Πανελλήνιος έχει καταπατήσει 5,5 στρέμματα από το δημόσιο πάρκο με τις ευλογίες της Υπερνομαρχίας Αθηνών και του Δημάρχου κ. Κακλαμάνη. Οι αρμόδιες υπηρεσίες, αντί να εφαρμόσουν τα πέντε πρωτοκόλλα κατεδάφισης που έχουν εκδοθεί για τις παράνομες κατασκευές, στέλνουν τα ΜΑΤ όταν οι πολίτες, νόμιμα, φυτεύουν δέντρα σε παράνομες εισόδους.
Ως Ανοιχτή Πόλη συμπαραστεκόμαστε στην Επιτροπή Αγώνα. Στις 29 Απριλίου, θα είμαστε και εμείς στο Πεδίο του Άρεως για να συνεχίσουμε τη δεντροφύτευση που οι δυνάμεις των ΜΑΤ δεν μας επέτρεψαν να ολοκληρώσουμε.
Επειδή το πάρκο είναι δημόσιος χώρος
Επειδή η πολιτεία αντί να το φροντίζει και να το φυλάσσει όπως έχει υποχρέωση, το έχει εγκαταλείψει τελείως, απαξιώνοντάς το και αγνοώντας τις διαμαρτυρίες των κατοίκων.
Επειδή απαιτούμε να γίνει ξανά το πάρκο χώρος ανθρώπινος, χώρος αναψυχής και συνομιλίας, χώρος δημόσιος, ανοιχτός σε όλους μας
Στις 29 Απριλίου, στις 11 π.μ. θα είμαστε όλοι και όλες στο Πεδίο του Άρεως (ραντεβού στο άγαλμα του κωνσταντίνου).

Αντιγραφή από το site της "Ανοιχτής Πόλης"
http://www.anoihtipoli.gr

25.4.07

η διαχρονική καταλήστευση της περιουσίας της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης

Γιάννης Δραγασάκης Bουλευτής, B' Aθηνών του ΣYN
Συλλογικές οι πολιτικές ευθύνες για τα ομόλογα
Συνέντευξη στη City Press - Τετάρτη 25 Απριλίου 2007

Γιάννης Δραγασάκης

Σήμερα ο υπουργός Aπασχόλησης, μαζί με λοιπούς κυβερνητικούς παράγοντες, θα παρουσιαστεί στην αρμόδια Eπιτροπή της Bουλής για το ζήτημα των ομολόγων. Tι περιμένετε να ακούσετε από τον κ. Tσιτουρίδη;

Θα φροντίσω να αξιοποιήσω τη διαδικασία για να διευκρινιστεί ακόμα περισσότερο το θεσμικό θέμα, δηλαδή, ποιος είχε υποχρέωση εποπτείας των επενδυτικών αποφάσεων των ταμείων, ποιον ενημέρωναν τα ταμεία και, επομένως, πού υπάρχει η ευθύνη για το γεγονός όχι μόνο ότι έγιναν αυτές οι ζημιογόνες τοποθετήσεις του TEAΔY και άλλων ταμείων αλλά και γιατί, αφότου έγιναν, δεν εντοπίστηκαν εγκαίρως.

Πιστεύετε ότι τελικά το «κουβάρι» της υπόθεσης των ομολόγων θα ξετυλιχθεί μέχρι την άκρη του;

Γενικά, με τα διάφορα σκάνδαλα που έχουν κατά καιρούς ξεσπάσει πρέπει να παρατηρήσουμε ότι υπάρχει μια τάση «κουκουλώματος». Kαι σήμερα μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν δυνάμεις που επιδιώκουν τη συγκάλυψη του σκανδάλου. Tαυτόχρονα, όμως, υπάρχουν και δυνάμεις που θέλουν την αποκάλυψή του και, επομένως, αυτή η αντιπαράθεση θα τραβήξει σε μάκρος. Στην προκειμένη περίπτωση, υπάρχει συγκεκριμένη ζημιά, δηλαδή, το ομόλογο των 280 εκατ., που τώρα η JP Morgan λέει ότι μπορεί να ξαναγοράσει, και μόνο από την ανακοίνωσή της προκύπτει ότι υπάρχει ζημιά για τα ταμεία τουλάχιστον 19 εκατ. ευρώ. H ζημιά είναι μεγαλύτερη, αλλά αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι όταν η JP Morgan λέει ότι μπορεί να επαναγοράσει το ομόλογο στο 92,5% της αξίας του, αναγνωρίζει ότι το 7,5% είναι προμήθειες που έλαβαν άλλοι ενδιάμεσοι στην πορεία του ομολόγου. Άρα, υπάρχει έγκλημα εδώ και υπάρχει και «προϊόν του εγκλήματος», όπως λένε και οι νομικοί, οπότε δεν μπορεί τουλάχιστον αυτό το κομμάτι του σκανδάλου να «κουκουλωθεί» εύκολα.

Ποια είναι η άποψή σας για τις πολιτικές ευθύνες στην υπόθεση των ομολόγων;

Oι πολιτικές ευθύνες είναι δεδομένες. Για μένα, η μεγαλύτερη πολιτική ευθύνη είναι ότι δεν υπήρχε και δεν υπάρχει και σήμερα ένα θεσμικό πλαίσιο και σύστημα εποπτείας των ταμείων, ούτως ώστε, ακόμα κι όταν γίνονται -είτε για λόγους απάτης είτε και λόγω λάθους- τέτοιες ζημιογόνες ενέργειες, να εντοπίζονται. Eπισημαίνω ότι πάνω από τις τράπεζες υπάρχει η εποπτεία που ασκεί η Tράπεζα της Eλλάδος. Πάνω από τις ασφαλιστικές εταιρείες υπάρχει η Aρχή που τις εποπτεύει. Tο ότι έχουμε τα ασφαλιστικά ταμεία -τα οποία είναι και πολλά, περισσότερα από 80- και δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο που να τα στηρίζει, να τα συμβουλεύει, αλλά και να τα ελέγχει και να τα αξιολογεί, αυτό είναι μείζωνπολιτική ευθύνη. Bεβαίως, υπάρχει και τρίτη διάσταση με το συγκεκριμένο ομόλογο: πώς μια ιδιωτική εταιρεία, όπως η Aκρόπολις, ήξερε για το ομόλογο μήνες πριν την έκδοσή του. Διότι, το ομόλογο των 280 εκατομμυρίων είχε προπωληθεί πριν ακόμα βγει: εκδόθηκε το Φεβρουάριο του 2007 και είχε ήδη προπωληθεί από τον Oκτώβριο, το Nοέμβριο, το Δεκέμβριο, σε διάφορα ταμεία. Kαι, εγώ τουλάχιστον, έχω πειστεί ότι το συγκεκριμένο ομόλογο δεν θα είχε εκδοθεί αν δεν είχε προπωληθεί, δηλαδή, αν δεν είχαν βρεθεί τα «κορόιδα» τα οποία θα το είχαν προαγοράσει στο άρτιο, στην τιμή του 100, ενώ η πραγματική του αξία ήταν 10-20% παρακάτω.

Πώς κρίνετε την κίνηση της JP Morgan;

H JP Morgan είναι παγκοσμίως γνωστή για την εμπλοκή της σε διάφορες «σκοτεινές» υποθέσεις: σας θυμίζω ότι είναι η εταιρεία που δάνειζε και την Enron στις HΠA. Έχει μεγάλη εμπλοκή στο να «πασάρει» σε ασφαλιστικά ταμεία διεθνώς διάφορα προϊόντα υψηλού κινδύνου. Eπομένως, η πιο εύλογη εξήγηση είναι ότι φοβήθηκε ότι η εμπλοκή της σε μια ακόμα «σκοτεινή» υπόθεση που έβλαψε τα ταμεία θα είχε αρνητικό αντίκτυπο στην εικόνα της και θα καθιστούσε τις εποπτικές Aρχές καχύποπτες. Eνδεχομένως, δε, να φοβήθηκε και δικαστική εμπλοκή.

Ποια νομίζετε ότι είναι η επίδραση της υπόθεσης των ομολόγων στην κυβέρνηση;

Oπωσδήποτε έχει τραυματίσει, και θα έλεγα καίρια, την εικόνα της. H κυβέρνηση, τρία χρόνια μετά, άφησε ένα σύστημα -το οποίο και πριν είχε προβλήματα- εντελώς αθωράκιστο. Kαι, μάλιστα, μια επιτροπή που λειτουργούσε στην Tράπεζα της Eλλάδος έπαψε να λειτουργεί από το 2004 και μετά. Eίχαμε ένα κακό σύστημα, που έγινε ακόμα χειρότερο, που λειτούργησε ως «θερμοκήπιο» για όλα όσα συνέβησαν. Eπομένως, η κυβέρνηση έχει τεράστιες ευθύνες. Eπίσης μου κάνει εντύπωση ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει καταθέσει καμία πρόταση για το τι πρέπει να γίνει. Άρα, έχουμε την κυβέρνηση η οποία προσπαθεί να συγκαλύψει, έχουμε την αξιωματική αντιπολίτευση η οποία προσπαθεί απλώς να εκμεταλλευτεί το θέμα, και πέρα από αυτό υπάρχει το ίδιο το πρόβλημα, το οποίο δεν το συζητάμε όσο θα έπρεπε.

Eνδεχόμενη παραίτηση του κ. Tσιτουρίδη θα οδηγούσε σε εκτόνωση;

Στη δική μου συνείδηση, οι πολιτικές ευθύνες είναι συλλογικές. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι όλη αυτή η ιστορία αφορά μόνο, ή κυρίως, τον κ. Tσιτουρίδη. Για παράδειγμα, το υπουργείο Oικονομικών είναι αυτό που εξέδωσε τα δομημένα ομόλογα. Yπάρχει μια ενδοκυβερνητική διαμάχη, όπου ο ένας προσπαθεί να «τα ρίξει» στον άλλο και δεν επιθυμώ να μπω σε αυτή τη λογική. Eπίσης, πρέπει να καταλάβουμε ότι τα ταμεία είναι μια σοβαρή δύναμη, που, όμως, δεν έχει φωνή. H δύναμη των ταμείων πρέπει να αποκτήσει φωνή, καθώς η περιουσία τους φθάνει τα 31 δισ. ευρώ και, αν αξιοποιείτο σωστά, και, οι ασφαλισμένοι θα ήταν σε καλύτερη θέση, αλλά και τα ταμεία θα είχαν ισχυρότερα διαπραγματευτικά όπλα έναντι των διαφόρων χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Yπάρχουν χώρες όπου τα ταμεία έχουν ιδρύσει δικές τους επενδυτικές τράπεζες, αλλά εμείς βρισκόμαστε ακόμα στην «προϊστορία» του θέματος.

Τα κέρδη (και) του ΟΤΕ πάνω από τους ανθρώπους



Οι εργασιακές σχέσεις στα καταστήματα του ΟΤΕ του ελεύθερου ανταγωνισμού

Κάποιο απόγευμα της Μ. εβδομάδας μπήκα στο κατάστημα του ΟΤΕ της Α.Π. (ΟΤΕshop τα λένε…) για να πάρω πληροφορίες σχετικά με τις υπηρεσίες internet της εταιρείας. Στο κατάστημα βρίσκονταν τέσσερεις υπάλληλοι, εκ των οποίων οι δύο στα ταμεία και οι άλλες δύο (γυναίκες) εξυπηρετούσαν υποψήφιους αγοραστές συσκευών, υπηρεσιών κλπ. Μετά από μια δεκάλεπτη αναμονή στην ουρά έρχεται η δική μου σειρά και η κυρία αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για την καθυστέρηση, λέγοντάς μου ότι λόγω των ημερών της Μ. εβδομάδας (διευρυμένο ωράριο, άδειες προσωπικού κλπ) υπάρχει δυσκολία στην κάλυψη του καταστήματος με το αναγκαίο προσωπικό, για να προσθέσει, περίπου μονολογώντας, ότι από τους τέσσερεις υπαλλήλους που ήταν παρόντες εκείνη την ώρα, οι δύο δούλευαν «εκτός ωραρίου»!

Επειδή τελευταία όλο και περισσότερα διαβάζουμε και ακούμε για τα νέα ήθη που επιβάλλει η διοίκηση Βουρλούμη στα εργασιακά του ΟΤΕ, αυτό το «εκτός ωραρίου» μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον.

«Εννοείτε ότι εργάζονται υπερωριακά, ή μήπως αμισθί;» ρώτησα με κάποια αμηχανία

«Μα τι λέτε τώρα, αμισθί, βέβαια!», μου απαντάει. «Εγώ έκλεισα το οκτάωρό μου, πήγα σπίτι μου να ταΐσω τα παιδιά για μια ώρα και γύρισα πίσω για να κάτσω εδώ μέχρι τις εννιά το βράδυ».

Επειδή με τα διάφορα «μα καλά, γιατί το κάνετε αυτό;» φαινόταν να μην καταλαβαίνω τι κρύβεται πίσω από την ακατανόητη (για έναν αφελή…) προθυμία κάποιων υπαλλήλων να προσφέρουν μεγαλοβδομαδιάτικα αμισθί τις υπηρεσίες τους στον ΟΤΕ, η υπάλληλος δέχτηκε, ίσως και παρακινούμενη από την ανάγκη να πει κάπου «τον πόνο της» (ενώ ταυτόχρονα μου παρουσίαζε κάποιες εναλλακτικές επιλογές πακέτων internet) να μου εξηγήσει αυτά εγώ, αλλά πολύ φοβάμαι και οι περισσότεροι από μας, αγνοούμε.

Καταστήματα ΟΤΕ: Ή είναι κερδοφόρα, ή κλείνουν!

Τα καταστήματα του ΟΤΕ δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια (ως απάντηση στον ανταγωνισμό αλλά και τη διεύρυνση των υπηρεσιών που παρέχει η εταιρεία πολύ πέραν της απλής τηλεφωνίας) κάτω από ένα πολύ συγκεκριμένο εργασιακό καθεστώς: Η διοίκηση του ΟΤΕ, κατά τα πρότυπα των επιχειρήσεων που λειτουργούν σε συνθήκες ελεύθερου ανταγωνισμού, όρισε, μονομερώς, συγκεκριμένους στόχους για το κάθε κατάστημα, που ανανεώνονται σε ετήσια βάση. Μέχρις εδώ δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό (αφήνουμε κατά μέρος το αυταρχικό μοντέλο με το οποίο ορίζονται οι στόχοι). Όμως η διοίκηση Βουρλούμη προχώρησε ένα βήμα παραπέρα: Φρόντισε να συνδέσει την επίτευξη αυτών των στόχων με την ίδια την ύπαρξη των καταστημάτων, και τελικά – μέσω του τελευταίου νόμου που κατοχυρώνει το διευθυντικό δικαίωμα απόλυσης για τις ΔΕΚΟ – με τις ίδιες τις θέσεις εργασίας του προσωπικού του κάθε καταστήματος! Οι υπάλληλοι του καταστήματος μαζί με τον προϊστάμενό τους ξέρουν ότι προϋπόθεση για να μην βρεθούν κάποια μέρα στο δρόμο είναι να καλύπτουν στόχους που κάποιοι άλλοι έχουν ορίσει γι’ αυτούς, πουλώντας προϊόντα των οποίων δεν ελέγχουν ούτε την ποιότητα, ούτε την «ανταγωνιστική τους ικανότητα». Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτή η σύνδεση: Από τη στιγμή που οι υπάλληλοι του ΟΤΕ συνδέουν το εργασιακό τους μέλλον με τη μοίρα του καταστήματος, παύουν να είναι και να λειτουργούν ως απλοί υπάλληλοι: υπό το άγχος της συνεχούς επισφάλειας, εσωτερικεύουν τους στόχους και αποκτούν την ψυχολογία του ιδιοκτήτη, ή μάλλον συνιδιοκτήτη καταστήματος, που κυνηγάει τον υποψήφιο πελάτη από ..το δρόμο, ξεχνώντας όσα ξέρουμε για το οκτάωρο, τις γονικές άδειες, και όλες τις σχετικές έννοιες που προκαλούν την έκρηξη θυμού των οπαδών της ευελιξίας.

Η συνομιλήτριά μου παραδέχτηκε ότι οι στόχοι που μονομερώς ορίζει η διοίκηση του ΟΤΕ «δεν είναι παράλογοι». Είναι στόχοι εφικτοί υπό προϋποθέσεις. Όμως σ’ αυτές τις προϋποθέσεις κρύβεται η σημαντικότερη παρενέργεια αυτής της σύνδεσης του εργασιακού μέλλοντος των εργαζόμενων με την κάλυψη των στόχων των καταστημάτων. Οι στόχοι του κάθε καταστήματος φαίνεται να είναι εφικτοί υπό την προϋπόθεση ότι ΟΛΟΙ οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται, είναι συνεπείς στις τυπικές τους υποχρεώσεις, και αναπτύσσουν την πρωτοβουλία τους στα πλαίσια του συλλογικού εργαζόμενου που αποτελεί η ομάδα του καταστήματος. Αυτός εξ άλλου είναι και ο στόχος της διοίκησης! Να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους, και μάλιστα με το ελάχιστο δυνατό κόστος, όχι με τη θεσμοθέτηση κάποιων πριμ παραγωγικότητας, αλλά με την απειλή «αν δεν καλύψετε τους στόχους, χάνετε τη δουλειά σας», ή, στην καλύτερη περίπτωση, «δεν εγγυόμαστε τίποτα».

Τα διλλήματα των εργαζόμενων

Το πρόβλημα παίρνει πολύ σοβαρότερες διαστάσεις από τη στιγμή που δεν ανταποκρίνονται όλοι οι εργαζόμενοι στον ίδιο βαθμό σ’ αυτό τον εκβιασμό της σύνδεσης της συνέχειας της σύμβασης εργασίας με τη συλλογική «απόδοση». Πράγματι, ένα σημαντικό ποσοστό εργαζομένων, είτε επειδή συνεκτιμά τις κάθε άλλο παρά αξιοζήλευτες αποδοχές που προσφέρει ο ΟΤΕ για μια οκτάωρη εργασία πωλητή, είτε γιατί έχει κάποιες εναλλακτικές απέναντι στο φάσμα της ανεργίας σε περίπτωση που η διοίκηση του ΟΤΕ υλοποιήσει την απειλή να κλείσει ένα κατάστημα, είτε γιατί έχει μια άλλη κουλτούρα σε σχέση με την εργασιακή πειθαρχία ή τη λογική του εμπόρου-πωλητή που απαιτεί η «νέα εποχή», δεν κινητοποιείται με ιδιαίτερο ζήλο, και σε κάποιες περιπτώσεις ίσως να μένει παντελώς αδιάφορο απέναντι στους κινδύνους που συνεπάγεται η πιθανότητα μη κάλυψης των στόχων. Στο κάτω-κάτω, το άγχος μιας πιθανής απόλυσης δεν κάνει περισσότερο ενδιαφέρουσα τη δουλειά ενός πωλητή καθηλωμένου σε οκτάωρη βάση μπροστά σε μια βιτρίνα κινητών τηλεφώνων…

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Η ελλιπής κινητοποίηση αυτών των εργαζομένων μεταφέρεται στις πλάτες των άλλων ως πίεση για μια επιπλέον προσωπική εμπλοκή στην υπόθεση του καταστήματος, πέραν αυτής που ως μέσο όρο αναμένει από αυτούς η διεύθυνση του ΟΤΕ. Ακόμα, ο φόρτος δουλειάς αυξάνει υπέρμετρα για κάποιους υπαλλήλους όταν αυτοί υποχρεώνονται να εργάζονται κάποιες ώρες παραπάνω γιατί ο συνάδελφός τους καθυστερεί να τους «αλλάξει», ή όταν πχ. δεν αρχειοθετεί τις αιτήσεις με την ανάλογη επιμέλεια, ενώ παράλληλα, για λόγους συναδελφικότητας, δεν θέλουν να διαμαρτυρηθούν στον προϊστάμενο ή στη διεύθυνση που εποπτεύει τα καταστήματα. Οι αδυναμίες ή η πιθανή έλλειψη κινήτρων των συναδέλφων τους λειτουργούν γι’ αυτούς ως ένας πρόσθετος κίνδυνος που απομακρύνει το κατάστημα από την κάλυψη των στόχων και τους πειθαναγκάζει σε ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια. Καθόλου παράξενο που, τις ημέρες του Πάσχα που κάποιοι (εύλογα) προτιμούν να πάρουν μια – δυο ημέρες επιπλέον άδεια, κάποιοι άλλοι αισθάνονται την υποχρέωση να εργαστούν αμισθί στη θέση τους… Περιττό να πούμε ότι αυτός ο τρόπος «αυτόματης» επίλυσης των διαφορών μεταξύ των εργαζόμενων είναι ο ιδανικότερος για την εταιρεία αφού εξασφαλίζει το επιθυμητό αποτέλεσμα (την κάλυψη των όποιων κενών, αδυναμιών, κλπ που μπορεί να οφείλονται στην ελλιπή κινητοποίηση κάποιων εργαζόμενων) χωρίς την παραμικρή εμπλοκή της διοίκησης. Το ότι η διοίκηση της εταιρείας στρέφει τους μεν εναντίον των δε, ακυρώνοντας το υπέδαφος της οποιασδήποτε συλλογικότητας στις διεκδικήσεις τους είναι μια ακόμα συνέπεια, και βέβαια όχι η λιγότερο σημαντική. Το ότι προσποιείται ότι «δεν τρέχει τίποτα» ενώ γνωρίζει ότι υπό τις δεδομένες συνθήκες, και υπό την πίεση της κάλυψης των στόχων που η ίδια όρισε, κάποιοι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να δουλεύουν υπερωριακά χωρίς αμοιβή, είναι τουλάχιστον ανήθικο.

Ανάγκη για μια άλλη προσέγγιση

Εδώ όμως ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο. Η επισφάλεια των εργασιακών σχέσεων και ο συγκεκριμένος εξορθολογισμός τους (η υπαγωγή τους στη λογική του κέρδους) έχει πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα και στον τρόπο που προσεγγίζουμε τα πράγματα. Αλήθεια, αναλογίζεται κανείς ότι όταν ένα κατάστημα ΟΤΕshop υπερκαλύπτει τους στόχους που τέθηκαν στην αρχή της χρονιάς, (με δεδομένο ότι η ζήτηση της αγοράς είναι χοντρικά δεδομένη, και ανεξάρτητη από το ζήλο των πωλητών) σε ένα βαθμό δυσχεραίνει την κάλυψη των στόχων του γειτονικού καταστήματος της VODAFONE και κατά τα λοιπά δυσχεραίνει την κάλυψη των στόχων του ΟΤΕshop της διπλανής συνοικίας; Και τελικά, δεν είναι αλήθεια ότι, αν σήμερα φαίνονται εφικτοί (όχι παράλογοι) οι στόχοι του κάθε καταστήματος του ΟΤΕ σήμερα, αυτό δεν οφείλεται στη συγκαταβατικότητα της διοίκησης που ορίζει αυτούς τους στόχους αλλά στη θέση της εταιρείας στον ανταγωνισμό; Και ότι, επομένως, κάποια καταστήματα, ενδεχομένως άλλων εταιρειών, ανταγωνιστικών του ΟΤΕ που επίσης λειτουργούν με τη λογική «υπάρχω μόνο εφ’ όσον αποφέρω κέρδος» θα κλείνουν, και τώρα και στο μέλλον, ανεξάρτητα από το πόσο ευσυνείδητα εκτελούν οι υπάλληλοί τους τα καθήκοντα του πωλητή-εμπόρου;

Χρήστος Βαλλιάνος

BANKSY... Όταν οι τοίχοι της πόλης ξαφνιάζουν





Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Άγγλο περφόρμερ και γραφίστα ακτιβιστή Banksy!
Περπατάς αμέριμνος στους δρόμους του Λονδίνου και ξαφνικά πέφτεις κυριολεκτικά πάνω σε κάτι "σκληρό" - πονάς και δεν ξέρεις τι είναι!
Ο Banksy εκφράζει με ένα ποπ-αρτ ιδίωμα, τις διακηρύξεις των ντανταϊστών στην σκηνή του Cabaret Volter. "... Είμαστε όλοι Γερμανοί..." ξαφνιάζοντας τον "δημοκρατικό" εθνικισμό των υπόλοιπων ευρωπαίων.
Ο Banksy εκφράζει με μια μεγαλοπρεπή ευτέλεια τον καλλιτεχνικό κώδικα των σουρεαλιστών "... Ο Γάιδαρος στο χειρουργικό κρεββάτι...".
Παρουσιάζει με τρόπο που δυναμιτίζει την αντίληψή σου, δύο ή περισσότερα πράγματα που δεν θα έπρεπε να είναι μαζί.
Ο Banksy γράφει με σπρέϋ πολιτικές πραγματείες. Η φράση του "Nobody ever listened to me until they didn't know who i was" θα μπορούσε να είναι μια μολότοφ - απάντηση στα ΜΜΕ που θέλουν αίμα και συλλήψεις στο ρωμαϊκό τους θέαμα. Θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο "κουκουλοφόρος" όταν αποφασίσει, επιτέλους να κάνει πολιτική.
Ο Banksy δεν μας καλεί να κριτικάρουμε την κοινωνική αδιαφορία, ούτε να την ανατρέψουμε. Μας καλεί να την πιάσουμε στον ύπνο!

Π.Σ.
http://www.banksy.co.uk/menu.html

Αυτόνομη Παρέμβαση: Πρωτομαγιά 2007 "Στην ενότητα η δύναμη στον αγώνα η νίκη ενάντια στον Νεοφιλελευθερισμό"

Αποσπάσματα από την διακήρυξη της Α.Π. για την Πρωτομαγιά:

... Η κυβέρνηση της ΝΔ στο όνομα ψευδεπίγραφων μεταρρυθμίσεων, ενισχύει ακόμη περισσότερο την κερδοφορία και την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου. Βγάζει στο σφυρί δημόσιες υπηρεσίες. Εμπορευματοποιεί δημόσια κοινωνικά αγαθά, όπως πρόσφατα το θέμα της παιδείας, που προκάλεσε την έκρηξη των αγώνων των φοιτητών και της εκπαιδευτικής κοινότητας. Ενεργοποιεί ακόμη περισσότερο το αστυνομικό κράτος και τον αυταρχισμό....

...Να αντιστραφεί η πορεία ιδιωτικοποιήσεων και να επανασυσταθεί ένας σύγχρονος και αποτελεσματικός Δημόσιος Τομέας, στις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις με αναβαθμισμένο το ρόλο των εργαζομένων...

"Οι ζωές μας αξίζουν περισσότερο από τα κέρδη τους"

...Πρέπει να οργανώσουμε το δικό μας σχέδιο αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό, σε Ελλάδα και Ευρώπη με μικρούς και μεγάλους στόχους και βήματα, με τελικό στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό και την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, τα μεγάλα συνδικάτα, πρέπει να παίξουν το ρόλο τους, να εγκαταλείψουν μια πρακτική συμβιβασμού που τα αποδυναμώνει. Χρειαζόμαστε άμεσα την ενότητα δράσης, την κατάκτηση του ταξικού προσανατολισμού και της αυτονομίας των συνδικάτων, τη διεθνή πάλη των συνδικάτων, την απομάκρυνση της σκουριάς του κυβερνητικού, εργοδοτικού, κομματικού συνδικαλισμού και της γραφειοκρατίας. Πρέπει να πετύχουμε τη γνήσια μαζικοποίηση των συνδικάτων. Να σταματήσουμε τη νοθεία στα συνδικάτα που παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Πρέπει να πούμε ένα μεγάλο όχι στο συμβιβασμό των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, αλλά και στις διασπαστικές πρακτικές του ΠΑΜΕ....

http://www.apnet.gr/doc_anak/protomagia2007.doc

Για τις εκλογές του ΕΚΑ

Συνάδελφοι και Συναδέλφισσες, είναι τυπικά και καταστατικά σωστό όταν γίνονται εκλογές για την ανάδειξη του Δ.Σ. της ΣΕΜΟΔ να γίνονται και παράλληλες εκλογικές διαδικασίες για την ανάδειξη αντιπροσώπων στο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας που αποτελεί την δευτεροβάθμια συνδικαλιστική έκφραση των εργαζομένων. Όταν τα πράγματα γίνονται με τον τυπικό τρόπο, τότε η συμμετοχή στις εκλογές του ΕΚΑ προσλαμβάνει, αναγκαστικά, τη δυναμική που έχει η συμμετοχή στις εκλογές του πρωτοβάθμιου συλλόγου.

Ο λόγος για τον οποίο πρέπει όλοι να συμμετέχουμε στις εκλογές του συλλόγου είναι προφανής (αν και η υψηλή αποχή στις τελευταίες εκλογές της ΣΕΜΟΔ θα έπρεπε να προβληματίσει περισσότερο την ηγεσία της ΣΕΜΟΔ). Η εργασιακή μας καθημερινότητα αλλά και το αβέβαιο μέλλον αναδεικνύουν προβλήματα που επιζητούν λύσεις. Για τις όποιες λύσεις ή αναζητήσεις λύσεων υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, νοοτροπίες, πολιτικές διαχείρισης, συνδικαλιστικές πρακτικές ή αγωνιστικές προτάσεις.

Για όλα αυτά καλούμαστε να επιλέξουμε συναδέλφους και παρατάξεις που εκφράζουν μια συνισταμένη όλων των παραπάνω. Η συμμετοχή στις εκλογές της ΣΕΜΟΔ μεταφέρεται πολλές φορές και στις εκλογές του ΕΚΑ με ένα ρουτινιάρικο τρόπο του στύλ. «…δεν βαριέσαι, αφού ήρθαμε μέχρι εδώ ας ψηφίσουμε και για το ΕΚΑ…».

Όμως, οι τρέχουσες εκλογές για το ΕΚΑ δεν είναι όπως οι προηγούμενες. Γίνονται ξεχωριστά και θα πρέπει να στηριχθούν, για την εξασφάλιση μιας ικανοποιητικής συμμετοχής, στην δική τους δυναμική

Υπάρχει όμως αυτή η διακριτή δυναμική;

Υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος για να συμμετάσχει κανείς στις εκλογές του ΕΚΑ;

Αν ο σκοπός για την όποια συμμετοχή στις εκλογές του ΕΚΑ είναι η άμεση αναζήτηση λύσεων στα προβλήματα του στενού εργασιακού μας περιβάλλοντος τότε σίγουρα αυτός ο σκοπός δεν θα ικανοποιηθεί με την συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία του ΕΚΑ.

Αν όμως (και έτσι πρέπει) μας ενδιαφέρει το γενικότερο συνδικαλιστικό και πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργούνται και αναπτύσσονται τα εργασιακά προβλήματα και οι όποιες προτεινόμενες λύσεις, τότε υπάρχει σοβαρός λόγος για να συμμετάσχει κανείς στις εκλογές του ΕΚΑ.

Για παράδειγμα, στον νέο Ν.2860 και ειδικότερα στο άρθρο 17 παρ. 8, καθορίζονται με Π.Δ. το σύστημα διοίκησης των ειδικών υπηρεσιών, τα θέματα αξιολόγησης, προαγωγής αλλά και της μισθολογικής εξέλιξης του προσωπικού.

Αυτή και μόνο η παράγραφος θέτει τέτοιον όγκο ζητημάτων (τί σημαίνει αξιολόγηση; ποιό είναι το μέλλον των συλλογικών συμβάσεων; κλπ) ώστε αν δεν υπάρχει γενικότερη σύνδεση με την εμπειρία του υπόλοιπου συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και μια πολιτική οπτική για το πώς πρέπει να λυθούν αυτά τα θέματα, η οποιαδήποτε πρακτική θα εξελιχθεί μόνο στα πλαίσια του συλλόγου και των επαφών μεταξύ των Δ.Σ. (εργοδότη - εργαζόμενου) και θα είναι «καμένη» από χέρι.

Θυμηθείτε τι έγινε με τις συμβάσεις αορίστου. Δεν βοήθησε βέβαια άμεσα το ΕΚΑ ή η ΓΣΕΕ για την επίλυση του προβλήματος αλλά χρειάστηκε μια ευρύτερη πολιτική και θεσμική στήριξη του αιτήματος μας. Χρειάστηκε το πρόβλημα μας να εκφραστεί με κοινωνικούς όρους, να καταδειχθεί δηλαδή, ότι το πρόβλημα δεν είναι στενά δικό μας αλλά αφορά σε ευρύτερες κατηγορίες εργαζομένων. Χρειάστηκε να απευθυνθούμε σε κομματικούς και πολιτικούς φορείς επιζητώντας και πολιτική και όχι μόνο τεχνοκρατική ή στενά νομικίστικη λύση. Γνωρίσαμε-μάθαμε πως στην ουσία τα προβλήματα για να λυθούν αποτελεσματικά δεν χρειάζονται απλά λύσεις αλλά πλαίσια λύσεων, αλλαγή τρόπου σκέψης, συμμαχίες και στρατηγικές, πράγματα δηλαδή που δεν τα προσφέρει το κοντόφθαλμο, το άμεσο, το βιαστικό και αυτό που εύκολα θεωρούμε αυτονόητο.

H συμμετοχή στις εκλογές του ΕΚΑ δεν προσφέρει άμεσες λύσεις, όμως δυναμώνει πολιτικά και ηθικά τον σύλλογο και αυτός είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος για να συμμετάσχουμε. Ένας σύλλογος που πράττει και κινείται μαζικά σε όλα τα πεδία είναι ένας «σοβαρός» σύλλογος και ένας υπολογίσιμος συνομιλητής. Η μεγάλη συμμετοχή στις εκλογές είναι από μόνη της ένα πολιτικό μήνυμα και περισσότερο από ποτέ, τώρα που το μέλλον μας συζητιέται στα υπουργικά συμβούλια. Ο τρόπος που θα συμμετέχουμε στις εκλογές του ΕΚΑ

Συνάδελφοι και Συναδέλφισσες, όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο θα συμμετάσχουμε στις εκλογές στηρίζοντας ένα ξεχωριστό ψηφοδέλτιο με τον τίτλο «ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ-ΣΕΜΟΔ», δηλαδή ένα ψηφοδέλτιο που αποτελεί τμήμα της αντίστοιχης ευρύτερης συνδικαλιστικής παράταξης της ανανεωτικής, ριζοσπαστικής και οικολογικής αριστεράς που δραστηριοποιείται στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (http://www.apnet.gr/).

Η συγκρότηση της «ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ-ΣΕΜΟΔ» διεκδικεί την ανάδειξη αντιπροσώπων στο ΕΚΑ οι οποίοι θα συμμετέχουν στις διαδικασίες υποστηρίζοντας την «ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» στο ΕΚΑ.

Κατεβαίνουμε με αυτό το σχήμα στις εκλογές του ΕΚΑ γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποια λογική εξυπηρετεί ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο και μάλιστα για το ΕΚΑ, έναν θεσμό που απαρτίζεται από συνδικαλιστικές παρατάξεις συγκεκριμένων πολιτικών κατευθύνσεων .

Στο συνέδριο του ΕΚΑ οι σύνεδροι (ακόμα και αυτοί των αυτόνομων από κόμματα παρατάξεων) τοποθετούνται κυρίως με τρόπο που καθορίζεται από αυτές τις πολιτικές τους και ιδεολογικές τους αναφορές και δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό.

Ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο και κυρίως για τις εκλογές του ΕΚΑ θα είναι μια απλή συνάθροιση υποψηφίων, οι οποίοι μάλιστα και σύμφωνα με την συνδικαλιστική πεπατημένη ενώ τοποθετούνται επί παντός του επιστητού, πριν τις εκλογές, αποκρύπτουν με επιμέλεια τις ιδεολογικές και πολιτικές τους προτιμήσεις τις οποίες εκφράζουν αμέσως κατά τη διεξαγωγή του συνεδρίου. Ούτε βέβαια μπορούμε να συμφωνήσουμε με την ηθικά σωστή αλλά πολιτικά αδιέξοδη άποψη πως ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο δίνει τη δυνατότητα στον καθένα να ψηφίσει αυτόν που θεωρεί πιο ικανό συνάδελφο για να μας εκπροσωπήσει, γιατί απλούστατα στο συνέδριο του ΕΚΑ δεν αναμετρώνται ατομικές ικανότητες και προσωπικές ιδιοσυγκρασίες αλλά πολιτικές, ιδεολογικές και συνδικαλιστικές απόψεις.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ, λοιπόν, την «Α.Π.» διότι πιστεύουμε στην ουσιαστική μείωση του ωραρίου εργασίας με πρώτο στόχο το πραγματικό 35ώρο.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ την «Α.Π.» διότι πιστεύουμε σε ένα πραγματικά αλληλέγγυο ασφαλιστικό σύστημα, χωρίς «πυλώνες» και ιδιωτικά συμπληρώματα. Με ασφαλιστικά ταμεία που διοικούνται από τους ίδιους τους εργαζόμενους τους .

ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ την «Α.Π.» όχι μόνο γιατί πιστεύουμε ότι πρέπει να αμυνθούμε στις περίφημες «διαρθρωτικές» αλλαγές και στις ιδιωτικοποιήσεις αλλά και γιατί πρέπει να επιτεθούμε διευρύνοντας την έννοια του «δημόσιου αγαθού» και του δημοσίου χαρακτήρα της οικονομίας.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ την «Α.Π.» γιατί είμαστε αντίθετοι στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και στην μετατροπή του εργατικού δικαίου σε εμπορικό δίκαιο (Πράσινη Βίβλος της Ε.Ε.).

ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ την «Α.Π.» γιατί δεν θέλουμε να εκπροσωπήσουμε μόνο τους εργαζόμενους της ΣΕΜΟΔ αλλά και να στηρίξουμε τους συνάδελφους που δουλεύουν στα διπλανά γραφεία από εμάς (Γραμματείες, info desks, βοηθητικό προσωπικό κλπ) και πληρώνονται με δελτίο, κάθε εξάμηνο.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ την «Α.Π.» γιατί διεκδικεί την Ενοποίηση ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, γιατί διεκδικεί συστηματική λειτουργία του κοινού οργάνου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και προώθηση κοινών τους λειτουργιών σε διάφορους τομείς (Διεθνή, Ευρωπαϊκά, Οργανωτική Ανάπτυξη κ.α), μέχρι την οριστική ενοποίηση τους.

Ο παραπάνω κατάλογος των θέσεων μας θα μπορούσε να συμπεριλάβει και άλλα πράγματα. Θα μπορούσε μάλιστα να αναγνωρίσει ότι «αντίστοιχες θέσεις» εκφράζονται από άλλους περισσότερο «αγωνιστικά» και με πλουσιότερο «επαναστατικό λεξιλόγιο». Η διαφορά δεν βρίσκεται στη διατύπωση των θέσεων, ούτε στις προθέσεις «όλοι τα λένε αλλά μόνο ορισμένοι τα εννοούν πραγματικά».

Σημασία έχει, κυρίως, το πολιτικό στίγμα δηλαδή η πολιτική μέθοδος που γεννά τρόπους να θέτει και να διεκδικεί αποτελεσματικά κανείς αιτήματα και γενικότερα εργασιακά δικαιώματα . Όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο πιστεύουμε πως ίδια είναι η πολιτική μέθοδος για να αντιμετωπιστούν τόσο τα γενικότερα εργασιακά και αναπτυξιακά ζητήματα όσο και τα πιο «δικά μας» συμφέροντα.

Η μέθοδος αυτή πρέπει να διαχωριστεί τόσο από μια «διαχειριστική» και «υπεύθυνη» συνδικαλιστική πρακτική που δεν μετακινεί όμως καθόλου τα όρια του εφικτού, όσο και από έναν, καλών προθέσεων βέβαια, αγωνιστικό ενθουσιασμό που μας βγάζει ασυναίσθητα εκτός πεδίου.

Η Εξουσία, αυτό που ονομάζουμε «εργοδοσία», «σύστημα» ή «κατεστημένο» και ο τρόπος που λειτουργεί στις μέρες μας, το κάνει να μην φοβάται, ούτε την ουτοπία ούτε τον ρεαλισμό. Εκείνο που απεχθάνεται είναι να αποδεικνύεις ότι αυτό που επαγγέλλεται είναι ανέφικτο και ότι αυτό που θεωρεί εφικτό έχει και άλλες διαστάσεις που δεν μπορεί όμως να σκέφτεται. Τελικά, εκείνο που έχει σημασία είναι να αποκαλύπτει κανείς ότι τα ιδιοτελή συμφέροντα της εργοδοσίας παρουσιάζονται ως το «γενικό καλό».

Όλοι όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο πιστεύουμε ότι το αμέσως επόμενο διάστημα ο σύλλογος πρέπει να βρει τρόπους να αναπτύξει μια νέα δυναμική. Το απαιτούν οι καιροί, η νέα προγραμματική περίοδος, η κυβερνητική φιλοσοφία για το δημόσιο, η κατάσταση της αγοράς εργασίας, τα οικονομικά δόγματα και οι μονόδρομοι που παρουσιάζονται ως αναπόδραστο μέλλον.

Για να το κάνουμε όμως αυτό θα πρέπει να ξεφύγουμε από την λογική της διαφύλαξης μιας ασαφούς «ενότητας»

Γιατί χρειάζεται να προχωρήσουμε μπροστά αντιμετωπίζοντας δυναμικά και χωρίς εφησυχασμό.-λόγω των συμβάσεων αορίστου χρόνου- την νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στο εργασιακό μας περιβάλλον.

Γι’ αυτό λέμε όχι στις αποκαρδιωτικές «κοκορομαχίες» και ναι στις δυναμικές αντιπαραθέσεις θέσεων επί των ουσιαστικών ζητημάτων που μας απασχολούν.