Συνδικάτα: με τα ίδια μέλη απο΄το 80

Μπορεί η φετινή Πρωτομαγιά να βρίσκει σε κατάσταση εγρήγορσης το συνδικαλιστικό κίνημα λόγω του σκανδάλου με τα "δομημένα" ομόλογα, ωστόσο η κατάσταση που επικρατεί στα Συνδικάτα αποτυπώνεται στη λαϊκή παροιμία "είναι στραβό το κλίμα το τρώει και ο γάιδαρος".
Ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι βρίσκονται έξω από τα συνδικάτα, αποδεικνύοντας ότι το υπ'αριθμόν ένα πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι η συνεχώς διευρυμένη τα τελευταία χρόνια απομαζικοποίηση.
Και μόνο το στοιχείο που αναφέρει ο επιστημονικός συνεργάτης του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ Γ. Κουζής σύμφωνα με το οποίο σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα τα συνδικάτα αριθμούν περίπου τα ίδια μέλη από τη δεκαετία του '80, ενώ η συνδικαλιστική πυκνότητα έχει υποχωρήσει δραματικά φθάνοντας από το 41% στο 28%, είναι αποκαλυπτικό του προβλήματος που αντιμετωπίζει σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα.
Το πρόβλημα της επιταχυνόμενης απομαζικοποίησης των Συνδικάτων εδράζεται σε αντικειμενικές και υποκειμενικές αιτίες. Στην πρώτη περίπτωση η νεοφιλελεύθερη επέλαση στην οικονομία οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση μια σειρά από υπηρεσίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα, εκεί όπου παραδοσιακά (τουλάχιστον στη χώρα μας) τα συνδικάτα διατηρούσαν σοβαρές δυνάμεις. Στη δεύτερη, μια σειρά νέοι κυρίως εργαζόμενοι που απασχολούνται στον ολοένα και περισσότερο διευρυμένο τομέα των υπηρεσιών, δεν συνδικαλίζονται, κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο της εργοδοσίας, ενώ τα Συνδικάτα αδυνατούν να παρέμβουν, να βρουν επαφή μαζί τους.
Το πρόβλημα τα τελευταία χρόνια προσλαμβάνει δραματικές διαστάσεις, καθώς είναι κυριολεκτικά μετρημένοι (υπολογίζονται σε λίγο πάνω από 20) οι συνδικαλιστές που είναι σε ηλικία κάτω των 45 ετών. Την ίδια στιγμή τα συνδικάτα δεν δείχνουν τη διάθεση να προσεγγίσουν τη νέα γενιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση (κυρίως της ΓΣΕΕ) στο θέμα της παιδείας και των αγώνων κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16. Σε πλήρη ευθυγράμμιση με τους κομματικούς φορείς η πλειοψηφία της Συνομοσπονδίας (ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) περιορίστηκε σε τυπική συμπαράσταση και αυτή έγινε τις περισσότερες φορές με το ζόρι και κάτω από την πίεση του κινήματος των νέων, αλλά και της στάσης (ΟΛΜΕ-ΑΔΕΔΥ) άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων...
του Ανδρέα Πετρόπουλου
Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ στις 27.4.2007