Σχεδόν μονότονα… τα αξιακά ελλείμματα
Τα τελευταία 18 χρόνια κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της, ανοίγει το ασφαλιστικό. Σχεδόν μονότονα, κάποια επιτροπή σοφών προτείνει μέτρα αντάξια του τίτλου της. Και η Τράπεζα της Ελλάδος ανησυχεί: ταμειακά προβλήματα, δημογραφικές δυσοίωνες προοπτικές, ελλείμματα δράκοι.
Και βέβαια για όλα τα δεινά και τους κινδύνους η εξουσία θεωρεί υπεύθυνους τους προνομιούχους που συνταξιοδοτούνται στα 50 ή 52, τις μητέρες ανηλίκων που, σημειωτέον, η πρόωρη σύνταξή τους έχει το ύψος κάποιου προνοιακού επιδόματος, τους προνομιούχους εν γένει των ευγενών ταμείων που επιβαρύνουν την «εθνική οικονομία» δηλαδή το κοινωνικό σύνολο.
Απ’ την άλλη μεριά, οι οργανώσεις των εργαζομένων μιλούν, και δικαίως, για την υποχρηματοδότηση τόσο από τον προϋπολογισμό όσο και λόγω της εξαιρετικά εκτεταμένης εισφοροδιαφυγής, εισφοροκλοπής και μαύρης μισθωτής εργασίας. Μιλούν για δικαιώματα που καταπατούνται, συμφωνίες που αθετούνται, συλλογικές συμβάσεις που παραβιάζονται.
Στα παραπάνω, ο κ. Αλογοσκούφης δηλώνει ότι η χρηματοδότηση του ΙΚΑ δεν είναι λογιστικό θέμα «δεν μπορούμε να μιλάμε με όρους λογιστικούς για αυτά τα ζητήματα αλλά με όρους ουσιαστικούς». Ας δούμε λοιπόν τους ουσιαστικούς όρους για τους οποίους μιλάει η κυβέρνηση, δηλαδή προτεραιότητες, ανάγκες οικονομικής πολιτικής, προτάγματα.
Πρόταγμα Πρώτον: Αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος ανάμεσα στα κέρδη και τους μισθούς, φυσικά υπέρ των κερδών. Αυτό επιτυγχάνεται με δύο τρόπους:
1. Με επιμήκυνση του εργάσιμου βίου (αφού ζούμε περισσότερο). Η επιμήκυνση του εργάσιμου βίου σημαίνει μείωση του κοινωνικού μισθού που λέγεται σύνταξη και αποτελεί κατάκτηση του εργατικού κινήματος. Πλάι στα ωράρια λάστιχο, στην επιμήκυνση της εργάσιμης μέρας στην απορρύθμιση των μισθών προστίθεται η μείωση του συντάξιμου χρόνου. Οι συντάξεις θα είναι αυστηρά και μόνο (βαθέως μάλιστα) γήρατος. Εδώ, σύμμαχος του κ. Αλογοσκούφη και των κίτρινων, είναι ο φθόνος απέναντι σε όσους κλάδους κατάφεραν να έχουν θεσμούς που κατοχύρωναν να έχουν συντάξεις εργασίας και ανεκτού ύψους. Συντάξεις εργασίας εννοούμε αυτές που παρέχονται ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας, αν ο εργαζόμενος συμπληρώσει ένα μίνιμουμ εργασιακού βίου, 30-35 χρόνια, οπότε εξέρχεται με ανάλογο ποσοστό σύνταξης. Αλαλάζει ο κ. Αναλυτής και χαμογελά ο κ. Αλογοσκούφης «να τος να τος ο εχθρός, ο προνομιούχος συνταξιούχος».
2. Ουσιαστικός όρος για τον κ.Αλογοσκούφη είναι η μείωση των συντάξεων ή ακριβέστερα η ταπείνωσή τους σε προνοιακά επίπεδα και η ικανοποίηση, σε μεγάλο βαθμό, των αναγκών που αυτές κάλυπταν παλαιότερα με την υπαγωγή τους στη σφαίρα του κέρδους, δηλαδή την ιδιωτική ασφάλιση την οποία θα αγοράζει όποιος μπορεί φυσικά. Τα λεφτά είναι πολλά και η αγορά παρθένα….. Και τα επιχειρήματα προς τούτο, ώριμα: Οι χαμηλές συντάξεις, η απαξίωση στα μάτια των μεσαίων στρωμάτων των εργαζομένων των κοινωνικών θεσμών και ο μονόδρομος της ατομικής προοπτικής. Και βέβαια στο μέτρο που πετύχει αυτή η πολιτική αποδόμησης των κοινωνικών ασφαλίσεων, η υλική πραγματικότητα και ο τρόπος πρόσληψής της από τον εργαζόμενο θα αλλάξει ριζικά (Πρόταγμα Δεύτερο): με θεσμοθετημένο τον ατομισμό και σε αυτό το ζήτημα οι «παραδοσιακές» κοινωνικές αξίες δε θα είναι απλά υπό αμφισβήτηση αλλά θα καταχωνιαστούν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας μαζί με τις κοινωνικές συμμαχίες των δυνάμεων της εργασίας, δηλαδή των διαφόρων κατηγοριών και κλάδων των εργαζομένων.
Το «φαιδρό» της υπόθεσης είναι ότι στην επιχειρηματολογία τους, οι « σοφοί» και οι Υπουργοί χρησιμοποιούν λογιστικά επιχειρήματα πίσω από τα οποία κρύβεται η ταξική περιφρόνηση για την Εργασία. Θεωρούν ξεπερασμένη και άδικη (!) ως αντιπαραγωγική την λογική της αναδιανομής και αλληλεγγύης μεταξύ γενεών και κλάδων εργαζομένων και προπαγανδίζουν την αρχή της ανταποδοτικότητας: ότι δώσει το άτομο-εργαζόμενος θα πάρει.
Με αυτή την επιχειρηματολογία τους πέρασε χωρίς πολλές αντιστάσεις επί της αρχής η εμπορική χρήση μέρους των αποθεματικών στο χρηματιστήριο Και εκτός από τους κινδύνους που εγκυμονεί μονίμως ο τζόγος είναι θέμα αρχής το να δέχεσαι η όχι την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών θεσμών
Σε όλα τα παραπάνω οι συλλογικές οργανώσεις των εργαζομένων στέκονται αμήχανα. Έχοντας αποδεχτεί τον «μονόδρομο» και την προσαρμογή σ’ αυτόν, προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα: και την αναδιανομή προς όφελος του κέρδους και τα δικαιώματα. Και σε πολλές περιπτώσεις, οι μάχες είναι μάχες οπισθοφυλακών: να σώσουμε ό,τι μπορούμε για τις παλιότερες εργασιακά γενιές. Και ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα του συνδικάτου.
Η δικιά μας ευθύνη λοιπόν, ως Αριστεράς, συνίσταται στην ανάδειξη του αντίρροπου προτάγματος. Ένα τέτοιο αίτημα αναδιανομής εισοδήματος προς την «κοινωνία» των εργαζομένων και επανοικειοποίησης του δημόσιου «χώρου» μπορεί σήμερα να φαντάζει, σε πρώτη ανάγνωση, φυγή προς τα μπρος, σχεδόν τυχοδιωκτισμός.
Πρέπει όμως να σκεφτούμε ότι η Αριστερά, κατ’ αρχήν, πολιτεύεται αξιακά.
Αλλιώς παύει να είναι κατ αρχήν Αριστερά
Πέραν αυτού η χάραξη κάθε φορά,με κάθε εύλογη πολιτική αιτία,της διαιρετικής τομής ξεπερνά το σχήμα σκέψης που λέει ότι σε φάση αμυντική οπισθοχωρούμε λαθροβιώνοντας .
Αντίθετα η εμμονή μας να χαράζουμε τις διαχωριστικές γραμμές ανατρέπει,εν δυνάμει τους συσχετισμούς και ξαναβάζει στην καθημερινότητα την Αριστερή Πολιτική
Του Δημήτρη Λαβατσή. Δημοσιεύθηκε στην ΕΠΟΧΗ την 14.10.2007
Και βέβαια για όλα τα δεινά και τους κινδύνους η εξουσία θεωρεί υπεύθυνους τους προνομιούχους που συνταξιοδοτούνται στα 50 ή 52, τις μητέρες ανηλίκων που, σημειωτέον, η πρόωρη σύνταξή τους έχει το ύψος κάποιου προνοιακού επιδόματος, τους προνομιούχους εν γένει των ευγενών ταμείων που επιβαρύνουν την «εθνική οικονομία» δηλαδή το κοινωνικό σύνολο.
Απ’ την άλλη μεριά, οι οργανώσεις των εργαζομένων μιλούν, και δικαίως, για την υποχρηματοδότηση τόσο από τον προϋπολογισμό όσο και λόγω της εξαιρετικά εκτεταμένης εισφοροδιαφυγής, εισφοροκλοπής και μαύρης μισθωτής εργασίας. Μιλούν για δικαιώματα που καταπατούνται, συμφωνίες που αθετούνται, συλλογικές συμβάσεις που παραβιάζονται.
Στα παραπάνω, ο κ. Αλογοσκούφης δηλώνει ότι η χρηματοδότηση του ΙΚΑ δεν είναι λογιστικό θέμα «δεν μπορούμε να μιλάμε με όρους λογιστικούς για αυτά τα ζητήματα αλλά με όρους ουσιαστικούς». Ας δούμε λοιπόν τους ουσιαστικούς όρους για τους οποίους μιλάει η κυβέρνηση, δηλαδή προτεραιότητες, ανάγκες οικονομικής πολιτικής, προτάγματα.
Πρόταγμα Πρώτον: Αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος ανάμεσα στα κέρδη και τους μισθούς, φυσικά υπέρ των κερδών. Αυτό επιτυγχάνεται με δύο τρόπους:
1. Με επιμήκυνση του εργάσιμου βίου (αφού ζούμε περισσότερο). Η επιμήκυνση του εργάσιμου βίου σημαίνει μείωση του κοινωνικού μισθού που λέγεται σύνταξη και αποτελεί κατάκτηση του εργατικού κινήματος. Πλάι στα ωράρια λάστιχο, στην επιμήκυνση της εργάσιμης μέρας στην απορρύθμιση των μισθών προστίθεται η μείωση του συντάξιμου χρόνου. Οι συντάξεις θα είναι αυστηρά και μόνο (βαθέως μάλιστα) γήρατος. Εδώ, σύμμαχος του κ. Αλογοσκούφη και των κίτρινων, είναι ο φθόνος απέναντι σε όσους κλάδους κατάφεραν να έχουν θεσμούς που κατοχύρωναν να έχουν συντάξεις εργασίας και ανεκτού ύψους. Συντάξεις εργασίας εννοούμε αυτές που παρέχονται ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας, αν ο εργαζόμενος συμπληρώσει ένα μίνιμουμ εργασιακού βίου, 30-35 χρόνια, οπότε εξέρχεται με ανάλογο ποσοστό σύνταξης. Αλαλάζει ο κ. Αναλυτής και χαμογελά ο κ. Αλογοσκούφης «να τος να τος ο εχθρός, ο προνομιούχος συνταξιούχος».
2. Ουσιαστικός όρος για τον κ.Αλογοσκούφη είναι η μείωση των συντάξεων ή ακριβέστερα η ταπείνωσή τους σε προνοιακά επίπεδα και η ικανοποίηση, σε μεγάλο βαθμό, των αναγκών που αυτές κάλυπταν παλαιότερα με την υπαγωγή τους στη σφαίρα του κέρδους, δηλαδή την ιδιωτική ασφάλιση την οποία θα αγοράζει όποιος μπορεί φυσικά. Τα λεφτά είναι πολλά και η αγορά παρθένα….. Και τα επιχειρήματα προς τούτο, ώριμα: Οι χαμηλές συντάξεις, η απαξίωση στα μάτια των μεσαίων στρωμάτων των εργαζομένων των κοινωνικών θεσμών και ο μονόδρομος της ατομικής προοπτικής. Και βέβαια στο μέτρο που πετύχει αυτή η πολιτική αποδόμησης των κοινωνικών ασφαλίσεων, η υλική πραγματικότητα και ο τρόπος πρόσληψής της από τον εργαζόμενο θα αλλάξει ριζικά (Πρόταγμα Δεύτερο): με θεσμοθετημένο τον ατομισμό και σε αυτό το ζήτημα οι «παραδοσιακές» κοινωνικές αξίες δε θα είναι απλά υπό αμφισβήτηση αλλά θα καταχωνιαστούν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας μαζί με τις κοινωνικές συμμαχίες των δυνάμεων της εργασίας, δηλαδή των διαφόρων κατηγοριών και κλάδων των εργαζομένων.
Το «φαιδρό» της υπόθεσης είναι ότι στην επιχειρηματολογία τους, οι « σοφοί» και οι Υπουργοί χρησιμοποιούν λογιστικά επιχειρήματα πίσω από τα οποία κρύβεται η ταξική περιφρόνηση για την Εργασία. Θεωρούν ξεπερασμένη και άδικη (!) ως αντιπαραγωγική την λογική της αναδιανομής και αλληλεγγύης μεταξύ γενεών και κλάδων εργαζομένων και προπαγανδίζουν την αρχή της ανταποδοτικότητας: ότι δώσει το άτομο-εργαζόμενος θα πάρει.
Με αυτή την επιχειρηματολογία τους πέρασε χωρίς πολλές αντιστάσεις επί της αρχής η εμπορική χρήση μέρους των αποθεματικών στο χρηματιστήριο Και εκτός από τους κινδύνους που εγκυμονεί μονίμως ο τζόγος είναι θέμα αρχής το να δέχεσαι η όχι την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών θεσμών
Σε όλα τα παραπάνω οι συλλογικές οργανώσεις των εργαζομένων στέκονται αμήχανα. Έχοντας αποδεχτεί τον «μονόδρομο» και την προσαρμογή σ’ αυτόν, προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα: και την αναδιανομή προς όφελος του κέρδους και τα δικαιώματα. Και σε πολλές περιπτώσεις, οι μάχες είναι μάχες οπισθοφυλακών: να σώσουμε ό,τι μπορούμε για τις παλιότερες εργασιακά γενιές. Και ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα του συνδικάτου.
Η δικιά μας ευθύνη λοιπόν, ως Αριστεράς, συνίσταται στην ανάδειξη του αντίρροπου προτάγματος. Ένα τέτοιο αίτημα αναδιανομής εισοδήματος προς την «κοινωνία» των εργαζομένων και επανοικειοποίησης του δημόσιου «χώρου» μπορεί σήμερα να φαντάζει, σε πρώτη ανάγνωση, φυγή προς τα μπρος, σχεδόν τυχοδιωκτισμός.
Πρέπει όμως να σκεφτούμε ότι η Αριστερά, κατ’ αρχήν, πολιτεύεται αξιακά.
Αλλιώς παύει να είναι κατ αρχήν Αριστερά
Πέραν αυτού η χάραξη κάθε φορά,με κάθε εύλογη πολιτική αιτία,της διαιρετικής τομής ξεπερνά το σχήμα σκέψης που λέει ότι σε φάση αμυντική οπισθοχωρούμε λαθροβιώνοντας .
Αντίθετα η εμμονή μας να χαράζουμε τις διαχωριστικές γραμμές ανατρέπει,εν δυνάμει τους συσχετισμούς και ξαναβάζει στην καθημερινότητα την Αριστερή Πολιτική
Του Δημήτρη Λαβατσή. Δημοσιεύθηκε στην ΕΠΟΧΗ την 14.10.2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου