Συνέχεια για το ασφαλιστικό
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. προχωράει στην αλλαγή του ασφαλιστικού με στόχο την περαιτέρω μείωση του κόστους της εργασίας και των δημοσίων δαπανών, μέσω των οποίων τα σύγχρονα κράτη ασκούν την κοινωνική τους πολιτική. Οι στόχοι αυτοί αποτελούν την πιο ακραία εκδήλωση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, η οποία θεωρεί το έμμεσο κόστος εργασίας, που αντιπροσωπεύουν οι εισφορές για την συνταξιοδότηση των εργαζομένων, και τις δημόσιες δαπάνες για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής ως μη παραγωγικά έξοδα της καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Γι' αυτό και συνδέει τα μέτρα, που προτείνει για το ασφαλιστικό, με την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Την καπιταλιστική εννοείται ανάπτυξη, στην οποία έχουν θέση και λόγο ύπαρξης μόνο το κόστος και μόνο οι δαπάνες που παράγουν υπεραξία. Και ως γνωστό οι συντάξεις γήρατος, αναπηρίας και θανάτου δεν παράγουν υπεραξία.
Επειδή όμως δεν είμαστε πια στον 19ο αιώνα και επειδή πολύ αίμα χύθηκε για τη ζωή στην εργασία και μετά την εργασία, κάποια κοινωνική πολιτική πρέπει να εφαρμόζεται και κάποιες συντάξεις να καταβάλλονται. (Είναι και όλοι αυτοί οι καταναγκασμοί της δημοκρατίας στους οποίους πρέπει να υποτασσόμαστε: Η συνοχή, η συναίνεση, οι εκλογές). Με μέτρο βέβαια, για να μην τραυματίσουμε την ανταγωνιστικότητά μας. Με τόσο μέτρο που, στις μέρες μας, η μέση κύρια σύνταξη για 1.400.000 συνταξιούχους είναι 624 ευρώ και για 860.000 συνταξιούχους του ΟΓΑ είναι 360 ευρώ. Λιγότερο από 600 ευρώ παίρνει το 78% του συνόλου των συνταξιούχων.
Και για να πάει πιο πέρα το μέτρο, η κυβέρνηση άνοιξε το ασφαλιστικό με μια καμπάνια απαξίωσης του υπάρχοντος συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και τρομοκράτησης των εργαζομένων. Με ζοφερές περιγραφές για το εγγύς μέλλον και καταστροφικές για το απώτερο. Μπλέκοντας τα πάντα: Την κατάσταση της οικονομίας, το δημογραφικό, το δημοσιονομικό, την Ευρωπαϊκή Ένωση... Επιδεικνύοντας κυρίως την έλλειψη πολιτικής βούλησης για μια άλλη πολιτική στο κοινωνικό πεδίο.
Όμως, όταν δεν μπορούν να υπολογίσουν τα υπάρχοντα οικονομικά μεγέθη (βλ. ΑΕΠ: υπολογιζόμενη αύξηση από την κυβέρνηση 25,7%, διόρθωση από την Γιουροστάτ σε 9,6 %), πώς μπορούν με τόση σιγουριά να μας βομβαρδίζουν για καταστροφικά σενάρια σε βάθος χρόνου; Και αν, μέχρι τότε, κάποια άλλη πολιτική βούληση πετύχει την πάταξη της εισφοροδιαφυγής με την ασφάλιση, έστω τμήματος, της αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας (μετανάστες, μερική απασχόληση); Αν μέχρι τότε κάποια άλλη πολιτική βούληση πετύχει την πάταξη της υπεξαίρεσης (της εισφοροκλοπής) στην οποία επιδίδονται οι επιχειρήσεις παρακρατώντας τις εισφορές προς τα ασφαλιστικά ταμεία; Αν μέχρι τότε κάποια άλλη πολιτική βούληση χρησιμοποιήσει αποτελεσματικότερα και δικαιότερα την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας;
Παρά την καταστροφολογία και τον διαχωρισμό των εργαζομένων σ' αυτούς που δεν θα θιγούν από τις αλλαγές στο φορολογικό σύστημα, σ' αυτούς που θα θιγούν σε περιορισμένο βαθμό και σ' αυτούς που θα πληρώσουν το μάρμαρο, η αντίδραση των εργαζομένων στις προτεινόμενες αλλαγές είναι καθολική και όλα δείχνουν ότι η αντίστασή τους θα είναι μαζική.
Τα συνδικάτα και οι οργανώσεις της αριστεράς αντιτίθενται, και σωστά, στο τριφασικό σύστημα ασφάλισης με τους τρεις πυλώνες που προωθεί η κυβέρνηση: Τον πυλώνα της κύριας σύνταξης στον οποίο θα υπαχθούν όλα τα ταμεία κύριας ασφάλισης, τον πυλώνα των επαγγελματικών ταμείων και τον πυλώνα της ιδιωτικής ασφάλισης. Οι αναλύσεις και η τεκμηρίωση των θέσεων του Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το ασφαλιστικό (Σεπτέμβριος 2007) και πολλά άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά είναι μια καλή απάντηση στις επιβουλές της κυβέρνησης.
Όμως για μια ολοκληρωμένη απάντηση θα πρέπει να ξεπεραστεί η αμηχανία με την οποία αντιμετωπίζουμε τη δημιουργία ενιαίου ταμείου κύριας ασφάλισης. Η δημιουργία ενιαίου φορέα θα δημιουργήσει σχέσεις αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζομένους και θα ενισχύσει τη διαπραγματευτική τους δύναμη για τη θεμελίωση των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και το ύψος των συντάξεων. Το αίτημα της κοινωνικής αλληλεγγύης έχει και (ή πρωτίστως έχει) ενδοταξικό χαρακτήρα.
Γι' αυτό και συνδέει τα μέτρα, που προτείνει για το ασφαλιστικό, με την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Την καπιταλιστική εννοείται ανάπτυξη, στην οποία έχουν θέση και λόγο ύπαρξης μόνο το κόστος και μόνο οι δαπάνες που παράγουν υπεραξία. Και ως γνωστό οι συντάξεις γήρατος, αναπηρίας και θανάτου δεν παράγουν υπεραξία.
Επειδή όμως δεν είμαστε πια στον 19ο αιώνα και επειδή πολύ αίμα χύθηκε για τη ζωή στην εργασία και μετά την εργασία, κάποια κοινωνική πολιτική πρέπει να εφαρμόζεται και κάποιες συντάξεις να καταβάλλονται. (Είναι και όλοι αυτοί οι καταναγκασμοί της δημοκρατίας στους οποίους πρέπει να υποτασσόμαστε: Η συνοχή, η συναίνεση, οι εκλογές). Με μέτρο βέβαια, για να μην τραυματίσουμε την ανταγωνιστικότητά μας. Με τόσο μέτρο που, στις μέρες μας, η μέση κύρια σύνταξη για 1.400.000 συνταξιούχους είναι 624 ευρώ και για 860.000 συνταξιούχους του ΟΓΑ είναι 360 ευρώ. Λιγότερο από 600 ευρώ παίρνει το 78% του συνόλου των συνταξιούχων.
Και για να πάει πιο πέρα το μέτρο, η κυβέρνηση άνοιξε το ασφαλιστικό με μια καμπάνια απαξίωσης του υπάρχοντος συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και τρομοκράτησης των εργαζομένων. Με ζοφερές περιγραφές για το εγγύς μέλλον και καταστροφικές για το απώτερο. Μπλέκοντας τα πάντα: Την κατάσταση της οικονομίας, το δημογραφικό, το δημοσιονομικό, την Ευρωπαϊκή Ένωση... Επιδεικνύοντας κυρίως την έλλειψη πολιτικής βούλησης για μια άλλη πολιτική στο κοινωνικό πεδίο.
Όμως, όταν δεν μπορούν να υπολογίσουν τα υπάρχοντα οικονομικά μεγέθη (βλ. ΑΕΠ: υπολογιζόμενη αύξηση από την κυβέρνηση 25,7%, διόρθωση από την Γιουροστάτ σε 9,6 %), πώς μπορούν με τόση σιγουριά να μας βομβαρδίζουν για καταστροφικά σενάρια σε βάθος χρόνου; Και αν, μέχρι τότε, κάποια άλλη πολιτική βούληση πετύχει την πάταξη της εισφοροδιαφυγής με την ασφάλιση, έστω τμήματος, της αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας (μετανάστες, μερική απασχόληση); Αν μέχρι τότε κάποια άλλη πολιτική βούληση πετύχει την πάταξη της υπεξαίρεσης (της εισφοροκλοπής) στην οποία επιδίδονται οι επιχειρήσεις παρακρατώντας τις εισφορές προς τα ασφαλιστικά ταμεία; Αν μέχρι τότε κάποια άλλη πολιτική βούληση χρησιμοποιήσει αποτελεσματικότερα και δικαιότερα την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας;
Παρά την καταστροφολογία και τον διαχωρισμό των εργαζομένων σ' αυτούς που δεν θα θιγούν από τις αλλαγές στο φορολογικό σύστημα, σ' αυτούς που θα θιγούν σε περιορισμένο βαθμό και σ' αυτούς που θα πληρώσουν το μάρμαρο, η αντίδραση των εργαζομένων στις προτεινόμενες αλλαγές είναι καθολική και όλα δείχνουν ότι η αντίστασή τους θα είναι μαζική.
Τα συνδικάτα και οι οργανώσεις της αριστεράς αντιτίθενται, και σωστά, στο τριφασικό σύστημα ασφάλισης με τους τρεις πυλώνες που προωθεί η κυβέρνηση: Τον πυλώνα της κύριας σύνταξης στον οποίο θα υπαχθούν όλα τα ταμεία κύριας ασφάλισης, τον πυλώνα των επαγγελματικών ταμείων και τον πυλώνα της ιδιωτικής ασφάλισης. Οι αναλύσεις και η τεκμηρίωση των θέσεων του Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το ασφαλιστικό (Σεπτέμβριος 2007) και πολλά άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά είναι μια καλή απάντηση στις επιβουλές της κυβέρνησης.
Όμως για μια ολοκληρωμένη απάντηση θα πρέπει να ξεπεραστεί η αμηχανία με την οποία αντιμετωπίζουμε τη δημιουργία ενιαίου ταμείου κύριας ασφάλισης. Η δημιουργία ενιαίου φορέα θα δημιουργήσει σχέσεις αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζομένους και θα ενισχύσει τη διαπραγματευτική τους δύναμη για τη θεμελίωση των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και το ύψος των συντάξεων. Το αίτημα της κοινωνικής αλληλεγγύης έχει και (ή πρωτίστως έχει) ενδοταξικό χαρακτήρα.
Του Μάκη Καβουριάρη. Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ την 8.12.2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου