Κτηματική Εταιρία Δημοσίου ή Κ(αψτε) Ε(ρχονται) Δ(ολαρια)

Αναρωτιόμουν τι υπάρχει στην επικαιρότητα για να σχολιάσει κανείς μια βδομάδα μετά τις εκλογές. Τι απασχολεί τις ειδήσεις τις τελευταίες μέρες; Αυτή η θεατρινίστικη διαμάχη μεταξύ εξουσιομανών, οι οποίοι, αφού διέλυσαν το κόμμα τους και τις δημοκρατικές διαδικασίες στο εσωτερικό του, τώρα κάνουν σαν τα κοκόρια στην τηλεόραση δημιουργώντας κάθε μέρα και μεγαλύτερη απελπισία για το μέλλον σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο που καταλαβαίνει ότι από αυτό το χυδαίο επίπεδο αντιπαράθεσης τίποτα καλό δεν πρόκειται να βγει. Είναι λοιπόν αυτό το σημαντικό για να σχολιαστεί; Στην πραγματικότητα το σημαντικό είναι κάτι που ξάφνου χάθηκε από την επικαιρότητα: το μέλλον των καμένων εκτάσεων, κυρίως στην Πελοπόννησο και στην Αττική, αλλά και των κοντινών περιοχών που γλίτωσαν από τη φωτιά, αλλά καθώς φαίνεται δε θα γλιτώσουν από το τσιμέντο.

Η κυβέρνηση (ακριβώς το ίδιο θα έκανε και η αξιωματική αντιπολίτευση αν είχε βγει) ετοιμάζεται να χτίσει, με το νόμο, τις περιοχές αυτές. Μάλιστα η εκχώρηση από την Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου (ΚΕΔ) της ευρύτερης περιοχής της Λίμνης Καιάφα, η οποία ως τώρα δεν μπορούσε να χτιστεί καθώς το απέραντο παράκτιο πευκόδασος προστατευόταν από το πρόγραμμα NATURA, παρουσιάζεται ως βοήθεια στον Δήμο Ζαχάρως και γενικά προς τις πληγείσες περιοχές. Ως στάση μιας υπεύθυνης κυβέρνησης που αποδεικνύει το ενδιαφέρον της για τους πολίτες, στερώντας τους το οξυγόνο και την αξιοπρέπεια και δίνοντάς τους μεροκάματα σε ξένα μαγαζιά που θα καταστρέψουν τον τόπο τους. Αυτό όμως είναι το κόλπο. Όταν οι πολίτες της περιοχής χάσουν κυριολεκτικά τα πάντα, δεν έχουν την πολυτέλεια να διαλέγουν πώς θα βιοπορίζονται, ούτε να έχουν λόγο για το μέλλον της περιοχής τους. Βρίσκονται σε ανάγκη και θα κάνουν τα πάντα, θα στηθούν στην ουρά για τα τρία προεκλογικά χιλιάρικα και με μερικούς μήνες συσσίτιο θα είναι έτοιμοι να δεχτούν τεράστια ξενοδοχεία και γελοία θεματικά πάρκα εκεί που ήταν δάσος και που υποτίθεται ότι θα ξαναγινόταν δάσος. Εκεί όπου η πολιτεία θα προστάτευε τη φύση από τα αυθαίρετα και τους επίδοξους καταπατητές. Στο νεοφιλελευθερισμό όμως δεν υπάρχουν αδιέξοδα, κι έτσι η παρανομία γίνεται νόμιμη μέσα σε λίγες μέρες.
Δεν είναι πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν άλλωστε να έχουν καταπατηθεί τα βουνά της Αττικής μέχρι την κορυφή. Πρόσφατα μάλιστα, λίγες μέρες μετά την καταστροφή της Πάρνηθας, όταν όλοι καταλαβαίναμε τους κινδύνους για άνοδο της θερμοκρασίας κι επιβάρυνση της ατμόσφαιρας, ο δήμαρχος Αθηναίων αποχαρακτήριζε το παλιό οικόπεδο του Κατράτζου στα Χαυτεία, προκειμένου να χτιστεί εμπορικό κέντρο. Λίγο παλιότερα, πριν τις δημοτικές εκλογές, ο ίδιος τύπος επικροτούσε την καταπάτηση του Πεδίου του Άρεως από τον Πανελλήνιο και υποσχόταν ότι ο ίδιος θα νομιμοποιήσει τα παράνομα κτίσματα.
Μόλις προχθές οι πολίτες και η δημοτική αρχή της Καισαριανής χρειάστηκε να βγουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν το αυτονόητο, να μη χτίσει η Εκκλησία σε δημόσια γη της περιοχής, σε ένα από τα λίγα μέρη που παραμένουν ελεύθερα σ' αυτή την έρημη την πόλη.
Κι όμως τίποτα από τα παραπάνω δεν γίνεται κρυφά ή υπόγεια. Δε χρειάζεται. Ο Καραμανλής εξαγγέλλει την οριστική περιβαλλοντική καταστροφή του νομού Ηλείας δικαιώνοντας τους εμπρηστές κι εκλέγεται πρωθυπουργός. Ο Κακλαμάνης ένα χρόνο πριν συντάχθηκε με τους παράνομους καταπατητές και βγήκε δήμαρχος πανηγυρικά. Έχουν λόγους να πιστεύουν ότι η ηγεμονία τους είναι απόλυτη. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι οι πολίτες μπορούν να προστατεύσουν τον τόπο τους. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα από τη μεριά της δικής μας αριστεράς, που θεωρεί τη φύση αυταξία, για να γίνει η οικολογία καθημερινή υπόθεση των πολιτών και όχι πυροτέχνημα στην υπηρεσία των καναλιών και των εκάστοτε "μελλοντικών ηγετών".
της Φιλιώς Τσουκαλά, δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ την 23.9.2007