Ανακοίνωση της Α.Π. για τα νέα δεδομένα στο Σύλλογο

Φάρσα (ουσ): Κωμωδία που έχει γραφτεί για τη θεατρική σκηνή ή τον κινηματογράφο και αποσκοπεί να ψυχαγωγήσει το κοινό με τη χρήση των εργαλείων του «απίθανου», του «εξωφρενικού», του «υπερβολικού»…

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες

Οι τέσσερις παραιτηθέντες του ΔΣ. «ερμηνεύουν» μια απίστευτη φαρσοκωμωδία.

1. Παραιτούνται προφασιζόμενοι ότι θέλουν «ισχυρό ΔΣ» για να αντιμετωπίσουν τα φλέγοντα ζητήματα. Όμως, ενώ το πρόβλημα του συλλόγου είναι αυτό ακριβώς• πως δηλαδή έχουν αποδυναμωθεί οι μαζικές του διαδικασίες εξαιτίας και της κρίσης εκπροσώπησης, εννοώντας «ισχυρό ΔΣ», εννοούν – και ορέγονται – επί της ουσίας, ένα όργανο στο οποίο η πλειοψηφία θα κάνει ότι της αρέσει. Θα συνεδριάζει όποτε αυτοί επιθυμούν, θα ασχολείται κατά προτεραιότητα με τα θέματα που αυτούς απασχολούν κλπ. Για αυτούς, ότι έχει συμβεί στο σύλλογο, είναι καλώς καμωμένο. Όποιος διάβασε τα πρακτικά της βουλής, όποιος άντεξε και εξάντλησε τα πρακτικά του ΔΣ μπορεί να αντιληφθεί ότι το πρόβλημα – πέραν της ανικανότητας – είναι οι καρέκλες και το «καλώς φαίνεσθε» (σε ποιους ακριβώς νομίζουμε ότι είναι πλέον αρκετά σαφές σε όλους)

2. Το ότι οι συγκεκριμένοι συνάδελφοι δεν δεσμεύονται από καμία διαδικασία, φαίνεται και από το γεγονός του ότι έχουν κάνει, κυριολεκτικά, «κουρελόχαρτο» ακόμα και αυτό το προβληματικό «ψηφισμένο – μη κατατεθέν» καταστατικό. Αφού δεν μπορούν να βασιστούν στο άρθρο 15 που απαιτεί συγκρότηση του ΔΣ σε σώμα από τα τέσσερα αναπληρωματικά μέλη και τα πέντε εναπομείναντα και σύγκλιση Γ.Σ. με θέμα «Αρχαιρεσίες για ανάδειξη ΔΣ», χρησιμοποιούν την επιρροή τους για να ζητήσουν συνέλευση και εκλογές. Αναρωτηθείτε για πιο λόγο «ξεπερνούν» το άρθρο 15 που ορίζει ρητά πότε πάμε για «Αρχαιρεσίες για ανάδειξη ΔΣ» και καταφεύγουν στο άρθρο 13 παράγραφος ΙΙΙβ «Περί σύγκλισης της γενικής συνέλευσης από το 1/5 των μελών» που προσδιορίζει πότε και από ποιον συγκαλείται Γ.Σ. για οποιοδήποτε θέμα. Γιατί κάνουν ειδική χρήση ενός γενικού άρθρου και όχι το ίδιο το άρθρο που ρυθμίζει την προσέγγιση του υποτιθέμενου σκοπού τους; Γιατί επικαλούνται άρθρα και παραγράφους και μας έχουν μετατρέψει σε νομικούς; Για έναν απλό λόγο. Γιατί φοβούνται και τη στοιχειώδη λειτουργία του Δ.Σ. Έστω και αυτήν τη «διαδικαστική» συγκρότηση δεν θα την ελέγχουν, δεν θα έχουν την πλειοψηφία. Δέχονται τους θεσμούς μόνο όταν έχουν το πάνω χέρι σε αυτούς!

3. Παραιτούνται και «κραδαίνουν» απειλητικά υπογραφές, οι οποίες μαζεύονται από συναδέλφους οι οποίοι ανησυχούν σε σχέση με την πορεία του συλλόγου, αλλά στην ουσία επισείουν κατηγορίες εναντίον αυτών που τόλμησαν να αμφισβητήσουν τον «θεσμό» του προέδρου. Συνάδελφοι/ισσες, η συμμετοχή και οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι εξαιρετικά σοβαρά θέματα για να χρησιμοποιούνται κατ’επίφαση. Αν χρειάζεται αυτή τη στιγμή να διαφυλαχθεί κάτι περισσότερο από όλα, είναι η συγκράτηση σε ένα επίπεδο της ομοψυχίας ανάμεσά μας. Οι συλλογές υπογραφών ένθεν - και ένθεν δεν βοηθούν παρά στο σχηματισμό στρατοπέδων και στρατών χωρίς επικοινωνία. Συνάδελφοι, συναδέλφισσες, δεν είμαστε ούτε εξωραϊστικός σύλλογος, ούτε συνέλευση πολυκατοικίας. Δεν μπορούμε να προχωρούμε και να κυρίως να πετύχουμε στην υπεράσπιση των συμφερόντων μας (ΣΣΕ, ΔΕΚΟ, ΑΟΠ, ΠΕΠ κλπ) με λογικές οπαδών και ιδιοκτησιών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η σημερινή κρίση στον σύλλογο δεν ξεπερνιέται εύκολα γιατί είναι κρίση των θεσμών εκπροσώπησης του. Μοναδικός δρόμος είναι η ήττα όλων των παραγόντων ανυποληψίας και η αλλαγή των συσχετισμών στο σύλλογο. Πρέπει να πάμε σε συνέλευση και αυτή να αποφασίσει για τις εσπευσμένες εκλογές. Να πάμε όμως σε μια νόμιμη συνέλευση! Ή θα πραγματοποιήσουμε μια νομικά αστήρικτη Γ.Σ. και για αυτό πολιτικά αδύναμη με απρόβλεπτες συνέπειες, ή θα πάμε με θεσμικό τρόπο στη διασφάλιση της συνέχειας του συλλόγου. Για το λόγο αυτό, η ελεγκτική επιτροπή πρέπει να κάνει το χρέος της αλλά και οι τρεις συνάδελφοι – αναπληρωματικά μέλη –θα πρέπει από την άλλη μεριά, να συμβάλουν στη συγκρότηση του Δ.Σ. και όχι να ερμηνεύουν, όπως έκαναν εξ αποστάσεως, το καταστατικό. Ψηφίστηκαν για να είναι μέλη οργάνου και όχι επιτροπή «σοφών».

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

Η στόχευση για «ισχυρό ΔΣ» είναι απατηλή. Η ουσιαστική προσπάθεια πρέπει να είναι προς την κατεύθυνση ενός ισχυρού συλλόγου, ενός συλλόγου με γνώμη. Ειδικά αυτήν την στιγμή, χρειαζόμαστε ένα ΔΣ που θα εκπληρώσει ένα μορατόριουμ καλής συνεργασίας για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και για πολύ συγκεκριμένα θέματα. Ένα από αυτά είναι η διασφάλιση της νομιμότητας της Γ.Σ. Ένα άλλο είναι η καταγγελία της ΣΣΕ.

Αυτή την στιγμή, υπάρχουν δύο τρόποι εξασφάλισης της συνέχειας του ΔΣ και της κήρυξης εκλογών. Ο πρώτος καθορίζεται (εφόσον παραιτηθούν όλοι) από το πρωτοδικείο και το κράτος και γι αυτό δεν διασφαλίζει τίποτα στο επίπεδο των χειρισμών των θεμάτων που μας απασχολούν. Ο δεύτερος καθορίζεται από τα προβλεπόμενα του άρθρου 15 του καταστατικού, που έστω και με προβληματικό τρόπο, προσδιορίζει τη μεταβατική λειτουργία του ΔΣ ως συγκροτημένου σώματος και για συγκεκριμένο θέμα και μπορεί να διασφαλίσει, τουλάχιστον, την έναρξη της διεκδίκησης μιας νέας ΣΣΕ. Δηλαδή να δρομολογήσει την καταγγελία της σύμβασης μέχρι στις 31/12, αφήνοντας τη διαπραγμάτευση στα νέα όργανα που θα προκύψουν από τις εκλογές. Ακόμα και αυτή την χρονική στιγμή, της πλήρους απαξίωσης του συλλόγου, η επιλογή του δεύτερου τρόπου αποτελεί πράξης ευθύνης και ωριμότητας.

Αφού αναλάβουμε, ως σύλλογος, αυτή την πολιτική ευθύνη έπειτα πρέπει να δούμε τα πραγματικά ζητήματα που κατά την γνώμη μας είναι:

Α) Αγωνιστική και τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία και πλαίσιο διεκδίκησης για την νέα ΣΣΕ

Β) Ριζική ανανέωση στα πρόσωπα που θα μας εκπροσωπούν, στο πλαίσιο υπεράσπισης των συμφερόντων μας. Διερεύνηση του τι είδους συνδικαλισμό θέλουμε και πως αυτός πρέπει να λειτουργεί.

Αυτόνομη Παρέμβαση Σ.Ε.ΜΟΔ

Union revival - Organising oround the world

Ένα ενδιαφέρον κείμενο στρατηγικής οργάνωσης των συνδικάτων και νέου διεθνισμού από το "New Unionism project team" της Αγγλίας

Π.Σ.

ΠΟΣΟ ΚΑΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ; ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΣ

ΜΕΡΟΣ 1ο: ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΣΕΜΟΔ

Συνάδελφοι, τελευταία είμαστε μάρτυρες μιας έντονης κρίσης που ξέσπασε, στο Δ.Σ. του συλλόγου και που είχε ως αποτέλεσμα την παραίτηση τεσσάρων μελών του με συνέπεια να οδηγηθούμε στην πιο μεγάλη κρίση εκπροσώπησης στο σύλλογο από την ίδρυσή του (κρίση με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αλλά και με επιτακτική ανάγκη να ξεπεραστεί σε σχέση με τα τρέχοντα και επείγοντα θέματα όπως το Νομοσχέδιο και η ΣΣΕ). Δεν θα σταθούμε στον παραληρηματικό λόγο του πρώην προέδρου αλλά στην εξήγηση που έδωσαν οι άλλοι τρεις παραιτηθέντες (Μπάρδας, Πραμαντιώτης, Καραγιάννης) για τους λόγους της πράξης τους. Οι τρείς με απλό και περιεκτικό τρόπο αλλά και με περισσό θράσος δήλωσαν πως «….μετά τη διαμόρφωση παρατάξεων, οι διαφορές στη φιλοσοφία είναι πλέον εμφανείς και επηρεάζουν αρνητικά τη λειτουργία του ΔΣ. Για τους πιο πάνω λόγους θεωρούμε ότι πρέπει να υπάρξει άμεσα νέα εντολή από τα μέλη μας, έτσι ώστε να προκύψει ένα νέο ΔΣ που να εκφράζει την πραγματική τους βούληση». Ουσιαστικά δηλαδή, οι παραιτηθέντες επιδιώκοντας νέους συσχετισμούς στο Δ.Σ. και πιστεύοντας ότι θα επικρατήσουν, «τζογάρουν» και προκαλούν σύγκρουση εκβιάζοντας καταστάσεις και επιδιώκοντας την εξάλειψη των αντιπάλων.

Για τους τρεις αυτούς συναδέλφους ο κύριος λόγος παραίτησης τους είναι απλά και μόνο η παραταξιακή έκφραση συναδέλφων, η ενασχόληση τους δηλαδή με τα εργασιακά θέματα της ΜΟΔ μέσα από το πρίσμα ένταξης σε οργανωμένες ομάδες - παρατάξεις. Ενώ οι ίδιοι, αν και πολιτικοποιημένοι, ισχυρίζονται ότι κρατούν στην άκρη τις όποιες πολιτικές και κομματικές «καταβολές» τους και «αγνοί» από άλλα συμφέροντα εκπροσωπούν άμεσα μόνο τους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους.

Ας δούμε όμως πιο προσεκτικά τα επιχειρήματα τους και τι προτείνουν, αντί των παρατάξεων, καθώς αυτά που προφασίζονται ως αιτίες της παραίτησης τους είναι υπαρκτές αντιλήψεις μέσα στον ΣΕΜΟΔ και μάλλον, σε αρκετές περιπτώσεις, αυτές πλειοψηφούν.

Οι παραιτηθέντες έχουν την πεποίθηση «…ότι το κάθε μέλος του ΔΣ μπαίνοντας στη συνεδρίαση πρέπει να λογοδοτεί ατομικά μόνο στη συνείδησή του και στα μέλη που τον/την ψήφισαν και όχι σε κάποια παράταξη.» Αν και το παραπάνω σχηματίζει μια καλογραμμένη πρόταση δεν αποτελεί παρά έναν πολύ εύστοχο ορισμό του παραγοντισμού και των παραγοντίσκων. Ο παραγοντίσκος δεν λογοδοτεί πουθενά, παρά μόνο στη συνείδηση του, η «θεσμική» εμφάνιση της οποίας δεν είναι εξασφαλισμένη. Η δε διαδικασία της απολογίας του στη συνείδηση του είναι μια μη ορατή, από τα μέλη του συλλόγου, πρακτική που διεξάγεται κατά τις βραδινές ώρες και πριν αυτός αποκοιμηθεί. Αλλά ούτε και η άλλη διαδικασία, η απολογία του δηλαδή στα μέλη που τον ψήφισαν, είναι θεσμοποιημένη αφού συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις τα μέλη δεν τον καλούν σε απολογία, οπότε αυτός γιατί να πάει. Με λίγα λόγια ο παραγοντίσκος δρα ανεξέλεγκτα και το μόνο που κάνει είναι να επαναλαμβάνει αγοραίες κοινοτοπίες περί «ακομμάτιστης συμπεριφοράς» και άλλα εύηχα ενώ κάνει αισθητή την παρουσία του κυρίως σε «προεκλογικές περιόδους». Εκείνο όμως που ενδιαφέρει τον σύλλογο δεν είναι τόσο αυτός ως πρόσωπο αλλά ο τρόπος που δρα. Οι «παράγοντες» για να διαδίδουν την προσωπικότητα τους στηρίζονται σε μηχανισμούς κινητοποίησης μελών οι οποίοι οργανώνονται κυρίως στη βάση «πελατειακών» σχέσεων. Έτσι, προεκλογικά αραδιάζουν απίστευτα πράγματα, ισχυρίζονται ότι διαχειρίζονται «επαφές» και διαθέτουν «κονέ», θεοποιούν τις επικοινωνιακές διαδικασίες χωρίς ουσία όμως ή πολιτικές δεσμεύσεις. Αυτός είναι ο παραγοντίσκος και αυτή είναι η συλλογικότητα που προτείνει στη θέση των «κακών» παρατάξεων.

Ας εξετάσουμε το κατά πόσο ευσταθεί το κύριο επιχείρημα τους πως για την όποια κρίση που περνά ο σύλλογος ευθύνονται οι παρατάξεις. Αν κωδικοποιούσαμε το παραπάνω επιχείρημα με ιστορικούς - πολιτικούς όρους, τότε σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, στο σημείο της ιστορίας του συλλόγου κατά το οποίο εμφανίζονται οι παρατάξεις, εμφανίζεται ταυτόχρονα και η κάμψη της μαχητικότητας του ΣΕΜΟΔ και οι κρίσεις στις σχέσεις των μελών του ΔΣ. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι και η ανεπάρκεια εκπροσώπησης του συλλόγου έχει πολιτική αιτία.

Η διαδρομή του συλλόγου μπορεί, χονδρικά, να περιοδολογηθεί σε τρεις φάσεις:

Η πρώτη φάση εκτείνεται από την ίδρυση του ΣΕΜΟΔ μέχρι και τις πρώτες εκλογές και την ανάδειξη του Δ.Σ. Τα πάντα λειτουργούν μέσα σε ένα σχεδόν «αγαπησιάρικο» πνεύμα. Υπάρχουν τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου, τα οποία αποκτούν, αμέσως, μια αναγνωρισιμότητα γιατί είναι αυτοί που έχουν πάρει όλες τις πρωτοβουλίες για τη δημιουργία του συλλόγου. Είναι η εποχή των καλών σχέσεων και της οικειότητας. Η δημιουργία του ΣΕΜΟΔ, η αντιπαράθεση του με τον άλλο σύλλογο των εργαζομένων του ΚΠΣ που θα τον φέρει νικητή στον ανταγωνισμό για την έκφραση των σχέσεων εκπροσώπησης θα αποτελέσουν τους κύριους παράγοντες της ενότητας μας. Οι ιδιαίτερες πολιτικές και κομματικές καταβολές του καθενός δεν ενδιαφέρουν. Οι πρώτες εκλογές γίνονται και οι επιλογές των ψηφοφόρων επηρεάζονται από δυο παράγοντες α) την αναγνωρισιμότητα που αναφέραμε παραπάνω της πρώτης «φουρνιάς» των συναδέλφων και β) την οικειότητα των υποψηφίων για το ΔΣ με τους συναδέλφους τους στις ΕΥΔ.

Η δεύτερη περίοδος ξεκινά με τις πολύ επιτυχημένες απεργίες του ΣΕΜΟΔ, εμπεριέχει την επιτυχία των συμβάσεων αορίστου χρόνου και τελειώνει με την επίσης επιτυχημένη ΣΣΕ που έρχεται να ορθολογικοποιήσει, έως σε ένα βαθμό, τις μισθολογικές διαφορές μιας ανταγωνιστικής αγοράς εργασίας και να προτείνει έναν θεσμικό τρόπο επίτευξης αυξήσεων, πέρα από το ενιαίο μισθολόγιο του δημοσίου αλλά και πέρα από τη λογική των ατομικών διαπραγματεύσεων. Οι επιτυχίες αυτές δεν οφείλονται όμως στην αναγνωρισιμότητα του εκλεγμένου ΔΣ ούτε στον «ακηδεμόνευτο» χαρακτήρα των προσώπων του. Η μαχητικότητα και οι επιτυχίες δεν οφείλονται στις παρατάξεις. Αυτές δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα. Ούτε όμως και στα «αγνά» και ακομμάτιστα πρόσωπα. Οι επιτυχίες οφείλονται στην μαζικότητα και τις συλλογικές διαδικασίες, φαινόμενα που δεν εντάσσονται σε πρακτικές αυστηρής προσήλωσης στα εργασιακά μας (μοντέλο συνδικαλισμού που προτείνουν οι τρεις παραιτηθέντες) αλλά σε πρακτικές ευρύτερης στρατηγικής με πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές άμεσα συνδεδεμένες με συνολικές κοινωνικές και εργασιακές αξίες (συλλογικότητα έναντι ατομικότητας, αλληλεγγύη έναντι προσωπικής ανέλιξης, πολιτική επιχειρηματολογία έναντι «επαφών κορυφής», έξυπνη χρήση του αγωνιστικού οπλοστασίου έναντι απλών παραστάσεων επίδοσης γνώμης).

Η τρίτη περίοδος αρχίζει αμέσως μετά την υπογραφή της 1ης ΣΣΕ. Επακολουθεί μια φυσιολογική κάμψη της αγωνιστικότητας του συλλόγου η οποία πολύ γρήγορα γίνεται παράλυση. Οι συμβάσεις αορίστου μπορεί να ρύθμισαν την επισφάλεια των διετών και τριετών συμβάσεων του Πάχτα αλλά παράλληλα επέφεραν και μια αγωνιστική και πολιτική καθήλωση, Κάποιοι ορίζοντες έκλεισαν, το οραματικό κενό εμφανίστηκε ανησυχητικά και οι συνθήκες στην αγορά εργασίας οξύνθηκαν εις βάρος της μισθωτής εργασίας. Η 4η προγραμματική περίοδος θα επιφέρει μια σειρά από αρνητικές ρυθμίσεις, οι ΣΣΕ βρίσκονται συνολικά στο στόχαστρο της οικονομικής πολιτικής, το ασφαλιστικό καραδοκεί και το γενικότερο πολιτικό κλίμα υπόσχεται αμυντικούς αγώνες. Ο σύλλογος όμως ούτε καν αμυντικούς αγώνες δεν μπορεί να διεξάγει. Στην καλύτερη περίπτωση διατυπώνει «track changes» σε νομοθετήματα. Είναι η εποχή που έχουν εμφανιστεί οι παρατάξεις (αρκετά νωρίς η ΑΚΕ και κατόπιν η Αυτόνομη Παρέμβαση) και παράλληλα έχει ξεσπάσει με ένταση ένα, υποβόσκον όλο το προηγούμενο διάστημα, δυσάρεστο κλίμα στο ΔΣ με προβληματικές προσωπικές συμπεριφορές και νοοτροπίες που αυτονομούνται από τις συλλογικές διαδικασίες. Τα πολιτικά αντανακλαστικά του ΣΕΜΟΔ είναι τόσο χαμηλά που επισκιάζονται από τις εκρηκτικές ιδιοσυγκρασίες των μελών του Δ.Σ. Φταίνε οι παρατάξεις; Όχι βέβαια, στο βαθμό και για τον λόγο που ισχυρίζονται οι τρεις συνάδελφοι. Οι παρατάξεις δεν φταίνε για την χαμηλή αγωνιστικότητα, ούτε για τους σκυλοκαβγάδες. Οι παρατάξεις φταίνε γιατί στάθηκαν ανεπαρκείς να μεταφέρουν τον σύλλογο, με πολιτικό τρόπο, σε μια νέα εποχή. Οι παρατάξεις στάθηκαν ανεπαρκείς να αντικαταστήσουν τα «πρόσωπα» στις σχέσεις εκπροσώπησης. Η ΑΚΕ, πιο συγκεκριμένα, δεν πολιτικοποίησε στο ελάχιστο τις προσωπικές αντιθέσεις των μελών του Δ.Σ. Η Αυτόνομη Παρέμβαση δεν τόνισε όπως θα έπρεπε έγκαιρα, τον ευκαιριακό χαρακτήρα του «ενιαίου» ψηφοδελτίου.

Η ανεπάρκεια όμως ξεκινάει από τον προσωποπαγή συνδικαλισμό. Είναι αυτός που επισκιάζει τις παρατάξεις και όχι το αντίστροφο. Πώς αυτός ο συνδικαλισμός που πιστεύουν οι τρεις συνάδελφοι θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις αναδιαρθρώσεις της 4ης προγραμματικής περιόδου; Πώς η κοντόφθαλμη επικέντρωση στα στενά εργασιακά θα αντιμετωπίσει έναν εργοδότη που αλλάζει συνεχώς πρόσωπα και θέσεις (άλλοτε είναι η ΜΟΔ, άλλοτε η διαχειριστική αρχή, άλλοτε το ΥΠΟΙΟ και από τώρα και στο εξής θα είναι και ο ΑΟΠ). Τα οικεία πρόσωπα της πρώτης «φουρνιάς» ξεπεράστηκαν από τις εξελίξεις.

Άρα, δεν πρόκειται για μια «εισβολή» των παρατάξεων στα ακομμάτιστα ήθη και έθιμα του συλλόγου που οδήγησε σε μια αλλοίωση της βούλησης της βάσης. Πρόκειται για μια πτώση της μαζικότητας των διαδικασιών και της αγωνιστικότητας του συλλόγου που οφείλεται α) στην έλλειψη στόχων και στην προσκόλληση στα «κεκτημένα» β) στις νέες πολιτικές συνθήκες που δίνουν και το στίγμα των πρωτοβουλιών αναδιάρθρωσης και γ) στο ξεπέρασμα του συνδικαλιστικού μοντέλου που στηρίζονταν στα «αναγνωρισμένα» πρόσωπα. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι τα «αναγνωρισμένα» πρόσωπα είναι καταστατικά ανεπαρκή να απαντήσουν επιθετικά στις πρωτοβουλίες των προγραμματικών αρχών και της εργοδοσίας. Τα φαινόμενα παρακμής που βιώνουμε δεν οφείλονται στην επιβολή της παρουσίας των παρατάξεων. Οφείλονται στο ακριβώς αντίθετο. Στη, χαμηλής έντασης, παρουσία των παρατάξεων που δεν κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα νέο υπόδειγμα μαζικότητας. Εκεί που διαφωνούμε με την ΑΚΕ είναι στο ότι αυτή πιστεύει εντέλει, σε ένα μοντέλο μαζικότητας που όμως έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο και έχει απέλθει οριστικά, άσχετα με τις επικλήσεις στο αγωνιστικό φιλότιμο των συναδέλφων. Η ΑΚΕ βλέπει «μέτωπα» αλλά δυσκολεύεται να αναγνώσει συσχετισμούς, να εκτιμήσει καταστάσεις και να κάνει συμμαχίες, θεωρώντας τις ως ευκαιριακές συμπράξεις. Τον πολιτικό ελιγμό που η Αυτόνομη Παρέμβαση θεωρεί «ικανότητα» η ΑΚΕ τον θεωρεί «καιροσκοπισμό».

Όμως, η νέα μαζικότητα δεν θα προέλθει από τη διασφάλιση των στοιχειωδών εργασιακών συνθηκών (αυξήσεις, μικροαιτήματα και μίνιμουμ παρεμβάσεις). Οι αμυντικοί αγώνες είναι χρήσιμοι αλλά όχι επαρκείς, ενώ οι συνδικαλιστικές μορφές έκφρασης έχουν συντομότερο κύκλο ζωής από άλλες μορφές συλλογικότητας (π.χ. κόμματα). Για παράδειγμα, ο εργοστασιακός συνδικαλισμός στην Ελλάδα διήρκεσε μια δεκαετία το πολύ. Ο κύκλος του έκλεισε όταν έκλεισαν και οι ευρύτεροι επιχειρηματικοί και τεχνολογικοί κύκλοι στους οποίους αναφέρονταν (π.χ. προβληματικές επιχειρήσεις). Άλλο τόσο διήρκησε και ο συνδικαλισμός των ΔΕΚΟ (ή της ΟΤΟΕ) ενώ και αυτών ο κύκλος κλείνει με τις ιδιωτικοποιήσεις. Ο κύκλος του ΣΕΜΟΔ μοιάζει να εξαρτάται από τους «προγραμματικούς κύκλους» διαχείρισης των Κοινοτικών Πλαισίων. Αν δεν εξετάσουμε που κλείνουν παλιοί κύκλοι και που ανοίγουν ευκαιρίες για νέους συνδικαλιστικούς αγώνες και άρα νέες μορφές συνδικαλιστικής οργάνωσης, απλά θα υποστούμε το «μοιραίο». Τελικά, για να διαρρήξουμε αυτόν τον κύκλο φθοράς, απαιτούνται νέες συλλογικότητες και ευρύτερες πολιτικές και ιδεολογικές αναφορές και επιρροές (κάτι που οι τρεις συνάδελφοι αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι). Απαιτούνται συμμαχίες μεταξύ διαφορετικών οπτικών, απαιτούνται συμπράξεις και απαιτούνται διαχωριστικές γραμμές. Απαιτείται, τέλος, επιλογή μορφών συλλογικής δράσης και όχι απλά επιλογές προσώπων από καταλόγους ενιαίων ψηφοδελτίων που περιέχουν τα πάντα.

Συνάδελφοι, οι παρατάξεις δεν είναι το απόλυτο κακό ούτε όμως πανάκεια. Αποτελούν κάποιον ελάχιστο όρο ενότητας, ειδικά αυτήν την στιγμή κρίσης εκπροσώπησης, διότι εάν δεν υπήρχαν, δύο ήταν τα ενδεχόμενα: Είτε θα προέκυπταν δύο ή περισσότερα σωματεία, είτε θα υπήρχε ένα σωματείο – σφραγίδα με τον πρόεδρο του να επιδίδει «αγωνιστικά» ψηφίσματα, να κάνει επισκέψεις σε επιτροπές και αρμοδίους και να βγάζει «ενωτικούς» λόγους. Η κρίση στο ΔΣ είναι επικίνδυνη αλλά και ωφέλιμη. Είναι ένας «σπασμός» αντίδρασης που ελπίζουμε να «ξυπνήσει» το υπόλοιπο «σώμα».

Πέτρος Σταύρου

Μάκης Κουτρούκης

Μέλη της Αυτόνομης Παρέμβασης στο ΕΠΑΝ

ΥΓ. Αυτό που αναφέρουν οι παραιτηθέντες «…εμείς πιστεύουμε σε σύλλογο με γενικότερη πολιτική άποψη αλλά με αιτήματα και διεκδικήσεις αποκλειστικά επικεντρωμένες στα εργασιακά θέματα των εργαζομένων ΜΟΔ.» και όχι σε «Σύλλογο στον οποίο τα εργασιακά μας θέματα είναι ενταγμένα σε γενικότερες ιδεολογικές και παραταξιακές κατευθύνσεις» είναι πολιτική τοποθέτηση περιθωριοποίησης του συνδικαλιστικού κινήματος και περαιτέρω παθητικοποίησης των συναδέλφων και του συλλόγου. Εκτός του ότι είναι μια θέση άστοχη και ανεφάρμοστη, καθότι για παράδειγμα, θεωρούν εκτός «βεληνεκούς» της κριτικής του συλλόγου τον Προϋπολογισμό, ή το ΠΔΕ ή το συνταξιοδοτικό (π.χ. των μηχανικών), ή το σε ποια κατεύθυνση διατίθενται οι πόροι του ΕΣΠΑ κ.λ.π., προσφέρει νομιμοποίηση σε όσους θα ήθελαν ένα σύλλογο χωρίς γνώμη.

Εμάς μας ενδιαφέρει και πιστεύουμε ότι μετέχουμε σε ένα σωματείο όπου τα μέλη του σκέφτονται ευρύτερα πολιτικά, ότι τους ενδιαφέρει η "ανάπτυξη", η κατανομή των πόρων και τα προβλήματα της κοινωνίας όπως τα διαχειρίζονται από την μεριά τους και όχι μόνο να διεκπεραιώνουν ή να "ασχολούνται με τα αμιγώς εργασιακά" και να διαβάζουν και espresso για να είναι ενημερωμένοι πολίτες.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΣΕΜΟΔ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΔΣ

Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες.

Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα σε σχέση με την εκπροσώπηση του συλλόγου στη Βουλή και το γενικότερο ζήτημα της θεσμικής συγκρότησης του συλλόγου μας, έχουμε να κάνουμε την ακόλουθη τοποθέτηση:

1. Η υπόθεση της εκπροσώπησης του συλλόγου είναι ζήτημα πολιτικό. Αφορά το σύνολο των μελών τόσο του Δ.Σ. όσο και του συλλόγου και δεν αποτελεί οφίτσιο κανενός.

2. Το εύλογο ερώτημα των συναδέλφων «γιατί τώρα τέτοια αμφισβήτηση του Προέδρου» απαντάται με το «γιατί τώρα πύκνωσαν οι αυθαίρετες και επικίνδυνες κινήσεις του» και αναφερόμαστε στην απαράδεκτη ανακοίνωση για την παράσταση στη Βουλή από τον Πρόεδρο, εν είδη προσωπικού ενδιαφέροντος του ιδίου για το μέλλον της ΜΟΔ και προσωπικών γνωριμιών του και όσα το τελευταίο διάστημα συνέβησαν για άλλα κρίσιμα θέματα (π.χ. Θεσσαλία, δικηγόροι κλπ).

3. Η πρόταση μομφής που κατατέθηκε από την Γραμματέα του Δ.Σ. δεν αποτελεί ενέργεια «κατάργησης» του Προέδρου ούτε πραξικοπηματική κίνηση εναντίον της όποιας πλειοψηφίας του Δ.Σ. αλλά έντονη αμφισβήτηση του. Είναι απόλυτο δημοκρατικό δικαίωμα της εφόσον διαβλέπει κινήσεις και λογικές που επιφέρουν πολιτική «ζημιά» στο σύλλογο. Υπεβλήθη στο πλέον αρμόδιο όργανο και πρωτοκολλήθηκε εγκαίρως. Συνάδελφοι - συναδέλφισσες, κανένας δε διαφωνεί με την ανάγκη ενότητας στο σύλλογο αλλά δεν μπορεί η «ενότητα» να αποτελεί την και την δικαιολογία για κάθε έλλειψη σοβαρότητας και κάθε πλεόνασμα πολιτικού αμοραλισμού. Μια τέτοια «ενότητα» δεν αποτελεί εργαλείο στα χέρια ενός μαχητικού συλλόγου.

4. Η ίδια η πρόταση μομφής ακολουθεί μια σειρά γεγονότα που αναδεικνύουν την προβληματική λειτουργία του Δ.Σ. και την άρνηση λήψης μέτρων για την βελτίωση της υφιστάμενης κατάστασης για τα θέματα τα οποία είναι κατεξοχήν της αρμοδιότητάς του. Πιο συγκεκριμένα:

· Υπάρχει πρόβλημα που χρονίζει όσον αφορά στην συγκρότηση του προεδρείου (αντικατάσταση Αντιπροέδρου) το οποίο έχει συζητηθεί και στη γενική συνέλευση.

· Υπάρχει πρόβλημα τακτικών συγκλήσεων του Δ.Σ. Αυτό σήμερα αποκτά ιδιαίτερη σημασία γιατί επίκειται η διαπραγμάτευση της νέας ΣΣΕ και δεν υπάρχει πια χρόνος ανοχής και υπομονής.

· Ιδιαίτερα για την παράσταση στην Βουλή υπήρξε άρνηση σύγκλησης Δ.Σ. απαραίτητο κατά την γνώμη μας για τον ορισμό των εκπροσώπων, την προετοιμασία της επιχειρηματολογίας και αντίστοιχων υπομνημάτων. Αντί αυτού υπήρξε η παρουσία του προέδρου στην επιτροπή με προσωπική του άρνηση να παρευρεθεί οποιοδήποτε άλλο μέλος του Δ.Σ., και με έκθεση απόψεων που όπως φαίνεται και από τα πρακτικά της βουλής απέχουν από τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων και τις θέσεις του συλλόγου σε μεγάλο βαθμό. Είναι προφανές ότι οι αστοχίες περί ΑΣΕΠ

5. Η υπόθεση της ΕΥΔ - Θεσσαλίας δεν αποτέλεσε μια ιδιομορφία που λύθηκε στο πλαίσιο ενός καλού πνεύματος συνεννόησης. Αλλά και έτσι να είναι, η συνεννόηση αφορά μόνο την απόσυρση του εσωτερικού κανονισμού της συγκεκριμένης ΕΥΔ. Ο σύλλογος όμως, σε κάθε περίπτωση και ιδιαίτερα όταν εμφανίζονται ανάλογα φαινόμενα θα πρέπει να διασφαλίζει την ΣΣΕ που υπογράφει ως κόρη οφθαλμού και ως κοινή υπόθεση όλων των εργαζομένων και όχι μόνο των συγκεκριμένων που θίγονται από κάποιον εσωτερικό κανονισμό. Γι αυτό και οι ενέργειες του θα πρέπει να είναι προς τη γενική διασφάλιση των ΣΣΕ που υπογράφει, να έχουν παραδειγματικό χαρακτήρα και να μην εξαρτώνται από περιπτωσιολογικές παρεξηγήσεις, θετικές η αρνητικές διαθέσεις .

6. Όσον αφορά στο τι σύλλογος είμαστε και τι συνδικαλιστική λογική ακολουθούμε, αν δηλαδή θα είναι αυτός αποκλειστικά επικεντρωμένος στα αμιγώς εργασιακά μας θέματα ή αν αυτά θα εντάσσονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο έχουμε να πούμε τα εξής:Είναι προφανές ότι ο σύλλογος μας δεν μπορεί να είναι αποκομμένος από τις κοινωνικές διεργασίες ιδιαίτερα εφόσον είναι ο κατεξοχήν σύλλογος που τα μέλη του έχουν ως αντικείμενο τις αναπτυξιακές διαδικασίες της χώρας. Από την άλλη είναι προφανές ότι ή ο συγκεντρωτισμός και η αντίστοιχη αποδυνάμωση των περιφερειών επηρεάζουν τον ρόλο και την εργασιακή σχέση των συναδέλφων και ιδιαίτερα των ΠΕΠ. Η πολυπλοκότητα των διαδικασιών, οι διαδικασίες συγκρότησης των ΑΟΠ, είναι και αυτά εργασιακά θέματα καθότι επηρεάζουν τόσο το καθεστώς όσο και την ίδια την φύση της εργασίας μας. Σε αυτά τόσο ο σύλλογος όσο και το Δ.Σ. έχει πάρει θέση και δεν μπορεί να αφαιρούνται ή να παραβλέπονται κατά το δοκούν. Αν όμως μείνουμε αποκλειστικά στα στενά οικονομικά εργασιακά τότε – σε τελευταία ανάλυση - υποβαθμίζεται η ίδια η λειτουργία και ο ρόλος του συλλόγου. Αυτή η αντίληψη οδηγεί στη δημιουργία ad hoc επιτροπών που θα συναντάνε την εργοδοσία κατά περίπτωση και όχι μέσα σε ένα συνολικό εργασιακό πλαίσιο. Αυτή η λογική δημιουργεί μεγαλύτερους κινδύνους ιδιοτελών – παραταξιακών συμφερόντων και καταργεί την έννοια του συλλόγου. Επίσης οδηγεί σε κινδύνους που σχετίζονται με την καλή διάθεση του κάθε καλοθελητή «εκπροσώπου» των εργαζομένων, σε λύσεις στους διαδρόμους κ.λ.π.. Και αυτή την λογική ο σύλλογος την έχει απορρίψει με την μέχρι σήμερα δράση του.

7. Κατά την άποψή μας επειδή τα προκύψαντα ζητήματα είναι κατεξοχήν πολιτικά θέματα δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται πάντα με την καταφυγή σε μια ασαφή έννοια ενότητας. Υπάρχει ανάγκη όλα αυτά να λυθούν τώρα, και τουλάχιστον πριν ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για την νέα Σ.Σ.Ε. Δεν μπορεί τα προβλήματα λειτουργίας του Δ.Σ. να εκκρεμούν και να κουκουλώνονται με την επίκληση της Ενιαίας εκπροσώπησης. Γιατί ενιαία έκφραση δεν σημαίνει συνονθύλευμα απόψεων αλλά ΣΥΝΘΕΣΗ μετά από ώριμη και ουσιαστική συζήτηση και διάλογο.

Αυτόνομη Παρέμβαση Σ.Ε. ΜΟΔ.