25.9.07

Η συνάντηση της κοινωνικής και πολιτικής αριστεράς

Οι κάλπες της 16/9 γέννησαν μια νέα αισιόδοξη προοπτική για την αριστερά. Η ριζοσπαστική αριστερά, με πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις, με το χαμόγελο στα χείλη, αλλά και με τη θετική εμπειρία της στροφής της δουλειάς της τα τελευταία χρόνια στα κινήματα και στην κοινωνία, πρέπει να επιταχύνει το βηματισμό της την επόμενη περίοδο.
Το μετεκλογικό τοπίο, όπως όλοι λέμε, δεν είναι το ίδιο.
Η κυβέρνηση με μειωμένη την εμπιστοσύνη των πολιτών, θα δυσκολευτεί να ξετυλίξει όλες τις νεοφιλελεύθερες επιλογές της. Όμως θα το προσπαθήσει. Υπάρχουν οι δεσμεύσεις και η καθαρή της πρόθεση να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.
Η Χαριλάου Τρικούπη, μετεκλογικά, επανέλαβε το "δυστυχώς επτωχεύσαμεν". Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θα δυσκολευτεί να επανέλθει σε μια κατάσταση κομματικής ετοιμότητας κάτω από το βάρος της κρίσης από τις διαδοχικές ήττες. Το σίγουρο είναι ότι το όλον ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να κάνει καμία αριστερή στροφή, παρά τις διαθέσεις μεγάλης μερίδας του κόσμου του. Ιδιαίτερα αν πρυτανεύσει το κριτήριο της γρήγορης επαναφοράς του στην τροχιά διεκδίκησης της εξουσίας, αυτό που θα γίνει είναι να μετατοπιστεί ακόμη πιο δεξιά η συνισταμένη της πολιτικής του.
Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς πρέπει και στη νέα περίοδο να ακολουθήσει την αιχμηρή και συγκρουσιακή λογική της προηγούμενης περιόδου, να παίξει το ρόλο της πραγματικής αντιπολίτευσης στη Ν.Δ. και στις αντιλαϊκές πολιτικές, ρόλος ο οποίος πρέπει σταδιακά και πιο εμφανώς να έχει και το στοιχείο των εναλλακτικών λύσεων στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Κεντρικά ζητήματα που θα τεθούν την επόμενη περίοδο είναι τα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα όπως: το ασφαλιστικό, η ακρίβεια, η φτώχεια, η ανεργία, οι ιδιωτικοποιήσεις, η δημοσιονομική πειθαρχία, το μοντέλο ανάπτυξης, διανομής και αναδιανομής, το περιβάλλον, η παιδεία, η υγεία, οι ελευθερίες και τα δικαιώματα.
Σε όλα αυτά υπάρχουν οι προτάσεις της αριστεράς που πρέπει να εξειδικευθούν και να προβληθούν, ώστε να αποτελέσουν το προγραμματικό αντίβαρο στον νεοφιλελευθερισμό σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η αριστερά θα πετύχει πολύ περισσότερα αν, με βάση αυτούς τους στόχους, δημιουργήσει ένα μαζικό - διεκδικητικό κίνημα, αν παίρνει πολιτικές πρωτοβουλίες και δημιουργεί πολιτικά γεγονότα και, ταυτόχρονα, αν θα προκαλεί και ευρύτερες ιδεολογικές παρεμβάσεις - αμφισβητήσεις του καπιταλιστικού συστήματος.
Η προσπάθεια αυτή δεν μπορεί να εκπληρωθεί αν η αριστερά δεν αποκτήσει μια μεγαλύτερη οργανωτική επάρκεια και μια μεγαλύτερη δυνατότητα παρέμβασης μέσα στους εργαζομένους. Αποδείχθηκε από την προεκλογική περίοδο ότι, παρά τα σοβαρά βήματα που έγιναν, απαιτείται η καλύτερη οργανωτική συγκρότηση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε οι θετικές κεντρικές παρεμβάσεις να συνοδεύονται από μια πιο αποφασιστική και μόνιμη πολιτική δράση από τα κάτω στους τόπους δουλειάς και κατοικίας.
Στις λαϊκές συνοικίες πήγαμε πολύ καλύτερα από άλλες φορές, αλλά δεν μπορεί να είμαστε πλήρως ικανοποιημένοι. Απαιτείται πολύ μεγαλύτερη και συστηματική επαφή με την εργατική τάξη και ιδίως με τα πιο ευάλωτα τμήματά της.
Εδώ τίθεται και το ζήτημα της οργανωμένης παρέμβασής μας μέσα από τα συνδικάτα, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα, που αποτελεί κατά την άποψή μας ένα θεμελιακό παράγοντα βελτίωσης της επιρροής της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Φυσικά η δουλειά μέσα στα συνδικάτα δεν είναι κομματική δουλειά με τη στενή έννοια, έχει την αυτονομία της αλλά δεν παύει να είναι μια δραστηριότητα με βαρύνουσα πολιτική σημασία.
Άλλωστε ο νεοφιλελευθερισμός τις βασικές του επιλογές δεν τις κάνει μόνο στο εποικοδόμημα αλλά στη σφαίρα της οικονομίας και κυρίως με την ένταση της σύγκρουσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.
Η πορεία λοιπόν του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, η ικανότητα του να προκαλεί μαζικές αντιστάσεις στις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις είναι πολύ κρίσιμο ζήτημα για την αριστερά.
Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που βρίσκονται στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανάγκη να συγκροτήσουν ένα νέο δίκτυο συνδικαλιστικής παρέμβασης, με αναφορά σε όλη την κλίμακα των συνδικάτων, να προσπαθήσουν να το διευρύνουν ακόμη περισσότερο, ώστε να πολλαπλασιαστούν οι δυνάμεις μέσα στα συνδικάτα που παλεύουν για ένα αυτόνομο, ταξικό, ενωτικό και διεκδικητικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Η εργατική τάξη παρά τις σοβαρές αλλαγές που έχει υποστεί, είναι η πολυπληθέστερη και η τάξη που αντικειμενικά εκπροσωπείται από τις ιδέες της Αριστεράς. Ο χώρος μας έχει μια προνομιακή διείσδυση σε χώρους των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου, στα νέα μισθωτά στρώματα. Απέκτησε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο στη νέα γενιά των περιορισμένων δικαιωμάτων και των ανέργων. Δυσκολεύεται αλλά δεν πρέπει να εγκαταλείψει την προσπάθεια στους παραδοσιακούς κλάδους.
Για να μπορέσει η ριζοσπαστική αριστερά με ακόμη καλύτερους όρους να εκφράσει αυτό το δυναμικό και ιδίως τους νέους ανθρώπους που βιώνουν ένα πολύ χειρότερο εργασιακό περιβάλλον, πρέπει να συναντάται καθημερινά μαζί τους, με τις αγωνίες και τα προβλήματα τους, να συμβάλει στην ανάπτυξη των αγώνων τους μέσα από τα συνδικάτα, να προκαλεί διεργασίες, να βοηθά στην ένταξη τους σε αυτό που λέμε κοινωνική και πολιτική αριστερά. Αυτός πρέπει να είναι ένας από τους βασικούς στόχους της επόμενης περιόδου.
Του Αλέκου Καλύβη. Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ την 24.9.2007

Κτηματική Εταιρία Δημοσίου ή Κ(αψτε) Ε(ρχονται) Δ(ολαρια)

Αναρωτιόμουν τι υπάρχει στην επικαιρότητα για να σχολιάσει κανείς μια βδομάδα μετά τις εκλογές. Τι απασχολεί τις ειδήσεις τις τελευταίες μέρες; Αυτή η θεατρινίστικη διαμάχη μεταξύ εξουσιομανών, οι οποίοι, αφού διέλυσαν το κόμμα τους και τις δημοκρατικές διαδικασίες στο εσωτερικό του, τώρα κάνουν σαν τα κοκόρια στην τηλεόραση δημιουργώντας κάθε μέρα και μεγαλύτερη απελπισία για το μέλλον σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο που καταλαβαίνει ότι από αυτό το χυδαίο επίπεδο αντιπαράθεσης τίποτα καλό δεν πρόκειται να βγει. Είναι λοιπόν αυτό το σημαντικό για να σχολιαστεί; Στην πραγματικότητα το σημαντικό είναι κάτι που ξάφνου χάθηκε από την επικαιρότητα: το μέλλον των καμένων εκτάσεων, κυρίως στην Πελοπόννησο και στην Αττική, αλλά και των κοντινών περιοχών που γλίτωσαν από τη φωτιά, αλλά καθώς φαίνεται δε θα γλιτώσουν από το τσιμέντο.
Η κυβέρνηση (ακριβώς το ίδιο θα έκανε και η αξιωματική αντιπολίτευση αν είχε βγει) ετοιμάζεται να χτίσει, με το νόμο, τις περιοχές αυτές. Μάλιστα η εκχώρηση από την Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου (ΚΕΔ) της ευρύτερης περιοχής της Λίμνης Καιάφα, η οποία ως τώρα δεν μπορούσε να χτιστεί καθώς το απέραντο παράκτιο πευκόδασος προστατευόταν από το πρόγραμμα NATURA, παρουσιάζεται ως βοήθεια στον Δήμο Ζαχάρως και γενικά προς τις πληγείσες περιοχές. Ως στάση μιας υπεύθυνης κυβέρνησης που αποδεικνύει το ενδιαφέρον της για τους πολίτες, στερώντας τους το οξυγόνο και την αξιοπρέπεια και δίνοντάς τους μεροκάματα σε ξένα μαγαζιά που θα καταστρέψουν τον τόπο τους. Αυτό όμως είναι το κόλπο. Όταν οι πολίτες της περιοχής χάσουν κυριολεκτικά τα πάντα, δεν έχουν την πολυτέλεια να διαλέγουν πώς θα βιοπορίζονται, ούτε να έχουν λόγο για το μέλλον της περιοχής τους. Βρίσκονται σε ανάγκη και θα κάνουν τα πάντα, θα στηθούν στην ουρά για τα τρία προεκλογικά χιλιάρικα και με μερικούς μήνες συσσίτιο θα είναι έτοιμοι να δεχτούν τεράστια ξενοδοχεία και γελοία θεματικά πάρκα εκεί που ήταν δάσος και που υποτίθεται ότι θα ξαναγινόταν δάσος. Εκεί όπου η πολιτεία θα προστάτευε τη φύση από τα αυθαίρετα και τους επίδοξους καταπατητές. Στο νεοφιλελευθερισμό όμως δεν υπάρχουν αδιέξοδα, κι έτσι η παρανομία γίνεται νόμιμη μέσα σε λίγες μέρες.
Δεν είναι πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν άλλωστε να έχουν καταπατηθεί τα βουνά της Αττικής μέχρι την κορυφή. Πρόσφατα μάλιστα, λίγες μέρες μετά την καταστροφή της Πάρνηθας, όταν όλοι καταλαβαίναμε τους κινδύνους για άνοδο της θερμοκρασίας κι επιβάρυνση της ατμόσφαιρας, ο δήμαρχος Αθηναίων αποχαρακτήριζε το παλιό οικόπεδο του Κατράτζου στα Χαυτεία, προκειμένου να χτιστεί εμπορικό κέντρο. Λίγο παλιότερα, πριν τις δημοτικές εκλογές, ο ίδιος τύπος επικροτούσε την καταπάτηση του Πεδίου του Άρεως από τον Πανελλήνιο και υποσχόταν ότι ο ίδιος θα νομιμοποιήσει τα παράνομα κτίσματα.
Μόλις προχθές οι πολίτες και η δημοτική αρχή της Καισαριανής χρειάστηκε να βγουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν το αυτονόητο, να μη χτίσει η Εκκλησία σε δημόσια γη της περιοχής, σε ένα από τα λίγα μέρη που παραμένουν ελεύθερα σ' αυτή την έρημη την πόλη.
Κι όμως τίποτα από τα παραπάνω δεν γίνεται κρυφά ή υπόγεια. Δε χρειάζεται. Ο Καραμανλής εξαγγέλλει την οριστική περιβαλλοντική καταστροφή του νομού Ηλείας δικαιώνοντας τους εμπρηστές κι εκλέγεται πρωθυπουργός. Ο Κακλαμάνης ένα χρόνο πριν συντάχθηκε με τους παράνομους καταπατητές και βγήκε δήμαρχος πανηγυρικά. Έχουν λόγους να πιστεύουν ότι η ηγεμονία τους είναι απόλυτη. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι οι πολίτες μπορούν να προστατεύσουν τον τόπο τους. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα από τη μεριά της δικής μας αριστεράς, που θεωρεί τη φύση αυταξία, για να γίνει η οικολογία καθημερινή υπόθεση των πολιτών και όχι πυροτέχνημα στην υπηρεσία των καναλιών και των εκάστοτε "μελλοντικών ηγετών".
της
Φιλιώς Τσουκαλά, δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ την 23.9.2007

Where's my fence?

Συμβαίνουν ευτυχώς μόνο στην Αμερική!

o ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης για το ενδεχόμενο απόσυρσης του βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού


Σύμφωνα με συστηματικές διαρροές στον Τύπο, η κυβέρνηση με απόφαση του νέου υπουργού Παιδείας κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη, θα αποσύρει το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού.

Προεκλογικά είχε ανακοινωθεί ότι το βιβλίο θα μοιραστεί και πάλι με όσες προσθήκες και αλλαγές είχαν κριθεί αναγκαίες, με βάση τις υποδείξεις που είχαν γίνει δεκτές από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και την συντακτική ομάδα.

Όχι λοιπόν εξαιτίας κριτικών παρατηρήσεων που έγιναν από την επιστημονική κοινότητα, αλλά κάτω από το βάρος των πιέσεων που ασκούνται κυρίως από εθνικιστικούς κύκλους και από το θρησκευτικό φονταμενταλισμό, η σημερινή κυβέρνηση αντιμετωπίζει ένα παιδαγωγικό ζήτημα με τη γνωστή τακτική της κομματικής ιδιοτέλειας.

Δυστυχώς και αυτό το βιβλίο θα μπει στην λίστα ντροπής, όπως και τα βιβλία των κκ Καλοκαιρινού και Κρεμμύδα, που μεταπολιτευτικά, δια της απόσυρσής τους, επιβεβαιώνουν διαχρονικά την επιβολή μιας κατεστημένης και συντηρητικής αντίληψης για την ιστοριογραφία αλλά και για την ίδια την ιστορία μας.

17.9.07

Δήλωση του επικεφαλής του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς Αλ.Αλαβάνου για τ' αποτελέσματα των εκλογών


Νιώθουμε μεγάλη χαρά.

Η ριζοσπαστική αριστερά έχει ήδη μια από τις καλύτερες επιδόσεις στην ιστορία της από την μεταπολίτευση του 1974, και το ποσοστό του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς ώρα με την ώρα ανεβαίνει συνεχώς.

- Ευχαριστούμε τη νέα γενιά των 400ευρώ, του διαδικτύου και του άρθρου 16 για την εμπιστοσύνη που μας έδειξαν. Ξέρουμε καλά ότι είναι μια δοκιμή.

- Ευχαριστούμε τους χιλιάδες φίλους από τον σοσιαλιστικό χώρο που δημιούργησαν ήδη από τα κάτω μια σοσιαλιστική συνιστώσα του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ξέρουμε ότι είναι μια δοκιμή.

- Ευχαριστούμε τον πολύχρωμο χώρο της Αριστεράς που ενεργοποιήθηκε, πίστεψε ξανά, χάρηκε. Ξέρουμε ότι είναι μια δοκιμή.

Η άνοδος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς έχει σημασία κυρίως γιατί αποτελεί στοιχείο ενός νέου πολιτικού τοπίου :

- Με ένα ισχυρό μήνυμα για αριστερή στροφή

- Με μία ιδιαίτερα χαμηλή δύναμη των δύο κομμάτων εξουσίας

- Με μία κυβέρνηση αυτοδύναμη μεν, εύθραυστη δε απέναντι σε ένα ισχυρό κοινωνικό κίνημα

- Με την απόρριψη της πολιτικής συναίνεσης του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ.

Είναι σημαντικό ότι το τοπίο αλλάζει. Η αλήθεια είναι όχι στο βαθμό κι όχι πάντα προς την κατεύθυνση που επιδιώκουμε εμείς.

Ο αγώνας συνεχίζεται.

Στο νέο τοπίο :

- Θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να ισχυροποιηθεί η δυναμική του νεολαιίστικου και των άλλων κοινωνικών κινημάτων

- Θα σταθούμε απέναντι σε κάθε αντικοινωνική επιλογή της κυβέρνησης λαϊκής μειοψηφίας. Πιο μαχητικά, πιο αποφασιστικά, πιο αποτελεσματικά.

- Θα προσπαθήσουμε να διευρύνουμε τη μεγάλη συνεργασία της ριζοσπαστικής αριστεράς

- Θα ενεργοποιηθούμε ώστε η μεγάλη αριστερά, ανοικτή στον προωθημένο σοσιαλιστικό χώρο, να καλύψει το μεγάλο κενό που αφήνει η μέχρι σήμερα ενσωμάτωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις πολιτικές του κατεστημένου.

- Τέλος, τώρα που τα φώτα των εκλογών σβήνουν, δε θα σβήσουν από τη μνήμη μας ούτε οι πυρκαγιές ούτε οι πυροπαθείς και θα δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας για το περιβάλλον στη χώρα μας.

15.9.07

ΔYNAMH MAΣ OI ΣKEΠTOMENOI ΠOΛITEΣ


Kύριε Aλαβάνε, πριν από δύο εβδομάδες έγινε μια μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, μετά από ένα ανορθόδοξο κάλεσμα, αρχικά από κάποιους bloggers, που μετά μεταδόθηκε ως sms. Mου έκανε εντύπωση που μαζεύτηκε πολύς κόσμος, μου έκανε επίσης εντύπωση ότι κάποιοι σχολίαζαν: «Tι είδους συγκεντρώσεις είναι αυτές; Γιατί φοράνε μαύρα; Γιατί ήταν αμίλητοι; Πού είναι τα πανό, πού είναι τα συνθήματα;». Eσείς που έχετε ζήσει μια ζωή, από τη μεταπολίτευση, με ένα συγκεκριμένο τρόπο πολιτικής δράσης, πώς την αντιμετωπίζετε αυτήν τη νέα τάση;

Nομίζω ότι αυτήν τη νέα τάση την έχουμε δει ήδη σε παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία χρόνια, από το Σιάτλ και μετά, στα κινήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Mιλάμε για μια συνάντηση ομάδων, περιβαλλοντικών, δικαιωμάτων, ομοφυλοφίλων, εργατικών συνδικάτων, οργανώσεων. Στο ερώτημα «καλά, μπορεί να βγει τίποτα απ’ αυτούς;», η απάντηση είναι το τεράστιο κίνημα του Παγκόσμιου Kοινωνικού Φόρουμ. Aυτό που είδαμε στο Σύνταγμα είναι ένα νέο στοιχείο και είναι καλοδεχούμενο κάθε νέο στοιχείο στην πολιτική παρέμβαση. Ένα μεγάλο κομμάτι της νέας γενιάς με νέες μορφές επικοινωνίας και κινητοποίησης, πιο αποκεντρωμένες, μέσω του διαδικτύου ή μέσω των κινητών τηλεφώνων, με αμηχανία, με ερωτηματικά, με μια αίσθηση όμως κοινής μοίρας να βγαίνει και να αναζητάει τους τρόπους δράσης. Eίναι χαρακτηριστικό αυτό που είπε ένας σύντροφος που πήγε σε αυτήν τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Mου λέει: «Πήγα εκεί, ήταν πάρα πολύς κόσμος και δεν ήξερα κανέναν» και δεν μπορούσα να ακούσω πιο θετικό μήνυμα από αυτό.

O πολιτικός χώρος τον οποίο εκπροσωπείτε είχε πάντα ψηλά στην ατζέντα του το περιβάλλον. Eσείς σήμερα, ως ΣYPIZA, είστε περισσότερο αριστεροί και λιγότεροι οικολόγοι ή το ανάποδο; Nομίζω ότι αυτός ο χαρακτηρισμός «κοκκινοπράσινα», που έχει αποδοθεί σε νέα κινήματα, αποδίδει αυτήν τη σύνθεση. Eίναι εξ ίσου απτά και καθημερινά η αγωνία για την εργασία, την ασφάλιση και τα δικαιώματα, με την ανησυχία για το περιβάλλον, για τη ζωή μέσα σε πόλεις όπως η Aθήνα. Ένα πράγμα είναι όλα αυτά, ο τρόπος της ανάπτυξης και ο τρόπος της ζωής. Nομίζω ότι μπορούμε να μιλήσουμε για μια αριστερή οικολογία ή για μια οικολογική αριστερά και σ’ αυτήν τη βάση προσπαθεί να κινηθεί ο Συνασπισμός της Pιζοσπαστικής Aριστεράς.

Yπάρχει δεξιά οικολογία; Δηλαδή το μοντέλο ανάπτυξης δεν υπαγορεύει και τη στάση απέναντι στο περιβάλλον; Yπάρχει και δεν υπάρχει. Yπάρχει δεξιά οικολογία, με την έννοια ότι βρίσκεις πια σε μεγάλα τμήματα συντηρητικών ανθρώπων μια ευαισθησία για το περιβάλλον και μια διάθεσή τους να κινητοποιηθούν, είτε είναι τοπικό το θέμα, μια χωματερή δίπλα τους, ένα δάσος που καίγεται, ένα εργοστάσιο που μολύνει, μια κινητή κεραία που είναι πάνω στην πολυκατοικία μέσα σε μια δήθεν καμινάδα, και με αυτή την έννοια έχεις μια οικολογική αφύπνιση μέσα από τη βάση του συντηρητικού χώρου. Kαι χρειάζεται, διότι για να προωθήσεις μια πολιτική υπέρ του περιβάλλοντος πρέπει να ’ρθεις σε μεγάλες συγκρούσεις με συμφέροντα τα οποία δημιουργούν αυτή την απάνθρωπη κατάσταση. Eίναι χαρακτηριστικό θα ’λεγα ίσως αυτό το δίλημμα «περιβάλλον ή μεγάλες επιχειρήσεις», «κερδοσκοπία ή ποιότητα ζωής», εμφανίζεται σ’ αυτό τον περιβόητο νόμο του 2003 του ΠAΣOK, όπου το δίλημμα μπήκε με τον όρο καζίνο ή προστασία του δρυμού της Πάρνηθας. Eπανήλθε με τη NΔ, η οποία αποφασίζει να εξαιρέσει από την αναδάσωση του δρυμού της Πάρνηθας 62 στρέμματα σε τέτοιο προκλητικό βαθμό, ώστε ακόμα και η διοίκηση του καζίνου, που είχε πιέσει για να τα πάρει, αναγκάστηκε να τα απαρνηθεί.

Όταν ναυαγεί η διοίκηση, ο κρατικός μηχανισμός, όπως είδαμε στις πυρκαγιές, ποιος φταίει; H σημερινή κυβέρνηση ή είναι θέμα δομικό; Eγώ νομίζω ότι αφετηρία έχει την αντίληψη, τη φιλοσοφία, την ηθική των δυνάμεων που έχουν διαμορφώσει αυτό το κατεστημένο και στη δημόσια διοίκηση και αλλού. H άποψή τους είναι ότι όλα τα προβλήματα λύνονται με βάση την ιδιωτική παρέμβαση και την αναζήτηση κέρδους. Mέσα σ’ αυτήν τη λογική έχουμε αυτήν τη φοβερή συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους· το μόνο που μένει από το κράτος και το μόνο στο οποίο επιδίδεται, χωρίς αποτελέσματα, ακόμη και εκεί, είναι στους μηχανισμούς καταστολής. Eίναι χαρακτηριστικό ότι ο κύριος Πολύδωρας ασχολούνταν όλο το χειμώνα με τον Δημήτρη τον Στρατούλη, με τα άλλα στελέχη του Συνασπισμού Pιζοσπαστικής Aριστεράς, αντί να ασχοληθεί με τα καναντέρ, με τα ελικόπτερα, με τους 4.000 πυροσβέστες που λείπανε, με τους δασοπυροσβέστες οι οποίοι ήταν πεταμένοι στο ταμείο ανεργίας το χειμώνα. Ό,τι έχει σχέση με το κοινωνικό κράτος είναι έξω από τη λογική των κυρίαρχων δυνάμεων.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε τέσσερα χρόνια ακούω ότι οι αριστεροί πρέπει να ψηφίσουν ΠAΣOK για να φύγει η δεξιά. Φέτος δεν το ακούω πολύ αυτό το επιχείρημα. Nαι, είναι μία από τις μεγάλες αλλαγές. Nομίζω ότι έχει σχέση με το γεγονός, πρώτον ότι η αντιπαράθεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την κυβέρνηση έγινε μόνο σε ένα πεδίο, στο πεδίο της διαφθοράς, ποιος έχει πιο διεφθαρμένους μες στις γραμμές τους. Ξεκινήσαμε την απογραφή με τη διαπλοκή, περάσαμε απ’ τους κουμπάρους από τα καρτέλ και καταλήξαμε στα ομόλογα. Στα μεγάλα ζητήματα, σ’ αυτά για τα οποία στην κοινωνία γινόντουσαν συγκρούσεις, NΔ και ΠAΣOK ήταν στην ίδια όχθη. Σας θυμίζω την πιο ακραία περίπτωση, που είναι το Δημόσιο Πανεπιστήμιο με το άρθρο 16, που είχαμε την ηγεσία του ΠAΣOK και την ηγεσία της Nέας Δημοκρατίας στην ίδια κατεύθυνση και την Aριστερά σε άλλη. Ένα δεύτερο στοιχείο που έχει συνειδητοποιηθεί από τον κόσμο είναι ότι στο πλευρό των κινημάτων ήταν ο Συνασπισμός Pιζοσπαστικής Aριστεράς. H Γιαννάκου, ο Bερέμης, ο Πολύδωρας, ο Γιακουμάτος την έπεφταν στον Συνασπισμό. O πρωθυπουργός στη Bουλή τον ΣYPIZA απέφευγε προκλητικά και συστηματικά, επειδή εμείς βάζαμε στη Bουλή όλα αυτά τα ζητήματα. Aπό την παιδεία και την ανασφάλιστη εργασία της νεολαίας, μέχρι την ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες, ο Συνασπισμός ήταν εκεί. Eπί τριάμιση χρόνια κάθε μέρα. Γι’ αυτό δεν μπορεί να βρει έδαφος η πόλωση. Aντίθετα έχουμε πανικό των μεγάλων κομμάτων.

Aπό την άλλη, σας ακούμε να ζητάτε την ήττα του δικομματισμού, την ήττα της κυβέρνησης, αλλά ταυτόχρονα δεν φαίνεστε διατεθειμένοι να διεκδικήσετε μερίδιο της εξουσίας. Γιατί; Eμείς θέλουμε να κλείσει αυτή η εποχή. Mιλάνε για ακυβερνησία. Σήμερα, με την ισχυρή κυβέρνηση, πιστεύει κανείς ότι υπάρχει σοβαρή διακυβέρνηση; Δεν θέλουμε να συνδιαχειριστούμε την επιμήκυνση της ζωής αυτής της κατάστασης, δεν θέλουμε να συμβάλουμε στη διασωλήνωσή της. Δεν είναι απλώς μια επιθυμία μας, έρχεται και μέσα από τις διεργασίες της κοινωνίας και ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους. Eίναι χαρακτηριστικό, και εγώ το χαιρετίζω με πολύ μεγάλη χαρά, το μεγάλο ποσοστό αναποφάσιστων, δύο-τρεις, πέντε μέρες που μένουν μέχρι τις εκλογές . Mπροστά στην κάλπη, ο πολίτης, και ειδικά ο νέος πολίτης, δεν θα ψηφίσει αυτό που είχε μάθει από τον πατέρα του να ψηφίζει, δεν θα ψηφίσει χωρίς σκέψη. O σκεπτόμενος πολίτης, ο προβληματισμένος, ο πονηρεμένος, είναι η δύναμή μας.

Στην Eλλάδα έχουμε εντονότερα, ίσως, από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αυτό που λέμε ιστορική ψήφο και οικογενειακή. Δεξιές οικογένειες, τα παιδιά τους ψηφίζουν δεξιά, αριστερές, τα παιδιά τους ψηφίζουν αριστερά. Eσείς εδώ και χρόνια προσπαθείτε να προσελκύσετε το KKE αλλά «τρώτε πόρτα». Γιατί επιμένετε, για ιστορικούς και οικογενειακούς λόγους; Kατ’ αρχήν, αυτή η ιστορική ψήφος, που θα μπορούσε να την πει κανείς και θρησκευτική ψήφο, είναι μια ψήφος που κοιτάζει στο παρελθόν. Eμείς θέλουμε μια ψήφο στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, της κλιματικής αλλαγής, της αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, της γενιάς των 400 ευρώ. H ιστορική ψήφος πρέπει να σπάσει. Aπό κει και πέρα, για ν’ αλλάξει το σύστημα αυτό πρέπει να αλλάξει η Aριστερά. H Aριστερά πάντα, όσο και αν φανεί περίεργο, στήριζε το δικομματισμό. H εικόνα μιας Aριστεράς η οποία ασχολείται με χαρακτηρισμούς στο εσωτερικό της, δογματικοί, προδότες, οπορτουνιστές, δραπέτες, κουστουμάκηδες, όπως κάνει εσχάτως η κ. Παπαρήγα, δείχνει αναξιοπιστία στο να παίξει ένα σημαντικότερο ρόλο.

Kάνατε κάτι πρωτοφανές για τα πολιτικά μας πράγματα, εκτίθεστε σε δύο εκλογικές περιφέρειες, στις οποίες για να εκλεγείτε θα πρέπει ο Συνασπισμός Pιζοσπαστικής Aριστεράς να επιτύχει ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα. Γιατί το κάνετε αυτό; Tο κάνω πρώτα απ’ όλα για να δείξουμε ότι για την Aριστερά, τη δικιά μας τουλάχιστον, η καρέκλα δεν είναι αναγκαία επιβράβευση για τη δράση μας, ότι δεν δραστηριοποιούμαστε για κάτι ασφαλές και σταθερό, ανοιγόμαστε σε ένα αβέβαιο περιβάλλον στο οποίο, νομίζω, πρέπει να προχωρήσουμε με τόλμη.

Συνέντευξη στον Γ.Κυρίτση. Δημοσιεύθηκε στην AthensVoice την 13.9.2007

14.9.07

Να ανακληθεί η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για την συγχώνευση των υπ. Πολιτισμού και Τουρισμού


Αντίδραση του Μιχάλη Παπαγιαννάκη στις εξαγγελίες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ

«Ποια βαθύτερη ανάλυση και ποια στρατηγική οδήγησε στη συγχώνευση του υπουργείου Πολιτισμού με αυτό του Τουρισμού;», διερωτάται ο υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Β'ΑΘηνών, Μιχάλης Παπαγιαννάκης, με αφορμή τη σχετική εξαγγελία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ (υπουργείο Πολιτισμού Τουρισμού και Νησιώτικης Πολιτικής στο οποίο υπάγονται και τα Μέσα Ενημέρωσης).

«Ονειρευόμαστε μήπως ένα αποκλειστικά πολιτιστικό τουρισμό, ότι και να σημαίνει αυτό, προφανώς δε και σε αντίθεση με τον μαζικό, βιομηχανικό τουρισμό στον οποίο αποβλέπει κρατούσα αναπτυξιακή στρατηγική και το κυκλοφορούν χωροταξικό σχέδιο για τον τουρισμό («ισπανικό μοντέλο» και τα σχετικά). Ή μήπως αποβλέπουμε σε ένα τουριστικό "πολιτισμό", δείγματα του οποίου ήδη έχουμε και καμιά φορά σε ιδιαίτερα απεχθείς ή κιτς εκδοχές; Και πώς θα λύνονται εντός του ίδιου Υπουργείου αντιθέσεις που ήδη γνωρίζουμε και που με το ζόρι κάπως τις συγκρατούμε στην εκρηκτικότητα τους; Τι θα γίνεται λοιπόν αν το ΚΑΣ δεν εγκρίνει την χωροθέτηση ενός ξενοδοχείου ή τουριστικού συγκροτήματος, περιπτώσεις που και τώρα συναντάμε και που θα αυξηθούν σε αριθμό και ένταση με το νέο χωροταξικό σχέδιο;», παρατήρησε ο κ.Παπαγιαννάκης και τόνισε ζητώντας την ανάκληση της πρότασης του προέδρου του ΠΑΣΟΚ:

«Πάμε ηθελημένα προς συγκρούσεις ή απλώς για άλλη μια φορά αγνοήθηκε ανέμελα η πραγματικότητα. Να μια εξαγγελία που πρέπει να ανακληθεί το ταχύτερο δυνατό».

Και ο υποψήφιος Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ καταλήγει σημειώνοντας:

«Βέβαια ακούγεται ότι από την άλλη πλευρά, της ΝΔ προετοιμάζεται συγχώνευση του Πολιτισμού με την Παιδεία και τα Θρησκεύματα σε ένα Υπουργείο. Σαφέστερη η τάση για επιστροφή στο βαθύ παρελθόν και την συρρίκνωση της όποιας σύγχρονης και πλουραλιστικής αντίληψης για τις πολιτιστικές υποθέσεις και δράσεις. Θεός φυλάξοι».


Δημοσιεύθηκε στην Ναυτεμπορική:

Έτσι θα έρθει η ανάπτυξη

13.9.07

Η "ανάπτυξή" έφτασε όταν το δάσος κάηκε!

Σε συνέχεια της πρώτης απόπειρας Γεωργακόπουλου το 2004 (δες http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=751223) για την «αξιοποίηση» του Καϊφα, έφτασε φαίνεται η ώρα να καμφθούν οι αντιστάσεις των πολιτών ενώ τα κάρβουνα καπνίζουν ακόμα στην περιοχή. Σε δελτίο τύπου της ΚΕΔ http://www.ked.gr/website/index.php?MDL=pages&SiteID=360 ανακοινώνεται η «ταχεία ανάπτυξη οικονομικών δραστηριοτήτων» μέσω της «δημιουργίας τουριστικών εγκαταστάσεων υψηλής ποιότητας» σε συνεργασία με τους τοπικούς παράγοντες - δήμαρχου Ζαχάρως ή περιβόητης SugarTown της ομότιτλης ταινίας και σε έκταση 2.500 στρεμμάτων, όλη την έκταση δηλαδή που γνωρίσαμε σαν Καϊφας όσοι/ες και είχαμε την τύχη να χαρούμε ελεύθερα ως επισκέπτες ή κατασκηνωτές.

Έχουν επομένως δίκιο όσοι εξέφρασαν τον φόβο πως μετά την καταστροφή του φυσικού πλούτου, θα έρθει η επέλαση των «επενδυτών» και η «αξιοποίηση». Φυσικά, οι ακτές της Ηλείας, δεν είναι η πρώτη περίπτωση όπου παρακάμπτονται οι ανησυχίες, οι ευαισθησίες και η θέληση των πολιτών. Στο βιβλίο της «ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ - Η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής», η Ναόμι Κλάιν, Καναδή συγγραφές - δημοσιογράφος και ακτιβίστρια, αναφέρεται στη στρατηγική εκμετάλευσης του φυσικού πλούτου, μετά από φυσικές ή μη καταστροφές, προς όφελος του κεφαλαίου και παρουσιάζει διάφορα αντίστοιχα παραδείγματα. http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=27090480

Μένει να δούμε την αντίσταση των πολιτών της Ηλείας και στις κάλπες.

Μ.Κ.

10.9.07

Η πιό χρήσιμη Ψήφος

ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΩΝ

Ορισμένοι είπαν ότι οι καταστροφικές πυρκαγιές άλλαξαν την προεκλογική ατζέντα. Στην πραγματικότητα όμως, οι πυρκαγιές απλά μας υπενθύμισαν ποια θα έπρεπε να ήταν εξ αρχής η ατζέντα. Διότι δε νοείται να συζητάμε για οικονομική ανάπτυξη ερήμην του περιβάλλοντος, αλλά και των υποχρεώσεων που θέτει η προστασία του. Και όμως αυτό γινόταν και γίνεται.

Στην πραγματικότητα, μ' έναν τρόπο δραματικό και επώδυνο εξαναγκαζόμαστε από τα γεγονότα να αναγνωρίσουμε το αυτονόητο και χιλιοειπωμένο, ότι, δηλαδή, δε μπορούμε να μιλάμε για οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική πρόοδο ερήμην του περιβάλλοντος, όπως και δε μπορούμε να μιλάμε για ατομική ευημερία χωρίς τις συλλογικές προϋποθέσεις της και μεταξύ αυτών τα δημόσια αγαθά, τις υλικές και τις κοινωνικές υποδομές σε πρώτη γραμμή.

Για την ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά, για τις οικολογικές κινήσεις και οργανώσεις, για όσους και όσες χρόνια τώρα αγωνίζονται για την οικολογική ευαισθητοποίηση της κοινωνίας και την προστασία του περιβάλλοντος, αυτή η αλλαγή της ατζέντας μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί για να έρθουν στο κέντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης τα ζητήματα της οικολογικής θωράκισης της χώρας και της ανασυγκρότησης των πυρόπληκτων περιοχών.

Τα ζητήματα αυτά δε χρωματίζουν μόνο την προεκλογική αντιπαράθεση. Εγκαθίστανται ήδη στο μετεκλογικό τοπίο ως σταθερές συνιστώσες του. Μετά τις εκλογές, οι θεωρίες περί ασύμμετρων απειλών και οργανωμένων σχεδίων θα υποχωρούν υπό την πίεση της πραγματικότητας, η οποία, μακριά από τις προεκλογικές σκοπιμότητες, θα φέρει στο προσκήνιο την ανυπαρξία πολιτικής πρόληψης, τη διάτρητη οργάνωση της πυρόσβεσης, τα ελλείμματα συντονισμού και τις ακόμη πιο δραματικές, απ' όσο έχει ήδη φανεί, διαστάσεις της συντελεσθείσας καταστροφής.

Μόνον η αλλαγή πολιτικής, μόνο η εφαρμογή ενός συνολικού σχεδίου για τη θωράκιση της χώρας από φυσικές καταστροφές και για την ανασυγκρότηση των περιοχών που έχουν πληγεί μπορεί να δώσει ελπίδα ότι ο εναπομείνας φυσικός πλούτος μπορεί να διασωθεί και ότι οι πυρόπληκτες περιοχές δε θα ερημωθούν, αλλά θα αναζωογονηθούν οικονομικά, οικολογικά και δημογραφικά.

ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΕΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ

Σήμερα, θέσεις σαν την παραπάνω θεωρούνται αυτονόητες. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ άλλωστε ανταγωνίζονται σε έναν πλειστηριασμό υποσχέσεων και σχεδίων ανάπτυξης. Δεν υπάρχει, όμως, καμία εγγύηση ότι όλα αυτά δε θα εκφυλιστούν μετά τις εκλογές σε κάποια αποσπασματικά μέτρα χωρίς συνέχεια και συνοχή. Η καθολικά αναγνωριζόμενη σήμερα ως πρώτη εθνική προτεραιότητα, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι αύριο, μετά τις εκλογές, δε θα συνθλιφτεί στις μυλόπετρες των δημοσιονομικών πιέσεων και άλλων δεσμεύσεων που έχουν ήδη αναληφθεί.

Αναφέρομαι στη δέσμευση που έχει αναλάβει ήδη η απερχόμενη κυβέρνηση έναντι της Ε.Ε. για μηδενισμό του ελλείμματος και ισοσκέλιση των προϋπολογισμών μέχρι το 2010. Η δέσμευση αυτή ήταν ήδη σε σύγκρουση με την υπόσχεση του Πρωθυπουργού, που επανέλαβε πρόσφατα ως προεκλογική δέσμευση, ότι ο προϋπολογισμός θα καλύπτει τα ελλείμματα της κοινωνικής ασφάλισης.

Οι μετεκλογικές δημοσιονομικές συνθήκες έχουν επίσης επιβαρυνθεί από την απόκλιση που παρουσιάζει ο τρέχων προϋπολογισμός από τους στόχους του και στο σκέλος των δαπανών –υπερβάσεις- και σε εκείνο των εσόδων –υστερήσεις.

Δημοσιεύματα του Τύπου ανέφεραν ότι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους είχε ήδη έτοιμο πρόγραμμα περικοπών δημόσιων δαπανών ύψους 750 εκ. ευρώ για μετά τις εκλογές, πέρα από δαπάνες ύψους 450 εκ. ευρώ που είχαν ήδη περικοπεί από τον Απρίλιο. Και επειδή οι περικοπές αυτές δεν ήταν αρκετές, πολλοί προεξοφλούσαν την αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ ως μέσο για την εξισορρόπηση των προϋπολογισμών.

Ωστόσο, η υστέρηση των φορολογικών εσόδων έχει καταστεί ένα δομικό πρόβλημα. Η μείωση των φορολογικών συντελεστών στα κέρδη και τα μερίσματα, σε συνδυασμό με τη φοροδιαφυγή, αφήνει ένα μεγάλο έλλειμμα, το οποίο δε μπορεί να καλυφθεί ούτε με μια μικρή αύξηση του ΦΠΑ.

Είναι προφανές ότι οι δημοσιονομικές συνθήκες έχουν τώρα επιβαρυνθεί πολλαπλά. Δεν είναι παράτολμο να προβλέψει κανείς, ότι, αν όχι μια ανοιχτή μετεκλογική δημοσιονομική κρίση, σίγουρα μια σύνθετη, δύσκολη και οξεία σύγκρουση προτεραιοτήτων και επιλογών θα εκδηλωθεί.

Το βέβαιο είναι ότι οι οικολογικές προτεραιότητες που με τόσο δραματικό και έντονο τρόπο ήρθαν στο προσκήνιο, αλλά και οι προϋπάρχουσες κοινωνικές προτεραιότητες σε σχέση με το εισόδημα, την απασχόληση, την κοινωνική ασφάλιση, τη δημόσια υγεία και παιδεία θα έρθουν σε σύγκρουση με στενές δημοσιονομικές λογικές και δεσμεύσεις. Θα πρέπει, συνεπώς, αυτές οι αντιθέσεις του μετεκλογικού τοπίου να κατανοηθούν και να προσμετρηθούν ως κριτήρια ψήφου και ως λόγοι ενίσχυσης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, λόγοι βασισμένοι όχι μόνο στο θετικό απολογισμό αλλά στις μεγάλες υποχρεώσεις των μετεκλογικών εξελίξεων.

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΘΩΡΑΚΙΣΗ Ή ΑΥΤΑΡΧΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ;

Από τη σκοπιά αυτή, των μετεκλογικών εξελίξεων δηλαδή, θα πρέπει να διαβάσουμε και τη στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στις πυρκαγιές και τα αίτιά τους.

Ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς για παράδειγμα τονίζει τις ευθύνες του μοντέλου της άναρχης οικιστικής -και όχι μόνο- ανάπτυξης, την ανυπαρξία μιας στρατηγικής πρόληψης και την ανεπάρκεια των συστημάτων πυρόσβεσης, όχι μόνο για να εξηγήσει τα αίτια των πυρκαγιών, αλλά και για να προσδιορίσει τι πρέπει να αλλάξει μετά τις εκλογές.

Κατά την ίδια έννοια, η αμήχανη στάση του ΠΑΣΟΚ, η αναγωγή των καταστροφών στη ανικανότητα της Ν.Δ. και μόνο, καθιστά προφανή την πρόθεση του κόμματος αυτού να μην αναλάβει καμία ευθύνη για την εικοσάχρονη διακυβέρνηση της χώρας από αυτό, αλλά καθιστά επίσης προφανή την πρόθεσή του να μη θιγούν μετεκλογικά πολιτικές και πρακτικές που έχουν καταστήσει τη χώρα αθωράκιστη έναντι φυσικών καταστροφών.

Το ότι ένα 20%-25% των πυρκαγιών, που συμβαίνουν στη χώρα μας, οφείλεται σε σκόπιμες ενέργειες και εμπρησμούς, αποτελεί ένα γεγονός διαπιστωμένο και καταγεγραμμένο στις επίσημες στατιστικές. Σημασία όμως έχει ποιες πολιτικές παροτρύνουν και ενθαρρύνουν τη δράση των εμπρηστών .

Το γεγονός, λοιπόν, ότι το Κ.Κ.Ε., με μια παράξενα φιλοκυβερνητική προδιάθεση υιοθετεί τόσο εύκολα τα σενάρια περί οργανωμένου σχεδίου των ιμπεριαλιστών, των καταπατητών ή των κερδοσκόπων, μας προδιαθέτει για έναν τελικά ανώδυνο βερμπαλιστικό αντικαπιταλισμό χωρίς κοινωνικούς ή πολιτικούς στόχους ως κεντρική κατεύθυνση της δράσης του και μετά τις εκλογές.

Ωστόσο, σε σχέση με σενάρια περί οργανωμένου σχεδίου, ο κ. Καραμανλής και η Ν.Δ. δεν πρωτοτύπησαν. Τη μέθοδο αυτή την εφήρμοσε πρώτος ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου το 1985. Αντιμέτωπος τότε με ένα κύμα πυρκαγιών στη Θάσο, την Καβάλα και αλλού, δήλωνε στις 17/8/85 στην Καβάλα: "Από τον τρόπο με τον οποίον άρχισαν και εξαπλώθηκαν οι πυρκαγιές, αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι όχι μόνο υπήρξαν εμπρησμοί, αλλά ότι αυτοί οι εμπρησμοί εντάσσονται σε σχέδιο, το οποίο σχέδιο έχει ως στόχο την αποσταθεροποίηση; Έχει κάποιο άλλο στόχο…";

Για την ιστορία αναφέρω (βλέπε τοπικές εφημερίδες Καβάλας "Εβδόμη" και "Ταχυδρόμο" της εποχής) ότι ο τότε αρχηγός της Ν.Δ. κ. Μητσοτάκης κατηγόρησε τον Α. Παπανδρέου ότι κρύβεται πίσω από φαντάσματα. Φαντάσματα που ωστόσο επικαλείται ο σημερινός αρχηγός της Ν.Δ. και η κόρη του κ. Μητσοτάκη. Δεν είμαι βέβαιος ωστόσο ότι μοναδική στόχευση τώρα είναι μόνον η συγκάλυψη των ευθυνών. Το βέβαιο είναι ότι, όταν η κ. Μπακογιάννη συνέδεε τους πυρόπληκτους της Ηλείας με τους μαγαζάτορες των Αθηνών που τα καταστήματά τους επλήγησαν από κουκουλοφόρους, όταν υποστηρίζει ότι ο "εχθρός είναι κοινός", δεν επιχειρεί μόνο μία ερμηνεία για τις πυρκαγιές αποπροσανατολιστική και βολική για την κυβέρνηση. Ενοχοποιεί ταυτόχρονα και στοχοποιεί κοινωνικοπολιτικούς χώρους και αντιλήψεις που, όπως η ίδια υποστηρίζει, καίνε ανεύθυνα και με ευκολία, αποδομούν το κράτος και διαταράσσουν την κοινή ειρήνη. Δείχνει δηλαδή η κυρία Μπακογιάννη με τι πρέπει μετεκλογικά να ασχοληθούμε και αυτά δεν είναι η οικολογική θωράκιση της χώρας, αλλά η αυταρχική πολιτική.

Η ΠΙΟ ΧΡΗΣΙΜΗ ΨΗΦΟΣ

Μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι αυτές οι ασυνήθιστες, από πολλές απόψεις, εκλογές αποκτούν ένα νέο ενδιαφέρον. Οι προοπτικές, παρόλο που δε συζητούνται επαρκώς, τα διλήμματα, οι αντιθέσεις και οι εντάσεις της μετεκλογικής περιόδου, αν και δεν είναι πάντα ευκρινείς, γίνονται ένα βασικό κριτήριο ψήφου.

Ακριβώς γι' αυτό, όσοι δεν επιθυμούν την αποδυνάμωση του δικομματισμού, επισείουν το φάντασμα της ακυβερνησίας, επιδιώκοντας με τον τρόπο αυτό την επανασυσπείρωση και την ενίσχυση της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Δεν ασχολούνται λοιπόν με το τι προβλήματα έχει να αντιμετωπίσει, αλλά με το αν υπάρξει ή όχι κυβέρνηση.

Η ανυποληψία, όμως, των "ισχυρών και μονοκομματικών κυβερνήσεων" είναι μεγάλη, διότι η ανυποληψία αυτή αντανακλά την αδυναμία της ίδιας της ασκούμενης πολιτικής να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας. Γι' αυτό και δεν είναι βέβαιο ότι αυτή η τάση αμφισβήτησης μπορεί να ανακοπεί.

Η τελευταία προσπάθεια ορισμένων κέντρων και μέσων ενημέρωσης είναι να στρέψουν αυτή την αμφισβήτηση προς την αποχή, το άκυρο ή το λευκό. Η στάση αυτή είναι ασφαλώς δικαίωμα των πολιτών. Το πρόβλημα όμως, το οποίο δεν πρέπει να αποσιωπάται, είναι ότι το πραγματικό νόημα της στάσης αυτής δε μπορεί να αποτυπωθεί. Έτσι, το λευκό ή το άκυρο της διαμαρτυρίας, της αμφισβήτησης ή της οργής, δε μπορεί να ξεχωρίσει μέσα στην κάλπη από το λευκό ή το άκυρο ή την αποχή της αδιαφορίας ή του απολίτικου "χαβαλέ". Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι, η στάση αυτή, να ενισχύει πολλές φορές το σύστημα, τις δυνάμεις και τις πολιτικές; που θέλει να αμφισβητήσει.

Το πρώτο και σημαντικότερο διακύβευμα της μετεκλογικής περιόδου είναι αν τα πολλά και σύνθετα προβλήματα θα γίνουν υπόθεση της κοινωνίας ή αν θα επιχειρηθεί να αντιμετωπισθούν ερήμην της, αν δηλαδή πρωταγωνιστής των εξελίξεων θα είναι η ίδια η κοινωνία και τα κινήματά της ή τα μεγάλα συμφέροντα και οι εκφραστές τους.

Διαμορφώνονται, συνεπώς, όροι, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, που και επιβάλλουν, αλλά και επιτρέπουν έναν αυξημένο ρόλο της Αριστεράς.

Μιας Αριστεράς, ωστόσο, παρεμβατικής και ενωτικής, που θέλει να αξιοποιεί τη δύναμή της ως θετικός παράγοντας των εξελίξεων, από τη σκοπιά των συμφερόντων και των αναγκών των πολιτών, των εργαζομένων, του περιβάλλοντος και της κοινωνίας συνολικά.

Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς, τα χρόνια που πέρασαν, όχι μόνο αξιοποίησε τη δύναμη που του έδωσαν οι πολίτες, αλλά κατά κοινή ομολογία την υπεραξιοποίησε. Στην πραγματικότητα έκανε κάτι σημαντικότερο: Ακύρωσε τη θεωρία της χαμένης ψήφου. Απέδειξε ότι και από τις θέσεις της αντιπολίτευσης μια πολιτική δύναμη μπορεί μαζί με τα κινήματα να επηρεάζει τα πράγματα, να πετυχαίνει μικρές νίκες και να προετοιμάζει, με όλα αυτά και πολλά άλλα, τους όρους και τις προϋποθέσεις για μια πραγματικά εναλλακτική διακυβέρνηση.

Δικαιούμαστε, λοιπόν, να πούμε πως ναι, η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο χρήσιμη ψήφος.

Άρθρο του Γιάννη Δραγασάκη. Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ την 2.9.2007

7.9.07

Στοιχεία από την ετήσια έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ

Τα παρακάτω στοιχεία προέρχονται από την ετήσια έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και δίνουν μια διαφορετική πραγματικότητα από την μαγική εικόνα ευημερίας που προβάλλει η κυβέρνηση...

  • Τα νοικοκυριά που έχουν δανειοδοτηθεί στην Ελλάδα προσεγγίζουν τα δύο εκατομμύρια.

  • Την περίοδο Μάιος 2006 – Μάιος 2007 τέσσερα στα δέκα ευρώ που δανείστηκαν τα νοικοκυριά από τις τράπεζες, χρησιμοποιήθηκαν για την αναχρηματοδότηση παλαιότερων οφειλών δανείων.

  • Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα κατείχε (από το 2004) την πρώτη θέση όσον αφορά την κερδοφορία των επιχειρήσεων.

  • H απώλεια ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας προέρχεται από την αύξηση των περιθωρίων κέρδους. (έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής - Νοέμβριος 2006). Oι επιχειρήσεις αυξάνουν τις τιμές των προϊόντων τους περισσότερο από την μεταβολή (μείωση) του κόστους εργασίας, και με αυτό τον τρόπο διευρύνονται τα περιθώρια κέρδους. Παράλληλα, έτσι αυξάνεται και η πίεση στον πληθωρισμό.

  • Οι μισθοί το 2006 διατηρήθηκαν στα ίδια επίπεδα. Ωστόσο, η αγοραστική δύναμη του μέσου ακαθάριστου μισθού στην Ελλάδα ανερχόταν το ίδιο διάστημα μόλις στο 72% του μέσου όρου της ΕΕ των 15, ενώ την ίδια περίοδο η παραγωγικότητα της εργασίας φθάνει το 91%, του αντίστοιχου μέσου όρου.

  • Δύο στους τρεις μισθωτούς έχουν μηνιαίες αποδοχές από 501-1000 ευρώ (στον ιδιωτικό τομέα, το 80% των μισθωτών έχουν το εν λόγω εισόδημα).

  • Το 6,6% λαμβάνει 250-500 ευρώ (μερική απασχόληση)

  • Το 33.5% λαμβάνει από 501-750 ευρώ.

  • Με μισθούς από 1001-1500 ευρώ αμείβεται το 50% στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ενώ στον ιδιωτικό τομέα τις αποδοχές αυτές λαμβάνει μόλις το 20% των εργαζομένων.

  • Ο μέσος μισθός στην Ελλάδα είναι 1501 ευρώ όταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι 2391 (72%). Ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα αντιστοιχεί στο 54% του αντίστοιχου ευρωπαϊκού.

  • Η Ελλάδα διατηρεί τη δεύτερη θέση στην Ευρώπη με την υψηλότερη ανεργία, αν και το ποσοστό μειώθηκε το 2006 (από 9,8% σε 8,9%). Ωστόσο από τις νέες θέσεις εργασίας το 70% αφορά ευέλικτες μορφές (18% μερική απασχόληση, 48% προσωρινή απασχόληση).

(Για περισσότερα στοιχεία επισκεφθείτε το www.inegsee.gr)


3.9.07

Το ταχύτερο Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης που εξαγγέλθηκε ποτέ

Η κυβέρνηση εξαγγέλλει σχέδια ανασυγκρότησης των καμένων περιοχών χωρίς να έχουν τεθεί υπό έλεγχο οι πυρκαγιές στην Πελοπόννησο. Χωρίς να έχουν καταγραφεί οι ζημιές. Χωρίς να έχει υπάρξει διαβούλευση με τοπικούς φορείς. Χωρίς να μας λέει πόσο κοστίζει το σχέδιο. Χωρίς να μας λέει που θα βρει τα λεφτά.

Δεκαπέντε μέρες πριν τις εκλογές, τα μακρόπνοα σχέδια ανασυγκρότησης των πληγεισών περιοχών εκπονούνται στο γόνατο, μέσα σε μια μέρα από δυο τρεις ανθρώπους, και εν συνεχεία εξαγγέλλονται στα κανάλια με διαγγέλματα, προκειμένου να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Το αν η «ανασυγκρότηση» που εξαγγέλθηκε θα εξελιχθεί προς όφελος της τοπικής κοινωνίας ή των εργολάβων, είναι κάτι που η κυβέρνηση αποφεύγει – μέρες που είναι – να ξεκαθαρίσει, κρυπτόμενη πίσω από γενικόλογες διατυπώσεις περί φυσικού περιβάλλοντος και αειφόρου ανάπτυξης.