Ο John Holloway στο G8: Η Μουσική μας, ο Χρόνος μας

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας που έκανε ο John Holloway σε συναυλία στο λιμάνι του Rostock στα πλαίσια των διαδηλώσεων αντί των G8 στις 3 Ιουνίου 2007.

Το Μέρος μας, ο Χρόνος μας

του John Holloway


(Ευχαριστίες στις/τους Dorothea Härlin, Lars Stubbe, Nestor Lopez, Raquel Gutiérrez και Vittorio Sergi.)

Το μέρος μας. Αυτό είναι το μέρος μας. Όχι το δικό τους, το δικό μας. Το δικό μας είναι ένας χώρος χωρίς σύνορα, χωρίς ορισμούς. Αυτοί έχουν το δικό τους μέρος, εκεί πέρα, πίσω από σιδερένιους φράκτες, αγκαθένια σύρματα, που περιστοιχίζεται από χιλιάδες αστυνομικούς. Εκεί είναι το μέρος που οι εγκληματίες των λαών ανήκουν, μέσα στη φυλακή που τους φτιάξαμε. Οι πολιτικοί ηγέτες του κόσμου κινούνται μόνο όταν συνοδεύονται από αστυνομικούς και σωματοφύλακες, πίσω από ψηλά τείχη, προστατευμένοι από όπλα κι ελικόπτερα. Δεν μπορούν να κινηθούν ελεύθερα, γιατί μας φοβούνται.

Ο χρόνος μας. Αυτός είναι ο χρόνος μας. Όχι ο δικός τους, ο δικός μας. Ο χρόνος της έντασης, ο χρόνος του πάθους, ο χρόνος των ονείρων, ο χρόνος της ρήξης του χρόνου. Ο χρόνος στον οποίο αρνούμαστε κάθε συνέχεια, ο χρόνος για να ξαναφτιάξουμε ένα νέο κόσμο. Θα χορεύουμε ως την αυγή και πιο μετά αν θέλουμε. Ο δικός τους ο χρόνος είναι ο χρόνος του ρολογιού που χτυπά τα δευτερόλεπτα του θάνατου, ο χρόνος της συνέχειας που λέει «υπακούστε σήμερα, υπακούστε αύριο». Ο χρόνος τους είναι το χρονοδιάγραμμα των σχεδίων τους να καταστρέψουν την ανθρωπότητα.

Η μουσική μας, ο χορός μας. Αυτή είναι η μουσική μας, αυτός είναι ο χορός μας. Όχι η δικιά τους, η δικιά μας. Δεν έχουν μουσική, η μόνη μουσική που ξέρουν είναι η μουσική που παίζουν δυνατά για να καταπνίξουν τις κραυγές των ανθρώπων που βασανίζουν στο Guantanamo και στα στρατόπεδα φυλακών σ’ όλο τον κόσμο. Ο μόνος χορός που ξέρουν είναι η παρέλαση των στρατιωτών τους που ποδοπατούν τον κόσμο.

Το μέρος μας, ο χρόνος μας, η μουσική μας, ο χορός μας. Είμαστε το κέντρο του κόσμου.

Αυτό είναι σημαντικό να το θυμόμαστε. Ιδιαίτερα αυτή τη θλιβερή εποχή. Ιδιαίτερα όταν έχουν εξαπολύσει τον Τέταρτο Παγκόσμιο Πόλεμο εναντίον μας, τον πόλεμο όλων των κρατών εναντίον όλων των λαών. Ιδιαίτερα όταν το κεφάλαιο γιορτάζει τα όργιά του. Ιδιαίτερα όταν η βίαια καταπίεση αυτών που θέλουν να δημιουργήσουν ένα διαφορετικό κόσμο έχει γίνει η πρακτική ρουτίνας όλων των κρατών. Προσπαθούν να μας υποτάξουν. Να μας κάνουν ανεγκέφαλα ρομπότ. Να μας κάνουν σαν αυτούς.

Μας θέλουν να είμαστε σαν αυτούς. Φαντασθείτε να είμαστε σαν αυτούς, να βρομάμε απανθρωπιά – μόνο η σκέψη μας αρρωσταίνει. Αυτό είναι το εντελώς τελευταίο πράγμα πάνω στη γη που θέλουμε. Με κάθε δυνατό μέσο, με κτηνωδίες, με εκμαυλισμούς, με εξαγορά συνειδήσεων, προσπαθούν να μας κάνουν να είμαστε σαν αυτούς, να δρούμε σαν αυτούς. Αυτός είναι ο πραγματικός εχθρός, όχι αυτοί αλλά το να γίνουμε σαν αυτούς. Πόσες επαναστάσεις έχουν έτσι τελειώσει στο παρελθόν, με τους επαναστατημένους ηγέτες να γίνονται νέοι δυνάστες! Πόσα επαναστατικά κινήματα έχουν τελματώσει στο βάλτο της βίαιης ανοησίας του ενός στρατού που αντιμετωπίζει έναν άλλο στρατό, με όλες τις σκέψεις για την ανθρώπινη χειραφέτηση να χάνονται μετά! Αν γίνουμε σαν κι αυτούς, θα έχουμε χάσει.

Η ασυμμετρία λοιπόν είναι το κλειδί των αγώνων μας. Καμία συμμετρία. Πάνω από όλα, καμία συμμετρία. Το όπλο μας είναι ότι δεν ενεργούμε σαν αυτούς, δεν μιλάμε σαν αυτούς, δεν μοιάζουμε με αυτούς, ούτε είμαστε κατανοητοί σε αυτούς.

Εναντίον των τειχών και των φρακτών τους, βάζουμε το χώρο μας χωρίς σύνορα. Εναντίον των ρολογιών τους, το χρόνο μας της έντασης και της χαλάρωσης. Εναντίον του θόρυβου της κενότητάς τους, τη μουσική μας. Εναντίον των παρελάσεών τους, το χορό μας.

Εναντίον της ιεραρχίας τους, την οριζοντιότητά μας. Εναντίον των κρατών τους, τις συνελεύσεις μας. Εναντίον της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τους, τον αυτο-προσδιορισμό μας. Εναντίον των θεσμών τους, την οργάνωσή μας. Εναντίον της βαρβαρότητας της βίας τους, τη δημιουργικότητα μιας αυτο-άμυνας που είναι ριζωμένη μέσα στη λαϊκή υποστήριξη. Εναντίον της αστυνομίας τους, τους κλόουν μας (... ή;)

Εναντίον της αυτο-ικανοποίησής τους, την οργή μας. Εναντίον του θάνατού τους, τη ζωή μας. Εναντίον των χρημάτων τους, την αξιοπρέπειά μας. Εναντίον της καταστροφής τους, τη δημιουργικότητά μας. Εναντίον της εργασίας τους, την πράξη μας.

Εναντίον της σεξουαλικής διμορφίας τους, την πολύμορφη διαστροφή μας. Εναντίον των ορισμών τους, το ξεχείλισμά μας. Εναντίον του πεζού λόγου τους, την ποίησή μας. Εναντίον των ουσιαστικών τους, τα ρήματά μας. Εναντίον του στόμφου τους, το γέλιο μας. Εναντίον της υπεροψίας τους, τη γνώση μας ότι εξαρτώνται από εμάς. Εναντίον της μονιμότητάς τους, την κατανόησή μας ότι εμείς τους φτιάχνουμε κι ότι, αν δεν τους φτιάξουμε αύριο, δεν θα υπάρχουν αύριο. Εναντίον των διαταγών τους, την ανυπακοή μας. Εναντίον των ελέγχων τους, τον κόσμο μας που δεν μπορούν να ελέγξουν, που ποτέ δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν.

Το μέρος μας, ο χρόνος μας, η μουσική μας, ο χορός μας. Αυτή τη στιγμή είμαστε το κέντρο του κόσμου. Ας το χαρούμε!

Δημοσιεύθηκε στον ιστοχώρο http://thrymmata.blogspot.com/

Marco Berlinguer: Ανασκόπηση της Πολιτικής Κατάστασης στην Ιταλία

Όπως θα ξέρατε, στην Ιταλία έχει συμβεί ένας μικρός σεισμός στην αριστερά. Το κύριο αριστερό κόμμα, το κόμμα των Δημοκρατών της Αριστεράς DS (Democratici di Sinistra), το οποίο αποτέλεσε τον τελευταίο μετασχηματισμό της πλειοψηφίας του πρώην Κομουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας PCI, αποφάσισε να συμπλεύσει με το κεντρώο κόμμα Margherita σχηματίζοντας μαζί του ένα νέο κόμμα με την ονομασία Δημοκρατικό Κόμμα (η οποιαδήποτε αναφορά στο δημοκρατικό κόμμα των ΗΠΑ ταιριάζει πλήρως).

Το σχέδιο είναι εντελώς ασαφές και περιέχει πολλές αντιφάσεις (για την κοσμικότητα, τις σχέσεις με το κεφάλαιο και την εργατική τάξη, τα πολιτικά δικαιώματα, τις σχέσεις με τις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις, την ένταξη στη σοσιαλιστική ομάδα ή όχι κ.λπ.). Για να δώσουμε κάποια παραδείγματα, η Margherita υποστήριζε τον Beyrou στην εκστρατεία των Γαλλικών εκλογών, αρνείται τις οποιαδήποτε οργανικές σχέσεις με το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ένα τμήμα της είναι εναντίον των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ζευγαριών και είναι κόμμα υποταγμένο στην πολύ συντηρητική εκκλησία, η οποία τελευταία εντείνει τις δραστηριότητές της στην Ιταλία, και κάποια από τα στελέχη του είναι υπέρ-φιλελεύθερα στις απόψεις τους για την οικονομία και φανατικά υπέρ των ΗΠΑ στις απόψεις τους για τη διεθνή πολιτική κλπ. Σ’ οποιαδήποτε περίπτωση, η φιλοδοξία τους είναι να φτιάξουν ένα μεγάλο κόμμα (ελπίζουν στο 30% και πλέον), που θα παίζει ρόλο κεντρικό και ηγεμονικό στο Ιταλικό πολιτικό σύστημα. Πιθανόν σε κάποιους υπάρχει η κρυφή σκέψη να αλλάξουν τις συμμαχίες (στο μέλλον) ή τουλάχιστον να αλλάξουν την ισορροπία σε βάρος της αποκαλούμενης ριζοσπαστικής αριστεράς. Αν κάτι τέτοιο πρόκειται να συμβεί, είναι ένα ανοιχτό ερώτημα. Η εντύπωσή μου είναι ότι η πρωτοβουλία αυτή θα δημιουργήσει περισσότερες δυσκολίες από όσες αναμένονται. Για παράδειγμα, πιθανόν να αντιμετωπίσουν μια εντονότερη τάση για συγκρούσεις στο εσωτερικό των ομάδων, των τάσεων και των διάφορων μικρο- ή μακρο-δομών ηγεσίας, οι οποίες υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό στο καθένα από τα δυο κόμματα.

Η ίδια η ταυτότητα του νέου κόμματος είναι ιδιαίτερα ασθενής. Δεν περιλαμβάνει κανένα ισχυρό ιδανικό και στερείται οποιουδήποτε ξεκάθαρου και νέου προγράμματος. Η ιδεολογία του, αν υπάρχει, μπορεί να ορισθεί σαν ένας μετριοπαθής νεοφιλελευθερισμός, κάτι που αποτελεί ένα σχέδιο, το οποίο φαίνεται τουλάχιστον σε μας εδώ στην Ιταλία να είναι εντελώς πεπαλαιωμένο και να αντιστοιχεί στην περασμένη δεκαετία του 90. Επομένως, η ταυτότητά του πιθανόν θα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το νέο τους ηγέτη (κατά πάσα πιθανότητα, ελπίζω, τον Walter Veltroni, δήμαρχο της Ρώμης, ο οποίος ανήκει στο DS – αλλά θα υπάρξει μια διαμάχη για την ηγεσία και για να δώσω ένα παράδειγμα για τις συγκρούσεις, στις οποίες αναφέρομαι, να πω ότι ο Veltroni έχει εχθρούς και μέσα στο ίδιο του το κόμμα το DS). Αναγκαστικά θα αφήσουν ανοιχτό το σχέδιο του νέου κόμματος σε δυνάμεις, που έρχονται από την κοινωνία των πολιτών, γνωρίζοντας όλοι τους καλά την όλο και περισσότερο φθίνουσα δημοτικότητά τους στην κοινωνία και τη χαμηλή αντιπροσωπευσιμότητα των πολιτικών κομμάτων.

Ο χώρος για αυτό το κόμμα και για αυτού του τύπου την πολιτική συμμετοχή φαίνεται να υπάρχει, όπως έδειξαν οι προεδρικές εκλογές πριν δυο χρόνια (όπου 4 εκατομμύρια ψήφισαν τον Prodi για πρόεδρο). Στην Ιταλία, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε αδυναμία να αντιπροσωπεύσει την κοινωνία, πολύς κόσμος δεν εμπιστεύεται την πολιτική, είναι αποπροσανατολισμένος και αναζητεί κάτι καινούργιο (όπως έλεγε ο Berlusconi). Έτσι, υπάρχουν οι τάσεις και στα δυο τα κόμματα, που επιθυμούν να επενδύσουν σ’ αυτού του είδους τις διαδικασίες, οι οποίες ανοίγονται για τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών. Εν πάση περιπτώσει, ο νέος ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος θα εκλεγεί σε ανοιχτές προκαταρκτικές εκλογές. Μπορεί να είμαι πολύ επιφυλακτικός και σκεπτικιστής, αλλά κατά τη γνώμη μου, το πιθανότερο αποτέλεσμα θα είναι ένα αντιφατικό μίγμα μιας περαιτέρω εξασθένισης του ρόλου των κομμάτων (με την έννοια της λειτουργίας τους σαν όργανα δημοκρατικής συμμετοχής και λήψης αποφάσεων) και ταυτόχρονα της επιβολής ενός μάλλον ισχυρού ελέγχου των τάσεων των κομματικών ελίτ (όλο και περισσότερο οργανωμένων στη βάση προσωπικών και κατακόρυφων δεσμών) πάνω στο ζήτημα της νέας πολιτικής δράσης. Συν κάτι λιγότερο ή περισσότερο σημαντικό, ανάλογα με το ποιος θα είναι ο ηγέτης, ο οποίος θα στηρίζεται σ’ ένα μοντέλο χαρισματικής (ή μηντιακής) ηγεσίας, που θα γοητεύσει απευθείας τον κόσμο (ανεξάρτητα ακόμη κι αντίθετα με τις κομματικές ηγεσίες, ομαδοποιήσεις και τάσεις). Πάλι, αυτός ο ρόλος της ηγεσίας θα προβληθεί λιγότερο ή περισσότερο, ανάλογα με το ποιος θα είναι ο ηγέτης και πώς θα διαμορφωθεί η διαδικασία. Αλλά γενικώς, δεν θα περίμενα καμιά σοβαρή ανανέωση της πολιτικής τάξης από μια τέτοια διαδικασία. Τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση, δεν θεωρώ ότι πρόκειται οι πολιτικές ελίτ να παραιτηθούν στα σοβαρά από την εξουσία που κατέχουν. Το αν πρόκειται να διατηρήσουν την τωρινή δύναμή τους (το άθροισμα των δυο κομμάτων ήταν στις τελευταίες εκλογές πάνω από το 30%) ή να αυξήσουν ή να χάσουν τις ψήφους τους είναι δύσκολο να ειπωθεί τώρα.

Επίσης επειδή, από την άλλη πλευρά, αυτό που συνέβη στο DS έχει ανοίξει μια νέα διαδικασία στην αριστερά του Ιταλικού πολιτικού συστήματος. Δυο μειοψηφίες του DS, οι οποίες αντιτέθηκαν στη δημιουργία του Δημοκρατικού κόμματος στο τελευταίο συνέδριο (παίρνοντας περίπου ένα 25%), αποφάσισαν να διαχωρίσουν τις θέσεις τους και συμμετέχουν σ’ ένα τελευταίο πολιτικό αριστερό άνοιγμα, το οποίο επιχειρείται πρόσφατα μαζί με δυνάμεις, που προέρχονται από το κόμμα της Κομουνιστικής Επανίδρυσης (Rifondazione Comunista ή RC), το κόμμα των Ιταλών Κομουνιστών (PDCI) και, πιο επιφυλακτικά, με το Πράσινο κόμμα, για να δημιουργηθεί ένα νέο πολιτικό κίνημα: της Δημοκρατικής Αριστεράς για το Σοσιαλισμό, με εκπεφρασμένο σκοπό την ενοποίηση όλης της αριστεράς στην Ιταλία. Αυτό το δεύτερο σχέδιο τώρα έχει επίσημα ανοίξει. Σε πολλές δημόσιες συναντήσεις έχει προχωρήσει να συζητείται (τελευταία στη συνέλευση του περασμένου Σάββατου μεταξύ πολλών χιλιάδων κόσμου που ήσαν παρόντες σε δημόσια εκδήλωση του νέου πολιτικού κινήματος). Είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθεί η ακριβής διαδικασία που θα ακολουθηθεί. Αλλά πιθανόν, θα έχουμε πρώτα ένα συντονισμό στην Ιταλία και την Ευρώπη των κοινοβουλευτικών δράσεων (για να δώσουμε κάποιους αριθμούς, τώρα όλοι μαζί οι βουλευτές της αριστεράς είναι περισσότεροι από 100 στο Ιταλικό Κοινοβούλιο, δηλαδή, αποτελούν μια σημαντική δύναμη με την RC να έχει περίπου 40, ενώ παρόμοιοι αριθμοί υφίστανται και στην Ιταλική Γερουσία, στην κυβέρνηση και στην Ευρωβουλή, μολονότι για την τελευταία, οι δυνάμεις της αριστεράς δεν μπορούν να συμπλεύσουν σε μια κοινή ομάδα). Δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές σε σχέση με τα προγράμματα, οι οποίες να μπορούν να υπονομεύσουν αυτό το συντονισμό (οι θέσεις τους για την ειρήνη, την εργασία, την κοσμικότητα, το περιβάλλον κλπ. είναι εντελώς παρόμοιες). Αντίθετα, το αποτέλεσμα θα είναι μια ισχυρότερη και ενοποιημένη φωνή της αριστεράς στο κοινοβούλιο και την κυβέρνηση. Μετά απ’ αυτό, πιθανόν να υπάρχει ένας περισσότερο δομημένος συντονισμός, που θα προετοιμάσει την οικοδόμηση μιας νέας πολιτικής δράσης. Πιθανόν ο χρόνος γι’ αυτό να είναι οι επόμενες Ευρωπαϊκές εκλογές. Αλλά μπορεί και να μην έχουμε μόνο ένα κόμμα της αριστεράς τότε. Πολύ πιο πιθανόν είναι να έχουμε μια κοινή εκλογική λίστα, ένα δομημένο συντονισμό, και να κατεβούν στις εκλογές πολλαπλά πολιτικά υποκείμενα. Έτσι, η RC και η Ιταλική Ευρωπαϊκή Αριστερά (που πρόκειται να έχει την επίσημη γέννησή της τον Ιούνιο) θα συνεχίσουν να υπάρχουν (μαζί με τα άλλα πολιτικά υποκείμενα της αριστεράς).

Αναφορικά με τις επιπτώσεις στην κοινωνία, οι εξελίξεις αυτές μπορούν πράγματι να δώσουν κάποιες λύσεις, για να εκφρασθεί η αριστερά στην Ιταλία, τώρα που είναι ασθενέστερη όσο ποτέ άλλοτε. Επίσης, το CGIL, το κύριο εργατικό συνδικάτο στην Ιταλία, με σχεδόν 6 εκατομμύρια μέλη, που παραδοσιακά βρίσκεται στην αριστερά, προσανατολίζεται ευνοϊκά προς αυτήν την πρωτοβουλία (αλλά θα διατηρήσει την ανεξαρτησία του σαν οργάνωση). Και το ίδιο συμβαίνει και για πολλές άλλες οργανώσεις, όπως, για παράδειγμα, με το ARCI. Γενικώς οι προσδοκίες της κοινωνίας προς την αριστερά είναι τώρα αυξημένες. Η πρωτοβουλία αυτή θα μπορούσε στην πραγματικότητα να αλλάξει τη δομή του Ιταλικού πολιτικού συστήματος και να βγάλει την αριστερά έξω από έναν περιθωριακό ρόλο. Κάτι που καμία συλλογικότητα δεν θα μπορούσε να το έκανε από μόνη της. Με κάποιο τρόπο, μπορούμε να δούμε τη σημασία αυτών των Ιταλικών εξελίξεων στην ευρύτερη Ευρωπαϊκή κλίμακα. Με την έννοια της διασαφήνισης των θέσεων και στην πλευρά του κέντρου και στην πλευρά της αριστεράς του πολιτικού συστήματος. Μπορούμε να τις δούμε σαν ήττα, με την έννοια ότι το κύριο αριστερό κόμμα εγκαταλείπει οριστικά τις κοινωνικές και πολιτιστικές ρίζες του. Αλλά αυτό έχει ήδη συμβεί. Αυτό που μπορεί τώρα να βοηθήσει είναι η διαδικασία οικοδόμησης μιας νέας αριστεράς, η οποία θα επιχειρήσει να συνενώσει όλους τους υπάρχοντες δυνατούς πόρους, από την αριστερά της σοσιαλιστικής παράδοσης ως τους μετα-κομουνιστές, ως τους περιβαλλοντιστές, ως τις νέες ριζοσπαστικές συλλογικότητες, περνώντας μέσα από την αριστερά του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και μέσα από τις δημοκρατικές και κριτικές κουλτούρες, οι οποίες αναπτύχθηκαν μέσα κι από τα νέα κινήματα.

Φυσικά, υπάρχουν πολλές δυσκολίες και σ’ αυτή την πλευρά του σεισμού. Βλέπουμε αυτή τη στιγμή τις σημαντικές ευκαιρίες που υπάρχουν, αλλά όμως κι αυτές οι διαδικασίες διατρέχουν κινδύνους και προκλήσεις. Με κάποιο τρόπο, δεν είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές που αντιμετωπίζει το Δημοκρατικό κόμμα. Η πρωτοβουλία αυτή δεν θα μπορέσει σαν τέτοια να ξεπεράσει τη δομική κρίση της πολιτικής (που είναι πολύ βαθιά στην Ιταλία), την ανεπάρκεια των κομμάτων, τις αδυναμίες και την κρίση νομιμότητας των εθνικών θεσμών κλπ. Ως προς το Δημοκρατικό κόμμα, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι το κυρίαρχο στοιχείο που θα χαρακτηρίζει αυτή τη διαδικασία θα είναι η κατάσταση συγκρούσεων μέσα και μεταξύ των κομμάτων, επειδή κάθε εξισορρόπηση θα υπονομεύεται διαρκώς από κάποιους. Αλλά κι η αριστερά περιλαμβάνει συλλογικότητες λίγο-πολύ εξατομικευμένες, καθώς και διαμάχες για την εξουσία. Επίσης, σ’ αυτήν την περίπτωση, μια πολύ σημαντική πρόκληση αφορά το άνοιγμα της διαδικασίας προς την κοινωνία και ακριβέστερα προς τα κοινωνικά κινήματα και προς την κατεύθυνση της ανακάλυψης νέων μορφών δημοκρατικής συμμετοχής κι ελέγχου, πέραν από το παραδοσιακό αντιπροσωπευτικό σύστημα κι από τα σύνορα της παραδοσιακής πολιτικής, τα οποία κατά τη γνώμη μου βρίσκονται μέσα σε μια δομική κι ιστορική κρίση. Και δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Για πολλούς λόγους. Αλλά αν τα πράγματα δεν κινηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση, το ρίσκο είναι να έχουμε μόνο το άθροισμα (τελικά συγκρουσιακό κι οργανωμένο μέσα σ’ ένα είδος αρχιτεκτονικής μπαρόκ, η οποία υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει ακόμη λιγότερο δημοκρατική από ό,τι είναι στα προηγούμενα κόμματα) των πολιτικών συλλογικοτήτων και των ελίτ τους: μια κατάσταση πλήρως απαρχαιωμένη, πρόχειρα ριζωμένη στην κοινωνία, επικίνδυνα εκτεθειμένη, η οποία καταντά να γίνεται αυτο-αναφορική και να βρίσκεται φυλακισμένη μέσα σε θεσμούς με χαλαρή νομιμοποίηση. Αλλά επίσης υπάρχουν και διαφορές. Ένα τυπικό παράδειγμα είναι η αυτο-ανακήρυξη της αριστεράς του DS σαν κυβερνητική αριστερά, δηλαδή, η υιοθέτηση μιας έκφρασης, τη χρήση της οποίας η RC την είχε απορρίψει, επειδή έβλεπε σ’ αυτήν την έκφραση μιας θεσμικοποίησης της πολιτικής, που συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια. Και φυσικά υπάρχει η διαφορά στη ριζοσπαστικότητα των θέσεων.

Ακόμη σημαντικότερο είναι το ζήτημα της νέας πολιτικής κουλτούρας, όπως έλεγε ο Bertinotti στην τελευταία σημαντική συνέντευξή του. Αν μπορούμε να πούμε ότι μια νέα κουλτούρα έχει ξεκινήσει παράλληλα με το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, αυτή είναι σίγουρα ακόμη αδύναμη, περνά απλώς τη φάση του σχηματισμού της κι είναι προς το παρόν ανεπαρκής σε δραματικό βαθμό. Γι’ αυτό, τα πολιτικά θεμέλια αυτού του νέου υποκείμενου θα είναι σε κάποια έκταση ακόμη άνισα κι αβέβαια, μετέωρα μεταξύ του παλιού και του νέου. Αλλά αυτό που σε μας είναι σαφέστατο είναι το γεγονός ότι μόνο μια νέα, ριζοσπαστική πολιτική κουλτούρα μπορεί να ισχυροποιήσει ένα τέτοιο σχέδιο. Αλλιώς αυτό είναι καταδικασμένο να αποτελεί απλώς μια ανασυρραφή από παλιές αριστερές πολιτικές κουλτούρες και σαν τέτοιο να είναι ανεπαρκέστατο για την αντιμετώπιση των προκλήσεων του τωρινού παγκοσμιοποιημένου και σε κρίση κόσμου. Σ’ οποιαδήποτε περίπτωση, μπορεί κανείς να δει την πρωτοβουλία αυτή στην Ιταλία επίσης και σαν το αποτέλεσμα της δράσης των κινητοποιήσεων και των κινημάτων των τελευτών ετών. Οι κινητοποιήσεις αυτές έκαναν τις αντιλήψεις και τις κουλτούρες, που έχουμε, να αλλάξουν, άνοιξαν δυνατότητες για νέες συμμαχίες, έδωσαν μια νέα ορμή στην κριτική και τη ριζοσπαστική προσέγγιση της παγκοσμιοποίησης και εν μέρει κατόρθωσαν ακόμη και να ανανεώσουν τις πολιτικές κουλτούρες. Ως συνήθως ;-) το ίδιο το μέλλον των κινημάτων θα αποφανθεί για την επιτυχία αυτής της πρωτοβουλίας. Κι ελπίζω, και το μέλλον αυτό με τη σειρά του θα βοηθηθεί απ’ την πολιτική πρωτοβουλία, που τώρα ανοίγεται. Αλλά χωρίς καμιά αυταπάτη ή βλέψη για τον ακριβή καθορισμό της ροής της κινηματικής δυναμικής και του τρόπου οικοδόμησης του νέου πολιτικού υποκείμενου.

Η εντύπωσή μου είναι ότι βρισκόμαστε σε μια μακρόχρονη (κι επικίνδυνη) διαδικασία μετάβασης. Πιθανόν να μην έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας, αλλά σίγουρα ακόμη δεν κατέχουμε καμιά έτοιμη απάντηση. Η επανανακάλυψη της πολιτικής είναι ακόμη μακριά. Προσωπικά, σ' αυτή τη μετάβαση, θεωρώ ότι πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε μ' ένα πολύπλοκο τρόπο, πράγμα, δηλαδή, που σημαίνει ότι πρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε τρία διαφορετικά επίπεδα στην πολιτική δράση: τη δουλειά μέσα στους θεσμούς, την ανακάλυψη ενός νέου τύπου πολιτικού υποκείμενου και την ανάπτυξη των κοινωνικών κινημάτων. Φυσικά, οφείλουμε να κρατούμε αυτά τα τρία επίπεδα όσο περισσότερο συνδεδεμένα μεταξύ τους γίνεται, αλλά σίγουρα δεν πρέπει να τα αναγάγουμε σ’ ένα και μοναδικό. Ειδικά το τρίτο επίπεδο δεν μπορεί να αναχθεί στα άλλα δυο. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι τα επίπεδα αυτά έχουν τη δική τους αυτονομία. Και μεταξύ των τριών διαστάσεων (όπου η πρώτη είναι πολύ πολύ προβληματική και η δεύτερη απολύτως μη επαρκής από μόνη της), σπουδαιότερη είναι η αυτονομία των κοινωνικών κινημάτων, την οποίαν πρέπει να τη δούμε σαν την έμπνευση, το θεμελιώδη πόρο, τη συνθήκη για τις άλλες δυο. Και πρέπει να την αναπτύξουμε προς την κατεύθυνση μιας νέας ιδέας της αυτο-οργάνωσης της κοινωνίας. Αλλά αυτή είναι μια πολύ πολύπλοκη διαδικασία. Και σταματώ εδώ, για την τύχη σας!

Μετάφραση από τα Αγγλικά του Μ.Α. Μπουντουρίδη του κειμένου του Marco Berlinguer, που κυκλοφόρησε στη λίστα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του δικτύου Transform! Europe.
Αναμετάδοση από το ιστολόγιο http://thrymmata.blogspot.com/

Παρακαλείται όποιος βρει τα χρόνια της αθωότητας να επικοινωνήσει με την αριστερά

Δεν πάει πολύς καιρός που η παραλία του Αγίου Κοσμά ελευθερώθηκε. Μπορεί ο καθένας μας να πάει να τη χαρεί. Και αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε ανοιχτά να παραδεχτούμε ότι τίποτα δεν θα είχε γίνει αν ο δήμαρχος του Ελληνικού δεν είχε πάρει τη γενναία, και ουδόλως λαϊκίστικη, απόφαση να ξεκινήσει απεργία πείνας. Φάνηκε λοιπόν ότι ενίοτε μπορούμε να καταγράφουμε νίκες. Με επιλογές συλλογικές αλλά και προσωπικές, με πείσμα και επιλέγοντας τη μη πεπατημένη.

Από την άλλη, έχω την αίσθηση ότι τελευταία η ελληνική αριστερή νεολαία αναπαράγει στη σκέψη, και κατά συνέπεια και στο λόγο της, ένα αίσθημα ματαιότητας. Ένα αίσθημα που ασφαλώς δεν είναι άσχετο από τις υλικές συνθήκες. Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τη λογική του αδιέξοδου. Μιλάμε για τη λαίλαπα του καπιταλισμού, για το χέρι του νεοφιλελευθερισμού που πέφτει βαρύ σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, για τη χαμένη τιμή των κεκτημένων δικαιωμάτων, την ανασφάλεια κ.ο.κ., και ελπίζουμε ότι όλο και κάποιος θα τρομάξει. Ταυτόχρονα, προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι κάπου στο βάθος κήπος, πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι. Τώρα όμως δεν μένει παρά να κάνουμε υπομονή (μετά την υποχώρηση και του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος), να σώζουμε ότι μπορούμε, να δίνουμε μάχες οπισθοφυλακής.
Πείτε μου όμως: υπάρχει πιο καταθλιπτικό πράγμα από το να παραδέχεσαι ότι, ό,τι κάνεις, το κάνεις για το μέλλον των παιδιών σου; Σκεφτείτε: απέναντι στην κυρίαρχη αντίληψη του "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας", εμείς αντιπαραθέτουμε το "ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός", κάποια στιγμή, στην άγρια δύση. Δεν το λέμε, το πιστεύουμε όμως, το γράφει στο κούτελό μας, το ομολογούν οι πράξεις μας: οι ατομικές -σπουδάζουμε σαν παράφρονες τρεις επιστήμες έως τα σαράντα και έτσι νομίζουμε ότι παίρνουμε παράταση στη νεότητα- και οι συλλογικές -άπειρα μοιρολόγια, άπειρες καταγγελίες, για τα ανύπαρκτα δάση, την ανεργία, το ελαστικό ωράριο, τα πτυχία χωρίς αντίκρισμα, την τηλεοπτική υποκουλτούρα...
Και οι παλαιότερες γενιές; Αυτές τι είχαν; Πολέμους, χούντα, καταπίεση, νοικιαζόμενο υπόγειο, Παπαρηγόπουλο, Βοσκόπουλο και μπόλικο πασατέμπο. Δεν θέλω να κάνω κανενός είδους σύγκριση. Κάθε άνθρωπος εισπράττει την ασχήμια της δικής του εποχής. Εξάλλου, μπορεί οι γονείς μας να μην είχαν ούτε κινητή ούτε ακίνητη περιουσία, είχαν όμως αισιοδοξία. Μετά τον Β' Π.Π. πολλοί ήταν αυτοί που ανάμεναν το καλύτερο σοσιαλιστικό αύριο, από ώρα σε ώρα.
Τώρα είμαστε πιο λίγοι, και οι ιδέες μας ολίγον περιθωριακές. Αλλά τα χέρια μας δεν είναι δεμένα. Μόνο τα μυαλά μας είναι ελαφρώς παραλυμένα. Δεν είναι πρόβλημα να διαφωνούν οι τάσεις στο κόμμα. Πρόβλημα είναι να θεωρείς ότι εξαρτάσαι από την πανεπιστημιακή επιχορήγηση για να κάνεις κοινωνιολογική έρευνα, ότι πρέπει να πουλάς εκατομμύρια φύλλα για να κάνεις σοβαρό δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, ότι τα επιστημονικά περιοδικά πρέπει να βγαίνουν σε πανάκριβο χρηματοδοτούμενο ιλουστρασιόν χαρτί (σας πληροφορώ ότι ο καθηγητής μου στο Ρέθυμνο έβγαζε μια επιστημονική σειρά με αξιόλογες μελέτες μεταπτυχιακών και διδακτορικών σε χαρτί φωτοτυπικού και "δένοντάς" τες στο χέρι - βρίσκονται όλες στα ράφια των αρχαιολογικών σχολών και διαβάζονται). Μιζέρια είναι να περιμένεις το κόμμα να σε πάρει απ' το χέρι.
Εκτός από το επαναστατικό υποκείμενο, υπάρχει και το σκέτο υποκείμενο. Νέοι άνθρωποι είμαστε, της πείνας δεν πεθαίνουμε, μήπως να στήσουμε, για εμάς καταρχήν, οάσεις στην καθημερινότητά μας; Να το πάρουμε πατριωτικά, όχι να μας πάρει τηλέφωνο η καθοδήγηση. Όποιοι θέλουν, ας στήσουν έναν όμιλο προβληματισμού για το μέλλον της ανθρωπολογίας ως επιστήμης, εγώ θέλω να στήσουμε την Οργάνωση για την Παρενόχληση όσων Καταπατούν τα Δάση, και αν δεν θέλει κανείς άλλος, τι θα λέγατε να κλείσουμε από τώρα ένα άτυπο ραντεβού το Σεπτέμβρη, κάθε Κυριακή μεσημέρι ή Παρασκευή βράδυ, στο Πάρκο Ελευθερίας για να πιούμε, να τα πούμε, να κάνουμε πικ-νικ, να διαβάσουμε στη χλόη, να θρηνήσουμε το χαμένο οξυγόνο μας και παρεμπιπτόντως να επιβάλουμε την παρέα μας στο Μέγαρο Μουσικής και την πρεσβεία;

της Ιουλίας Σκουνάκη, Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ την 28.7.2007

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ

Λέγεται συχνά πως η αριστερά, για να είναι χρήσιμη, θα πρέπει να επιδιώκει τη διαμόρφωση συσχετισμών, που επιτρέπουν τη συμμετοχή της σε κυβερνητικά εγχειρήματα. Αυτό θεωρείται τόσο λογικό που οποιαδήποτε αντίρρηση φαίνεται να ελέγχεται στο επίπεδο της κοινής λογικής. Πράγματι, εάν μπορεί να συμφωνηθεί έντιμα και αξιόπιστα η εφαρμογή ενός ελάχιστου, έστω, προγράμματος παρεμβάσεων προς όφελος των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων και των καταπιεσμένων ομάδων του πληθυσμού, ποιος δικαιούται να έχει αντίρρηση; Όπως σημειώνει η Ανανεωτική Πτέρυγα στην ιδρυτική της απόφαση του πρόσφατου Ιουνίου, "[α]ριστερά που δεν φιλοδοξεί να παράξει λύσεις προς όφελος των εργαζομένων, όταν και όποτε μπορεί, είναι μια αριστερά που η κοινωνία δεν την χρειάζεται", εννοώντας σαφώς πως ο σημερινός ΣΥΝ δεν το κάνει -δεν "φιλοδοξεί" καν να το κάνει- στο μέτρο που είναι, μάλλον, ένα "κόμμα διαμαρτυρίας και προπαγάνδας" χωρίς εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας, "προφανώς μέσω συμμαχιών".
Αφήνω στην άκρη το γεγονός πως το συγκεκριμένο τμήμα του κόμματος, που μονίμως αφουγκράζεται τις ανάγκες της κοινωνίας, έχει μια περίεργη -από αυτήν την άποψη- αντίληψη για τις συμμαχίες: αυτές δεν αφορούν ποτέ κοινωνικές τάξεις, στρώματα, μερίδες τάξεων ή κοινωνικές κατηγορίες, αλλά πάντοτε πολιτικά κόμματα, δηλαδή τη σοσιαλδημοκρατία. Αφήνω, επίσης, στην άκρη το γεγονός πως συνιστά εθελοτυφλία προχωρημένου σταδίου το να ονομάζεται κόμμα διαμαρτυρίας ο πολιτικός οργανισμός ο οποίος με εργώδη και διαρκή τρόπο διατυπώνει θετικές πολιτικές προτάσεις στο σύνολο των ζητημάτων που απασχολούν τον πληθυσμό, πολύ περισσότερο, πάντως, από τα κόμματα εξουσίας, τα οποία, για να θυμηθούμε τον Πουλαντζά, έχουν αποδεχθεί πως το πραγματικό κόμμα της αστικής τάξης είναι το ίδιο το κράτος.
Αφήνω και πέντε -έξι ακόμη ανακρίβειες, για να πω πως παρόλη την ευλογοφάνεια της θέσης περί των αναγκαίων κυβερνητικών συμπράξεων της "χρήσιμης" αριστεράς, πρόκειται για τοποθέτηση που ήρθε ως ιδέα αργά σχετικά και χωρίς τυμπανοκρουσίες καταρχήν. Στην περίοδο ακόμα της Β' Διεθνούς οποιαδήποτε ενέργεια τέτοιου είδους θεωρούταν βαριά περίπτωση προδοσίας της εργατικής υπόθεσης, από όλες τις πτέρυγες του κινήματος - το φτύσιμο που έφαγε ο, πρωτοπόρος πράγματι, Μιλεράν την εποχή εκείνη είναι επαρκής απόδειξη. Από την άλλη, η πρώτη ουσιαστικά κυβέρνηση της σοσιαλδημοκρατίας στη Γερμανία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, εκτός του ό,τι κατέσφαξε τους σπαρτακιστές, παρήγαγε τόσο σπουδαίο έργο, που μόνο πολύ πορωμένοι σύγχρονοι είναι περήφανοι όταν αναφέρονται σε αυτό.
Η κατάσταση, των πραγμάτων και των πνευμάτων, άλλαξε στις επόμενες δεκαετίες, αλλά φανερά δεν επρόκειτο για ζήτημα λογικής τάξης. Δεν βρήκαν τα λογικά τους οι αριστεροί προϊόντος του χρόνου. Είναι ιστορικές οι ερμηνείες αυτής της βαθμιαίας μεταστροφής ενός τμήματος της αριστεράς. Η κυβερνητική σύμπραξη από ένα σημείο και ύστερα δεν θεωρούνταν έγκλημα καθοσιώσεως και, επαναλαμβάνω, αυτό δεν έγινε στα αλώνια της λογικής. Δεν αποτελεί, λοιπόν, κάποια σταθερά της αριστερής πολιτικής, η οποία, επομένως, σε συγκεκριμένες -και μεγάλες πολλές φορές- περιόδους μπορεί να μένει συνειδητά εκτός οποιουδήποτε τέτοιου εγχειρήματος, επιλέγοντας να μην υποκύπτει στις μικροσυγκυρίες της πολιτικής σκηνής. Και αυτό να είναι που την κάνει, ακριβώς, χρήσιμη.
Νομίζω πως τα παραδείγματα από την συμμετοχή της αριστεράς σε κυβερνητικά σχήματα στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες οδηγούν σε πολύ απογοητευτικά συμπεράσματα, υποδεικνύοντας ισχυρότατα πως επρόκειτο για απολύτως εσφαλμένες επιλογές, στις οποίες η ιδεοληπτική εμμονή στην απλοϊκή ιδέα περί χρησιμότητας υπήρξε διανοητικά εκμαυλιστική. Σκεφτείτε τις συμμετοχές του Γαλλικού Κ.Κ. στις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις μετά το 1981, την οιονεί συγκυβέρνηση του Ιταλικού Κ.Κ. επί ιστορικού συμβιβασμού, ακόμη και τη δική μας εμπειρία του 1989 και δεκάδες άλλες περιπτώσεις. Προκαλώ για έναν οποιοδήποτε θετικό απολογισμό όποιον πιστεύει στη "δύναμη της διακυβέρνησης". Αλλά και σήμερα; Τι γίνεται, για παράδειγμα, με την κυβέρνηση Πρόντι; Πώς αξιολογείται η πολιτική που υλοποιεί; Το μόνο επιχείρημα που ακούγεται -μονότονα, πολύ μονότονα- είναι το "όνομα του τέρατος": Μπερλουσκόνι, Μπερλουσκόνι... Όπως φαίνεται, όμως, και από τις ανταποκρίσεις του Αντόνιο Σολάρο, για τον ιταλικό λαό αυτό είναι όλο και λιγότερο πειστικό. Δεν είναι μόνο που τίποτε σχεδόν δεν εφαρμόστηκε από το πρόγραμμα. Δεν είναι που ήδη οι εκλογικές ήττες σε περιφερειακό ή δημοτικό επίπεδο έρχονται η μία πίσω από την άλλη. Είναι και που η δική μας Κομμουνιστική Επανίδρυση στην προσπάθειά της να κάνει αντιαμερικανική, όχι όμως και "αντικυβερνητική", διαδήλωση πριν από λίγο καιρό στη Ρώμη μάζεψε 300 άτομα απέναντι στις 30.000 της "αντίπαλης" διαδήλωσης.
Τον κίνδυνο τον αποτυπώνει πολύ καλά, στην "Εποχή" της 8ης Ιουλίου, ο σύντροφός μας κομμουνιστής βουλευτής Φιόσκο Τζιανίνι όταν γράφει: "Η τεράστια απογοήτευση από την πολιτική της κυβέρνησης δεν κινδυνεύει μόνο να οδηγήσει σε μια νίκη της δεξιάς, αλλά να αλλάξει τον πολιτικό και κοινωνικό χάρτη της Ιταλίας για την επόμενη εικοσαετία, στέλνοντας στο περιθώριο ζωτικές και προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας μας. Ο "λαός της αριστεράς και της ειρήνης" και το εργατικό και τα άλλα κινήματα δεν θα μας ακολουθήσει ποτέ πια, γιατί έχουν απογοητευθεί πάρα πολύ από την πολιτική της κυβέρνησης". Είναι βάσιμες οι ανησυχίες; Τι λέμε τότε για την κεντροαριστερή
διακυβέρνηση, όταν αυτά που διακυβεύονται είναι πολύ σημαντικότερα από όσα κερδίζονται; Τι κερδίζεται, αλήθεια;
* * *
Οι παραπάνω σκέψεις μου γεννήθηκαν αφού έπαψα να μένω ενεός για όσο χρόνο οι ηγέτες του γαλλικού σοσιαλισμού συνωστίζονταν σε μεγάλους αριθμούς στους διαδρόμους του γίγαντα της πολιτικής Νικολά Σαρκοζί, μέχρι και πριν λίγες μέρες τόσο εχθρού τους που εγκαλούσαν τη ριζοσπαστική αριστερά για έλλειψη συμμαχικών αντανακλαστικών, δηλαδή χρησιμότητας.
Ποτέ δεν είχα σε εκτίμηση το γαλλικό σοσιαλφιλελευθερισμό. Αλλά αυτό που συνέβη και συμβαίνει είναι, όπως και να το δεις, σοκαριστικό. Και μάλλον δεν ενισχύει την άποψη που βλέπει για προνομιακό συνομιλητή την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Του Χρήστου Λάσκου, δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ την 26.7.2007

Θορυβημένο από την κατακραυγή το Καζίνο περνά στην επικοινωνιακή αντεπίθεση

Στο περιοδικό της Κυριακάτικης Ε 22/7/2007 υπάρχει ένα άρθρο που ειρωνεύεται την "οικολογική ευαισθησία" που επιδεικνύουν οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί, οι ίδιοι που υψώνουν τις κεραίες τους στις κορφές της Πάρνηθας και του Υμηττού!

Στην ίδια εφημερίδα όμως στη σελ. 5 (και σε πολλές άλλες φαντάζομαι) υπάρχει μια ακριβοπληρωμένη (ποιος ξέρει πόσο) ολοσέλιδη καταχώρηση όπου επιδεικνύεται η "οικολογική ευαισθησία" του Καζίνο της Πάρνηθας δια στόματος του αξιότιμου κυρίου Πρόεδρου και Διευθύνοντα Συμβούλου της Regency Εntertainment AE Στ. Θεοδωρίδη ο οποίος τολμά και λέει:

"Εδώ και πέντε δεκαετίες το συγκρότημα του Μοντ Παρνές συνυπάρχει αρμονικά με τον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας"!

Προσέξτε, δεν λέει καν ότι το Καζίνο βρίσκεται μέσα στο έδαφος του Δρυμού αλλά λέει ότι "συνυπάρχει"...

Τώρα πως μπορεί να συνυπάρχει "αρμονικά" η βιομηχανία του τζόγου μέσα στον πυρήνα του Δρυμού με την απόλυτη προστασία των οικοσυστημάτων του το ξέρει μόνο το παραφουσκωμένο ταμείο του Καζίνο και η μεγάλη τσέπη τόση όση και η θρασύτητα του κ. Προέδρου.

Αν είναι έτσι πάντως να φτιάξουμε πάνω σε κάθε βουνό κι ένα Καζίνο για να το προστατεύει!

Το Δασαρχείο της Πάρνηθας πάντως, το οποίο σημειωτέον δεν είναι ανεξάρτητος φορέας αλλά υφιστάμενη αρχή του Υπουργείου Γεωργίας, και πλήθος επιστημόνων που συνεργάζονται μαζί του μέχρι χθες τουλάχιστον θεωρούσαν απόλυτα ασύμβατη και επιζήμια για τα οικοσυστήματα του Δρυμού την παρουσία του Καζίνο, πόσο μάλλον την επέκταση των δραστηριοτήτων του.

Γιατί ο κύριος Πρόεδρας δεν αρκείται στην επικοινωνιακή αντεπίθεση με επίδειξη κροκοδείλιας οικολογικής ευαισθησίας για την καταστροφή του Δρυμού αλλά, διατυμπανίζει πως το Καζίνο δεν διεκδικεί ούτε ένα μέτρο περισσότερο από όσα κατέχει νόμιμα (υπονοώντας τα 3.000 στρέμματα που του παραχωρήθηκαν από το κράτος) και προειδοποιεί ότι το εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα θα τηρηθεί απαρέγκλιτα.

Καταχωρεί μάλιστα και τη ιστοσελίδα www.regency.gr για περισσότερα στοιχεία. Πολύ "οικολογική" σελίδα... Τι να λέμε!

Αναμετάδοση από το http://athens.indymedia.org/

ΘΕΛΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑΤΗΝ ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ;

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο, πως η συνδικαλιστική πυκνότητα στη χώρα μας είναι πάρα πολύ χαμηλή έως ισχνή, ιδιαίτερα στον Ιδιωτικό Τομέα, αφού εκεί από το σύνολο των εργαζομένων μόνο το 15% συμμετέχουν σε κάποια συνδικαλιστική οργάνωση.
Ποιες είναι αιτίες; Πολλές μπορεί να αναφέρει κανείς.
Δεν θα αναφερθώ σε όσα λέγονται ή και γράφονται κατά καιρούς, όπως:
Η υποχώρηση των συλλογικών αξιών με την επικράτηση των αρχών του νεοφιλελευθερισμού υπέρ των ατομικών λύσεων, ο έλεγχος των συνδικάτων από τα κόμματα και η υποταγή τους σε κομματικούς σκοπούς και επιδιώξεις, ο σεχταρισμός αρκετών συνδικάτων, οι μακρόχρονες θητείες ιδίων συνδικαλιστών και γενικά οι γερασμένες ηγεσίες, η προνομιακή μεταχείριση και ασυνέπεια των συνδικαλιστών. Η αναρρίχηση και επικράτηση στην κορυφή της πυραμίδας των συνδικάτων, συνδικαλιστών κατά βάση από Δημόσιες Επιχειρήσεις με ασφαλείς εργασιακές σχέσεις, άεργων συνδικαλιστών κατά βάση επαγγελματικών κομματικών στελεχών ή και εν γένει συνδικαλιστών με πολύχρονη αποχή από το εργασιακό τους περιβάλλον, αποτέλεσε και την αποκοπή της ηγεσίας από τον κόσμο της εργασίας και τα καθημερινά προβλήματά τους, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα. Η στρεβλή ανάπτυξη του ιδίου του συνδικαλιστικού κινήματος με το διαχωρισμό των εργαζομένων σε δημόσιους, Ιδιωτικούς και σε ΔΕΚΟ, με τον κατακερματισμό και τη πολυδιάσπασή του κ.ο.κ. οι οποίες, άλλος συμμερίζεται περισσότερο, άλλος λιγότερο ή και καθόλου.
Θα σταθώ όμως μόνο σε μία αιτία, κατά την γνώμη μου πολύ σοβαρή και κρίσιμη:
Έχει να κάνει με την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και ειδικότερα με τις δομικές αλλαγές στη λειτουργία των επιχειρήσεων και Οργανισμών.
Το μεγαλύτερο μέρος των εργασιών, στις μεγάλες επιχειρήσεις και Οργανισμούς παραχωρήθηκε και παρέχεται πλέον από τρίτα πρόσωπα, με αποτέλεσμα μέσα στην ίδια την επιχείρηση να υπάρχουν εργαζόμενοι στην ίδια εργασία με διαφορετικά δικαιώματα και το σπουδαιότερο οι περισσότεροι να ανήκουν και σε διαφορετικούς εργοδότες.
Αυτό συνετέλεσε ήδη στην συρρίκνωση των επιχειρησιακών σωματείων και ταυτόχρονα την ακύρωση όλων των διμερών συμφωνιών που κατά καιρούς έχουν υπογράψει τα σωματεία αυτά.
Εάν συμφωνούμε ότι στην χώρα μας τα περισσότερα και μεγαλύτερα συνδικάτα έχουν δομηθεί κατά βάση σε επίπεδο επιχείρησης, -επιχειρησιακά σωματεία- τότε είναι παραλογισμός ή αφέλεια να μιλάει κανείς για ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ, αν πρώτα δεν αλλάξει η δομή των ίδιων των Συνδικάτων.

ΔΟΜΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ:
Ο συνδικαλισμός στην χώρα μας έχει αναπτυχθεί και δομηθεί μέσα από τον διαχωρισμό των εργαζομένων, σε δημοσίους υπαλλήλους, σε εργαζόμενους των Δ.Ε.Κ.Ο. και σε εργαζόμενους του Ιδιωτικού Τομέα, γεγονός που οδήγησε στην δημιουργία δύο Συνομοσπονδιών, στην δημιουργία αντίστοιχων Ομοσπονδιών σε κάθε δημόσια επιχειρήσει (Δ.Ε.Κ.Ο) και από εκεί και πέρα σε κάθε υπο-κλάδο και την δική του Ομοσπονδία, σε κάθε πόλη και το δικό του Εργατικό Κέντρο.
Μόνο στον κλάδο ΤΡΟΦΙΜΩΝ –ΠΟΤΩΝ για παράδειγμα, δρουν 12 Ομοσπονδίες, οι οποίες διαφοροποιούν τους εργαζόμενους ανάλογα με το προϊών που παράγουν και τους κατατάσσουν σε 17 διαφορετικές κλαδικές συμβάσεις!!!!
Παράλληλα και μέσα στον αχταρμά δημιουργήθηκαν και αναπτύχθηκαν παραφυάδες συνδικάτα, με ψευδεπίγραφους τίτλους «κλαδικό σωματείο» γενικά εργαζομένων ή γενικά Ιδιωτικών Υπαλλήλων, ανεξαρτήτως ειδικότητας ή κλάδου, χωρίς να έχουν καμία δυνατότητα παρέμβασης παρά μόνο την δημιουργία αντιπροσώπων.
Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα σήμερα να «λειτουργούν» 73 Ομοσπονδίες και 83 Εργατικά Κέντρα στην Γ.Σ.Ε.Ε., καθώς και 46 Ομοσπονδίες και 51 Νομαρχιακά Τμήματα στην ΑΔΕΔΥ, όταν στην ΓΕΡΜΑΝΙΑ για παράδειγμα, υπάρχει μόνο μία Συνομοσπονδία με 8 κλαδικές Ομοσπονδίες!!
Θα πρέπει να αλλάξουμε σελίδα και να μπει ένα τέλος στο καθεστώς αυτό.
Έχει παρέλθει ο καιρός να μιλάει κανείς σήμερα με όρους του παρελθόντος.
Όταν το συνεχίζουμε και δεν βλέπουμε τις τεράστιες αλλαγές που ταχύτατα αναπτύσσονται, τότε όχι μόνο δεν διαδραματίζουμε κανένα ρόλο, αλλά τείνουμε να γίνουμε και γραφικοί ή, στην καλύτερη περίπτωση, να «εκφράζουμε» τους λίγους που έχουν τη δυνατότητα να είναι σε κάποιο σωματείο.
Σήμερα δεν μπορεί να μιλάει κανείς για δημοσίους υπαλλήλους, όταν στους δημόσιους οργανισμούς και υπηρεσίες υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι με άλλου είδους και ευτελείς σχέσεις εργασίας.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για εργαζόμενους στις Δ.Ε.Κ.Ο. όταν παράλληλα και μέσα στις επιχειρήσεις αυτές, υπάρχουν κατά χιλιάδες εργαζόμενοι με διαφορετικούς όρους και χωρίς να ανήκουν στην ίδια επιχείρηση.
Καθώς επίσης δεν μπορούμε να μιλάμε και για εργαζόμενους ίδιας επιχείρησης, όταν σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις, ελαχιστοποιείται το μόνιμο προσωπικό και αντικαθίσταται από εργαζόμενους, οι οποίοι κατά βάση ανήκουν σε άλλους εργοδότες και με άλλες μορφές απασχόλησης.
Να κοιταχτούμε στα μάτια και ας πούμε την αλήθεια.
Με την συγκεκριμένη δομή των συνδικάτων δεν μπορούμε να εκπροσωπήσουμε τίποτα άλλο εκτός από το μόνιμο προσωπικό στους Δημόσιους Οργανισμούς και Υπηρεσίες, το μόνιμο προσωπικό στις Επιχειρήσεις των Δ.Ε.Κ.Ο., το μόνιμο προσωπικό στις Ιδιωτικές Επιχειρήσεις.
Είμαστε μακριά και απέχουμε από τους χιλιάδες εργαζόμενους, μακριά από την αυριανή πλειοψηφία, που εργάζονται δίπλα μας, μέσα στις επιχειρήσεις και οργανισμούς με επισφαλείς σχέσεις και χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
Το μεγάλο στοίχημα είναι οι νέοι όροι που θα πρέπει να τεθούν.


ΣΚΕΨΕΙΣ & ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ

ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ:
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα εάν παρέχουν την εργασία τους σε δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς ή σε δημόσιες επιχειρήσεις ή σε Ιδιωτικές επιχειρήσεις, είναι όλοι εργαζόμενοι με εξαρτημένη σχέση εργασίας είναι ενιαίοι και αδιαίρετοι.
Ενιαία και αδιαίρετη θα πρέπει να είναι και η συνδικαλιστική τους έκφραση.
Συνεπώς θα πρέπει να καταργηθεί η συνδικαλιστική δομή που διαχωρίζει τους εργαζόμενους σε Δημοσίους Υπαλλήλους, σε Ιδιωτικούς Υπαλλήλους και σε εργαζόμενους στις Δ.Ε.Κ.Ο. και να δημιουργηθεί νέα που θα ενώνει τους εργαζόμενους.
Για το λόγο αυτό:
ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΟΠΟΙΗΘΟΥΝ
ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ:

Οι ελάχιστοι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι, όταν ταυτόχρονα είναι πολυδιασπασμένοι και διαιρεμένοι σε 119 «κλαδικές Ομοσπονδίες», το μόνο που καταφέρνουν, είναι να αναπαράγουν και να συντηρούν την συγκεκριμένη κατάσταση στα συνδικάτα. Σπάνια ακούγεται η φωνή τους, παραχαράζεται η θέλησή τους, αλλοιώνονται οι συσχετισμοί αφού στις περισσότερες Ομοσπονδίες δεν εκφράζονται όλοι οι συνδυασμοί και δεν εκλέγουν αντιπροσώπους για την Τριτοβάθμια Οργάνωση.
Αυτοί οι όροι μπορούν και πρέπει να αντιστραφούν.

1ον Ομοσπονδίες:
Θα πρέπει να γίνει λόγος για αυστηρό περιορισμό των Ομοσπονδιών και για ενοποιήσεις σε μεγάλους κλάδους, ανεξάρτητα από την ιδιότητα των εργαζομένων Δημόσιο, Δ.Ε.Κ.Ο., ή Ιδιωτικό.
Για παράδειγμα, γιατί όχι μία Ομοσπονδία στις ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ, τραίνα, καράβια, αεροπλάνα, λεωφορεία, φορτηγά κ.τ.λ.
Γιατί όχι μία Ομοσπονδία στις ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, εφορίες, υπάλληλοι γραφείων, κ.τ.λ.
Γιατί όχι μία Ομοσπονδία στον ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟ–ΤΟΥΡΙΣΜΟ Τρόφιμα, Ύπνο, Διασκέδαση.
Γιατί όχι μία Ομοσπονδία στην ΕΝΕΡΓΕΙΑ, πετρέλαια, νερό, ηλεκτρισμό, κ.τ.λ.
2ον Εργατικά Κέντρα, Νομαρχιακά Τμήματα:
Τίποτα δεν έχουν να χωρίσουν οι εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό Τομέα με τους εργαζόμενους στο Δημόσιο που εργάζονται στην περιφέρεια, αντίθετα με την οργανωτική ενότητά τους πολλά έχουν να κερδίσουν.
Για το λόγο αυτό, τα 83 Εργατικά Κέντρα της ΓΣΕΕ, μαζί με τα 51 Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ, θα πρέπει στους αντίστοιχους Νομούς να ενοποιηθούν σε ΕΝΙΑΙΑ ΚΕΝΤΡΑ και όχι περισσότερα από ένα για κάθε Νομό.

ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ:

Στηρίζουμε και ενθαρρύνουμε το τρίπτυχο, επιχειρησιακά σωματεία, όμοιο- επαγγελματικά σωματεία και κλαδικά σωματεία.
Δεν στηρίζουμε, αποθαρρύνουμε και αποτρέπουμε την ίδρυση ανομοιογενών σωματείων τα οποία δεν αναφέρονται σε επιχείρηση ή σε ειδικότητα ή σε συγκεκριμένο κλάδο.



Αναδιάρθρωση Επιχειρησιακών Σωματείων:

Με την αλλαγή της δομής των επιχειρήσεων και την παραχώρηση των εργασιών σε τρίτα πρόσωπα τα οποία δεν ανήκουν στην επιχείρηση για την οποία παρέχουν την εργασία τους, αλλά σε διαφορετικούς εργοδότες:
• Έχουν αποδεκατιστεί τα επιχειρησιακά σωματεία αφού οι νέοι εργαζόμενοι έχουν άλλον εργοδότη και δεν έχουν δικαίωμα εγγραφής στο επιχειρησιακό σωματείο.
• Έχουν αφανιστεί όλες οι κατακτήσεις αφού οι διμερείς συμβάσεις και συμφωνίες δεν ισχύουν για όλους τους εργαζόμενους.
• Έχει περιοριστεί ο διεκδικητικός χαρακτήρας των επιχειρησιακών σωματείων.

Πρόταση:
Θα πρέπει να βρεθεί τρόπος (με τροποποιήσεις των καταστατικών) και να δοθεί η δυνατότητα εγγραφής στα επιχειρησιακά σωματεία, όλων των εργαζομένων στην επιχείρηση ανεξαρτήτως μορφής απασχόλησης, (αορίστου χρόνου, ορισμένου χρόνου, μερικής απασχόλησης, εποχικής απασχόλησης, δελτίου παροχής υπηρεσιών, προγραμμάτων stage κλπ).
Ανεξάρτητα εάν για την εργασία που παρέχουν στην επιχείρηση μεσολαβεί ενδιάμεσος εργοδότης, ανεξάρτητα εάν ανήκουν στον ενδιάμεσο εργοδότη ή είναι ενοικιαζόμενοι στην επιχείρηση, ανεξάρτητα από το «είδος συμφωνίας» με τον ενδιάμεσο εργοδότη και το τρόπο ασφάλισής τους, τέλος ανεξάρτητα από κάθε επινόηση που τους «θέτει εκτός επιχείρησης» για την οποία παρέχουν την εργασία τους.
Με την εγράφή τους στο επιχειρησιακό σωματείο, το σωματείο θα πρέπει να απαιτήσει την εφαρμογή της ίσης αμοιβής για ίδια εργασία όλων των εργαζομένων στην επιχείρηση, ανεξάρτητα από τη μορφή απασχόλησης και εάν μεσολαβεί άλλος εργοδότης.

Αναβάθμιση Ομοιο-επαγγελματικών Σωματείων:

ΝΟΜΟΣ 1876/1990
«Συλλογικές Συμβάσεις εργασίας»

Σύμφωνα με το άρθρο 10 του νόμου αυτού, όταν ένα επάγγελμα ή ειδικότητα, ρυθμίζεται και από κλαδική συλλογική σύμβαση, τότε η σύμβαση που υπερισχύει είναι αυτή της κλαδικής, ακόμα και στην περίπτωση που η ομοιοεπαγγελματική υπερτερεί της κλαδικής!!!
Επειδή παραδοσιακά όλα τα δικαιώματα των επαγγελμάτων, ρυθμίστηκαν και κατοχυρώθηκαν μέσα από τις ομοιοεπαγγελματικές τους συμβάσεις, με τον τρόπο αυτό αρκετά από τα δικαιώματα αυτά έχουν ακυρωθεί στην πράξη. Μαζί με αυτό έχει απαξιωθεί και ο ρόλος των επαγγελματικών σωματείων.
Ενδεικτικά αναφέρω μόνο μια Ομοσπονδία, η οποία στις κλαδικές συμβάσεις που υπογράφει, ορισμένες ειδικότητες υπολείπονται των ομοιο-επαγγελματικών συμβάσεων, με αποτέλεσμα μόνο μια ειδικότητα να ζημιώνεται έως και 200 € μηνιαίως !!!!
Πρόταση:
Θα πρέπει να απαλειφθεί η διάταξη από το άρθρο 10 του Ν. 1876/90 και να αντικατασταθεί με τον όρο:
Στις περιπτώσεις που επαγγέλματα ρυθμίζονται από περισσότερες, της μίας συλλογικής σύμβασης εργασίας, σωρευτικά υπερισχύει η καλύτερη.
Το αίτημα αυτό, αφενός αποκαθιστά αδικίες ενδεχομένως και σκοπιμότητες θα συμβάλει στην ανάπτυξη και μαζικότητα των σωματείων αυτών.
ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ

ΝΟΜΟΣ 1767/88
«Συμβούλια Εργαζομένων. Κύρωση της 135 Διεθνής Σύμβασης Εργασίας»

Με το νόμο αυτό οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα να συγκροτούν συμβούλια εργαζομένων, όταν στην επιχείρηση απασχολούνται πάνω από 20 εργαζόμενοι.
Υπενθυμίζω ότι η κύρωση της 135 Δ.Σ.Ε. ήταν ένα από τα αιτήματα της αριστεράς και αφού το 1988 κυρώθηκε με νόμο, στο εξής τα συμβούλια αυτά λοιδορήθηκαν από συνδικαλιστές και στη συνέχεια απαξιώθηκαν.
Η απαξίωση έγινε εκ του ασφαλούς και από συνδικαλιστές όπου στο χώρο τους είχαν ήδη επιχειρησιακό σωματείο, χωρίς να παίρνουν υπόψη, άλλους εργαζόμενους εκείνους που στο χώρο εργασίας τους δεν υπήρχε σωματείο.
Για όσους ακόμα πιστεύουν, πως τα συμβούλια εργαζομένων δεν είναι απαραίτητα και πως αυτά θα ελέγχονται από την εργοδοσία, ας απαντήσουν στο ερώτημα.
Στον κλάδο Βιομηχανίας Τροφίμων-Ποτών, δραστηριοποιούνται 1363 επιχειρήσεις και απασχολούν 69.411 μόνιμους εργαζόμενους και σχεδόν άλλους τόσους με άλλες μορφές και σε εργολάβους.
Από τις επιχειρήσεις αυτές μόνο στις 84 υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο, ενώ στις υπόλοιπες οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο έλεος των εργοδοτών!!!
Εάν και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις, σε αυτές που δεν υπάρχει σωματείο, είχε συγκροτηθεί συμβούλιο εργαζομένων, θα ήταν άσχημα για τους εργαζομένους;
Θα ζημιωνόταν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα;

Η γνώμη μου περί εργοδοτικών συνδικάτων & συμβουλίων εργαζομένων είναι μόνο αυτά που δεν υπάρχουν. Οι μεγαλύτερη εργοδοτική παρέμβαση γίνεται στις επιχειρήσεις αυτές που δεν υπάρχει ούτε σωματείο, ούτε συμβούλιο εργαζομένων.
Πιστεύω πως η συγκρότηση συμβουλίων εργαζομένων σε κάθε επιχείρηση, άνω των 20εργαζομένων, ιδιαίτερα εκεί που δεν υπάρχει σωματείο, θα συμβάλει ουσιαστικά στην ανάπτυξη και μαζικότητα των συνδικάτων.
Επίσης στις επιχειρήσεις που δεν υπάρχει σωματείο, έχουν να διαδραματίσουν και σπουδαίο ρόλο, αφού μπορούν και πρέπει να απαιτήσουν την εφαρμογή των δικαιωμάτων τους που απορρέουν από τις συλλογικές συμβάσεις και την εργατική νομοθεσία τα οποία σήμερα καταπατούνται.
Το μόνο αρνητικό που έχουν τα συμβούλια αυτά, είναι ότι δεν εκλέγουν αντιπροσώπους για την ΓΣΕΕ, από εδώ κατά την γνώμη μου απορρέει και η απαξίωσή τους.
Τέλος ο γράφων του κειμένου, εργάζεται σε μια μεγάλη βιομηχανική επιχείρηση του κλάδου ΤΡΟΦΙΜΩΝ – ΠΟΤΩΝ, όπου στην επιχείρηση αυτή, υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο και συμμετέχουν σε αυτό το σύνολο των εργαζομένων, από την πρώτη στιγμή το 1988 συγκροτήθηκε συμβούλιο εργαζομένων, καθώς και επιτροπή υγιεινής & ασφάλειας. Το κάθε ένα από αυτά ασχολείται με το δικό του αντικείμενο μεταξύ τους συνεργάζονται αρμονικά, χωρίς ωστόσο μέχρι σήμερα να υπάρξει μεταξύ τους κάποιο πρόβλημα
Τα παραπάνω δεν επιδιώκουν να αποτελέσουν πρόταση. Σκοπός του κειμένου είναι να δώσει ερεθίσματα και προβληματισμούς για να καταλήξει σε μία ολοκληρωμένη πρόταση.

Του Κώστα Νικολάου, μέλους της διοίκησης της ομοσπονδίας "Τροφίμων-Ποτών"

"Στην εργασιακή ζούγκλα αν δεν διεκδικείς το μέγιστο, θα αποτύχεις!"

Η Στάβυ Σαλουφάκου, πρώτη γυναίκα πρόεδρος του ΕΚΑ, δίνει το στίγμα της για τα προβλήματα.

Στα συνδικάτα η γυναίκα πρέπει να αποδείξει ότι αξίζει, ο άνδρας απλώς να μην αποτύχει, διαπιστώνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του μεγαλύτερου Εργατικού Κέντρου της χώρας, αυτού της Αθήνας.

Το συγκοινωνιακό και η στήριξη των μονογονεϊκών οικογενειών, ιδίως αυτών με αρχηγούς γυναίκες, ακόμη και οι χώροι πρασίνου απασχολούν κατά προτεραιότητα την πρόεδρο του ΕΚΑ Στάβυ Σαλουφάκου

Η Στάβυ Σαλουφάκου αναδείχτηκε στη θέση αυτή τον περασμένο μήνα, μία διάκριση που δύσκολα συναντά κανείς στα συνδικάτα, με βάση την έως τώρα εμπειρία. Στην πρώτη γραμμή των προτεραιοτήτων της θέτει την αντιμετώπιση της μαύρης-ανασφάλιστης εργασίας, την υγιεινή και ασφάλεια και το συγκοινωνιακό της πρωτεύουσας. Ως γυναίκα θεωρεί ότι οι κοινωνικές υποδομές, οι ελεύθεροι χώροι, το περιβάλλον κ.ά. θα πρέπει να μπουν πιο ψηλά στην ατζέντα των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ειδικά για την Αθήνα εντοπίζει τη γυναίκα στις ηλικίες 45-55 ετών ως τα μεγαλύτερα θύματα.

Αναλυτικά η συνέντευξη με την πρόεδρο του ΕΚΑ κυρία Στάβυ Σαλουφάκου, έχει ως εξής:

* ΕΡ.: Ποιες είναι οι προτεραιότητές σας για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των εργαζομένων της πρωτεύουσας;

Οχι αίμα για τον εύκολο πλουτισμό

* Στάβυ Σαλουφάκου: Στόχος μας είναι η διασφάλιση δημοκρατικών εργασιακών σχέσεων και η καταπολέμηση της μαύρης εργασίας. Το στοίχημα είναι να μην υπάρχει ούτε ένας εργαζόμενος ανασφάλιστος. Στην εργασιακή ζούγκλα που βιώνουμε είναι ουτοπικό, αλλά αν δεν διεκδικείς το μέγιστο είναι σίγουρο ότι θα αποτύχεις. Επίσης θα αναδείξουμε τα ζητήματα υγιεινής και ασφάλειας γιατί πιστεύουμε ότι η ζωή μας είναι ανεκτίμητη για να τη θυσιάζουμε στη μιζέρια, τον «ωχαδελφισμό» και τον εύκολο πλουτισμό κάποιων σε βάρος μας.

Ελπίζουμε ακόμη να πείσουμε τους συναδέλφους μας για την ανάγκη ανάπτυξης καταναλωτικού κινήματος, που συντελεί στην προστασία του οικογενειακού εισοδήματος και συμβάλλει στην καλύτερη ποιότητα ζωής.

* ΕΡ.: Με δεδομένο ότι τα Εργατικά Κέντρα δεν συνάπτουν συλλογικές συμβάσεις, τι προσφέρει αυτή η συνδικαλιστική δομή;

* ΑΠ.: Τον εργαζόμενο, εκτός των αποδοχών του, που προσδιορίζονται από τις συλλογικές συμβάσεις, τον αφορούν εξίσου τα ζητήματα περιβάλλοντος, κοινωνικής πρόνοιας, λειτουργίας των θεσμών, προάσπισης των δικαιωμάτων του. Τα Εργατικά Κέντρα με τη συνάθροιση όλων των εργαζομένων σ' ένα νομό, ανεξαρτήτως επαγγελματικής εκπαίδευσης, επιπέδου γνώσεων και προσδιορισμού εργοδότη, χαλυβδώνουν την εργατική αλληλεγγύη και δημιουργούν διαύλους αλληλοενημέρωσης. Επίσης έχουν την ευθύνη συνδικαλιστικής κάλυψης των ασυνδικάλιστων εργαζομένων.

Σας υπενθυμίζω τις παρεμβάσεις του ΕΚΑ για το συγκοινωνιακό και τους ελεύθερους χώρους στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, αλλά και το ρόλο του στην ανάπτυξη του φιλειρηνικού αντιπολεμικού κινήματος.

* ΕΡ.: Η γυναικεία ματιά ποιο εργασιακό πρόβλημα εντοπίζει, το οποίο «παραβλέπεται» από τους άντρες συναδέλφους σας;

* ΑΠ.: Πιθανόν αντιμετωπίζει από μια άλλη οπτική γωνία, λόγω των υποσυνείδητων καταβολών ρόλων που για χρόνια αποκλειστικά τής ανήκαν, την αναγκαιότητα ενίσχυσης κοινωνικών υποδομών, όπως παιδικούς σταθμούς, ελεύθερους χώρους δημιουργίας και πρασίνου, κέντρα υγείας κ.ά. Θέτει δηλαδή προτεραιότητα στη διεκδίκηση δημιουργίας δικτύου κοινωνικής προστασίας των εργαζομένων.

Σε καμία όμως περίπτωση δεν σημαίνει ότι και οι άνδρες συνάδελφοί μας δεν έχουν τις ίδιες ανησυχίες, αμφισβητήσεις, διεκδικήσεις, ότι δεν είμαστε όλοι μαζί στον ίδιο αγώνα για μια κοινωνία ισότητας, δημοκρατίας, δικαιοσύνης.

* ΕΡ.: Αν δεχθούμε ότι στη χειρότερη μοίρα βρίσκονται οι μετανάστες, οι άνεργες γυναίκες και οι αρχηγοί μονογονεϊκών οικογενειών, έχετε κάποιο σχέδιο γι' αυτές τις περιπτώσεις;

* ΑΠ.: Το συνδικαλιστικό κίνημα από την αρχή προσπάθησε να επιβάλει όρους που θα έδιναν τη δυνατότητα ομαλής ένταξης του συνόλου των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Αυτή η στάση ωριμότητας και αλληλεγγύης των ελληνικών συνδικάτων συνέβαλε καθοριστικά να περιοριστούν σημαντικά φαινόμενα ξενοφοβίας και ρατσισμού.

Αμεση διεκδίκησή μας είναι η απογραφειοκρατικοποίηση των διαδικασιών έκδοσης κάρτας παραμονής και εργασίας, ώστε οι συνάδελφοί μας να μην πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης και να μην αναγκάζονται να ζουν στην παρανομία.

Στο ΕΚΑ λειτουργεί γραφείο ενημέρωσης μεταναστών, ώστε γνωρίζοντας τα δικαιώματά τους να ζουν καλύτερα και να ενθαρρυνθούν να συμμετέχουν στα συνδικάτα.

Σε ό,τι αφορά τις άνεργες γυναίκες, το ποσοστό ανεργίας τους στο Λεκανοπέδιο είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτό των ανδρών. Το πρόβλημα παίρνει διαστάσεις τρόμου για τις ηλικίες από 45-55 ετών. Αυτό που αδιαπραγμάτευτα διεκδικούμε είναι η δημιουργία θέσεων πλήρους και σταθερής απασχόλησης. Αυτό πρέπει να είναι το μοντέλο εργασίας στην εποχή μας.

Η θέσπιση αντικινήτρων για επιχειρήσεις που απολύουν προσωπικό και κινήτρων για όσες δημιουργούν θέσεις εργασίας, η αναβάθμιση του ΟΑΕΔ, η επανένταξη των μακροχρόνια ανέργων στην εργασία είναι άμεση ανάγκη. Βέβαια μόνο αισιόδοξοι δεν μπορούμε να είμαστε για την πιθανότητα άσκησης τέτοιου είδους πολιτικής όταν κλέβουν από τους ανέργους ακόμα και το επίδομα ανεργίας. (Ο νόμος προβλέπει 66% των αμοιβών του ανειδίκευτου εργάτη και το καταβαλλόμενο δεν είναι ούτε 50%.)

Οι μονογονεϊκές οικογένειες

Οι μονογονεϊκές οικογένειες αντιμετωπίζουν έντονα προβλήματα κοινωνικού αποκλεισμού, και συνήθως εγκλωβίζονται στο φαύλο κύκλο της ανεργίας, της φτώχειας και της κοινωνικής απομόνωσης. Στο 90% αυτών αρχηγός είναι η μητέρα. Δεν υπάρχει εθνική πολιτική-στρατηγική στήριξης των μονογονεϊκών οικογενειών. Δεν υπάρχει επαρκές νομοθετικό πλαίσιο. Υπάρχουν διάσπαρτα μέτρα αναπολεσματικά, που καμία σχέση δεν έχουν με αυτά που ισχύουν στις ευρωπαϊκές χώρες. Χρειάζεται άμεσα η χάραξη προσδιορισμένης πολιτικής, οικονομικής και ψυχολογικής στήριξης, καθώς επίσης και παρεμβάσεων ένταξης στην εργασία, μια και στις περισσότερες των περιπτώσεων η οικογενειακή κατάσταση είναι η βασική αιτία ανεργίας.

* ΕΡ.: Γυναίκα και συνδικάτα είναι έννοιες συμβατές;

* ΑΠ.: Ζωή χωρίς ανάσα γίνεται; Τα συνδικάτα για να είναι αποτελεσματικά χρειάζονται όλους τους εργαζομένους. Το πρόβλημα είναι ότι οι γυναίκες έχουν πολλαπλή απασχόληση και όσο κι αν το νομοθετικό πλαίσιο τεκμηριώνει την ισότητα στην οικογένεια, την εργασία, την κοινωνική δράση, στην πράξη η μέση Ελληνίδα διατηρεί στο ακέραιο τις ευθύνες που είχε πάντα.

Αλλά και μέσα στα συνδικάτα υπάρχει μια προκατάληψη. Η γυναίκα πρέπει να αποδείξει ότι αξίζει, ενώ οι άνδρες συνάδελφοί μας απλώς να μην αποτύχουν. Ευτυχώς η νοοτροπία στις νέες γενιές αλλάζει. Αυτό είναι καλό για το συνδικαλιστικό κίνημα, γιατί τα συνδικάτα χωρίς νέους και γυναίκες δεν μπορούν να έχουν φρεσκάδα, όραμα, ταξική ταυτότητα. Δεν φτάνει η νοσταλγία του ένδοξου παρελθόντος. Στο συνδικαλιστικό κίνημα χρειαζόμαστε να γράφουμε νέες λαμπρές σελίδες, σήμερα και αύριο.

Συνέντευξη στον Χρήστο Μέγα, Δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία την 21.7.2007

ΚΑΝΕΝΑ «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ» ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ !

Πιστή στο κλίμα της εποχής, που προβλέπει την πυρπόληση των δασικών εκτάσεων επ' αφορμήν του καύσωνα και κατόπιν απόδοση των αποτεφρωμένων γεωτεμαχίων στην ιδιωτική εκμετάλλευση, η Ιερά Μητρόπολη Βύρωνος-Καισαριανής-Υμηττού προχώρησε στην απροκάλυπτα εμπρηστική απόφαση να ανεγείρει νέα κτιριακή πτέρυγα (600 τ.μ.) της Μονής Αγίου Ιωάννη Προδρόμου, που βρίσκεται εντός του δάσους της Καισαριανής, προκειμένου να στεγάσει διοικητικές και άλλες υπηρεσίες της (Αρχονταρίκι, γραφεία και χώρους φιλοξενίας των μοναχών). Χρησιμοποιώντας φθηνά προσχήματα για δήθεν κοινωφελή-φιλανθρωπικό χαρακτήρα του έργου, κατάφερε να παρακάμψει τα νομικά κωλύματα εξαιρέθηκε από την υποχρέωση υποβολής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων!), εξασφαλίζοντας χρηματοδότηση κατά 80% από την Ε.Ε. με τις «ευλογίες» των Υπουργείων Ανάπτυξης και Πολιτισμού. Επωφελούμενη της σκόπιμης ή αθέλητης αδιαφορίας της δημοτικής αρχής και αντιπολίτευσης, που άργησε χαρακτηριστικά να αντιληφθεί την σοβαρότητα της κατάστασης, προχώρησε στη δημοπράτηση του έργου, αδιαφορώντας για την επιβάρυνση του δάσους, ενός δάσους με αισθητική και πολιτιστική αξία για τους πολίτες της Καισαριανής και τεράστια οικολογική αξία για το περιβάλλον του Λεκανοπεδίου. Τα τελευταία θλιβερά γεγονότα έρχονται να μας υπενθυμίσουν εμφατικά, αφενός, την από καιρό γνωστή αδηφάγο επιθυμία της Εκκλησίας για διεύρυνση των περιουσιακών της στοιχείων, αφετέρου, την αδυναμία των υφιστάμενων δομών της τοπικής αυτοδιοίκησης να υπερασπιστούν την καθημερινότητα των πολιτών.
Εμείς, ως Πρωτοβουλία Πολιτών Καισαριανής Λέμε: O λαός της Καισαριανής δεν έχει ανάγκη από μοναστήρια και «Αρχονταρίκια». Έχει ανάγκη από ελεύθερους χώρους, χώρους πρασίνου, χώρους περιπάτου. Απαιτούμε: Άμεση ματαίωση των σχεδίων της Μητρόπολης. Καμία οικοδομική δραστηριότητα εντός του δάσους. Καλούμε: σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο χώρο της Μονής Αγ. Ιωάννη στην Καισαριανή, την Τετάρτη 18/7 και ώρα 19:30.

εκδήλωση διαλόγου: “Η ανάπλαση του Ελαιώνα: περιβαλλοντικές και κοινωνικές επιπτώσεις”

Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ σας προσκαλεί στη δημόσια εκδήλωση διαλόγου

“Η ανάπλαση του Ελαιώνα: περιβαλλοντικές και κοινωνικές επιπτώσεις”

Την Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007, στις 7.00 μ.μ. στο Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα Μερκούρη"

(πρώην Πιλοποιείο Πουλόπουλου, Ηρακλειδών 66, Θησείο)

Προσκεκλημένοι ομιλητές:

• Εκπρόσωπος ΥΠΕΧΩΔΕ *
• Θεόδωρος Μπεχράκης, Πρόεδρος της Ε.Ε.Σ. «Διπλή Ανάπλαση» ΑΕ
• Μαρία Nικολακοπούλου, Εκπρόσωπος Προέδρου Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας
• Έλλη Παπακωνσταντίνου, Υπηρεσία Σχεδίου Πόλεως, Τμήμα Ελαιώνα Δήμου Αθηναίων
• Χρίστος Καραμάνος, Εκπρόσωπος Επιτροπής Πολιτών για τη διάσωση του Ελαιώνα
• Μάρω Ευαγγελίδου, Πολεοδόμος / Χωροτάκτης, Μέλος της Επιτροπής ΤΑ του ΤΕΕ
• Ράνια Κλουτσινιώτη, Αρχιτέκτων / Πολεοδόμος, μελετήτρια του Ελαιώνα
• Εκπρόσωπος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός *

Σκοπός της εκδήλωσης είναι να τεθούν επί τάπητος τα ζητήματα που αφορούν την ευρύτερη περιοχή του Ελαιώνα, όπως αυτά διαμορφώνονται υπό το βάρος των προωθούμενων σχεδιασμών για το γήπεδο του Παναθηναϊκού και τις εμπορικές χρήσεις που το συνοδεύουν. Πως προσεγγίζουν οι εμπλεκόμενοι φορείς, οι δημοτικές παρατάξεις και οι φορείς των πολιτών το μέλλον του Ελαιώνα; Με ποιους τρόπους θα μπορούσε η περιοχή να αξιοποιηθεί προς όφελος του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής των κατοίκων της δυτικής Αθήνας και του Πειραιά;

Μετά τις εισηγήσεις θα ακολουθήσει συζήτηση στην οποία έχουν προσκληθεί εκπρόσωποι όλων των παρατάξεων του Δήμου Αθηναίων και των γύρω Δήμων, των τοπικών φορέων της ευρύτερης περιοχής και οι Δημοτικοί Σύμβουλοι του 3ου Διαμερίσματος.

«Ο Μαρξ σήμερα, 150 χρόνια μετά τα Grundrisse»

Με αφορμή την έκδοση του 100ού τεύχους του περιοδικού τον ερχόμενο Ιούλιο, οι Θέσεις διοργανώνουν διεθνές συνέδριο στην Αθήνα, στο διάστημα 21-23 Σεπτεμβρίου 2007, με τίτλο:

«Ο Μαρξ σήμερα, 150 χρόνια μετά τα Grundrisse»

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

1η Συνεδρία
17.30 - 20.00
Πρόεδρος: Μ. Σπαθής
Γ. Μηλιός, «Η κριτική της Πολιτικής Οικονομίας ως κριτική της Αριστεράς»
Σχολιασμός: Η. Ιωακείμογλου

Τ. Κυπριανίδης, «H μετατόπιση της ανυπόστατης χάραξης»
Σχολιασμός: Σ. Σακελλαρόπουλος

Συζήτηση

2η Συνεδρία
20.15 - 21.15
Πρόεδρος: Π. Νούτσος
W. Montag, «Violence and the Market: Marx and Hayek»
Σχολιασμός: Μ. Μπαρτσίδης

Συζήτηση

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

3η Συνεδρία
10.30 - 12.30
Πρόεδρος: Σταύρος Κωνσταντακόπουλος
Chris Arthur, «The Concept of Subsumption»
Σχολιασμός: Σ. Λαπατσιώρας
Συζήτηση

Michael Krätke, «Critique of Public Finance - the Fiscal Crisis of the State Revisited»
Σχολιασμός: Δ. Σωτηρόπουλος

Συζήτηση

4η Συνεδρία
12.45 - 13.30
Πρόεδρος: Π. Νούτσος
Μ. Κουζέλης, «Η μέθοδος παρουσίασης (Darstellung) στο Κεφάλαιο»
Σχολιασμός: Γ. Κατσιαμπούρα και Σπ. Λαπατσιώρας

5η Συνεδρία
15.30-17.30
Πρόεδρος: Ν. Πετραλιάς
M. Heinrich, «Kapital und Staat: von den Grundrissen zum Kapital und wieder zurück
(Κεφάλαιο και κράτος: από τα Grundrisse στο Κεφάλαιο και πάλι πίσω)»
Σχολιασμός: Γ. Οικονομάκης και Μ. Μαρκάκη
Συζήτηση

Δ. Δημούλης, «Στιγμές οικοδόμησης της μαρξιστικής θεωρίας του κράτους»
Σχολιασμός: Δ. Χριστόπουλος
Συζήτηση

6η Συνεδρία
18.00-19.00
Πρόεδρος: Κ. Βεργόπουλος
Γ. Φουρτούνης, «Σχετικά με την έννοια του τρόπου παραγωγής και τον αναστοχασμό της»
Σχολιασμός: Χ. Βαλλιάνος
Συζήτηση

7η Συνεδρία
19.15 - 21.15
Πρόεδρος: Σίσσυ Βωβού
Σ. Μιχαήλ, «Ο Μαρξ χωρίς Ρουσώ»
Σχολιασμός: Π. Σωτήρης

Ε. Βαρίκα, «Πρωτεύουσες και δευτερεύουσες; Η διαπλοκή των σχέσεων εξουσίας στη
μαρξιστική παράδοση»
Σχολιασμός: Μαρία Ρεντετζή
Συζήτηση

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2007

8η Συνεδρία
11.30-12.30
Πρόεδρος: Θεανώ Φωτίου
Α. Μπαλτάς, «Ισχύς και εξουσία»
Σχολιασμός: Α. Γαβριηλίδης
Συζήτηση

9η Συνεδρία
12.45-13.45
Πρόεδρος: Γ. Μηλιός
Δ. Δημούλης και Τ. Κυπριανίδης, Συμπεράσματα

Ασφάλιση και εργασία μετεκλογικά στο μάτι του κυκλώνα

Με ανοιχτό ακόμη το θέμα της ημερομηνίας των εκλογών το οποίο η κυβέρνηση κρατά ως επτασφράγιστο μυστικό, η πολιτική και κοινωνική μας ζωή κινείται με ό,τι βγάλει η συγκυρία και ο καιρός, που τελευταία είναι καταστροφές οι οποίες μεγεθύνονται από την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού. Με την ιδιωτικοποίηση ενός ακόμη τμήματος του ΟΤΕ και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου η κυβέρνηση κλείνει τον κύκλο των "μεταρρυθμίσεών" της, ενώ αναμένεται να εξαγγείλει κάποιες μικροπαροχές τον Σεπτέμβρη για να βελτιώσει το κοινωνικό της προφίλ.
Τα συνδικάτα ετοιμάζονται για τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης όπου θα επαναληφθεί για μία ακόμη φορά η διαμαρτυρία των εργαζομένων, διαμαρτυρία η οποία, όμως, είτε επειδή δεν έχει την αναλογούσα δύναμη, είτε γιατί η κάθε κυβέρνηση έχει ερμητικά κλειστά τα αυτιά της, δεν εισακούγεται.
Η κυβέρνηση ολοκληρώνει στην πρώτη της θητεία έναν κύκλο παρεμβάσεων ο οποίος, με πρόσχημα τις δήθεν μεταρρυθμίσεις, ενίσχυσε σημαντικά την ισχύ και τα δικαιώματα του κεφαλαίου στη χώρα μας. Προώθησε ακόμη περισσότερο την πολιτική Σημίτη η οποία αξιοποίησε την ΟΝΕ ως μοχλό και στόχο εκτεταμένων νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων, με πολύ αρνητικές συνέπειες για τους εργαζόμενους.
Το δημοσιονομικό πρόβλημα ήταν η δαμόκλειος σπάθη στην προ-ΟΝΕ εποχή του κ. Σημίτη. Η δημοσιονομική εξυγίανση, λόγω απογραφής, λειτούργησε ως προκρούστεια κλίνη στην μετά-ΟΝΕ εποχή του κ. Καραμανλή. Και στις δύο φάσεις ίδιοι είναι οι κερδισμένοι, ίδιοι είναι και οι χαμένοι. Οι εργαζόμενοι είδαν για μία ακόμη φορά τη θέση τους να υποβαθμίζεται δραματικά, με μέτρα μάλιστα που έχουν μακροχρόνιο ορίζοντα και συνέπειες.
Μήπως όμως όλα αυτά αποτελούν μεν μία άσχημη παρένθεση που όμως έκλεισε και τώρα έχουν να κερδίζουν οι εργαζόμενοι; Ούτε λόγος να γίνεται περί αυτού. Η επόμενη περίοδος αναμένεται ακόμη πιο θερμή. Το ασφαλιστικό θα είναι το πρώτο ζήτημα στην μετεκλογική ατζέντα, το οποίο μάλιστα θα επιχειρήσουν να το ανοίξουν αμέσως μετά τις εκλογές.
Αυτό που δεν θέλουν ούτε η Ν.Δ. ούτε το ΠΑΣΟΚ είναι να κυριαρχήσει ως θέμα προεκλογικά το ασφαλιστικό. Διότι οι δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί από την παρούσα κυβέρνηση πρέπει, κατά την κυβέρνηση, να παραμείνουν κρυφές ενώ και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο εκδηλώνει μία απόλυτα υπάκουη στάση στα κοινοτικά κελεύσματα, δεν θα ήθελε να εκτεθεί πριν τις εκλογές.
Οι διαφαινόμενες τάσεις δείχνουν, πάντως, ότι το Δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και τα ασφαλιστικά δικαιώματα θα χτυπηθούν:
α) από την πλήρη εφαρμογή του νόμου Ρέππα που αποτελεί διαχρονικό και δικομματικό εργαλείο ανατροπών, ιδίως στην επικουρική ασφάλιση και τα βαρέα και ανθυγιεινά.
β) Από την προώθηση της εθνικής σύνταξης η οποία θα χτυπήσει τον αναδιανεμητικό χαρακτήρα του συστήματος και θα το σπρώξει σε μία κεφαλαιοποιητική λογική που είναι η λογική των ιδιωτικών σχημάτων ασφάλισης.
γ) Από την υπονόμευση της οικονομικής βιωσιμότητας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης με τη διαρκή αποστέρηση πόρων που του αναλογούν, με την διαιώνιση της ανασφάλιστης εργασίας και την διαρκή καταλήστευση των αποθεματικών του.
δ) Από την κατάργηση του καθεστώτος της πρόωρης συνταξιοδότησης ώστε να εξισωθεί ο μέσος όρος πραγματικού χρόνου συνταξιοδότησης που σήμερα είναι τα 61,5 έτη, στα 65 χρόνια που είναι τα γενικά όρια ηλικίας.
Αυτές οι παρεμβάσεις για όσους παρακολουθούν λίγο τα τεκταινόμενα είναι σχέδιο σίγουρο ότι θα πραγματοποιηθούν, ενώ δεν αποκλείονται και κάποιες πιο άμεσες και ακόμη πιο σκληρές επεμβάσεις.
Στον τομέα των εργασιακών σχέσεων η στρατηγική της Λισσαβώνας, η λεγόμενη flexicurity (ευελιξία και ασφάλεια) και η πράσινη βίβλος για το εργατικό δίκαιο θα είναι το βαρύ πυροβολικό ώστε να απορυθμιστεί πλήρως η εργασία, να απελευθερωθούν οι εργοδότες από κάθε κανόνα προστασίας του εργαζομένου και να μειώσουν περαιτέρω το κόστος εργασίας.
Η δράση του συνδικαλιστικού κινήματος αντικειμενικά ατονεί κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Δυστυχώς στη χώρα μας αυτή η ατονία, για άλλους λόγους, είναι σχεδόν μόνιμη και δεν εμφανίζεται μόνο παραμονές εκλογών.
Παρ' όλα αυτά είναι ανάγκη σήμερα τα συνδικάτα να παρέμβουν στην ατζέντα των εκλογών όχι για να κρίνουν τα κόμματα αλλά για να κρίνουν πολιτικές. Πρέπει να καλέσουν τα κόμματα να πάρουν θέση, χωρίς υπεκφυγές και αποπροσανατολισμούς, στα εργατικά αιτήματα: στο ασφαλιστικό, στο εισόδημα, στα εργασιακά, στην καταπολέμηση της ανεργίας, ώστε ο εργαζόμενος που είναι ο τελικός κριτής να έχει ένα πιο καθαρό τοπίο μπροστά του.
Η διαδήλωση της Θεσσαλονίκης έχει για φέτος αυτήν την πρόσθετη αξία και γι' αυτό απαιτείται και η μεγάλη μαζικότητά της αλλά και ένα πλαίσιο επιχειρημάτων, στόχων και αιτημάτων που θα αποκαλύπτουν την ουσία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Του Αλέκου Καλύβη, αν.προεδρ. της ΓΣΕΕ. Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ την 14.7.2007

flexicurity

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθέτησε προχθές πανηγυρικά όλες τις ανατροπές που προωθούνται από την Κομισιόν, υπό την κωδική ονομασία "flexicurity" και αφορούν τις εργασιακές σχέσεις. Ο όρος flexicurity αποδίδεται στα ελληνικά με τη λέξη - τέρας "ευελφάλεια", που προκύπτει από την "ευελιξία" και την "ασφάλεια". Πρόκειται για την γλωσσική κουτοπονηριά που περιέγραφε ο Όργουελ στο 1984: το ζήτημα για την εξουσία είναι να περιγράφει τα πάντα με θετικούς όρους, όπως ευελιξίες και ασφάλειες, ώστε να μην δίνει κανείς σημασία στο περιεχόμενό τους. Αν το σχέδιο ονομαζόταν "τελερύγγι", από το "τελειώσανε αυτά που ξέρατε" και "θα σας φάμε το λαρύγγι", θα απέδιδε ακριβέστερα αυτό περί του οποίου πρόκειται, αλλά θα είχε βγάλει τον κόσμο στους δρόμους.
Με τον όρο "ευελιξία", οι γραφειοκράτες της Eυρωπαϊκής Ένωσης εννοούν το δικαίωμα του εργοδότη να σε απασχολεί με τους χειρότερους δυνατούς όρους και να σε πετάει στο δρόμο όποτε θέλει. Αυτό υποτίθεται ότι ενισχύει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και την ανάπτυξη, επομένως προωθείται για το καλό της κοινωνίας. Προφανώς απευθύνονται σε αφελείς: το καλό της κοινωνίας δεν εξαρτάται από τον παραγόμενο πλούτο, αλλά από τους μηχανισμούς που τον αναδιανέμουν. Επειδή λοιπόν κανείς στα ευρωπαϊκά επιτελεία δεν ενδιαφέρεται για αναδιανομή του πλούτου, είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που εννοούν στην Κομισιόν ως "ανάπτυξη" και "ανταγωνιστικότητα" είναι σε βαθύτατη σύγκρουση με αυτό που καταλαβαίνουμε εμείς ως "καλό της κοινωνίας".
Από την άλλη πλευρά, ως "ασφάλεια" εννοείται εδώ το αντίθετό της, "δεν υπάρχει καμία ασφάλεια". Είναι όπως οι υποκλοπές, που καλύπτονται νομοθετικά ως "νομοσχέδιο για τη διασφάλιση του απορρήτου των επικοινωνιών", τα μεταλλαγμένα, που προωθούνται με το νόμο "για τον έλεγχο των τροφίμων και την προστασία της δημόσιας υγείας", τα δάση, που αποχαρακτηρίζονται με "ρυθμίσεις για την προστασία του εθνικού δασικού πλούτου". Για την ακρίβεια, ως "ασφάλεια" εννοούν το να δώσουν τη δυνατότητα στον εργαζόμενο να τα βγάζει πέρα χωρίς βοήθεια από το κράτος, ως ελάχιστο και φτηνό αντίτιμο για την κατάργηση της κοινωνικής πολιτικής. Αυτό το αντίτιμο μάλιστα προσφέρεται υπό την μορφή επιδοτούμενων προγραμμάτων, είτε ανασφάλιστης εργασίας ή κατάρτισης, μεταφέρει δηλαδή πρόσθετους κοινωνικούς πόρους από τους δικαιούχους στον ιδιωτικό τομέα.
Η "ευελφάλεια" εντάσσεται σε ένα συνολικότερο ευρωπαϊκό σχέδιο κοινωνικής οπισθοδρόμησης, που προωθείται με τον επίσης ελκυστικό όρο "στρατηγική της Λισσαβώνας". Εκεί μπορεί να βρει κανείς και άλλα πράγματα, όπως η "διαχείριση της ενεργού γήρανσης", δηλαδή το να δουλεύουμε μέχρι να μας εμποδίσει ο θάνατος ή κάποια βαριά ασθένεια. Το γεγονός ότι τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι οποιαδήποτε ουσιαστική δημόσια τοποθέτηση πάνω σε αυτά τα θέματα, δείχνει ότι οι πολιτικές προτεραιότητες στη αγορά εργασίας και το ασφαλιστικό είναι καθορισμένες, ανεξάρτητα του ποιος θα κερδίσει τις προσεχείς εκλογές. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ομολογεί άλλωστε ανοιχτά ότι αναλαμβάνει η ίδια τη βρώμικη δουλειά, για να μην επωμίζονται οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών το πολιτικό κόστος: οι κυβερνήσεις το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να διατηρούν τους πολίτες σε κατάσταση απάθειας.
Οι πολίτες διατηρούνται όντως σε κατάσταση απάθειας: έχουν συνηθίσει να αντιλαμβάνονται την πολιτική ως καθημερινό σήριαλ, με αναγνωρίσιμους πρωταγωνιστές και έντονες αλλά άνευ σημασίας αντιθέσεις. Όταν λοιπόν ακούνε για ευελιξίες, ασφάλειες, στρατηγικές ή κοινωνίες της γνώσης, θεωρούν απλώς ότι κάποιος προσπαθεί να τους είναι ευχάριστος και νυστάζουν: Δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν αυτό που κρύβεται από πίσω και επομένως αποσυνδέουν τα κόμματα (δηλαδή την ψήφο τους), από την προσωπική τους αγωνία να τα βγάζουν πέρα. Σε αυτό βοηθάει και η αριστερά: όταν χοροπηδάμε φωνάζοντας "κάτω η Ε.Ε., κάτω η φλεξικιούριτι, κάτω η στρατηγική της Λισσαβώνας", το μόνο μήνυμα που περνάμε είναι "συνεχίστε να κοιμόσαστε, είμαστε κάτι κολλημένοι".
Υπό την έννοια αυτή, ο αγώνας της Αριστεράς για την κοινωνία περνάει μέσα από την υπεράσπιση της σαφήνειας και της κριτικής σκέψης. Ας μην ξεχνάμε ότι η πολιτική μας ταυτότητα δεν κατοικεί μέσα στη φρασεολογία και το ύφος που χρησιμοποιούμε για τις διακηρύξεις μας αλλά μέσα στις συνειδήσεις των ανθρώπων που καταφέρνουμε να κερδίσουμε πραγματικά.

Του Άγγελου Τσέκερη. Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ την 13.7.2007

Video από την συγκέντρωση διαμαρτυρίας γιά τα καμμένα δάση στο Σύνταγμα την 8.7.2007

αναμετάδοση από το Indymedia (http://athens.indymedia.org/ )

Παρακάτω δημοσιεύουμε στιγμιότυπο από "αντισυγκέντωση" που οργάνωσε το blog http://www.salata.wordpress.com στον ίδιο χώρο με τη μαζική συμμετοχή pradaοφόρων "γνωστών - αγνώστων" εργολάβων, καταπατητών, διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών, μεσιτών με χορηγούς μεγάλες εταιρείες οικοδομικών υλικών.

Από τα συνθήματα της "αντισυγκέντρωσης"
* Δεν θέλουμε αναδάσωση, δεν θέλουμε δρυμούς, θέλουμε να βλέπουμε ανάπτυξης ρυθμούς
* Η φωτιά είναι ευλογία, βοηθά την οικονομία
* Μην φοβάστε την αγορά, κι απ’ την πυρκαγιά, θα βγάλουμε λεφτά
* 1-2-3 ιδιωτική πρωτοβουλία
* Αναδάσωση, με χορηγούς, να βγάλουμε λεφτά, κι από τους εμπρησμούς
* Το real-estate ανώτερη αξία, από τα δάση και την οικολογία
* Όχι αυταπάτες, περιβαλλοντικές, το μέλλον ανήκει, στους επενδυτές
* Τα δάση, είναι, περιττά, να βάλουμε εισιτήριο, να βγάζουμε λεφτά
* Τα ελάφια, είναι περιττά, χέζουνε πολύ, δεν βγάζουνε λεφτά
* Της Πάρνηθας το δάσος, ήταν ένα λάθος, κάντε το σωστό, να γίνει όλο μπετό
* Τα δάση, είναι, βαρετά, γεμάτα μαμούνια, και ελαφιών σκατά
* Το κάψιμο της Πάρνηθας ήταν καλή στιγμή, να κάνουμε οικόπεδα όλη την Αττική
* Ακούστε το καλά, αναδασωτές, θα κάνουμε επέκταση στο Mont Parnes
* Tα δάση ανήκουν στο παρελθόν, κάντε τα γκολφ και τεχνητό γκαζόν
* Όχι στην ανεύθυνη οικολογία, οι πυρκαγιές τονώνουν, την οικονομία
* Κάψτε, χτίστε, και πουλήστε
* Τέρμα, πια, οι ευαισθησίες, ήρθε η ώρα, για εργολαβίες
* Τα F-16 δεν ειν’ πολεμικά, μίζες εκτοξεύουν, κινούν την αγορά

Ενώ διαβάστηκε και κατατέθηκε ψήφισμα ενάντια στο υφέρποντα λαϊκισμό των περιφερόμενων στα blog οικολογο-ανησυχούντων:

1. Τις τελευταίες ημέρες η χώρα βρίσκεται δέσμια ενός ανεύθυνου λαϊκιστικού παραληρήματος με θέμα την οικολογία. Ελπίζουμε αυτό το κλίμα να μην αναστείλει τις γενναίες και υπεύθυνες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος, ξεπερνώντας κατεστημένες ιδεοληψίες γύρω από περιβαλλοντικά θέματα…

2. Σε μια εποχή ραγδαίων αλλαγών, όπου τα πάντα μεταβάλλονται με γρήγορους ρυθμούς, το δάσος οφείλει να εξελιχθεί για να επιζήσει. Δεν μπορεί να βολεύεται με τη στασιμότητα του χθες και τους απαράδεκτα αργούς ρυθμούς ανάπτυξης.

3. Σε μία περίοδο που η χώρα προσπαθεί να μειώσει τα ελλείμματα, ώστε να προσαρμοστεί στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον οι φωνές για αναδάσωση είναι τουλάχιστον ανεύθυνες. Η αναδάσωση είναι λεφτά των φορολογούμενων με μηδενική απόσβεση, και αποφέρει ελάχιστα στην αύξηση του ΑΕΠ.

4. Θεωρούμε τέλος οτι το ζήτημα της οικολογικής κρίσης είναι υπερτιμημένο. Όπως πολύ σωστά έχει πει και ο κ. Αλογοσκούφης σε ανύποπτο χρόνο, « η προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορεί να δημιουργει εμπόδια στην ανάπτυξη».

Το δάσος είναι δημόσιο και το δημόσιο είναι αντιπαραγωγικό και κοστίζει

Φτάνει πια ο λαϊκισμός: Να μην ανασταλεί ο αποχαρακτηρισμός των δασικών εκτάσεων και η νομιμοποίηση της αυθαίρετης δόμησης, που ειχαν δρομολογηθεί πριν από τις φωτιές

Εργολάβοι – Μεσίτες – Συμβολαιογράφοι, το μέλλον μας ανήκει!

Επιστολή των Μηχανικών του ΕΠΑΝ προς το ΔΣ του ΣΕΜΟΔ

Προς το ΔΣ του ΣΕΜΟΔ

Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

Σύμφωνα με τον Ν.3518/2006 «Αναδιάρθρωση των κλάδων του Ταμείου Συντάξεων Μηχανικών και Εργοληπτών Δημοσίων Έργων (ΤΣΜΕΔΕ)» αναδιαρθρώνονται οι κλάδοι ασφάλισης του ταμείου και αναπροσαρμόζονται οι ασφαλιστικές κρατήσεις των μηχανικών. Ειδικότερα για τους μισθωτούς μηχανικούς, η αναπροσαρμογή επιφέρει υπέρογκες αυξήσεις στις εισφορές τους σε τέτοιο βαθμό πού να ανατρέπονται επί της ουσίας οικογενειακοί προϋπολογισμοί και προγραμματισμοί.

Σας θέτουμε υπόψη πίνακα εισφορών των μηχανικών που έχουν ασφαλιστεί πριν το 1993 για να γίνει ευκρινέστερη η επιβάρυνση που προκύπτει μετά την εφαρμογή του Ν.3518/2006.

* υπολογίζεται στο Α’ ασφαλιστικό κλιμάκιο: 1979,85€

** η Ειδ.Προσ. Υπολογίζεται στο 1/3 του Α’ ασφαλιστικού κλιμάκιου

***Ο υπολογισμός του ΚΥΤ: 2315,00€ * 2,15%

Σημειώνεται ότι στον πίνακα δεν συμπεριλαμβάνεται η δαπάνη της υποχρεωτικής εισφοράς προς το ΙΚΑ, η οποία ανέρχεται στο ποσό περίπου των 100€ μηνιαίως, φτάνοντας έτσι τις συνολικές ασφαλιστικές εισφορές των μηχανικών στα 500€ μηνιαίως.

Η πρόσθετη αυτή επιβάρυνση, της τάξης των 150 € μηνιαίως, είναι απρόβλεπτη, υπέρμετρη σε σχέση με το ύψος των μισθών μας, δεν συμπεριλαμβανόταν στους υπολογισμούς του καθένα κατά την διαπραγμάτευση των μισθών μας με την ΜΟΔ αλλά και της ΣΣΕ και κυρίως δυσβάστακτη για τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς του καθένα και της καθεμιάς.

Σημειώνεται ότι πρόκειται για καθαρή μείωση των αποδοχών οι οποίες για αρκετούς, αν συνυπολογιστούν επιμίσθιο και πλαφόν, έχουν παραμείνει σταθερές την τελευταία 5ετία.

Προτείνουμε να ζητηθεί από τη ΜΟΔ να καλύψει πλήρως την πρόσθετη επιβάρυνση για τους μηχανικούς από την εφαρμογή του Ν. 3518/2006 διασφαλίζοντας το καθαρό τους εισόδημα τουλάχιστον στα υφιστάμενα επίπεδα. Το αίτημα δύναται να υλοποιηθεί με κατάλληλη αύξηση των μισθών των μηχανικών από 1/1/2007 (που αποτελούν το 30~35% των ΜΟΔιτών) ώστε να καλυφθεί η επιβάρυνση.

Εσύ θα είσαι το #1 και εσύ το #2...

Από το ΕΘΝΟΣ της 5.7.2007

Το καζίνο απαγορεύει συναυλία για το δάσος!

Αρμοδιότητες... αστυνομικού διευθυντή ανέλαβε το καζίνο της Πάρνηθας, προφανώς με υπόδειξη και ανοχή της κυβέρνησης. Με ανακοίνωσή της η εταιρεία "Χάγιατ" απαγόρευσε την πραγματοποίηση της συναυλίας που είχαν εξαγγείλει το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ και άλλοι φορείς για την ερχόμενη εβδομάδα στους πρόποδες της Πάρνηθας, απ' όπου ξεκινά το τελεφερίκ. Η εταιρεία ισχυρίζεται ότι ο χώρος αυτός προσφέρεται για πάρκινγκ των επισκεπτών και πρέπει να παραμένει ελεύθερος. Πρόκειται για μια ακραία αντίληψη ιδιωτικοποίησης δημόσιου χώρου, που αντιπαρατίθεται στο δικαίωμα των πολιτών να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά (με συναυλία) για την καταστροφή της Πάρνηθας. Με δεδομένο μάλιστα το μέγεθος της καταστροφής είναι φανερό και το μέγεθος της αναλγησίας των υπευθύνων του καζίνο. Οι διοργανωτές καταγγέλλουν την προκλητική στάση του καζίνο και μετέθεσαν τη συναυλία για την Παρασκευή 13 Ιουλίου στην Πλατεία Συντάγματος. Την Κυριακή το πρωί διοργανώνεται οδοιπορικό στα καμένα της Πάρνηθας και το απόγευμα συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος.
Δημοσιευθηκε στην ΑΥΓΗ την 5.7.2007

Με τα παιδιά μας οδηγό; Γιατί όχι;

(φιλοξενούμενο κείμενο)

Πάνε κάτι ώρες που γυρίσαμε από την πρώτη σου διαδήλωση -για την Πάρνηθα και για όλα τα δάση του κόσμου τούτου- και ακόμα, τώρα που κοιμάσαι, σ' ακούω να επαναλαμβάνεις στο τηλέφωνο, στις γιαγιάδες και στους παππούδες: "κανένα τούβλο στην Πάρνηθα", και να το χαίρεσαι -ο παππούς να δεις...

Πάνε κάτι ώρες που γυρίσαμε από την πρώτη σου διαδήλωση (μια άλλη, η μεγάλη αντιπολεμική τρία χρόνια πριν, δεν πιάνεται: ήσουνα στο καρότσι, άσε που δεν τη θυμάσαι) και αναλογίζομαι σε πόσες ακόμη θα χρειαστεί να πας... Σκέφτομαι όμως, ονειρεύομαι θα πεις, πως ίσως αυτή εδώ, η πρώτη σου, να αποδειχθεί σημαδιακή. Γιατί, ξέρεις, είδα πολλούς μπαμπάδες και μαμάδες με τα πιτσιρίκια τους να φωνάζουν "κανένα τούβλο στην Πάρνηθα" και είδα πολύ, μα πάρα πολύ κόσμο (και νέους και νέες) που, φαίνονται αυτά, δεν κατεβαίνει σε διαδηλώσεις -ή, έστω, δεν κατεβαίνει τα τελευταία 10-15-20 χρόνια... Και, για πρώτη μου φορά, ένιωσα πως οι "συνήθεις διαδηλωσάκηδες" -έτσι δεν μας λέει απαξιωτικά ο κύριος υπουργός;- ήταν μειοψηφία! Και άκουσα, αυτή τη νέα πλειοψηφία, να δίνει τον τόνο -όχι τόσο με δικά της συνθήματα, όσο με τη δική της σιωπή, τη δική της επιδοκιμασία (ή αποδοκιμασία) στα συνθήματα, το δικό της χαμόγελο σε ό,τι ακουγόταν από τους οργανωμένους. Και άκουσα, με ικανοποίηση, στο τέλος να ανακοινώνουν από μια ντουντούκα πως κυκλοφορούν κάτι sms και -άγνωστο ποιοι, κάτι blogger λέει- καλούν σε συγκέντρωση την Κυριακή, στις 7, στο Σύνταγμα και νάμαστε όλοι εκεί. Και σ' άκουσα να λες: "να 'ρθουμε και την Κυριακή, μου άρεσε". Και θα το πεις και στους φίλους σου στον παιδικό... Βρε, λες, μια κοινωνία πολιτών να βγει μέσα από τις στάχτες; -τσιμπήθηκα...

Και έπειτα σκέφτηκα, ονειρεύτηκα θα πεις, πως αυτή η αριστερά που ονειρευόμαστε να γίνει αντάξια του "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" (με τον τόνο να μπαίνει σ' αυτό το διαζευκτικό "ή", διάολε) μπορεί και να γεννηθεί μέσα από τις στάχτες της Πάρνηθας, του Πηλίου, των δασών, των ελαφιών και της ανάσας μας. Σκέφτηκα -ναι, ονειρεύτηκα- πως αυτή η αριστερά μπορεί να γεννηθεί σαν οι πολίτες αποφασίσουν να ξαναβρεθούν στο δημόσιο χώρο και να του δώσουν τη δική τους φωνή σαρώνοντας και τις αριστερούλικες γραφειοκρατίες που κατακερματίζουν τ' όνειρο (όταν δεν το ψευτίζουν ή δεν το συντηρητικοποιούν). Γιατί, χρόνια τώρα, μένοντας μακριά επειδή -αυτή δεν είναι η επωδός;- "βαρεθήκαμε να μας καπελώνουν", ποιο το αποτέλεσμα; Και μας καπελώνουν και είναι τρεις και ο κούκος. Οπότε, και ο κάθε υπουργός του Καραμανλή μπορεί να λέει τα δικά του, βέβαιος πως δεν θα αντιδράσει κανείς... Ενώ, αν είμαστε όλοι εκεί, στο Σύνταγμα, έτσι γι' αρχή, πάνε όλοι οι σχεδιασμοί τους -το παιχνίδι περνάει σε μας...

Κοιμάσαι τώρα και 'γω σκέφτομαι, ονειρεύομαι θα πουν. Οραματίζομαι, θα πω. Γιατί όχι; Όταν νιώθεις πως δεν πάει άλλο δεν είναι που ενεργοποιείσαι; Ε, πάει άλλο, βρε προ 20ετίας σύντροφοι που σας ξαναείδα λίγες ώρες πριν; Πάει άλλο, για όλους εσάς που δεν ήρθατε και που μπορεί να μην ήσασταν και σύντροφοι αλλά ψυχανεμίζεστε την ανάγκη μιας δημοκρατικής και ανθρώπινης αριστεράς που θα ξεκαθαρίσει μια και καλή πως πρόοδος δεν σημαίνει ατέρμων και άνευ όρων και ορίων ανάπτυξη, πως πάνω από τα κέρδη δεν πρέπει νάναι μόνον οι άνθρωποι αλλά και οι πέτρες, τα δέντρα, οι θάμνοι, τα ελάφια, οι πηγές -αυτά χωρίς τα οποία δεν θα υπάρχουμε ούτε εμείς ούτε τα κέρδη;... Εντάξει, μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, και δουλειά πολύ θα χρειαστεί αλλά, από κάπου πρέπει να γίνει μια αρχή, κάπως πρέπει να αρχίσουν να αλλάζουν οι συσχετισμοί -μέσα στην αριστερά για να αλλάξουν και μέσα στην κοινωνία... Και όποιος, από την οργανωμένη σήμερα αριστερά, την ανανεωτική και σοσιαλιστική λέω εγώ, το κατανοήσει ταχύτερα και καλύτερα -και, κυρίως, πολιτικά, όχι επικοινωνιακά και σε επίπεδο τίτλου- θα μείνει και μέσα στο παιχνίδι, θα δώσει και τον τόνο. Γιατί το παιχνίδι πρέπει να οργανωθεί -πώς το έλεγε εκείνο το παλιό σύνθημα; "Οι ιδέες θέλουν οργάνωση για να ζήσουν" -ε, αφού δεν μας κάνει (που δεν μας κάνει) αυτή που υπάρχει, ας αλλάξουμε (την) οργάνωση...

Κοιμάσαι τώρα, λίγες ώρες μετά την πρώτη σου διαδήλωση. Εγώ ξέρω ότι δεν ήμασταν πολλοί -δουλειές, απόγευμα εργάσιμης, άσε δικαιολογίες υπάρχουν πολλές- αλλά έρχεται και η Κυριακή και έπειτα, εσύ δεν το ξέρεις και μας είδες πολλούς: "οι αστυνομικοί ήταν πολλοί αλλά οι διαδηλωτές ήταν περισσότεροι" έλεγες όλος χαρά στον παππού (τη δικιά του χαρά νάξερες...). Δεν σε διόρθωσα. Όχι για να μη στο χαλάσω -άλλωστε, πιστεύω ακράδαντα πως "Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά" [1]- αλλά επειδή θέλω να πιστεύω πως έτσι θάναι, πως, από 'δω και πέρα, κάθε σου διαδήλωση θάναι και πιο μεγάλη, και πως όσο μεγαλώνει τόσο θα χτίζει, θα δημιουργεί -συνειδήσεις, πολιτικά σχέδια, προοπτικές, άλλες πραγματικότητες, δεν τολμώ να ονοματίσω κάτι μεγαλύτερο. Εύχομαι μόνο να μπορέσουμε -και να μπορέσετε- να φανούμε αντάξιοι του ποιητή, ν' αναφωνήσουμε και εμείς: "Την ομορφιά ποτές μου δεν την πρόδωσα" [2]

Λίγες ώρες μετά τη διαδήλωση για την Πάρνηθα, είπα να γράψω εδώ ένα γράμμα στον σχεδόν 5χρονο γιο μου -άλλωστε, τα ιστολόγια δεν ξεκίνησαν ως κάτι σαν ανοιχτά ημερολόγια όπου καταχωρούμε πράματα που θα τα βρούμε κρεμασμένα και χρόνια μετά;...

[1] Μανώλης Αναγνωστάκης: "Στο παιδί μου"

[2] Γιάννης Ρίτσος: "Επιλογικό"

Αντιγραφή από το blog "Λεξίδια για σημαντικές αιτίες" του Λάμπρου Τσουκνίδα