31.5.07

ΣΕΒ: O Λύκος σε ρόλο Κοκκινοσκουφίτσας

Η Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, η τροποποίηση του καταστατικού του που έχει σαν στόχο την ενοποίηση της συνδικαλιστικής έκφρασης όλων των εργοδοτών και ιδίως η πολιτικοϊδεολογική παρέμβαση του προέδρου του ΣΕΒ, κωδικοποιούν μια νέα στρατηγική των εργοδοτών, η οποία κυοφορείτο εδώ και καιρό.
Ο πρόεδρος του ΣΕΒ προσπάθησε να φιλοτεχνήσει ένα νέο κοινωνικό προφίλ της ελληνικής εργοδοσίας, ενώ με μεγάλη έπαρση μίλησε για το ρόλο της πρωτοπορίας που αποδίδουν οι επιχειρηματίες στον εαυτό τους. Προσπάθησε επίσης να τραβήξει μια γραμμή με το παρελθόν της κρατικοδίαιτης ανάπτυξης η οποία τάχα δεν είναι επιθυμητή, καθώς και με την λογική της διαπλοκής με το κράτος που σήμερα αποτελεί δήθεν βαρίδι για τις επιχειρήσεις. Τόνισε τέλος την ανάγκη να σηκώσουν οι κοινωνικοί εταίροι, μέσα από μια κοινωνική συμμαχία, το βάρος της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής. Όλα αυτά τα διάνθισε με κορώνες περί δημιουργικότητας των επιχειρήσεων σε αντιδιαστολή με το τέλμα της πολιτικής.
Με λίγα λόγια ο πρόεδρος του ΣΕΒ προσπάθησε, μάταια βέβαια, να αποστασιοποιηθεί από την μέχρι σήμερα αρνητική εικόνα, από το βάρος μιας εγωιστικής - κερδοσκοπικής πρακτικής του κεφαλαίου που φορτώνει διαρκώς βάρη στην κοινωνία και αυγαταίνει το ατομικό καπιταλιστικό κέρδος. Η αναφορά του δε, ότι η κερδοφορία των επιχειρήσεων είναι κέρδος για τη κοινωνία, που επιχειρεί να καθαγιάσει το καπιταλιστικό κέρδος και να βαφτίσει τις ανάγκες του κεφαλαίου σε ανάγκες της κοινωνίας, απλά συγκρούεται με τη ζοφερή κοινωνική πραγματικότητα.
Η πολιτική αυτή του ΣΕΒ αντανακλά εν μέρει τις αλλαγές που έχουν γίνει στο εσωτερικό των ελληνικών επιχειρήσεων, όπου συνυπάρχουν οι παραδοσιακοί - φθίνοντες κλάδοι και οι νέοι κλάδοι βιομηχανίας που διασυνδέονται με τη νέα τεχνολογία και το ξένο κεφάλαιο και οι οποίοι έχουν πάρει κεφάλι. Αντανακλά επίσης την μεγάλη μετατόπιση στον τομέα των υπηρεσιών.
Αντικατοπτρίζει ακόμη τους νέους όρους με τους οποίους γίνεται η κεφαλαιακή συσσώρευση σήμερα, η οποία αρχικά στηρίχθηκε στις άμεσες επιδοτήσεις του κράτους και στο κεφάλαιο της κοινωνικής ασφάλισης, το οποίο έτσι αποδεκατίστηκε - ενώ σήμερα γίνεται με τον «αέρα» του χρηματιστηρίου και τις πλάτες ενός πανίσχυρου τραπεζικού συστήματος.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες επιχειρηματίες δεν είναι επιδοτούμενοι. Υπάρχουν τεράστια κοινοτικά κεφάλαια που αφειδώς παρέχονται, υπάρχει η διαδικασία των συμπράξεων με το δημόσιο, υπάρχουν οι πολυποίκιλες επιδοτήσεις για φθηνή εργασία μέσω των διαφόρων προγραμμάτων απασχόλησης και εκπαίδευσης, υπάρχει το καθεστώς των γενναίων φοροαπαλλαγών και οι κρατικές επεμβάσεις για την μείωση του εργατικού κόστους με τις εισοδηματικές πολιτικές λιτότητας και τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις. Απλά έχει αλλάξει η μορφή της κρατικής στήριξης και των επιδοτήσεων. Παλιότερα οι επιχειρήσεις κρατικοποιούσαν τα χρέη τους κερδίζοντας, ενώ σήμερα κερδίζουν ιδιωτικοποιώντας δημόσιο πλούτο.
Η στάση αυτή του ΣΕΒ αποτελεί μια μεγαλύτερη προσαρμογή στην νεοφιλελεύθερη διαχείριση της οικονομίας που απαιτεί την συρρίκνωση της λειτουργίας του κράτους και την άμεση διείσδυση του ιδιωτικού κεφαλαίου σε επιχειρήσεις και λειτουργίες του δημοσίου τομέα και ιδίως σε αυτές που αφορούν στην κοινή ωφέλεια, στο κοινωνικό κράτος και στα δημόσια αγαθά.
Όσο για την κοινωνική συμμαχία που επιδιώκει ο ΣΕΒ με την εργασία πρόκειται στην ουσία για προσπάθεια υποταγής των συνδικάτων στις απαιτήσεις που θέτει το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο. Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ είναι απόλυτα αφερέγγυος αναφερόμενος σ' αυτά τα ζητήματα, όταν απαγορεύει την συνδικαλιστική δράση στην επιχείρησή του. Αλλά το θέμα δεν είναι προσωπικό. Αφορά το σύνολο της εργοδοσίας που το τελευταίο διάστημα έχει εξαπολύσει επίθεση στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα με απολύσεις συνδικαλιστών σε πολλούς χώρους και με απαράδεκτες επεμβάσεις στις λειτουργίες των συνδικάτων. Όσο και αν προσπαθεί, πάντως, ο πρόεδρος του ΣΕΒ να πείσει ότι δεν υπάρχει δεξιά και αριστερά, ότι δεν υπάρχουν αντιθέσεις, ότι τα συμφέροντα εργοδοτών - εργαζομένων είναι κοινά, όλα αυτά θα καταρρέουν, διότι αποτελούν προπαγανδιστικές πομφόλυγες. Η πραγματικότητα είναι ότι όσο μεγαλύτερο είναι το κέρδος του κεφαλαίου τόσο μεγαλύτερη είναι η ζημιά για τους εργαζόμενους και την κοινωνία, που θα μεταφράζεται πάντα σε τεράστιες ανισότητες, ανεργία, φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό. Αυτή η κατάσταση όσο και αν επιχειρείται να συγκαλυφθεί με τη ρητορεία του εκσυγχρονισμού ή της μεταρρύθμισης ή της προόδου θα είναι πάντα μια κοινωνική οπισθοδρόμηση.
Οι εξελίξεις στο χώρο του ΣΕΒ, πάντως, επιτάσσουν στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα να διαφοροποιήσει ριζικά τη στρατηγική του, να οξύνει την ταξική αντιπαράθεση με την οργανωμένη εργοδοσία, να αποκαλύψει πιο πειστικά τις απόπειρες απόκτησης ενός κοινωνικού προφίλ από τον ΣΕΒ που δεν του αναλογεί, να αναδείξει ιδεολογικά τον στενά ταξικό ρόλο που, παρά τις περί αντιθέτου διακηρύξεις, εξακολουθεί να παίζει ο ΣΕΒ.
Τα συνδικάτα και θα διαλεχτούν και θα συγκρουστούν με την αντίπαλη εργοδοτική πλευρά. Δεν πρέπει, όμως, να χάνουν ποτέ από το μυαλό τους την εξής απλή αλήθεια: ότι δεν υπάρχουν κοινωνικοί εταίροι αλλά κοινωνικοί αντίπαλοι.
Του Αλέκου Καλύβη

δημοσιεύθηκε στην Αυγή την 30.5.2007

Σημειώνουμε ότι την ομιλία του προέδρου του ΣΕΒ, μπορείτε να την διαβάσετε από το site του ΣΕΒ:
http://www.fgi.org.gr/Uploads/pdf/GS_DASKALOPOULOS_2007_1.pdf

28.5.07

Συνεχίζει την απεργία πείνας ο Χρήστος Κορτζίδης


Ενδέκατη ημέρα (28.5.2007) απεργίας πείνας του δημάρχου Ελληνικού Χρήστου Κορτζίδη, με αίτημα την ελεύθερη πρόσβαση στην παραλία.

Υπενθυμίζουμε ότι την Τετάρτη 30.5.2007, θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση για τον καθαρισμό της παραλίας και το ξήλωμα της περίφραξης που εμποδίζει την πρόσβαση σε αυτή, ενώ το βράδυ θα δοθεί συναυλία με τη συμμετοχή γνωστών καλλιτεχνών.

27.5.07

Συγκέντρωση για να πέσουν τα κάγκελα στις 30.5.2007

Η Αυτόνομη Παρέμβαση με την σημερινή επίσκεψη (25.5.2007) συνδικαλιστικών της στελεχών στο Δημαρχείο Ελληνικού εκφράζει την αλληλεγγύη της στον αγώνα του Δημάρχου του Δήμου Ελληνικού που βρίσκεται για 8η μέρα σε απεργία πείνας προκειμένου να διασφαλιστεί το δικαίωμα των πολιτών να έχουν πρόσβαση στην παραλία και τον αιγιαλό.

Στηρίζει το αίτημα του Δημάρχου του Δημοτικού Συμβουλίου και των πολιτών να πέσουν τα κάγκελα που εμποδίζουν τους πολίτες να έχουν πρόσβαση στην παραλία, να παραχωρηθεί ο χώρος στον Δήμο Ελληνικού, να σταματήσει η ασύδοτη ανάπτυξη των νυχτομάγαζων που λειτουργούν παράνομα, να σταματήσουν οι πολίτες να πληρώνουν προκειμένου να έχουν πρόσβαση στην παραλία.

Ο αγώνας για την διατήρηση των ελευθέρων χώρων είναι αγώνας όχι μόνο των δημοτών του Ελληνικού αλλά και όλων των εργαζομένων.

Η Αυτόνομη Παρέμβαση καλεί όλα τα Συνδικάτα, να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους σε αυτό τον αγώνα.

Καλούμε τους εργαζόμενους να συμμετέχουν μαζικά στην συγκέντρωση που διοργανώνει ο Δήμος Ελληνικού και καλούν Δήμοι, Συνδικάτα και μαζικοί φορείς, την Τετάρτη 30 Μαΐου στις 6 το Απόγευμα στην Λεωφόρο Ποσειδώνος στην Δεύτερη Στάση Αγίου Κοσμά. (Πεζογέφυρα Ποσειδώνος) με στόχο να ρίξουμε τα κάγκελα που εμποδίζουν την πρόσβαση στην παραλία.

25.5.2007

25.5.07

Εισήγηση του γενικού εισαγγελέα του ευρωδικαστηρίου κατά του κοινωνικού ντάμπινγκ

Με δύο εισηγήσεις του σε αντίστοιχες υποθέσεις ο γενικός εισαγγελέας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου υποστηρίζει την άποψη ότι «οι συνδικαλιστικές οργανώσεις μπορούν με συλλογικές δράσεις τους που επιδιώκουν την επίτευξη σκοπών γενικού συμφέροντος και είναι αναλογικές, να αναγκάσουν έναν παρέχοντα υπηρεσίες άλλου κράτους μέλους να δεχτεί τα όρια μισθού που προβλέπει μια συλλογική σύμβαση στο κράτος που αυτός αναπτύσσει την επιχειρηματική δραστηριότητά του». Η εισήγηση αυτή, έρχεται σε αντίθεση με την βασική αρχή της οδηγίας Μπολκενστάιν "ο παρέχων υπηρεσίες, προκειμένου να διαθέσει τις υπηρεσίες του σε οποιοδήποτε κράτος - μέλος, αρκεί να σέβεται τη νομοθεσία της χώρας, την οποία έχει σαν έδρα η εταιρία του" και αποσυμπιέζει την γενικευμένη τάση «εξίσωσης προς τα κάτω» των εργασιακών δικαιωμάτων.

Υπενθυμίζουμε ότι η οδηγία Μπολκενστάιν, επί της ουσίας, θεσμοθετεί στην Κοινότητα το «κοινωνικό ντάμπινγκ», δηλαδή την ελευθερία εγκατάστασης μιας επιχείρησης σε άλλη χώρα - μέλος με τη διατήρηση των εργασιακών προδιαγραφών της χώρας προέλευσης. Έτσι οι εργασιακές σχέσεις γυρίζουν, χάριν του νέο-φιλελευθερισμού, ήδη πριν τον Διαφωτισμό, πριν την Γαλλική επανάσταση, κατευθείαν στον μεσαίωνα, εφόσον αν επαναλάβουμε τον Ρουσώ από το «Το κοινωνικό συμβόλαιο» του 1762 «μεταξύ αδύναμων και δυνατών ο νόμος απελευθερώνει, ενώ η ελευθερία καταπιέζει» βρίσκουμε ότι οι οδηγίες της Ε.Ε. του 21ου αιώνα, επιτρέπουν την ελευθερία στο κεφάλαιο να επιλέγει εκείνους τους νόμους που το εξυπηρετούν, κάτι που δεν μπορεί φυσικά να κάνει ο εργαζόμενος.

Κάτω από το πρίσμα αυτό, η εισήγηση του γενικού εισαγγελέα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ο οποίος υποστηρίζει ότι «η προστασία του δημοσίου συμφέροντος που σχετίζεται με την κοινωνική πολιτική και τα θεμελιώδη δικαιώματα μπορεί, εφόσον δεν ξεπερνάει τα αναγκαία όρια, να δικαιολογήσει ορισμένους περιορισμούς στην ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων», είναι χρήσιμη εφόσον απορρυθμίζει την ουσία της οδηγίας Μπολκενστάιν.


Μ.Κ. 25.5.2007


Νόμιμη η απεργία στη Σουηδία κατά Λετονικής εταιρείας

Τον Μάιο του 2004 η εταιρεία της Λετονίας Λαβάλ, απέσπασε εργαζόμενους από τη Λετονία για την εκτέλεση οικοδομικών εργασιών στη Σουηδία για την ανέγερση ενός σχολικού κτιρίου. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ αυτής της εταιρείας και του σουηδικού συνδικάτου των οικοδόμων δεν κατέληξαν σε μια συμβιβαστική συμφωνία για το ύψος των μισθών των Λετονών οικοδόμων που είχαν πάει να εργαστούν στη Σουηδία. Αποτέλεσμα ήταν η γενική απεργία όλων των Σουηδών εργαζομένων αυτής της Λετονικής εταιρείας, η οποία άσκησε αγωγή ζητώντας να κηρυχθεί παράνομη αυτή η συνδικαλιστική δράση που παρέλυσε τα εργοτάξιά της. Ο γενικός εισαγγελέας υποστηρίζει στην εισήγησή του ότι ορθώς εφαρμόζεται το κοινοτικό δίκαιο (οδηγία 96/71) από τη Σουηδία και ορθώς αυτή η χώρα θέλει την ίση μεταχείριση μεταξύ σουηδικών και αλλοδαπών επιχειρήσεων και των συλλογικών συμβάσεων που έχουν υπογράψει με τα συνδικάτα, ιδίως δε αυτών που αναφέρονται στην ανάγκη χορήγησης του μισθού στο ύψος που έχει καθοριστεί με συλλογική σύμβαση και εφαρμόζεται ντε φάκτο από όλες τις σουηδικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον ίδιο τομέα με τη Λετονική Λαβάλ. Επιπλέον ο γενικός εισαγγελέας τονίζει ότι οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις ορθώς έγιναν, διότι αυτές απέβλεπαν σε στόχους γενικού συμφέροντος, όπως είναι η προστασία των εργαζομένων και η καταπολέμηση του κοινωνικού ντάμπινγκ.
Από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου θα κριθεί αν οι κανόνες της εσωτερικής αγοράς θα ισχύουν ανεξάρτητα από τους εθνικούς νόμους ή αν αυτοί θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη ελάχιστα όρια προστασίας των εργαζομένων, σύμφωνα με τις ισχύουσες στις περισσότερες κοινοτικές χώρες προδιαγραφές. Η Κομισιόν υποστήριξε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο την κοινοτική νομοθεσία, ενώ η σουηδική κυβέρνηση τόνισε ότι αυτές συνιστούν κεντρικό και ουσιαστικό στοιχείο του κοινωνικού μοντέλου της χώρας.


Για τα πλοία στη Φινλανδία

Ανάλογη εισήγηση έχει υποβάλει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ο γενικός εισαγγελέας σε μια άλλη υπόθεση που αφορά φινλανδική εταιρεία φεριμπόουτ που άλλαξε τη σημαία της με την εσθονική προκειμένου να απολύσει τους Φινλανδούς εργαζομένους και να προσλάβει Εσθονούς με πολύ μικρότερους μισθούς. Η Διεθνής Ομοσπονδία Εργαζομένων στις Μεταφορές κάλεσε τις εθνικές οργανώσεις μέλη της να μη διαπραγματευτούν με τη φινλανδική ναυτιλιακή εταιρεία με αποτέλεσμα να μην μπορέσει αυτή να υπογράψει συλλογική σύμβαση εργασίας με τα ναυτεργατικά συνδικάτα της Εσθονίας και να ματαιώσει τη μετανηολόγηση του πλοίου της.

Ο γενικός εισαγγελέας και σ' αυτή την περίπτωση υποστηρίζει ότι η προστασία του δημοσίου συμφέροντος που σχετίζεται με την κοινωνική πολιτική και τα θεμελιώδη δικαιώματα μπορεί να δικαιολογήσει ορισμένους περιορισμούς στην ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων, εφόσον αυτό δεν ξεπερνάει τα αναγκαία όρια. Υπενθυμίζεται ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ακολουθεί κατά κανόνα τις προτάσεις του γεν. εισαγγελέα του και αναμένεται να εκδώσει τις δύο αποφάσεις του μέσα στο αμέσως προσεχές διάστημα.

Πηγή: Αυγή 23.5.2007, ρεπορτάζ του Γ. Δαράτου

23.5.07

H παραλία να ξαναγίνει ελεύθερη για όλους τους πολίτες


Συνεχίζει την απεργία πείνας, για 6η μέρα (23.5.2007) ο δήμαρχος του Ελληνικού Χρήστος Κορτζίδης με αίτημα να σταματήσει η κατοχή της παραλιακής ζώνης από τα συμφέροντα της νύχτας και η παραλία να ξαναγίνει ελεύθερη για όλους τους πολίτες. Στο πλευρό του δημάρχου του "γαλατικού χωριού" ενώνονται καθημερινά όλο και περισσότεροι πολιτικοί, άνθρωποι της Αυτοδιοίκησης, ενεργοί πολίτες. Ωστόσο η κυβέρνηση εξακολουθεί να σφυρίζει αδιάφορα και να μην αναλαμβάνει καμία πρωτοβουλία για να μπει τέλος στην ασυδοσία που κυριαρχεί στο παραλιακό μέτωπο του Σαρωνικού.

Κάγκελα και συρματοπλέγματα, τεράστια "νυχτομάγαζα", πλαζ που έχουν εξελιχθεί σε μικρά "κράτη" για τα οποία χρειάζεται κανείς να χρυσοπληρώσει τη "βίζα". Αυτή είναι η σημερινή εικόνα της παραλιακής ζώνης του Σαρωνικού, από την Πειραϊκή ως τη Βάρκιζα.
Στο Ελληνικό, όπου ο δήμαρχος Χρ. Κορτζίδης έχει ξεκινήσει απεργία πείνας, η κατάσταση είναι απελπιστική, ενώ το μέλλον διαγράφεται ακόμη πιο ζοφερό. Σχεδόν το σύνολο της παραλίας αυτού του παράκτιου κατ' όνομα μόνο δήμου είναι κατειλημμένο από τεράστια κέντρα διασκέδασης ή αποκλεισμένο με κάγκελα από το αθλητικό κέντρο του Αγ. Κοσμά, με αποτέλεσμα να μένουν ελάχιστα μέτρα ελεύθερα για τους πολίτες. Μάλιστα, στα σχέδια είναι το Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας να μετατραπεί σε μαρίνα για τον ελλιμενισμό 1.000 ιδιωτικών σκαφών κα να χτιστούν άλλα 56.000 τ.μ. -ήδη είναι δομημένα 9.000 τ.μ.
Στο Μοσχάτο, οι πολίτες έριξαν πριν από λίγες μέρες τα συρματοπλέγματα που τους κρατούσαν μακριά από την παραλία. Εδώ η εταιρεία "Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε." ανακοίνωσε τον περασμένο Φεβρουάριο στον δήμο ότι θα του εκχωρήσει 160 στρέμματα και θα κρατήσει 80 για να τα διαχειριστεί η ίδια. Μικρή λεπτομέρεια: Η έκταση που προορίζεται για τον δήμο είναι ουσιαστικά ένας λόφος με μπάζα των Ολυμπιακών Αγώνων. Στα 80 δε στρέμματα που θέλει να κρατήσει, η "Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε." σχεδιάζει να κατασκευάσει γήπεδο 2.500 τ.μ. και χωρητικότητας 3.500 θέσεων.
Στην Καλλιθέα, ύστερα από χρόνια κινητοποιήσεων, ο δήμος απέκτησε έξοδο στη θάλασσα υπογράφοντας πριν από τρεις μήνες μνημόνιο με το ΥΠΕΧΩΔΕ για την παραχώρηση των κτιριακών εγκαταστάσεων και της ναυταθλητικής μαρίνας που είχαν κατασκευαστεί εκεί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Προς το παρόν όμως τα συρματοπλέγματα παραμένουν και το προσωπικό ασφαλείας της "Ολυμπιακά Ακίνητα" ελέγχει την πρόσβαση των πολιτών στο χώρο.
Στα Καλύβια, ο δήμος έχει βιώσει με το χειρότερο τρόπο το ξεπούλημα των ακτών στους ιδιώτες. Μάλιστα, για τις κινητοποιήσεις που έχει κάνει προκειμένου να αποδοθεί η παραλία στους πολίτες, ο δήμαρχος Π. Φιλίππου και το δημοτικό συμβούλιο βρίσκονται σε δικαστική περιπέτεια, αφού από το ξενοδοχείο "Γκραν Ριζόρτ" συμφερόντων Μαντωνανάκη τούς έχει ασκηθεί αγωγή για δυσφήμηση και διαφυγόντα κέρδη. Μόνο που η πραγματικότητα είναι πως η ΕΤΑ Α.Ε. έδωσε στην ιδιοκτησία του επιχειρηματία τέσσερα χιλιόμετρα παραλίας.
Στη Βάρη η παραλία ανήκει στην ΕΤΑ Α.Ε. Η δυτική πλευρά έχει δοθεί σε ιδιώτες, με αποτέλεσμα οι πολίτες να πληρώνουν εισιτήριο 5 ευρώ για την είσοδο στην παραλία, ενώ πρόσφατα μπήκε και είσοδος στο πάρκινγκ. Για την ανατολική πλευρά, λίγο πριν από τις εκλογές του 2004, η ΕΤΑ έστειλε στον δήμο σχέδιο παραχώρησης. Ωστόσο, αν και η δημοτική αρχή συμφώνησε με την παραχώρηση, διαφώνησε με τους όρους που είχε, σύμφωνα με τους οποίους η ΕΤΑ θα μπορούσε να πάρει πίσω όποτε ήθελε την έκταση, ανεξάρτητα από τις επενδύσεις που μπορεί να είχαν γίνει. Έτσι, ακόμη εκκρεμεί η διαδικασία παραχώρησης.
Στον Άλιμο, η είσοδος στην παραλία ήταν τα τελευταία χρόνια ελεύθερη. Πρόσφατα όμως η ΕΤΑ επιχείρησε να κλείσει τους χώρους και να επιβάλει εισιτήριο. Μετά από σειρά διαπραγματεύσεων του δήμου, συμφώνησε να αφήσει ελεύθερα μόνο τα περίπου 700 μ. της παραλίας, ενώ τα υπόλοιπα 1.100 έχουν εκχωρηθεί σε ιδιώτες, οι οποίοι χρεώνουν είσοδο 5 ευρώ τις καθημερινές και 7 το Σαββατοκύριακο.
Στη Γλυφάδα η παραλία πέρασε το 1992 επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη στην Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου. Αν και στις τρεις πλαζ υπήρχε όλα αυτά τα χρόνια ελεύθερη πρόσβαση, ήταν σε άθλια κατάσταση, καθώς δεν καθαρίζονταν από την ΚΕΔ ούτε επιτρεπόταν στο δήμο να αναλάβει εκείνος την φροντίδα τους. Το τελευταίο διάστημα γίνονται διαπραγματεύσεις προκειμένου να υπογραφεί προγραμματική σύμβαση μεταξύ του δήμου και της ΚΕΔ ώστε να επιστραφεί στην Αυτοδιοίκηση μέρος της παραλίας. Πάντως, οι μισθώσεις των νυχτερινών κέντρων που βρίσκονται εκεί λήγουν το 2009, ενώ ιδιαίτερο πρόβλημα δημιουργεί και η ΤΡΑΜ Α.Ε. που έχει διαμορφώσει σε εργοτάξιο μέρος της παραλίας.
Στη Βούλα, τέλος, τα "φιλέτα" της παραλίας -η Α' και η Β' πλαζ- δόθηκαν το 2001 από τον ΕΟΤ σε ιδιώτες και μόνο το πλέον αναξιοποίητο κομμάτι παραχωρήθηκε στον δήμο. Παρά το γεγονός ότι ο δήμος έχει ζητήσει να του παραχωρηθεί το σύνολο της παραλίας, το μόνο που του έχει αναγνωριστεί είναι το δικαίωμα ελέγχου τυχόν αυθαιρεσιών από τους ιδιώτες που έχουν τη διαχείριση των πλαζ. Και εδώ το εισιτήριο είναι τσουχτερό για τους πολίτες -στην Α' πλαζ είναι 5 ευρώ τις καθημερινές και 6 το Σαββατοκύριακο. Η Β' πλαζ παραμένει προς το παρόν κλειστή με απόφαση του δήμου, που δεν επέτρεψε να γίνουν επεκτάσεις των κτιριακών εγκαταστάσεων από τους ιδιώτες πέρυσι. Εμπόδιο στην ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών αποτελούν και τα δεκάδες κέντρα διασκέδασης, τα τραπεζοκαθίσματα των οποίων φθάνουν μέχρι το κύμα.

Την πλήρη στήριξη στον αγώνα του δημάρχου και του λαού του Ελληνικού για ελεύθερες παραλίες εξέφρασε ο Αλ.Αλαβάνος. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ κάλεσε, μάλιστα, τους νέους και τις νέες να ρίξουν τα συρματοπλέγματα και να μπουν στις οργανωμένες πλαζ χωρίς να πληρώσουν, για να δώσουν έτσι ένα μάθημα συνταγματικής νομιμότητας στην κυβέρνηση.

"Ως Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς κατ' αρχήν αισθανόμαστε απόλυτα δικαιωμένοι που στηρίξαμε το συνδυασμό με το Χρήστο Κορτζίδη στο δήμο Ελληνικού. Η μάχη που δίνει σήμερα ο δήμαρχος και όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι, για την ελεύθερη πρόσβαση στην παραλία, είναι μια μάχη που αφορά σε όλο το λαό, και ειδικά στη νεολαία. Ένα κριτήριο πια για το αν είναι κανείς πλούσιος ή φτωχός είναι αν έχει τη δυνατότητα πρόσβασης στην παραλία, αν έχει δηλαδή έπαυλη στην παραλία, ή αν μπορεί να πληρώσει την είσοδο στις οργανωμένες πλαζ. Αν είναι φτωχός και δεν έχει χρήματα, θα πρέπει να περιοριστεί στη μπανιέρα του σπιτιού του. Εμείς στηρίζουμε πλήρως αυτό τον αγώνα. Καλούμε την κυβέρνηση να εφαρμόσει το Σύνταγμα, όπου ο αιγιαλός είναι δημόσιο αγαθό, και να το κάνει αυτό γρήγορα, γιατί έχουμε μια απεργία πείνας του δημάρχου. Ζητάμε αυτά τα 60 στρέμματα της πλαζ και της παραλίας να δοθούν στη διαχείριση του δήμου, προκειμένου να εξασφαλιστεί η δωρεάν και ελεύθερη πρόσβαση. Καλούμε τους νέους και τις νέες να αρχίσουν να ρίχνουν τα συρματοπλέγματα και να αρχίσουν να μπαίνουν στις οργανωμένες πλαζ χωρίς να πληρώνουν εισιτήριο. Πρέπει να δώσουν ένα μάθημα συνταγματικής νομιμότητας στην ίδια την κυβέρνηση της Ν.Δ.".

της Μαριάννας ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ. Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ την 22.5.2007


18.5.07

Ευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Αναδημοσιεύουμε δελτίο τύπου της "Παρέμβασης Αναπήρων Πολιτών" της Τετάρτης, 16.5.2007

"Ένα άκρως νοσηρό φαινόμενο έχει εμφανιστεί στα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, μάλιστα με αυξητική τάση.Συγκεκριμένα, ιδιαίτερα σε εκπομπές τηλεριάλιτι σοου, εμφανίζονται άτομα με αναπηρία τα οποία χλευάζονται, περιγελούνται και ευτελίζονται. Ο ανθρώπινος πόνος, η φτώχεια, οι ελλείψεις στο σύστημα υγείας & πρόνοιας, αποτελούν εμπόρευμα για τους τηλε-καννίβαλους που στο όνομα της αύξησης της τηλεθέασης των εκπομπών τους ισοπεδώνουν και κουρελιάζουν την προσωπικότητα των ανθρώπων. Μάλιστα αυτό που προκαλεί την οργή και την αγανάκτηση κάθε σκεπτόμενου πολίτη είναι το γεγονός πως σε αυτές τις εκπομπές περιφέρουν άτομα με αναπηρία τα οποία δεν είναι σε θέση αντικειμενικά να υπερασπίσουν τα ατομικά τους δικαιώματα και την αξιοπρέπεια τους. Αυτό το φαινόμενο της ντροπής προσβάλλει την κοινωνία στο σύνολο της, καθιστώντας τις ανθρώπινες αξίες σε τηλε-εμπόρευμα.

Καλούμε:

Το Εθνικό ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο να παρέμβει άμεσα και να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα σύμφωνα με τις αρμοδιότητες του ώστε αυτό το φαινόμενο της ντροπής να αποτελέσει παρελθόν. Ο ρόλος του Θεατή των εξελίξεων σε φαινόμενα αυτού του είδους θεωρούμε πως προσβάλλει αυτή κάθε αυτή την ύπαρξη της θεσμικής αρχής.

Την κυβέρνηση να λάβει όλα τα αναγκαία νομοθετικά μέτρα με δεδομένο το γεγονός πως οι συχνότητες που έχουν παραχωρηθεί στα τηλεοπτικά μέσα αποτελούν δημόσιο αγαθό και δεν μπορεί μέσα από αυτές να γίνεται ανεκτή η προσβολή και η καταπάτηση της ανθρώπινης προσωπικότητας στο όνομα του κέρδους και της τηλεθέασης.

Τις επαγγελματικές ενώσεις των δημοσιογράφων να καταδικάσουν αυτό το φαινόμενο και να θεσπίσουν την απαραίτητη δεοντολογία η οποία να προστατεύει τα βασικά ατομικά δικαιώματα.

Τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις να αναδείξουν το συγκεκριμένο πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις και να συμβάλλουν στην κινητοποίηση της κοινωνίας για την προστασία των πολιτών.

Τον κάθε πολίτη ξεχωριστά με την στάση του να απαξιώσει αρνούμενος να παρακολουθεί τις συγκεκριμένες εκπομπές «τηλεοπτικών σκουπιδιών» δίνοντας με αυτόν τον τρόπο την απάντηση του σε φαινόμενα τηλε-ανθρωποφαγίας στο όνομα του κέρδους."

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ του Σ.Ε. ΜΟΔ Α.Ε. – ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 23 ΜΑΪΟΥ


Είκοσι ημέρες μετά την συνάντηση που είχαμε με τον Υφυπουργό κ.Φώλια (2.5.2007) η δέσμευσή του να μας δοθεί το άρθρο που αφορά στην ΜΟΔ Α.Ε. «έτσι ώστε να μπορέσουμε να συζητήσουμε συνολικά επί του προσχεδίου» δεν έχει πραγματοποιηθεί.

Το ΔΣ κατά την διάρκεια της συνάντησης που είχε με τον υφυπουργό και τον ΓΓ κ.Μουσουρούλη κατέθεσε την απόφαση της ΓΣ στην οποία εμπεριέχονται οι βασικές θέσεις μας για το εν λόγω προσχέδιο.

Παρά την μεγάλη δυσαρέσκεια που υπάρχει στα μέλη του Συλλόγου για το γεγονός ότι όλη αυτή την περίοδο ο Σύλλογος δεν κλήθηκε ούτε μια φορά να συζητήσει με τους συντάκτες του προσχεδίου πήραμε την ευθύνη να δεχθούμε την πρόταση του Υφυπουργού η οποία έλεγε ότι «θα σας στείλουμε το άρθρο για την ΜΟΔ Α.Ε. την Δευτέρα 7 Μαΐου και στην συνέχεια θα συζητήσουμε συνολικά». Ζήτησε δε, «να καταλήξουμε σύντομα επειδή το ΥΠΟΙΟ προτίθεται να καταθέσει προς ψήφιση τον Νόμο στην Βουλή μέχρι τις 30 Μαΐου».

Η αποδοχή αυτής της πρότασης ήταν στο πλαίσιο μιας πρόδηλης καλής θέλησης που οφείλει να αποδεικνύει η κάθε πλευρά όταν υπάρχει αντικείμενο διαβούλευσης και στην προκειμένη περίπτωση διεκδίκησης. Δυστυχώς όμως το ΥΠΟΙΟ όλο αυτό το διάστημα δεν έχει ανταποκριθεί στις ίδιες του τις δεσμεύσεις.

Το «πρόβλημα» δεν είναι μόνο ότι δεν έχουμε λάβει γνώση του άρθρου που αφορά στην ΜΟΔ. Το πρόβλημα είναι ότι στα άρθρα του προσχεδίου που έχουμε λάβει εμπεριέχονται διατάξεις ( άρθρα 5, 14,17, 26) οι οποίες υποβαθμίζουν επικίνδυνα τους εργαζόμενους της ΜΟΔ.

Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι το εν λόγω σχέδιο προωθείται προς ψήφιση χωρίς να λάβει υπόψη του τα αιτήματα του Συλλόγου Εργαζομένων στην ΜΟΔ ο οποίος εκπροσωπεί σήμερα 850 εργαζόμενους (στους 1375 εργαζόμενους) των Υπηρεσιών του ΙΙΙ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης.

Σε αυτή την πρακτική δεν θα μείνουμε άπραγοι. Ίσως θα πρέπει να θυμίσουμε σε όλους ότι οι απορροφήσεις στο ΚΠΣ δεν προχωρούν χωρίς τους εργαζόμενους της ΜΟΔ.

Το ΔΣ στη χθεσινή του συνεδρίαση αποφάσισε ομόφωνα να προκηρύξει 24ωρη προειδοποιητική απεργία για τις 23 Μαΐου ταυτόχρονα με συγκέντρωση έξω από το ΥΠΟΙΟ στην οδό Νίκης στις 11.00 π.μ.

Παράλληλα το ΔΣ προχωρά σε συναντήσεις με το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, την ΓΣΕΕ και άλλους Φορείς όπως και τα πολιτικά κόμματα της Βουλής, ώστε να τους ενημερώσει για τις θέσεις του Συλλόγου επί του Προσχεδίου Νόμου και των αυτοδίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων στην ΜΟΔ Α.Ε.

Επαναλαμβάνουμε ότι το Σ/Ν έχει πολλά προβληματικά και «επικίνδυνα» σημεία, τα οποία μας βρίσκουν απολύτως αντίθετουΣ .


Μερικά από αυτά, είναι:


1.
Επιχειρείται η υποβάθμιση (οικονομική και διοικητική) των εργαζομένων της ΜΟΔ Α.Ε. σε σύγκριση με τους Δημοσίους Υπαλλήλους που θα εργάζονται στις νέες δομές. Η ίση μεταχείριση ΟΛΩΝ των εργαζομένων στις δομές της 4ης προγραμματικής περιόδου πρέπει να θεωρείται αυτονόητη από ΟΛΟΥΣ.


2. Δεν έχει δοθεί σε ΚΑΝΕΝΑ το άρθρο το οποίο αναφέρεται στην λειτουργία της ΜΟΔ Α.Ε. Αντίθετα, συμπεριλαμβάνονται αναλυτικές διατάξεις για νέες Α.Ε. που ιδρύονται στο πλαίσιο αυτής της προγραμματικής περιόδου. Η «ειρωνεία» είναι ότι αυτό το άρθρο αφορά 850 ενεργούς υπαλλήλους της ΜΟΔ και 400 υπό πρόσληψη (!!).


3.
Ιδρύονται νέα εταιρικά σχήματα και δίνεται η δυνατότητα να ιδρυθούν ακόμη περισσότερα με προσωπικό που δεν υφίσταται. Δηλαδή ιδρύονται Α.Ε. του Ελληνικού Δημοσίου που δεν θα έχουν δικό τους προσωπικό αλλά θα παίρνουν προσωπικό από μια άλλη Α.Ε. του Ελληνικού Δημοσίου τη ΜΟΔ (η οποία θα μετέχει επίσης και με 51% στο μετοχικό κεφάλαιο των ΑΟΠ).


4.
Καταργούνται οι ΕΥΔ των Περιφερειών και δημιουργείται μία Κεντρική Διαχειριστική Αρχή για τα ΠΕΠ στο ΥΠΟΙΟ .

Ζητάμε:

ΤΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΟΥ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΤΙ ΘΑ ΙΣΧΥΣΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΣΗΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΔΟΜΕΣ.

ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΝΑΡΞΗ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΕΩΝ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ.

Συνάδελφοι και Συναδέλφισσες,

Είναι για όλους αυτονόητο ότι δεν θα δεχθούμε την υποβάθμισή μας στις νέες δομές. Γι’ αυτό δεν πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε «εμψύχωση» για να συμμετάσχουμε στην απεργία. Άλλωστε η συμμετοχή στην στάση εργασίας στις 2 Μαΐου που έφθασε στο 97 % το αποδεικνύει περίτρανα.

ΣυμμετΕχουμε στην εικοσιτετρΑωρη απεργΙα στις 23 μΑΪΟΥ.

ΣυμμετΕχουμε στην συγκέντρωση διαμαρτυρΙας ΕΞΩ απΟ το ΥΠΟΙΟ στις 11 π.μ.

Ψήφισμα Συμπαράστασης στο "ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ της ΤΙΜ" από το "Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής"

Εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στον αγώνα του Πανελλήνιου Σωματείου Εργαζομένων ΤΙΜ HELLAS, που έχει γίνει στόχος μιας απαράδεκτης μεθόδευσης από τη διοίκηση της εταιρίας.

Η κίνηση της εταιρίας να ασκήσει αγωγή ενάντια στη «νομιμότητα» του ΔΣ του Σωματείου, καθώς και να ζητήσει τη διακοπή των διαδικασιών μεσολάβησης για την υπογραφή επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης εργασίας (ΣΣΕ) στον ΟΜΕΔ:

- Χτυπάει την ελευθερία του συνδικαλισμού και κατ’ επέκταση όλο το συνδικαλιστικό κίνημα και τους εργαζόμενους.

- Αποτελεί ανοιχτή περιφρόνηση των εργαζόμενων στην εταιρία και ειδικά των μελών του Σωματείου, που έχουν εκφράσει την εμπιστοσύνη τους στο Σωματείο με τη μαζική συμμετοχή τους στις πρόσφατες εκλογές του (που έγιναν καθ’ όλα νόμιμα) και την επανεκλογή μεταξύ άλλων όλων των μελών του προηγούμενου ΔΣ. Ομοίως, το Σωματείο και το ΔΣ του δεν έχουν αμφισβητηθεί από κανένα β’ βάθμιο ή γ’ βάθμιο συνδικαλιστικό όργανο, ενώ έχουν εκλεγεί κανονικά και αντιπρόσωποι για το ΕΚΑ και την ΟΙΥΕ.

Ο αγώνας εδώ και 2 χρόνια του Σωματείου στην ΤΙΜ για την υπογραφή επιχειρησιακής ΣΣΕ είναι γνωστός και ανταποκρίνεται στα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων. Το ίδιο έχει γίνει γνωστή η αδιαλλαξία της διοίκησης της ΤΙΜ, που για μήνες κωλυσιεργούσε στις διμερείς διαπραγματεύσεις και απαξίωνε τα αιτήματα των εργαζομένων, υποχρεώνοντας το Σωματείο να καταφύγει στον ΟΜΕΔ. Η στάση αυτή της διοίκησης της ΤΙΜ είναι ακόμα πιο απαράδεκτη και προκλητική καθώς στα πάνω από 13 χρόνια λειτουργίας της εταιρίας δεν υπάρχει επιχειρησιακή ΣΣΕ, ενώ ο κλάδος και οι εταιρίες των τηλεπικοινωνιών βρίσκονται στις πρώτες γραμμές της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Αυτή η προφανής προσπάθεια της ΤΙΜ να αποφύγει με νομικά προσχήματα την υπογραφή ΣΣΕ έρχεται να προστεθεί στη συνολική καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων από τους εργοδότες και στην πληθώρα επιθέσεων στα πιο θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων: διαρκής υπονόμευση της κοινωνικής ασφάλισης και της σταθερότητας των εργασιακών σχέσεων, καθήλωση των πραγματικών μισθών με τις πενιχρές αυξήσεις και την ακρίβεια. Είναι ένα ακόμα αντιδημοκρατικό μέτρο ενάντια στα συνδικάτα, όπως η τελευταία επιστράτευση των απεργών ναυτεργατών και η κήρυξη πολλών απεργιών ως «παράνομων και καταχρηστικών».

Σ’ αυτή την πραγματικά δύσκολη περίοδο, η ενότητα, η αλληλεγγύη και ο αγώνας των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος, πρέπει να σταθούν εμπόδιο στις ορέξεις των εργοδοτών. Καλούμε όλους τους συνδικαλιστικούς φορείς να εκδηλώσουν έμπρακτα την υποστήριξή τους στο δίκαιο αγώνα των εργαζόμενων στην ΤΙΜ και του Σωματείου τους.

- Να μη διακοπεί η διαδικασία της μεσολάβησης στον ΟΜΕΔ. Ο ΟΜΕΔ πρέπει να απορρίψει το αίτημα της διοίκησης της ΤΙΜ και να συνεχίσει τις διαδικασίες για την υπογραφή της ΣΣΕ.

- Η διοίκηση της ΤΙΜ να αποσύρει άμεσα την αγωγή της ενάντια στο Σωματείο και να προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με διάθεση ικανοποίησης των δίκαιων αιτημάτων των εργαζόμενων στην επιχείρηση.

Σεμινάρια του Ινστιτούτου "Νίκος Πουλαντζάς"


Το Ινστιτούτο “Νίκος Πουλαντζάς” σας προσκαλεί στον κύκλο σεμιναρίων που διοργανώνει με θέμα: "Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ". Τα σεμινάρια διεξάγονται στην Αίθουσα του Ινστιτούτου (Σαρρή 14, 2ος όροφος) με έναρξη στις 6.30 μ.μ. και με ελεύθερη είσοδο.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ*

Τρίτη, 22 Μαΐου 2007

«Κρίση του καπιταλισμού;»

εισηγητές: Θανάσης Μανιάτης, Στέλιος Μπαμπάς

Πέμπτη, 31 Μαΐου 2007

«Διεργασίες υπέρβασης / ανατροπής»

εισηγητές: Βασίλης Κωτούλας, Ελένη Πορτάλιου

Τρίτη, 5 Ιουνίου 2007

«Το αίτημα του σοσιαλισμού»

εισηγητές:Θανάσης Βακαλιός, Χρήστος Λάσκος

Δευτέρα, 11 Ιουνίου 2007

«Για τον κομμουνισμό»

εισηγητές: Αριστείδης Μπαλτάς, Αλέξανδρος Χρύσης

*Υπεύθυνοι των σεμιναρίων: Θανάσης Βακαλιός, Στέλιος Μπαμπάς

17.5.07

Ο ανώνυμος - Ιάπωνας γραφιάς - αποσυνθέτει

Η εταιρεία ασφαλειών της Ιαπωνίας Dai-ichi, πραγματοποιεί κάθε χρόνο έναν ποιητικό διαγωνισμό, στον οποίο μετέχουν οι υπάλληλοί της. Τα ποιήματα γράφονται πάνω στην παραδοσιακή φόρμα της ιαπωνικής ποίησης «senryu» - μια παραλλαγή της τέχνης των «Χάϊκου», δηλαδή, σε τρίστιχα 5-7-5 συλλαβών αυστηρά (το όλον 17 συλλαβές). Στον διαγωνισμό, το πρώτο βραβείο έλαβε το παρακάτω ποίημα (δίπλα ακολουθεί η προσπάθειά μου να το αποδώσω στο ίδιο μέτρο χρησιμοποιώντας την αγγλική μετάφραση).

Nou nenrei

Nenkin sudeni

Moraemasu

My brain age is already old enough for a pension.

Το μυαλό μου

τόσο ώριμο πια

για σύνταξη

Έχει ενδιαφέρον πώς μέσα από την αυστηρότητα των κανόνων (Ιάπωνες γαρ) της φόρμας, αποδίδεται και διαδίδεται με τέτοια διαύγεια ένα μήνυμα τέτοιας ανατρεπτικότητας.

Στον ίδιο διαγωνισμό «στελεχών», τη δεύτερη θέση πήρε το ποίημα (αμετάφραστο και ασχολίαστο): «The only warmth in my life is the toilet seat». (πηγή Guardian 14.5.2007)

Για την ιστορία, ο Γιώργος Σεφέρης το 1940 έκδωσε τα «Δεκαέξι Χάϊκου» και έκανε ευρύτερα γνωστή αυτή την ποιητική τέχνη στην Ελλάδα, αν και δεν τηρεί τον κανόνα των 5-7-5 κάνοντας συνιζήσεις.

ΙΑ’

Που να μαζεύεις

τα χίλια κομματάκια

του κάθε ανθρώπου

Επίσης σε 17σύλλαβο έκανε την μετάφραση της Οδύσσειας ο Καζαντζάκης. Ενώ «λίγα» χρόνια πριν, η Σαπφώ μας άφηνε σπαράγματα:

«…ταισι [δ] ψχρος μν γεντο θμος πρ δ εισι τ πτρα…»

και σε ποιητική αδεία - απόπειρα μετάφρασης στο πνεύμα των χάϊκου.

αλλά η ψυχή

έριξε τα φτερά της

σκοτείνιασε

Βοήθεια για περισσότερα στο

http://www.lexima.gr/lxm/main.php?s=arthra&i=81


Μ.Κ. 17.5.2007

14.5.07

Τα ασφαλιστικά ταμεία και ο "φόρος Tobin"

Με αφορμή τις "περιπέτειες" των αποθεμάτων των ασφαλιστικών ταμείων στο διεθνές τραπεζικό σύστημα, υπενθυμίζουμε την πρόταση εισαγωγής ενός μικρού φόρου (0,1 ~ 0,5%) στις κινήσεις κεφαλαίου στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος που πρότεινε για πρώτη φορά το 1972 ο Νομπελίστας Οικονομολόγος James Tobin ως μηχανισμό περιορισμού της κερδοσκοπίας.

Η πρόταση αυτή, θα μπορούσε να υιοθετηθεί από το συνδικαλιστικό κίνημα, συμπληρωματικά ή και παράλληλα στην πρόταση για "επιστροφή των κλεμμένων" μια και θεσμοθετεί έναν αποτελεσματικό, εναλλακτικό τρόπο για την χρηματοδότηση των ταμείων των εργαζομένων.

Περισσότερες πληροφορίες στο http://en.wikipedia.org/wiki/Tobin_tax


Επίσης, για πληρέστερη ενημέρωση, παραθέτουμε άρθρο του Χρήστου Τριανταφύλλου, το οποίο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 45 του Μαρτίου 1999 του περιοδικού «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ» του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Μ.Κ.

ΦΟΡΟΣ ΤΟΒΙΝ: ΜΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΟΣΜΟ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑΣ

Η πλήρης ελευθερία στην κίνηση των κεφαλαίων, οι φορολογικοί παράδεισοι και η εκρηκτική αύξηση των κερδοσκοπικών συναλλαγών καταδικάζουν τις διάφορες κυβερνήσεις σε ένα ανταγωνισμό για την προσέλκυση επενδυτών και κεφαλαίων.

Αυτή η πτυχή της παγκοσμιοποίησης που αφορά τις χρηματιστικές συναλλαγές μειώνει όλο και περισσότερο την φορολογητέα ύλη των κρατών λόγω της αυξημένης κινητικότητας του κεφαλαίου με αποτέλεσμα να αυξάνεται κατά την τελευταία εικοσαετία η φορολογική επιβάρυνση του συντελεστή εργασία ή /και να συρρικνώνονται οι δημόσιες δαπάνες, ενώ παράλληλα αυξάνονται οι ανάγκες σε επίπεδο κοινωνικής προστασίας στις αναπτυγμένες χώρες. Κατά καιρούς, διάφορα εθνικά νομίσματα δέχονται καταστροφικές κερδοσκοπικές επιθέσεις, με σοβαρές επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία των αντίστοιχων χωρών και αλυσιδωτές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία.

Η φορολόγηση των χρηματιστικών εισοδημάτων αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου να σταματήσει να μεταφέρεται το φορολογικό βάρος στην εργασία, να περιορισθεί η οικονομική αστάθεια και η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Απαιτούνται επομένως μηχανισμοί αποτρεπτικού χαρακτήρα στην πλήρη ελευθερία μετακίνησης των κεφαλαίων και στην κερδοσκοπία .Ενας από αυτούς είναι και ο φόρος Τobin - που φέρει το όνομα του James Tobin, βραβείο Νόμπελ οικονομίας το 1981 - ο οποίος πρότεινε για πρώτη φορά το 1972, μία μορφή φορολόγησης του κεφαλαίου που αφορά συγκεκριμένα τις κινήσεις κεφαλαίων στην αγορά συναλλάγματος, με βασικό στόχο τον περιορισμό της κερδοσκοπίας που γίνεται πάνω στα νομίσματα και την αύξηση της αυτονομίας των κυβερνήσεων σε επίπεδο μακροοικονομικής πολιτικής . Πρόκειται για μία πρόταση που επανέρχεται κατά καιρούς στην επικαιρότητα, κυρίως, σε περιόδους νομισματικών κρίσεων (το 1992 και 1993 με τις ευρωπαϊκές νομισματικές κρίσεις, το 1994 με την μεξικανική κρίση , και κυρίως πρόσφατα με την ασιατική κρίση)

Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Συναλλαγών, στις αγορές συναλλάγματος ο όγκος των συναλλαγών έφτανε το 1995 τα 1300 δισ. δολάρια ημερησίως έναντι 18 δισ. στις αρχές της δεκαετίας του 70. Συγκριτικά, ο ετήσιος όγκος του διεθνούς εμπορίου σε αγαθά και υπηρεσίες δεν είναι παρά 4300 δισ. δολάρια. Επιπλέον το 80% των συναλλαγών στην αγορά συναλλάγματος έχουν διάρκεια εφτά ημερών ή λιγότερο, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις οι μετακινήσεις γίνονται μέσα στην ίδια ημέρα. Σύμφωνα με παλαιότερη εκτίμηση της ίδιας Τράπεζας, το 1992 λιγότερο από το 3% του ημερήσιου όγκου στις αγορές συναλλάγματος -1200 δισ. δολάρια- αφορούσε σε συναλλαγές προϊόντων.

Ο φόρος Tobin μπορεί να συμβάλει στην μείωση των διακυμάνσεων των ισοτιμιών και της αστάθειας των αγορών και να αυξήσει την αυτονομία των κυβερνήσεων σε επίπεδο νομισματικής πολιτικής, ενώ παράλληλα τα τεράστια ποσά που διακινούνται ακόμη και αν φορολογηθούν με ένα πολύ μικρό ποσοστό μπορούν να επιφέρουν σημαντικά φορολογικά έσοδα.

Ο Τobin θεωρεί ότι η φορολόγηση των συναλλαγών στις αγορές συναλλάγματος είναι ένας τρόπος να “εισαχθεί ένας κόκκος άμμου στα γρανάζια εξαιρετικά αποτελεσματικών εργαλείων”. Ένας φόρος της τάξης του 0,5% επιβαρύνει κυρίως τις βραχυπρόθεσμες επιδρομές στις ξένες αγορές νομίσματος και αυτό το ποσοστό γίνεται μεγαλύτερο όσο μειώνεται η διάρκεια της επιδρομής. Η επιβάρυνση αυτή αντιπροσωπεύει αμελητέα ποσότητα για τις μακροχρόνιες επενδύσεις σε τίτλους ή τις άμεσες επενδύσεις σε άλλες χώρες και είναι εξαιρετικά ισχνή αν συγκριθεί με τα συνήθη εμπορικά κόστη ή το κόστος μεταφοράς για να επηρεάσει αρνητικά το εμπόριο προϊόντων.

Κατά συνέπεια ένα τέτοιο σύστημα έχει το πλεονέκτημα να στρέφεται ενάντια στις βραχυπρόθεσμες μετακινήσεις κεφαλαίων κερδοσκοπικού χαρακτήρα χωρίς να επηρεάζει τις μακροχρόνιες μετακινήσεις, το οποίο όμως απαιτεί μια συναίνεση σε διεθνές επίπεδο δύσκολα επιτεύξιμη, λόγω εμποδίων κυρίως πολιτικής παρά τεχνικής φύσεως. Ο μηχανισμός εμπεριέχει μία ιδέα που έρχεται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές του νεοφιλελευθερισμού δηλαδή την μείωση των φόρων, την περαιτέρω απελευθέρωση των χρηματιστηριακών συναλλαγών και γενικότερα των αγορών καθώς και την μείωση του ρόλου του κράτους.

Πρακτικά, ο μηχανισμός του Τobin αφορά την επιβολή ενός φόρου στις αγορές και πωλήσεις νομισμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο, με ένα ενιαίο ποσοστό που θα εφαρμόζεται στην πηγή της συναλλαγής, ενώ παράλληλα ένας πολυμερής οργανισμός, όπως το ΔΝΤ ή η Τράπεζα Διεθνών Συναλλαγών, θα ορίζει το ύψος του φόρου, θα επιβλέπει την τήρηση της εφαρμογή του σε εθνικό επίπεδο και θα έχει την δυνατότητα να επιβάλει κυρώσεις στις χώρες που δεν τηρούν το μέτρο.

Στην κριτική της πρότασης του ως μη ρεαλιστικής, ο Τobin παρατηρεί ότι μία άλλη πολυμερής οργάνωση η GATT, έχει καταφέρει να υιοθετήσει σε ικανοποιητικό βαθμό κανόνες διεθνούς συμπεριφοράς ακόμη πιο σύνθετους.

Σε ότι αφορά στο επιχείρημα ότι η ύπαρξη φορολογικών παραδείσων αποτελεί εμπόδιο στην επιτυχία του εγχειρήματος, πρέπει να σημειωθεί ότι η μεταφορά κεφαλαίων σε διεθνές επίπεδο είναι σε μεγάλο βαθμό συγκεντρωμένη και ελεγχόμενη από τις κεντρικές τράπεζες, τις οργανωμένες αγορές και τους διεθνείς οργανισμούς συμψηφισμού, με αποτέλεσμα η συνεργασία των φορέων αυτών να είναι σε θέση να μειώσει δραστικά τον ρόλο των φορολογικών παραδείσων. ?πιπλέον, οι χώρες του ΟΟΣΑ έχουν τα μέσα να επιβάλουν την αλλαγή της νομοθεσίας με την εφαρμογή φόρου ποινής στην είσοδο και έξοδο κεφαλαίων από και προς τους φορολογικούς παραδείσους που αποτελούν χώρους φοροδιαφυγής και ξεπλύματος χρήματος

Εκτός από τους αρχικούς στόχους του φόρου Τobin - αύξηση στην αυτονομία άσκησης μακροοικονομικής πολιτικής και νομισματική σταθερότητα - ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον προκαλεί η ικανότητα του να δημιουργήσει έσοδα για τις κυβερνήσεις σε μια εποχή που δυσκολεύονται να μειώσουν τα ελλείμματα τους και σε μία περίοδο όπου οι διεθνείς οργανισμοί αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα έλλειψης πόρων.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι σύμφωνα με μία εκτίμηση της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη (UNCTD) που βασίζεται στην υπόθεση ότι ο ημερήσιος όγκος συναλλαγών στην αγορά συναλλάγματος ανέρχεται σε 1000 δισ. δολάρια, το προϊόν του φόρου Τobin με ποσοστό 1% θα ανερχόταν σε 720 δισ. Δολάρια.

Τα έσοδα του φόρου θα μπορούσαν να εισρέουν σε ένα κοινό Ταμείο που θα το ελέγχει είτε το ΔΝΤ είτε η Παγκόσμια Τράπεζα είτε μία άλλη δημοκρατική δομή υπό των έλεγχο των Ηνωμένων Εθνών και να διατεθούν για διεθνείς σκοπούς (καταπολέμηση της φτώχειας και της επιδείνωσης του περιβάλλοντος, προώθηση της εκπαίδευσης και της υγείας στις φτωχές χώρες κ.λ.π.)

Αξίζει να σημειωθεί ότι η τελευταία έκθεση του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη (UNPD) eκτιμά σε 40 δισ. δολάρια τους αναγκαίους πόρους για την κάλυψη του συνόλου των βασικών αναγκών για τους πληθυσμούς των υπό ανάπτυξη χωρών (τροφή, πόσιμο νερό, υποδομές υγιεινής, εκπαίδευση, υγεία)

Με πρωτοβουλία της Monde Diplomatique dημιουργήθηκε το 1998 από συνδικάτα, οργανώσεις και διάφορα έντυπα ο “σύλλογος για την φορολόγηση των χρηματιστικών συναλλαγών και την βοήθεια προς τους πολίτες” (ΑTTAC) και έχει ξεκινήσει στην Γαλλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης μία δημόσια συζήτηση - μεταξύ άλλων- σχετικά με τους πρακτικούς τρόπους εφαρμογής του φόρου ΤΟΒΙΝ και κυρίως μία σειρά από ενέργειες με στόχο την ευαισθητοποίηση των πολιτών για την άσκηση πίεσης στις διάφορες κυβερνήσεις.

Ο φόρος Τobin δεν αποτελεί πανάκεια αλλά εφαλτήριο για μια συνολική μεταρρύθμιση του χρηματιστικού συστήματος και απαιτείται περαιτέρω εμβάθυνση των εργαλείων που θα επιτρέψουν την διαμόρφωση άλλων μέτρων για την επέκταση του φορολογίας και σε άλλες χρηματιστικές πράξεις. Αποτελεί όμως ένα πρώτο βήμα για την οικοδόμηση μιας παγκόσμιας οικονομίας όπου η οικονομική ανάπτυξη θα συμβαδίζει με την κοινωνική δικαιοσύνη και την αναδιανομή του εισοδήματος.

12.5.07

Απεργία 15 Μάη: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ

Του Αλέκου Καλύβη, Αναπλ.Προέδρου της ΓΣΕΕ

Η απεργία της 15ης Μαΐου, καθώς και οι εξελίξεις στο εσωτερικό της ΓΣΕΕ πυροδοτούν το ενδιαφέρον όσων ασχολούνται με το συνδικαλιστικό κίνημα.

Το συμφωνημένο πλαίσιο της απεργιακής κινητοποίησης είναι ένα καλό πλαίσιο διεκδικήσεων.
Διατυπώνει το αίτημα της αποκατάστασης της ζημιάς από τα δομημένα ομόλογα με το σχέδιο νόμου που υποβλήθηκε. Ωστόσο, σωστά, δεν περιορίζεται σε αυτό το αίτημα, διότι τα ομόλογα είναι μόνο η τελευταία πράξη του έργου που παίζεται τόσα χρόνια και αφορά τη διαρκή λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλισμένων.
Για αυτό το λόγο τίθεται η απαίτηση μας να δημιουργηθεί ένα ειδικό αποθεματικό, με αντίστροφη πορεία εισροών από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις επιχειρήσεις, μέσω ειδικής φορολόγησης των εισηγμένων επιχειρήσεων στο χρηματιστήριο και των χρηματιστηριακών πράξεων.
Και πάλι δεν στεκόμαστε μόνο στο θέμα των αποθεματικών, διότι έχει μεν μεγάλη αξία το ζήτημα της αξιοποίησης αυτών των πόρων που αποταμιεύονται, αλλά υπάρχουν και τα χρήματα που έπρεπε να μπαίνουν στο σύστημα αλλά δεν μπαίνουν. Διότι υπάρχει η τεράστια εισφοροδιαφυγή των 4,5 δισ. ευρώ το χρόνο, υπάρχουν οι χαριστικές πράξεις για τις υποχρεώσεις των τραπεζών ή για τους οφειλέτες του ΙΚΑ που επιβαρύνουν υπέρογκα το ΙΚΑ και ακυρώνουν την οικονομική του βιωσιμότητα. Υπάρχει επίσης και ο χώρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και ιδιαίτερα το αίτημα για ουσιαστική αύξηση των συντάξεων.
Άρα λοιπόν η κινητοποίηση στην ουσία ανοίγει σαν βεντάλια όλο το ζήτημα του ασφαλιστικού, το ζήτημα της βιωσιμότητάς του, το θέμα της υπεράσπισης του Δημοσίου και κοινωνικού χαρακτήρα τη ασφάλισης, το θέμα των δικαιωμάτων, όπως και αιτήματα για την αμοιβή και την απασχόληση που έχουν επιπτώσεις άλλωστε και στο ασφαλιστικό σύστημα.
Ένα ουσιαστικό μήνυμα ακόμα της απεργίας είναι προς την κυβέρνηση, αλλά και προς όλους τους θέλοντες να κυβερνήσουν και φυσικά στον κ. Αλμούνια, τους οποίους και προειδοποιεί: μη διανοηθείτε να σκεφτείτε οποιαδήποτε αντιασφαλιστική αλλαγή. Δεν έχει κανένας, από όσους ζημίωσαν τα αποθεματικά των ταμείων, το ηθικό και πολιτικό δικαίωμα να ζητήσει οποιαδήποτε χειροτέρευση των ασφαλιστικών όρων. Μακριά λοιπόν τα χέρια σας από τα δικαιώματά μας, τα οποία όχι μόνο δεν πρέπει να συρρικνωθούν αλλά, αντίθετα, να διευρυνθούν.
Μια σημαντική επίσης πλευρά που αναδείχτηκε με αφορμή το θέμα των ομολόγων και εν γένει των αποθεματικών είναι το πώς αυτό το τεράστιο κοινωνικό κεφάλαιο που συγκεντρώνεται θα αξιοποιηθεί υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης και όχι για άλλους λόγους, όπως έγινε μέχρι σήμερα. Διότι η μέχρι τώρα αξιοποίησή του έγινε με στόχο την υποβοήθηση της ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού. Είτε ως μέρος της πρωταρχικής συσσώρευσης του καπιταλισμού στην περίοδο της αγροτοβιομηχανικής ανάπτυξης με τις υποχρεωτικές χαμηλότοκες καταθέσεις από το 1950 και μετά είτε στην περίοδο της χρηματιστηριακής και εικονικής του ανάπτυξης από το 1995 και μετά. Το καπιταλιστικό σύστημα στην ουσία αξιοποίησε αυτό το κοινωνικό κεφάλαιο για τη δική του αναπαραγωγή και μετέφερε την κρίση στο ασφαλιστικό σύστημα.
Επειδή όμως, μέσα στον καπιταλισμό ούτε μπορούμε αυτά τα χρήματα να τα βάλουμε στο σεντούκι ούτε να τα ρισκάρουμε στους τζογαδόρικους μηχανισμούς, πρέπει να βρεθούν νέοι τρόποι εξασφαλισμένης αξιοποίησής τους. Ένας τρόπος είναι τα ειδικά ομόλογα ασφαλιστικού σκοπού, τα οποία μπορεί να είναι άμεσα διαπραγματεύσιμα με το κράτος, ωστόσο η συζήτηση πρέπει να συνεχιστεί όσον αφορά το νέο θεσμικό πλαίσιο διοίκησης, εποπτείας και επενδυτικής συμπεριφοράς των ταμείων.
Ας πάμε λίγο όμως στα εσωτερικά της ΓΣΕΕ. Το τελευταίο διάστημα η ΓΣΕΕ αντιμετωπίζει μια εσωτερική κρίση λόγω της στάσης της ΔΑΚΕ που ανέστειλε την λειτουργία της στο προεδρείο. Η ηγεσία της ΔΑΚΕ χρησιμοποιεί αληθοφανή επιχειρήματα και επικαλείται υπαρκτά προβλήματα. Ξεχνά όμως να μας πει ότι είναι συνυπεύθυνη για το καθεστώς μη λειτουργίας της ΓΣΕΕ και αποδυνάμωσης του αντιπροσωπευτικού προεδρείου. Οι πραγματικοί λόγοι όμως αυτής της στάσης της ΔΑΚΕ είναι κυρίως πολιτικοί, διότι ήθελε πιο ανοιχτά να διευκολύνει την κυβέρνηση και αναζητούσε τη δικαιολογία. Από την άλλη πλευρά η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ πολλές φορές παρ' ότι στέκεται πιο αγωνιστικά σε ορισμένα ζητήματα σε σχέση με το παρελθόν, εντούτοις όλο και περισσότερο μπαίνει στον πειρασμό να εκπέμπει ένα λόγο που φαίνεται αιχμάλωτος της τακτικής του ΠΑΣΟΚ.
Η κρίση στη ΓΣΕΕ είναι κρίση διαρκείας. Απλά εναλλάσσονται οι μορφές της. Η κρίση αυτή είναι αποτέλεσμα της χειραγώγησης του συνδικαλιστικού κινήματος από το δικομματισμό, ο οποίος δυστυχώς βάζει συνεχώς το μακρύ του χέρι μέσα στα συνδικάτα.
Τα συνδικάτα πρέπει επιτέλους να απαλλαγούν και από το συμβιβασμό και από τις διασπαστικές πρακτικές.
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, τα συνδικάτα, πρέπει να κατακτήσουν την αυτονομία τους, τον ταξικό προσανατολισμό τους, τη δημοκρατική τους λειτουργία και κυρίως να "κάνουν βουτιά" στους εργαζόμενους με την έννοια της επαφής και της συναπόφασης των ίδιων των εργαζομένων.
Η απεργία της 15/5 δεν πρέπει να επηρεαστεί από αυτό το εσωτερικό πρόβλημα. Η μαζικότητα και ο δυναμισμός της θα δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση και στους κάθε λογής νεοφιλελεύθερους ότι οι εργαζόμενοι δεν θα επιτρέψουν να "πειραχτεί έστω και μία τρίχα" από το ασφαλιστικό. Υπάρχει όμως ακόμη ένα μήνυμα και προς τα συνδικάτα: αρκετά πια με τη γραφειοκρατία, τις εξαρτήσεις και το συμβιβασμό. Είναι καιρός πια να πορευτούμε με αυτόνομα, ταξικά, μαζικά και ενωτικά συνδικάτα.

Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ της 11.5.2007

10.5.07

Πλαστικές σφαίρες στη διάθεση των ΜΑΤ, αναμένουν την εντολή Πολύδωρα

...Με σφαίρες από καουτσούκ, πλαστικά σφαιρίδια και χρωμοσφαίρες βρίσκονται ήδη στις αποθήκες της Διεύθυνσης Αστυνομικών Επιχειρήσεων Αττικής στην Καισαριανή και αναμένεται το «πράσινο φως» της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Δικαιοσύνης για να χρησιμοποιηθούν από τα ΜΑΤ... (Newsroom ΔΟΛ – 10.5.2007)

Η απόπειρα της εξουσίας να «νουθετήσει» και να έχει «φρόνιμους» υπηκόους περνά εκτός από τον ιδεολογικό «προσηλυτισμό» - καθορισμό της «ετικέτας» του «καλού» φορολογούμενου πολίτη και μέσα από τον εκφοβισμό. Βέβαια κανένας δεν είναι πεισμένος ότι το σύστημα λειτουργεί άψογα και με αγανάκτιση διαπιστώνει συνεχώς ρωγμές που «βρωμίζουν» ακόμα και τον στενό προσωπικό του ορίζοντα. Έτσι, για παράδειγμα, οι αμέτρητες οικογενειακές στερήσεις και η εξανέμιση των οικογενειακών οικονομιών για "να περάσει το παιδί" στο πανεπιστήμιο ώστε να «ανέλθει» κοινωνικά, έρχονται αντιμέτωπες με την χυδαία πραγματικότητα της ημιαπασχολίσιμης γενιάς πτυχιούχων των 700€. Ή ακόμα, η αντίφαση ανάμεσα στο μέτρημα ένα-ένα των «ενσήμων» για τα συντάξιμα και η διαπίστωση (αφελής!) ότι τελικά οι εισφορές γίνονται μέρος της «παγκοσμιοποιημένης» μετακίνησης κεφαλαίων, σουάπς, Χέντζ φάουντς και αναλώνονται σε διαδοχικές "έξυπνες" «προμήθειες».

Αυτές οι ρωγμές εξεγείρουν, ίσως σε επίπεδο καφενείου αρχικά, αλλά εν δυνάμει κατεβάζουν συστηματικά αγανακτισμένους στους δρόμους. Έτσι, πολίτες, εργαζόμενοι, φοιτητές, έρχονται σε σύγκρουση με το «αδιέξοδο» του ότι πρέπει να νικήσουν «υπέρτερους αντιπάλους» που αποκαλύπτονται "ως δια μαγείας" μπροστά στα μάτια τους. Έτσι μηχανισμοί εξουσίας κινητοποιούνται εναντίον τους είτε αυτοί είναι σε πρώτο χρόνο οι γνωστοί κατασταλτικοί ενώ οι τηλεοπτικοί συκοφάντες ακολουθούν σε δεύτερο χρόνο. Όμως για αυτούς, πρόκειται για κατάθεση ψυχής, άρση της απομόνωσης και διαρραγή της ατομικότητά τους, ενίσχυση της (γενικά υποχωρούσης) συλλογικότητας, συγγραφή ιστορίας. Η εμπειρία της σύγκρουσης και της συμμετοχής είναι απελευθερωτική.

Φυσικά, όλα αυτά δεν είναι καινούργια πράγματα, παρακάτω παρατίθεται απόσπασμα από μια διάλεξη του Χέμπερτ Μαρκούζε στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, τον Ιούλιο του 1967 που παραμένει εκπληκτικά επίκαιρη και αποκαλυπτική.

«…Θα ήθελα να πω δυο λόγια τουλάχιστον για το δικαίωμα της αντίστασης, γιατί ανακαλύπτω με κατάπληξη, πόσο λίγοι έχουν συνειδητοποιήσει, ότι η αναγνώριση αυτού του δικαιώματος – δηλαδή της «civil disobedience» «πολιτικής ανυποταγής», - ανήκει στα αρχαιότερα και ιερότερα στοιχεία του δυτικού πολιτισμού. Η ιδέα, ότι υπάρχει ένα δίκαιο, που στέκει υψηλότερα από το θετικό δίκαιο, είναι τόσο παλιά, όσο κι ο ίδιος ο πολιτισμός μας. Ιδού λοιπόν η διαμάχη ανάμεσα σε δυο δίκαια: Οιαδήποτε αντιπολίτευση, που ξεπερνά την ιδιωτική σφαίρα, είναι υποχρεωμένη να την αντιμετωπίσει. Γιατί η «καθεστηκυία» τάξη κατέχει το νόμιμο μονοπώλιο της ισχύος, του κράτους, και το θετικό δικαίωμα, το χρέος μάλιστα, να μεταχειριστεί τη βία, για την αυτοάμυνά της. Όποιος της αντιστέκεται, αναγνωρίζει και ασκεί ένα ανώτερο δικαίωμα. Αναγνωρίζει ότι το χρέος της αντίστασης, είναι η κινητήρια δύναμη στην ιστορική ανάπτυξη της ελευθερίας και ασκεί την «πολιτική ανυποταγή» ως «δυνάμει» απελευθερωτική νόμιμη βία. Χωρίς αυτό το δικαίωμα της αντίστασης, χωρίς την επέμβαση αυτού του υψηλότερου δικαίου εναντίον του ισχύοντος δικαίου, θα βρισκόμαστε σήμερα στο επίπεδο της πιο πρωτόγονης βαρβαρότητας. Έτσι, η βία εμφανίζεται με δυο πολύ διαφορετικές μορφές: τη θεσμοθετημένη βία της καθεστηκυίας τάξης* και τη βία της αντίστασης, που παραμένει, ανάγκα, παράνομη απέναντι στο θετικό δίκαιο. Είναι καθαρός παραλογισμός, να μιλάμε για νομιμότητα της αντίστασης: Κανένα κοινωνικό σύστημα, ακόμη και το πιο φιλελεύθερο, δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τη βία που στρέφεται εναντίον του. Επομένως οι δύο αυτές μορφές του Δικαίου εκπληρώνουν δύο εντελώς αντίθετες λειτουργίες. Υπάρχει η βία της καταδυνάστευσης και υπάρχει η βία της απελευθέρωσης· υπάρχει η βία της βιοάμυνας και υπάρχει η βία της επίθεσης. Κι οι δυο αυτές μορφές της βίας ήταν και θα παραμένουν ιστορικές δυνάμεις. Έτσι, η αντιπολίτευση είναι τοποθετημένη εξ αρχής στο χώρο της βίας. Το ένα δίκαιο στέκει απέναντι στο άλλο - όχι απλώς σαν αφηρημένη διασφάλιση, αλλά σαν δράση…

*…αλλά κι όταν ακόμη μένουν (οι διαδηλώσεις) στα πλαίσια της νομιμότητας, είναι και πάλι εκτεθειμένες στη θεσμοθετημένη βία, που καθορίζει αυτόνομα το πλαίσιο της νομιμότητας και μπορεί να το περιορίσει σ' ένα ασφυκτικό ελάχιστο σημείο όπως π.χ. όταν χρησιμοποιεί νόμους ως «απαγορεύεται η καταπάτηση ξένης ιδιοκτησίας» ή «απαγορεύεται η είσοδος εις ιδιοκτησίαν του κράτους», ή «διατάραξη της κυκλοφορίας», της «νυκτερινής ησυχίας» κτλ. Έτσι, από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορεί να γίνει παράνομο ό,τι ήταν νόμιμο, όταν μια εντελώς ειρηνική διαδήλωση διαταράσσει τη νυχτερινή ησυχία ή μπαίνει εκούσια ή ακούσια σε ξένη ιδιοκτησία κτλ. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, οι συγκρούσεις με την θεσμοθετημένη βία μοιάζουν αναπόφευκτες - εκτός αν καταντήσει η αντιπολίτευση αθώα ιεροτελεστία προορισμένη να καθησυχάζει τη συνείδηση, και να μαρτυρεί ότι υπάρχουν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες μέσα στο πλαίσιο του καθεστώτος…

…Η απελευθέρωση της συνείδησης - αυτό σημαίνει τώρα κάτι πιο πολύ από απλές συζητήσεις. Σημαίνει στ' αλήθεια - και πρέπει να σημαίνει στην κατάσταση που βρισκόμαστε - διαδήλωση, κυριολεκτικά: να δείξεις, να δηλώσεις, ότι εδώ συμπορεύεται ολόκληρος ο άνθρωπος και διακηρύσσει τη βούλησή του να ζήσει σ' έναν κόσμο ειρηνεμένο και ανθρώπινο. Η καθεστηκυία τάξη έχει επιστρατευθεί εναντίον αυτής της πραγματικής δυνατότητας, εναντίον αυτού του ενδεχόμενου.»

Μ.Κ. 10.5.2007

9.5.07

10 χρόνια μετά την έκθεση "Σπράου" για το ασφαλιστικό

Αν και έχουν περάσει 10 χρόνια από την περίοδο 1997-1998 όπου εκδόθηκε η έκθεση Σπράου με εντολή της κυβέρνησης Σημίτη για το ασφαλιστικό, η κριτική στην έκθεση που γινόταν τότε, έρχεται να φωτίσει τα τωρινά γεγονότα περί "δομημένων" και να αποκαλύψει ότι όλα αυτά δεν είναι "κεραυνός εν αιθρία" παρά μηχανισμοί οι οποίοι έχουν τεθεί σε λειτουργία εδώ και καιρό για να "αποδομήσουν" την κοινωνική ασφάλιση.
Παρουσιάζεται παρακάτω, κείμενο κριτικής του Γιώργου Σταμάτη για την έκθεση Σπράου το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΘΕΣΕΙΣ τον Απρίλιο του 1998.

Η έκθεση Σπράου: Προς μια ιδιωτικοποίηση και κεφαλαιοποίηση των κοινωνικών ασφαλίσεων

Der Dichter gab uns Seinen Zauberberg zu lesen. Was er da für Geld schrieb War gut geschrieben Was er umsonst verschwieg Die Wahrheit war'es gewesen. Ich sage: Der Mann ist blind Aber nicht bestochen
Bertolt Brecht
Tι ευαγγελίζεται η προσφάτως κατατεθείσα «Έκθεση Σπράου»1 για τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις; Τον «εκσυγχρονισμό» τους! Δηλαδή την αποδόμησή τους μέσω:
α) της συρρίκνωσης τους σε ένα τμήμα μιας ανάξιας λόγου κρατικής κοινωνικής φιλανθρωπίας (μηνιαία «εθνική σύνταξη» 34 χιλ. δραχμών) και σε ένα τμήμα κεφαλαιοποιητικής υποχρεωτικής δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης (που θα δίνει συντάξεις γύρω στις 40 χιλ. μηνιαίως) και,
β) στην ιδιωτικοποίηση του εναπομείναντος μεγαλύτερου τμήματος τους.
Η «Έκθεση Σπράου» κάνει δύο τινά:
α) κατασυκοφαντεί το ισχύον σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων και
β) διογκώνει σκοπίμως - χωρίς στοιχεία, με απλές περιπτωσιολογίες - τις υπαρκτές πράγματι αδυναμίες και δυσκολίες του, όχι για να υποβάλει προτάσεις για τη βελτίωση του, αλλά για να προετοιμάσει το έδαφος για την αποδοχή της πρότασης αποδόμησής του και αντικατάστασης του από το σύστημα που υπαινικτικά αναφέραμε παραπάνω και θα αναλύσουμε στα ακόλουθα.
Κατά τα λοιπά, η «Έκθεση» βρίθει ιδεολογημάτων, τα οποία εξυπηρετούν τον σκοπό της απρόσκοπτης αποδοχής της αποδόμησής των Κοινωνικών Ασφαλίσεων εκ μέρους των θιγομένων, δηλαδή εκ μέρους των ιδίων των θυμάτων αυτής της αποδόμησής. Τα ιδεολογήματα αυτά είναι τόσα και η ανταπόκριση που βρίσκουν στον «υγιή κοινό νου», στον οποίο απευθύνονται, είναι τέτοια, που ούτε καν να τα παραθέσουμε, πολλώ δε μάλλον να τα ανασκευάσουμε μπορούμε εδώ.
Για να γίνουν κατανοητές οι προτάσεις της «Επιτροπής Σπράου» είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε με την αναγκαία συντομία πώς λειτουργούν οι Κοινωνικές Ασφαλίσεις σήμερα. Ανεξάρτητα από το γεγονός της ύπαρξης όχι ενός και μοναδικού αλλά πολλών ταμείων κοινωνικής ασφάλισης και της ύπαρξης κύριων και επικουρικών ταμείων, το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης - θα περιοριστούμε χάριν απλούστευσης του πράγματος στις συντάξεις - λειτουργεί στο σύνολο του ως εξής: Όσοι ασφαλισμένοι δεν εργάζονται πλέον, είναι δηλαδή συνταξιούχοι, ζουν από τη σύνταξη που παίρνουν. Οι συντάξεις και τα εφάπαξ κάθε χρονιάς είναι ένα μέρος του συνολικού εθνικού εισοδήματος της ίδιας αυτής χρονιάς. Στη χώρα μας οι συντάξεις (και τα εφάπαξ) αποτελούν το 12% του ΑΕΠ και τις παίρνουν 2,2 εκατ. συνταξιούχοι. Από ποιους εκχωρείται μέσω της πληρωμής συντάξεων αυτό το μέρος του ΑΕΠ, το οποίο δεν αποτελεί ούτε εισόδημα από εργασία (μισθούς) ούτε εισόδημα από περιουσία (κέρδη), στους συνταξιούχους; Κατά το 9,1% του ΑΕΠ από τους εργαζόμενους ασφαλισμένους μέσω των ασφαλιστικών εισφορών που πληρώνουν (συνυπολογίζουμε την εργοδοτική εισφορά στο μισθό) και κατά το υπόλοιπο 2,9% του ΑΕΠ από το κράτος. Αν - χάριν απλούστευσης - παραβλέψουμε αυτό το 2,9% του ΑΕΠ που αποτελεί την κρατική αρωγή στις κοινωνικές ασφαλίσεις, τότε το πράγμα έχει ως εξής: Όσοι ασφαλισμένοι εργάζονται σε μια ορισμένη περίοδο εκχωρούν ένα μέρος του εισοδήματος τους υπό την μορφήν ασφαλιστικών εισφορών και στη συνέχεια συντάξεων στους μη εργαζόμενους πλέον ασφαλισμένους, δηλαδή στους συνταξιούχους, της ιδίας αυτής περιόδου. Οι συνταξιούχοι αυτής της περιόδου είχαν κάνει και αυτοί ακριβώς το ίδιο παλιότερα, όταν ακόμη εργάζονταν και πλήρωναν ασφαλιστικές εισφορές, για τους τότε συνταξιούχους. Δεν ζουν λοιπόν οι συνταξιούχοι από τις ασφαλιστικές εισφορές που πλήρωναν όταν εργάζονταν. Διότι απ' αυτές τις εισφορές τους ζούσαν οι τότε συνταξιούχοι. Οι συνταξιούχοι κάθε περιόδου ζουν από το εισόδημα που τους εκχωρούν ως σύνταξη μέσω των ασφαλιστικών εισφορών τους οι εργαζόμενοι ασφαλισμένοι της ίδιας αυτής περιόδου.
Τα φλέγοντα ζητήματα του συστήματος των Κοινωνικών Ασφαλίσεων είναι σήμερα το μέσο όριο συνταξιοδότησης και το ύψος της μέσης σύνταξης2. Από τι εξαρτώνται αυτά τα δύο πράγματα; Ας δούμε πρώτα από τι εξαρτάται το ύψος της μέσης σύνταξης (μέση σύνταξη και μέσο όριο συνταξιοδότησης αλληλεξαρτώνται, όπως θα δούμε στη συνέχεια). Εξαρτάται, σύμφωνα και με την «Έκθεση Σπράου» (σ. 64), από το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών (όπου σ' αυτές τις τελευταίες συμπεριλαμβάνουμε, χάριν απλούστευσης, και την κρατική αρωγή), από το «ποσοστό αναπλήρωσης», δηλαδή το ποσοστό, κατά το οποίο η μέση σύνταξη αναπληροί το μέσο μισθό που έπαιρνε πριν ο μέσος συνταξιούχος και το μέσο όριο συνταξιοδότησης. Ασφαλιστικές εισφορές, «ποσοστό» και μέσο όριο συνταξιοδότησης αλληλεξαρτώνται βέβαια Ενας εξαιρετικά σημαντικός παράγοντας που καθορίζει το ύψος της μέσης σύνταξης, τον οποίο σκοπίμως λησμονεί η «Έκθεση Σπράου», είναι το ύψος του μέσου μισθού! Διότι, δεδομένων όλων των παραγόντων, το ύψος της μέσης σύνταξης εξαρτάται αυτονοήτως από το ύψος του μέσου μισθού. Όσο υψηλότερος είναι ο τελευταίος. τόσο μεγαλύτερη είναι - με σταθερά τα άλλα μεγέθη - η πρώτη.
Ο σημαντικότερος όμως παράγοντας, που καθορίζει - δεδομένων όλων των άλλων παραγόντων - το ύψος της μέσης σύνταξης, είναι η σχέση του αριθμού των εργαζομένων ασφαλισμένων προς τον αριθμό των συνταξιούχων ασφαλισμένων. Και είναι ο σημαντικότερος, επειδή όχι μόνο είναι ανεξάρτητος απ' όλους τους άλλους, αλλά και, όπως θα δούμε, επειδή καθορίζει τους περισσότερους απ' αυτούς και ιδιαιτέρως το μέσο όριο συνταξιοδότησης!
Με τη σειρά της η σχέση του αριθμού των εργαζομένων ασφαλισμένων προς τον αριθμό των συνταξιούχων ασφαλισμένων εξαρτάται:
α) από τη δημογραφική εξέλιξη και συνεπώς την ηλικιακή κατανομή του πληθυσμού,
β) από το ποσοστό απασχόλησης του εργατικού δυναμικού και, φυσικά,
γ) από το ποσοστό των κοινωνικά ασφαλισμένων εργαζομένων στο σύνολο των εργαζομένων, δηλαδή από το ποσοστό κοινωνικής ασφάλισης.
Για δεδομένο ποσοστό κοινωνικής ασφάλισης ο λόγος του αριθμού των εργαζομένων ασφαλισμένων προς τον αριθμό των συνταξιούχων ασφαλισμένων είναι τόσο μεγαλύτερος, όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό των νέων και ικανών προς εργασίαν ανθρώπων και, αντιστοίχως, μικρότερο το ποσοστό των ηλικιωμένων και όχι πλέον ικανών προς εργασίαν ανθρώπων επί του συλλογικού πληθυσμού και όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό των πράγματι εργαζομένων επί του συνόλου των δυνάμενων και αναγκασμένων να εργασθούν, δηλαδή το ποσοστό απασχόλησης (και αντιστρόφως).
Τα προβλήματα των Κοινωνικών Ασφαλίσεων στη χώρα μας σήμερα είναι πολλών ειδών: Η πολυδιάσπαση των ταμείων, η εισφοροδιαφυγή, οι χαριστικές συντάξεις (οι οποίες δεν αφορούν, όπως θέλει να πιστεύει η «Έκθεση Σπράου», μόνο τις αναπηρικές συντάξεις) κ.ά. Το κύριο όμως πρόβλημα είναι το πρόβλημα της μείωσης της σχέσης του αριθμού των εργαζομένων ασφαλισμένων προς τον αριθμό των συνταξιούχων ασφαλισμένων συνεπεία ανεργίας, γήρανσης του πληθυσμού, αλλά και μη ασφάλισης ενός μεγάλου μέρους των ημεδαπών εργαζομένων και όλων σχεδόν των αλλοδαπών εργαζομένων.
Αυτά τα προβλήματα η «Έκθεση Σπράου» δεν τα μελετά για να προτείνει λύσεις. Αλλά, χωρίς να τα έχει μελετήσει, τα αναφέρει και, διογκώνοντας τα, τα χρησιμοποιεί τεχνηέντως ως φόβητρο για να πείσει το κοινό, ότι το ισχύον σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων είναι χαμένη ιστορία, διότι μετά το 2005 θα καταρρεύσει και ως εκ τούτου θα πρέπει, το αργότερο μέχρι τότε, να έχει αντικατασταθεί από το ήδη αναφερθέν σύστημα «κοινωνικής» ασφάλισης που θέλει να πλασάρει η ίδια.
Οι εκτιμήσεις της «Έκθεσης Σπράου» για τη βιωσιμότητα του σημερινού συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης είναι ξεκρέμαστες. Δεν βασίζονται σε κανενός είδους στοιχεία. Χάριν παραδείγματος και μόνο, αναφέρουμε ότι οι δημοσιογραφικές εκτιμήσεις της «Έκθεσης» δεν λαμβάνουν υπ' όψη τους το μισό εκατομμύριο νέων στην πλειονότητα των, ανασφάλιστων αλλοδαπών εργαζομένων και ότι οι εκτιμήσεις της για τις δυνατές εισπράξεις των ασφαλιστικών ταμείων δεν λαμβάνουν υπόψη τους ούτε το παραπάνω μισό εκατομμύριο ανασφάλιστων αλλοδαπών εργαζομένων ούτε τους πολυπληθείς ανασφάλιστους ιθαγενείς εργαζόμενους ούτε, τέλος, τις διαπιστωμένες ή μη διαπιστωμένες οφειλές εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών προς τα ασφαλιστικά ταμεία.
Οι λόγοι είναι ευνόητοι: Όσο χειρότερη και καταστροφικότερη παρουσιάσουμε την κατάσταση της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, τόσο ευκολότερο είναι να πείσουμε τον κόσμο για την αναγκαιότητα και τα πλεονεκτήματα της ιδιωτικής «κοινωνικής» ασφάλισης, την οποία - κατ' άνωθεν εντολή - θέλουμε να πλασάρουμε. Οι «άνωθεν» δεν είναι βέβαια η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, αλλά βρίσκονται πολύ ψηλότερα. Είναι η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ως οι εκπρόσωποι των συμφερόντων του τραπεζικού συστήματος και της κεφαλαιαγοράς της νέας τάξης πραγμάτων.
Τι προτείνει λοιπόν για λογαριασμό των τελευταίων η «Έκθεση Σπράου»; Μα, ό,τι είναι ήδη γνωστό εδώ και χρόνια από τις συστάσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και ό,τι έχει ήδη επιβληθεί ή επιβάλλεται σε χώρες, στις οποίες οι εν λόγω οργανισμοί έχουν την επικυριαρχία και τις οποίες η «Έκθεση Σπράου» (σς. 88 και 90) αναφέρει ως σχετικά πρότυπα: Χιλή, Αργεντινή, Βολιβία, Κολομβία. Μεξικό και Ουγγαρία (η Σλοβενία και η Πολωνία είναι στη λίστα αναμονής).
Προτείνει λοιπόν η «Έκθεση Σπράου» κατάργηση του ισχύοντος συστήματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων και αντικατάσταση του από ένα σύστημα, το οποίο προβλέπει τα ακόλουθα:
1. Χορήγηση «εθνικής» μηνιαίας σύνταξης 34 χιλ. δραχμών σε όλους, όσοι έχουν υπερβεί το 65ο έτος της ηλικίας τους, κατά το πρότυπο του - και ΕΚΑΣ ονομαζόμενου - φιλοδωρήματος των 15 χιλ. δραχμών μηνιαίως που δόθηκε προσφάτως σε ορισμένους από τους σημερινούς χαμηλοσυνταξιούχους. Την «εθνική» αυτή σύνταξη θα πληρώνει στα τιμημένα γηρατειά το ίδιο το κράτος, χωρίς οι αποδέκτες της να έχουν προηγουμένως πληρώσει οποιεσδήποτε εισφορές. Πρόκειται γι’ αυτό που ονομάσαμε στα προηγούμενα κρατική φιλανθρωπία.
2. Χορήγηση σύνταξης από τα ενοποιημένα δημόσια ταμεία κοινωνικής ασφάλισης, αμιλλώμενης το ύψος της προειρημένης «εθνικής σύνταξης» (γύρω στις 40 χιλ. δραχμές μηνιαίως).
Αυτή η ασφάλιση θα είναι δημόσια και υποχρεωτική. Το αντίστοιχο δημόσιο ασφαλιστικό ταμείο θα λειτουργεί όμως επί τη βάσει της κεφαλαιοποίησης των εισφορών. Και,
3. Ιδιωτική ασφάλιση. Σε όποιον δεν αρκεί η παχυλή σύνταξη των 70~80 χιλ. δραχμών, ε, αυτός θα πρέπει να ασφαλισθεί επιτέλους ιδιωτικά.
Ας δούμε καθέναν χωριστά αυτούς τους τρεις «πυλώνες», όπως τους ονομάζει η «Έκθεση Σπράου», του νέου συστήματος.
Τι θα κόστιζε σήμερα στο Δημόσιο ο πρώτος «πυλώνας», δηλαδή η εθνική σύνταξη; Το ποσοστό των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών επί του συνολικού πληθυσμού είναι σήμερα (δες «Έκθεση Σπράου», σ. 7) περίπου 17%. Αν ο συνολικός πληθυσμός είναι 10 εκατομμύρια, το Δημόσιο θα πληρώνει λοιπόν ετησίως σ' αυτούς τους ηλικιωμένους το φοβερό ποσό των 1.700.000 χ 34.000 x 14 = 809.200.000.000 δραχμών, δηλαδή κάτι περισσότερο από 0,8 τρισεκατομμύρια δραχμές. Σήμερα πληρώνει σχεδόν ένα τρισεκατομμύριο δραχμές ως επιχορηγήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία.
Ας δούμε τι συμβαίνει με τον δεύτερο «πυλώνα». Αυτός δεν θα λειτουργεί όπως το σημερινό σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Σύμφωνα με το τελευταίο, οι σημερινοί εργαζόμενοι ασφαλισμένοι πληρώνουν τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων. Ο δεύτερος «πυλώνας», η νέα δηλαδή δημόσια υποχρεωτική ασφάλιση, θα βασίζεται σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την ίδια την «Έκθεση Σπράου», στην κεφαλαιοποίηση των ασφαλιστικών εισφορών. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι οι εισφορές των σημερινών εργαζόμενων ασφαλισμένων δεν θα χρησιμοποιούνται για τη χρηματοδότηση των συντάξεων των σημερινών συνταξιούχων, αλλά θα κεφαλαιοποιούνται, θα τοποθετούνται δηλαδή από το ασφαλιστικό ταμείο στη χρηματαγορά, ώστε όταν αργότερα ο ασφαλισμένος συνταξιοδοτηθεί, να του αποδίδονται επαυξημένες κατά τα κέρδη ή μειωμένες κατά τις ζημίες, που απέφερε η τοποθέτηση τους στην κεφαλαιαγορά, σταδιακά ως μηνιαία σύνταξη. Από πού όμως θα παίρνουν τις συντάξεις τους οι σημερινοί συνταξιούχοι του δεύτερου «πυλώνα»; Σύμφωνα με τα παραπάνω, δεν υπάρχει προφανώς δυνατότητα χρηματοδότησης αυτών των συντάξεων από τον ίδιο τον δεύτερο «πυλώνα». Κι εδώ έγκειται το μεγάλο πρόβλημα της μετάβασης από το ισχύον σύστημα υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης στο νέο, συρρικνωμένο και κεφαλαιοποιημένο σύστημα υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης.
Ποιος θα πληρώσει αυτές τις συντάξεις; Το Δημόσιο! Όπως αναφέρει και η ίδια η «Έκθεση Σπράου» (δες σ. 87) το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο προωθεί το νέο φιλανθρωπικό, κεφαλαιοποιητικό και ιδιωτικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, συνιστά στην Ε.Ε. να αποκλίνει, όσον αφορά αυτό ακριβώς το σημείο, από τον κανόνα που απαιτεί το δημόσιο έλλειμμα να μην ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ. Δηλαδή να δύναται να το ξεπερνά στο βαθμό που το Δημόσιο, για να πληρώσει τις τρέχουσες συντάξεις που, σύμφωνα με τον δεύτερο στυλοβάτη, λόγω της κεφαλαιοποίησης των ασφαλιστικών εισφορών δεν δύνανται να πληρωθούν από τις τρέχουσες εισφορές, είναι αναγκασμένο να αυξήσει αντιστοίχως τις δαπάνες του και πιθανότατα, το έλλειμμα του πέραν του 3% του ΑΕΠ. Όπως βλέπουμε, λοιπόν, το 3% του ΑΕΠ είναι τότε και μόνο ένα απαράβατο όριο του ελλείμματος του Δημοσίου, όταν με το απαράβατο του πρόκειται να στηριχθεί η συνήθης πολιτική λιτότητας κατά των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Όταν όμως πρόκειται για τη μετακύλιση του κόστους της μετάβασης από το ισχύον στο νέο κεφαλαιοποιητικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης στο ίδιο το Δημόσιο, ε, τότε κάνουμε και κάποιο σκόντο.
Το κράτος καλείται λοιπόν να πληρώσει το παραπάνω κόστος μετάβασης. Πόσο θα πληρώνει το κράτος κάθε χρόνο μέχρι να ολοκληρωθεί η μετάβαση; Όλες τις τρέχουσες συντάξεις!!! Τρομερό ποσό!
Γι αυτό και οι προαγωγοί του νέου συστήματος, συνεπώς και η «Έκθεση Σπράου», προτείνουν μια κάπως διαφορετική «λύση».
Η «Έκθεση» προϋποθέτει τρεις γενιές ασφαλισμένων. Τη γενιά εκείνων μέχρι 35 χρόνων, τη γενιά εκείνων μεταξύ 35 και 45 χρόνων και τη γενιά εκείνων μεταξύ 45 και 65 χρόνων. Κάνει σαν να μη γνωρίζει ότι η πρώτη γενιά έχει ήδη ασφαλισθεί στο ισχύον σύστημα και της λέει περίπου να το ξεχάσει και να ασφαλισθεί στο νέο σύστημα, δηλαδή στο δεύτερο «στυλοβάτη» του νέου συστήματος. Προϋποθέτει άρρητα ότι αυτή θα το δεχθεί, δηλαδή ότι θα δεχθεί να ξεχάσει ο.τι μέχρι τώρα πλήρωσε σε ασφαλιστικές εισφορές. Προϋποθέτει επίσης ότι η τρίτη γενιά θα πάρει σύνταξη με το παλιό σύστημα. Και επικεντρώνει το πρόβλημα στη μεσαία γενιά, λέγοντας
ότι αυτό μπορεί να λυθεί με τον τρόπο που αναφέραμε εμείς παραπάνω ότι μπορεί να λυθεί το πρόβλημα και για ης τρεις γενιές συνολικά, δηλαδή με την - άμεση ή έμμεση - ανάληψη της υποχρέωσης καταβολής των αντίστοιχων συντάξεων από το κράτος. Οπότε, οι σχετικές υποχρεώσεις του κράτους θα ήσαν - έτσι χονδρικά ειπωμένο - μειωμένες κατά 2/3.
Δεν απαντά όμως η «Έκθεση Σπράου» στα εξής δύο ερωτήματα: Τα «συνταξιοδοτικά δικαιώματα» που έχει ήδη αποκτήσει η πρώτη γενιά, δηλαδή με τα λόγια των ίδιων των συντακτών της «Έκθεσης Σπράου», το «αφανές χρέος» της κοινωνίας ή του κράτους στην πρώτη γενιά, ποιος θα το πληρώσει; Και το σημαντικότερο: Πώς και από ποιους θα πάρει σύνταξη με το ισχύον σύστημα η τρίτη γενιά, όταν αυτή βγει στη σύνταξη, αφού τότε δεν θα υφίσταται το ισχύον σύστημα, αφού δηλαδή τότε οι εργαζόμενοι ασφαλισμένοι με τις ασφαλιστικές εισφορές τους δεν θα πληρώνουν τις συντάξεις των συνταξιούχων, αλλά θα τις επισωρεύσουν ως κεφάλαιο από το οποίο θα πληρωθούν αργότερα οι ίδιες οι δικές τους συντάξεις;
Συμπέρασμα: Τη νύφη της μετάβασης από το ισχύον στο νέο συρρικνωμένο κεφαλαιοποιητικό σύστημα θα κληθεί να πληρώσει, όπως εκθέσαμε παραπάνω, το Δημόσιο. Συγχρόνως όμως οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι θα πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές στο νέο κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Δηλαδή, διπλή πληρωμή. Το πρόβλημα είναι τετριμμένο και διεθνώς γνωστό και λυμένο: Η μετάβαση από το ισχύον στο νέο κεφαλαιοποιητικό σύστημα απαιτεί διπλή καταβολή ασφαλιστικών εισφορών - είτε από τους ίδιους τους ασφαλισμένους είτε και από το Δημόσιο. Η «Επιτροπή Σπράου» θα έπρεπε να το γνωρίζει και μάλλον το γνωρίζει και - για ευνόητους λόγους δεν το λέει με το όνομα του.
Γιατί, όμως, αφού η μετάβαση από το ισχύον στο νέο κεφαλαιοποιητικό σύστημα απαιτεί διπλές ασφαλιστικές εισφορές (αδιάφορο ποιος θα τις πληρώσει αυτές, το Δημόσιο ή οι ασφαλισμένοι), η «Εκθεση Σπράου» συνηγορεί υπέρ αυτής της μετάβασης; Προφανώς χάριν της κεφαλαιοποίησης των ασφαλιστικών εισφορών! Και ποιος θέλει και ποιον ευνοεί αυτή η κεφαλαιοποίηση; Μα, την κεφαλαιαγορά και τον τζόγο της και όσους κερδίζουν από τον τελευταίο. Και όχι βέβαια τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις ή την εξυγίανση τους.
Καίτοι ίσως περιττό, ας συνοψίσουμε το τι σημαίνει η μετάβαση από το ισχύον σύστημα δημόσιας υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης στο νέο κεφαλαιοποιητικό σύστημα της δημόσιας υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης του δεύτερου «στυλοβάτη». Σημαίνει απλά το εξής: Το Δημόσιο αναλαμβάνει να πληρώνει καθ' όλη τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου, όπου αναγκαστικά θα ισχύουν και τα δύο συστήματα, τις συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις του ισχύοντος συστήματος, ενώ οι εισφορές των ασφαλισμένων που διαφορετικά θα εχρησιμοποιούντο για την πληρωμή των τρεχουσών συντάξεων, συσσωρεύονται, κεφαλαιοποιούνται και τοποθετούνται στη χρηματαγορά. Όχι βέβαια σε μετοχές και ομόλογα και τέτοια ξεπερασμένα αστεία πράγματα, αλλά - ρωτήστε να μάθετε τι είναι αυτά - σε «παράγωγα» και «παράγωγα» «παραγώγων».
Ας δούμε τώρα τι είναι ο τρίτος στυλοβάτης της κοινωνικής ασφάλισης. Είναι το μεγαλύτερο και ιδιωτικοποιημένο μέρος της Κοινωνικής Ασφάλισης. Διότι δεν έχουμε μόνο τσιμέντα, ναυπηγεία, τηλεπικοινωνίες και ηλεκτρική ενέργεια, αλλά και κοινωνική ασφάλιση να ιδιωτικοποιήσουμε. Η ιδιωτικοποίηση είναι όμως μία και ενιαία. Μόνο ο τρόπος πραγματοποίησης της είναι διαφορετικός. Εδώ πουλάμε περουσιακά μόνο στοιχεία της, εκεί την ίδια τη δημόσια επιχείρηση, αλλού μόνο μετοχές της και αλλού πάλι αδειάζουμε απλώς τη γωνιά για να μπει σ' αυτήν επιτέλους η λεγόμενη ιδιωτική πρωτοβουλία. Το τελευταίο είναι η περίπτωση των κοινωνικών ασφαλίσεων. Σε όσους δεν φθάνει η γενναιόδωρη σύνταξη των 7080 χιλ. δραχμών των δύο πρώτων στυλοβατών του νέου εκσυγχρονιστικού συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων, αυτοί μπορούν να ασφαλισθούν ιδιωτικά. Η ίδια η «Έκθεση Σπράου» δεν κάνει βέβαια λόγο για ιδιωτική κοινωνική ασφάλιση. Ομιλεί απλώς ντροπαλά για «κλαδική», «επαγγελματική», «εταιρική» κ.λπ. κοινωνική ασφάλιση.
Είναι αυτονόητο ότι αυτή η ιδιωτική κοινωνική ασφάλιση θα λειτουργεί επί τη βάσει της κεφαλαιοποίησης των ασφαλιστικών εισφορών. Οι τελευταίες θα είναι βέβαια αποκλειστικά και μόνο εισφορές των εργαζομένων. Οι εργοδοτικές εισφορές και οι κρατικές επιδοτήσεις, φυσικά, εκπίπτουν.
Ποιος μπορεί σήμερα, με τους σημερινούς μισθούς, να ασφαλισθεί και για ποιο ύψος σύνταξης ιδιωτικά; Και τι θα κάνουν εκείνοι που μπορούν να ασφαλισθούν ιδιωτικά, αν η ασφαλιστική εταιρεία πτωχεύσει; Στην «Επιτροπή Σπράου» δεν ετέθησαν ασφαλώς τέτοια ασήμαντα ερωτήματα. Γιατί λοιπόν να απαντήσει σ' αυτά;
Σε τι αποσκοπεί λοιπόν και - στο βαθμό που θα πραγματοποιηθεί - σε ποια κατάσταση αντιστοιχεί το παραπάνω νέο εκσυγχρονισμένο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, το οποίο προπαγανδίζει η «Εκθεση Σπράου»; Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα είναι απλή και προφανής για τον καθένα. Το νέο σύστημα, το οποίο προτείνουν και για τη χώρα μας η Παγκόσμια Τράπεζά, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το τραπεζικό σύστημα και η χρηματαγορά μέσω της - δια της «Έκθεσης Σπράου» απευθυνόμενης στο κοινό ελληνικής κυβέρνησης, είναι ένα σύστημα που:
α) ιδιωτικοποιεί στο μεγαλύτερο της μέρος τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση (τρίτος στυλοβάτης), εξασφαλίζει δηλαδή αντίστοιχα κέρδη στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και - επειδή αυτές θα τοποθετούν τις ασφαλιστικές εισφορές στη χρηματαγορά - περισσότερο και φθηνότερο χρήμα και περισσότερα κέρδη στο τζόγο της τελευταίας•
β) οργανώνει τη συρρικνωμένη πλέον δημόσια υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση (δεύτερος «στυλοβάτης») στη βάση της κεφαλαιοποίησης των ασφαλιστικών εισφορών και προσφέρει έτσι ακόμη περισσότερο και φθηνότερο χρήμα κι ακόμη περισσότερα κέρδη στη χρηματαγορά - με τίμημα την για την περίοδο μετάβασης ύπαρξη και μιας δεύτερης αναγκαίας κοινωνικής ασφάλισης, το κόστος της οποίας θα κληθούν να φέρουν ή το κράτος ή οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι•
γ) μειώνει στο ελάχιστο την εργοδοτική εισφορά στην κοινωνική ασφάλιση και συνεπώς το κόστος εργασίας και
δ) φορτώνει τόσο τα βάρη της νέας κεφαλαιοποιητικής δημόσιας υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης, (δηλαδή της για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ταυτόχρονης ύπαρξης τόσο του ισχύοντος όσο και του νέου κεφαλαιοποιητικού συστήματος δημόσιας υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης), όσο και τα βάρη από τα οποία απαλλάχθηκαν μέσω του πρώτου και του τρίτου «στυλοβάτη» («εθνική σύνταξη» και ιδωτική ασφάλιση) οι εργοδότες στο Δημόσιο και στους ίδους τους ασφαλισμένους.
Για να το πούμε απλά και συνοπτικά: Το νέο εκσυγχρονισμένο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης αποσκοπεί:
α) στη μετάθεση βαρών της κοινωνικής ασφάλισης από τους εργοδότες στο κράτος και τους εργαζόμενους, καθώς επίσης και από το κράτος στους εργαζόμενους, δηλαδή εν τέλει από τους εργοδότες και το κράτος στους εργαζόμενους,
β) στην ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών ασφαλίσεων με ό,τι αυτή συνεπάγεται και,
γ) στην τροφοδότηση της χρηματαγοράς με περισσότερο και φθηνότερο χρήμα.
Όλα αυτά ήσαν όχι μόνο διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας, ήδη προ πολλού γνωστά. Σε άρθρα μας που δημοσιεύθηκαν την άνοιξη και τις αρχές του καλοκαιριού στο Account και στην Εποχή προειδοποιήσαμε για τα όσα προτείνει σήμερα η «Έκθεση Σπράου»3. Και δεν κοινοποιήσαμε τότε κάτι άγνωστο, αλλά ό,τι διεθνώς κελαηδούσαν τα πουλιά στα δέντρα, δηλαδή, ό,τι θα έπρεπε και στη χώρα μας να γνώριζαν όλοι.
Ωστόσο, οι μόνοι που δεν το γνωρίζουν ήσαν τα λεγόμενα κόμματα της Αριστεράς, ή τέλος πάντων, των εργαζομένων και η ΓΣΕΕ. Έτσι το θέμα δεν είναι πλέον τι λένε οι Σπράος και Σία, αλλά τι λένε τα αριστερά κόμματα και η ΓΣΕΕ. Και τι λένε; Τι λέει π.χ. το ΚΜΕ του ΚΚΕ και το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ ; Μα, απολύτως τίποτα!
Ό,τι, τέλος πάντων, συνηθίσαμε να ονομάζουμε Αριστερά και συνδικαλιστικό κίνημα θα έπρεπε να είχε ήδη προ πολλού φροντίσει, κατά μονάς, ή από κοινού, να εκπονήσει μια μελέτη για το ασφαλιστικό. Και με μελέτη για το ασφαλιστικό δεν εννοούμε μια παρόμοια με την «Έκθεση Σπράου» έκθεση ιδεολογημάτων. Εννοούμε, αντιθέτως, τη μελέτη μιας ομάδας ικανών οικονομολόγων, δημογράφων, αναλογιστών και μαθηματικών στατιστικών, οι οποίοι έχουν - χωρίς σχετική ΕΟΚική η όποια άλλη αμοιβή - διάθεση να μας πουν τι συμβαίνει σήμερα και τι θα συμβεί αύριο και μεθαύριο με τις κοινωνικές ασφαλίσεις, για να μπορέσει έτσι κατόπιν η Αριστερά, στην οποία αναθέσαμε το καθήκον να μας λέει ποια από τις εφικτές επιλογές είναι πλέον συμφέρουσα για τους εργαζομένους (όπως ονομάζεται σήμερα το προλεταριάτο), να μας πει επιτέλους ποια εκδοχή να επιλέξουμε. Διαφορετικά, σε λίγα μόνο χρόνια οι προτάσεις της «Έκθεσης Σπράου» για τις κοινωνικές ασφαλίσεις θα αρχίσουν να γίνονται πραγματικότητα.

1. Το κείμενο αυτό αναπαράγει τα βασικά σημεία της εισήγησης του συγγραφέα στο διεθνές Συνέδριο Social Emancipation 150 years after the «Communist Manifesto», που διοργάνωσαν στην Αβάνα, στο διάστημα 1720 Φεβρουαρίου igg8, το Ινστιτούτο Φιλοσοφίας της Ακαδημίας Επιστημών της Κούβας σε συνεργασία με την Κουβανική Εταιρεία Φιλοσοφικής Έρευνας, το Πανεπιστήμιο Las Villas και τις επιθεωρήσεις Marx Ahora και Ciencas Sociales. Όλα τα αποσπάσματα που παρατίθενται από το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι από την ελληνική έκδοση του 1965 (εκδόσεις Α. Παπακώστα, Αθήνα).
2. Δες Επιτροπή για την εξέταση της μακροοικονομικής πολιτικής. Οικονομία και Συντάξείς.Συνεισφοράστον Κοινωνικό Διάλογο. Οκτώβριος 1997. Έτσι για την ιστορία: Η εν λόγω επιτροπή αποτελείται από τους Ιωάννη Σπράο. σύμβουλο διοίκησης της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, ως πρόεδρο. Αναστάσιο Γιαννίτση. οικονομικό σύμβουλο του πρωθυπουργού. Νικόλαο Γκαργκάνα, υποδιοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γεώργιο Γλυνό. σύμβουλο του υπουργείου Ανάπτυξης, Βασίλειο Δρουκόπουλο. Επιστημονικό διευθυντή του ΚΕΠΕ. Ιωάννη Κουτσουλάκο, γενικό γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών, Ιωάννη Στουρνάρα. πρόεδρο του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και, Πλάτωνα Τήνιο, ειδικό σύμβουλο του πρωθυπουργού,ως μέλη. Όπως αναφέρεται στην έκθεση ο κ. Δρουκόπουλος δεν συμμετείχε στις συνεδριάσεις.
3. Η αγοραστική αξία των συντάξεων μειώθηκε στο διάστημα 1985-1987 κατά 10% (δες Γιάννης Σπράος. «Μέσα και στόχοι μακροοικονομικής πολιτικής», στο Νίκος Γκαργκάνας κ.ά., Η πολιτική της οικονομικής σταθερότητας. Εκδόσεις Γνώση, Αθήνα 1989, σελ. 75) και στο διάστημα 19891993 κατά 25% (δες «Έκθεση Σπράου» σελ. 80).
4. Δες Γιώργος Σταμάτης, «Προς μια "ψυχρή" ιδιωτικοποίηση των Κοινωνικών Ασφαλίσεων», στου ιδίου, Οικονομικά Μαργκινάλια, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Αθήνα 1997, σελ. 101 103.